Vergeeld. „Gaat het goed met u, mademoiselle? herhaalde hij. Ze wendde zich tot hem. Hij ging vooruit. Het hoge gras liep tot halverwege het been en hij dacht dat het meisje misschien niet had opgemerkt dat de prothese aan haar linkerbeen was bevestigd. Hij stond nu voor haar. Tien meter. Het meisje was weer dichter bij de afgrond gekomen, met haar rug naar de leegte. Ze had veel gehuild, maar de fontein leek te zijn opgedroogd. De make-up rond haar ogen was uitgesmeerd en daarna opgedroogd. Jamal vond het moeilijk om de tegenstrijdige signalen in zijn hoofd te ordenen. Het gevaar. De noodsituatie.” Hij rent snel, Jamal, heel snel. Door zijn beenprothese en andere slagen van het lot heeft hij een inhaalslag te maken en de ambitie om de eerste gehandicapte persoon te worden die een van de zwaarste uithoudingsraces ter wereld, de Ultra-Trail du Mont-Blanc, voltooit. Toen hij deze februariochtend vertrok om te trainen op de hoogste klif van Europa, zag hij eerst de rode sjaal aan een hek hangen; toen het visioen van een vrouw, ongelooflijk mooi, met haar ogen gericht op haar eigen sjaal, klaar om in de leegte te springen. Ze zijn alleen. De tijd is opgeschort. Als laatste redmiddel geeft Jamal hem de sjaal, maar de vrouw valt om. Een paar seconden later vindt Jamal op de ijskeien van het verlaten strand het inerte lichaam van het onbekende, een straaltje bloed dat uit de schedel ontsnapt. Om zijn nek, de rode sjaal. Dit is Jamal's versie. De echte?