„Voor Vollard werd Eva de kleine Chartreuse. Stil zonder de wens te hebben gedaan. De erg bleke non. Het afgezonderde kind. Het kind verstoken van stem en vreugde, beroofd van zijn jeugd. Maar tijdens deze omzwervingen in de Chartreuse was het vreemd genoeg niet het overweldigende en absurde gewicht van het ongeluk dat Vollard voelde in het gezelschap van het kleine meisje, maar een onverklaarbare opluchting, een opluchting, een verzoening dankzij dit ritueel van langzaam wandelen, van stilte, van contempleren van kleine dingen. Hoe kan zo'n klein wezen, dat zo weinig tekenen uitstraalt, hem de indruk geven van discreet evenwicht, van fragiele maar gelukkige noodzaak? Het verwarde gevoel dat alles kon worden samengevat in dit heen en weer tussen de boekwinkel en het ziekenhuis werd nog versterkt toen ze, met Eva aan haar zijde, van het gespecialiseerde centrum naar de wildernis kwam.” TB-status!