De Harp van Sint Franciscus|Felix Timmermans 906152413X

||boek: De Harp van Sint Franciscus|Roman|Davidsfonds Romanreeks [645]

||door: Felix Timmermans

||taal: nl
||jaar: 1983
||druk: 16e druk
||pag.: 219p
||opm.: paperback|zo goed als nieuw|pagina 1 bevat stempel|voorkant is geschilferd

||isbn: 90-6152-413-X
||code: 1:001652

--- Over het boek (foto 1): De Harp van Sint Franciscus ---

Franciscus, de rijke koopmanszoon uit Assisi, trekt de lompen aan van een bedelaar en zal zijn leven in armoede wijden aan Christus. De troubadour, die hij ooit geweest is, wordt de zanger voor God. Franciscus verbroedert met iedereen. Hij spreekt tot de vogels want het zijn geen dieren meer, maar zusters en broeders.

Franciscus is hier uitgebeeld in zijn zoeken en zijn onzekerheid. Als de temperamentvolle dromer-dichter die het soms moeilijk heeft met 'verstandige' volgelingen en bezorgde beschermers. Maar vooral is hij de vereerde heilige: moedig en consequent geeft hij alles voor zijn ideaal.

[bron: https--www.goodreads.com]

[2007-08-27]

I strongly recommend this book to anyone who wants to know about Saint Francis. He was a truly amazing and humble man, and this book provides a great insight to how a rich, sometimes selfish young man could defeat the evils of society and give his life to God and serving the poor. This is an inspirational book, and it really captures you, too. I read the whole thing in a couple of days, though I still find myself thinking of his amazing story often. I think you should read this book. I really do.

Alex [source: https--www.goodreads.com]

[2022-10-17]

not a lot for me to say. it's a book ab st. francis haha. but it was an easy read and i enjoyed it. since it was for a class i wont write a lengthy review, i'll leave it at this haha.

EmmaLee Miklosovic [source: https--www.goodreads.com]

[2012-12-25]

This book gave birth to my devotion to St. Francis. I long knew about him as being the saint most closely resembling our Lord.

Sean [source: https--www.goodreads.com]

[2013-10-07]

Amazing book I love all the details, only thing that would have made it better was talk about some topics a bit more

Jose Favian Fragoso [source: https--www.goodreads.com]

Felix Timmermans: - De harp van Sint Fransiskus.

Het is al een hele tijd sedert Pallieter en Kindeke Jezus in Vlaanderen. Sindsdien kwam er ook Brueghel met de onsympathieke ondertitel. Vermeylen heeft er indertijd in 'Vandaag' Breughel voor uit de hemel gehaald. Het is maar goed voor Timmermans dat hij de Pieter nooit heeft ontmoet.

En nu Fransiskus! Timmermans is door Assise getroffen geweest, dat voelen we hier zeer goed. Wie zou er ook niet getroffen worden door de oude bergstad, die ook het laatste mysterieuze argument was voor de bekering van een Jörgensen? Maar om over Fransiskus te schrijven, zoals over hem moet geschreven worden, is er meer nodig, zelfs als men kunstenaar is. Er is daarvoor een zekere verwantschap nodig, die niet ligt in een zekere graad heiligheid, maar in een dieper begrijpen van de heilige met zijn eigen goddelike roeping in zijn eigen land en zijn eigen tijd.

Zeker er zijn de omstandigheden, die aan de wereld rondom Fransiskus een eigen tijds- en landsbepaling geeft. Maar toch is de Fransiskus van Timmermans tijdeloos en overal mogelijk. Dat ligt dieper dan in een landschapverschil. Het kindeke Jezus kunt ge naar Vlaanderen halen, Sint Fransiskus niet. Hij heeft zijn eigen roeping gehad, die nu of in een ander land in die bepaalde vorm niet mogelijk zou zijn.

En dan, Timmermans heeft geen ietsje aanleg voor mystiek, tenzij gewone natuurmystiek. Maar Fransiskus was meer: hij was de mystikus, die God ziet van in zijn sterfelijk leven.

We kunnen nu nog zeggen, dat we het woord 'roman' niet begrijpen op het titelblad, dat Timmermans met alle mogelijke taalregeling overhoop ligt, maar het grootste tekort is, dat Timmermans ons Sint Fransiskus niet begrijpen leert.

