Sint-Genesius-Rode - Hoeve Blaret – Matthijs De Wit 1989

Sint-Genesius-Rode - Ferme du Blaret – Matthijs De Wit - OE 1989 – zeldzaam

« Le Ferme Blaret : étude de restauration dans le cadre de la technologie de la préservation et de la consolidation des matériaux et des structures »
de Matthijs DE WIT

Werk gepresenteerd door de auteur in het kader van zijn studies aan het Hoger Instituut voor Intergemeentelijke Architectuur Victor Horta (ISAVH), later geïntegreerd in de Faculteit La Cambre-Horta van Architectuur van de ULB.

Interessante technische benadering met veel historische foto's.

(net) Ferme Lecharlier, beter bekend als Ferme Blaret. De Generale Maatschappij werd in 1822 opgericht door koning Willem I der Nederlanden. Dit bedrijf had als missie het stimuleren van de welvaart van de zuidelijke provincies (destijds Nederland). Een groot deel van het Zoniënwoud, toen goed voor een oppervlakte van zo'n 10.000 ha, werd verkocht. Toen België in 1830 onafhankelijk werd, werd de resterende 4.400 ha overgenomen door de Belgische staat en tot op de dag van vandaag “in tact gehouden”. Na de onafhankelijkheid richtte België zijn eigen vereniging op, beter bekend als de "Société Générale de Belgique". In 1836 verkocht dit bedrijf zo'n 185 hectare gelegen langs de Chaussée de Waterloo, aan de rijke generaal Pierre-Joseph Lecharlier, afkomstig uit Terhulpen. Lecharlier bouwde een imposant agro-industrieel complex met een rechthoekige binnenplaats en hoge bakstenen muren, vaak een Château genoemd. Deze grillige had eigenzinnige ideeën over zaailingen. De oogsten die volgden voldeden niet aan de verwachtingen. Het duurde niet lang voordat de financiële problemen aan de oppervlakte kwamen. Met faillissement in het vooruitzicht begon hij in 1841 een slachterij om op een bepaalde manier dierlijk vet te winnen, maar met weinig succes. De generaal zette uiteindelijk koers naar Mexico, in de hoop zijn fortuin weer op te bouwen, maar kwam in 1847 om het leven tijdens een storm in de Golf van Mexico. Het pand werd gekocht door de weduwe Cool en kende daarna nog enkele eigenaren. In 1869 exploiteerde Louis Blaret er een distilleerderij. In het complex bevond zich een stoommachine met een vermogen van 40 pk die krachtig genoeg was om natuursteen te hakken. We weten niet of het te danken was aan de kwaliteit van de "brandewijn", maar beetje bij beetje kreeg de boerderij de naam van de boerderij van Blaret. Het restwater van de distilleerderij verontrustte de gemeentebesturen die vreesden voor besmetting van de Molenbeekse wateren. Het einde van de Eerste Wereldoorlog (1918) komt ook overeen met het einde van de distilleerderijen in Rhode. In 1910 veranderde de bestemming van het gebouw in wonen. Vanaf 1920 werd de grond omgevormd tot een golfbaan, "Waterloo Golf Club" met een uitzonderlijke reputatie buiten onze grenzen. De 'high society' van Europa kwam daar spelen en lobbyen. Koning Leopold III en prinses Liliane Baels waren vaste gasten. De laatste eigenaar was de familie Lambeau (van 1922 tot 1980). In de jaren vijftig en zestig werd de golfbaan opgedeeld. De boerderij werd in 1981 op de monumentenlijst geplaatst. Verlaten, ging het gedurende tientallen jaren achteruit. Vanaf 2015 is de boerderij van Blaret omgebouwd tot luxe rusthuis.

Door de auteur, EO 1989, np, totaal gewicht: 422 gram.

Met plattegronden en foto's.

In de vorm van een syllabus met omslag in klassieke gebruikte staat en goede algemene staat. Volgens mijn foto's.

Leuk prijsje voor deze interessante lokale documentaire bron.