Noch een autobiografie van een acteur, noch een roman, It's Beautiful a City at Night is "een wandeling, het oog en de geest wijd open voor het leven in de stad en het recht op leven, een weg van pijn, vreugde en uiteindelijk van hoop". Een blues in proza, doorspekt met liedjes, geschreven door de Bohringer-man voor zijn vrienden, levend of dood, voor de vrouwen van wie hij hield, voor het leven, voor de blanco pagina. De vervloekte kindertijd, de alcohol, de periodes van verdriet, de heroïne, hij zal het allemaal geweten hebben, om zichzelf aan het eind van zijn omzwervingen nog steeds het recht te gunnen op liefde, op geluk, op schrijven. "Leven, ik wil je. Ik heb je altijd gewild. Ik had de instructies niet."
It's Beautiful, A City at Night is strikt genomen geen autobiografische roman, noch een simpele biografie van een acteur, maar eerder het schrijven van een omzwerving en een zoektocht. "Een wandeling, het oog en de geest wijd open voor het hart van de stad en de rechten van het leven, een weg van pijn, van vreugde en uiteindelijk van hoop."
Dit boek is een fragment van de route van de Bohringer De man weerspiegelde al voordat de schermen dit beeld van een bioscoopgezicht hadden en dit beeld werd opgelegd door de sterke aanwezigheid van een acteur wiens persoonlijke waarden niet worden gereduceerd tot zijn beroep en tot het narcisme dat zij handhaaft. Richard Bohringer, een groot lezer van Cendrars, Kérouac en Londen, staat open voor anderen en houdt van vriendschap. Hij weet dat de reden van de schrijver juist is om de realiteit van het leven te mythologiseren, om de waarheid zelfs in denkbeeldige vorm te spreken, aangezien ‘de realiteit in dit alles zijn de feiten, mensen niet zoals ze zijn, maar zoals wij ze ervaren. Dit is de regel van het spel. De enige waarmee het acceptabel is om te spelen.'