Als Timmermans schrijft: - 'Aan dien oorlog doe ik mee! riep Fransiskus. En hij stak zijn vuist omhoog, als of hij een zweerd vast had, en zijn donkere ogen blonken lijk de steenen van zijn ringen. Verders luisterde hij niet. Zijn gedachten trokken terug naar dien bedelaar. Hij kreeg danig spijt dat hij hem niets gegeven had', dan geloven we dat niet: Er zijn in de psyche van een heilige veel onbegrijpelijke dingen, maar het is toch ook een menselijk psykies organisme, dus iets dat gehoorzaamt aan wetten. Te meer, wat Timmermans hier schrijft gebeurt vóór het heilig leven van Fransiskus. Het boek van Chesterton over de heilige van Assise geeft daar een heerlike bewijs van.

Er zijn in de letterkunde wel figuren met een alzijdig (of meerzijdig talent). Maar dat zijn genieën. Zo ver is het voorlopig met Timmermans nog niet. Ook Streuvels mislukte met zijn Alma, als daarnaast zijn ander werk wordt beschouwd.

Zeker, er komen in dit boek weer mooie plastiese Timmermanse bladzijden die oprecht kunnen genoten worden. Maar op elk van die bladzijden vinden we het dan spijtig, dat Fransiskus geen legende is, die de kunstenaar kan bewerken naar eigen aanleg en fantasie.

J.V. [bron: https--www.dbnl.org/tekst/_tij005193101_01/_tij005193101_01_0176.php]

De harp van St. Franciscus door Felix Timmermans

Weinige zijn de boeken, die de dingen ontbolsteren tot op de kern en ons het leven bieden, ontbladerd, maar lichtend een gloed, waarin wij ons koesteren als in de glans van God.

Weinige zijn de boeken, die ons sturen naar de heldhaftigheid van het kleine, waarin de blijmoedigheid gedragen wordt als een rozige bloesem in de lente.

De maatstaf, die de kritiek in de laatste jaren gewoon is aan te leggen, richt zich meer naar de juistheid van de karakteruitbeelding, naar de ontwikkeling van het dramatisch gegeven, naar de wijze, waarop aan de eischen van den kunstzinnigen lezer wordt voldaan, dan naar de synthese van deze faktoren, die het boek een waarde geeft voor onze geestelijke groei. Het schijnt, dat ook het boek in deze tijd massa-produkt is geworden en als zoodanig slechts in zijn algemeene vorm de aandacht van den kritikus trekt. Meer dan ooit is men thans geneigd boek en schrijver te catalogiseeren en hun waarde te bepalen door ze onder te brengen in een der vele vakjes, die de litteraire markt heeft. Vandaar spelen de tijdschriften het klaar in enkele bladzijden druks een tiental boeken te bespreken.

Zeer zeker verdient Timmermans' jongste boek de aandacht van ieder lezer, die aan een boek nog eischen stelt, die golden voor de massa produktie haar invloed heeft doen gelden.

Er gebeurt in dit boek iets met Timmermans.

Wie onzer, die de figuur van Franciscus kent, heeft niet geglimlacht om de zonderlinge keus, die de schrijver scheen gemaakt te hebben. Immers het aantrekkelijke in een figuur als dien broeder Frans kon voor Timmermans slechts in het uiterlijke gelegen zijn. De ervaring, opgedaan met Het Hovenierken Gods, maakte ons nog meer gereserveerd.

En inderdaad, het boek opent geheel in de gewild Timmermanniaansche trant. Een trant, die juist om zijn gewildheid maar weinig plastisch is: De zon was gezonken als een goudvisch. In de aanvang kan de schrijver de rechte gang niet vinden. Hij is ongedurig en het verhaal gaat met sprongen vooruit. Dit is des te merkwaardiger, omdat Timmermans juist in het begin van Franciscus' leven zooveel stof ter beschikking heeft, welke hem gezien zijn vorige werken het beste ligt. Denken we slechts aan de feesten van Franciscus met zijn vrienden.

In dit feit - het versmaden van uiterlijke gegevens voor de levensuitbeelding van zijn held - konstateeren we reeds de groei, waarvan Timmermans in dit werk blijk geeft. Zijn volle kracht ontwikkelt de schrijver pas daar, waar alle bijkomstigheden op de achtergrond treden, waar Franciscus los raakt van alle banden, waar hij zijn volle aandacht kan wijden aan zijn hoofdfiguur. Het is dan ook een ernstig gebrek in dit boek, dat de bijfiguren - op een enkele uitzondering na - weinig eigen vorm en karakter aannemen. Wel is er het verrukkelijk pastoorke van Sint Damiaan; maar het leven, dat Timmermans het pastoorke heeft geschonken, is overheerschend, zoodat zelfs de hoofdfiguur op sommige plaatsen naar het tweede plan verhuist. Zoo schijnt Timmermans zijn scheppende kracht slechts aan een deel van zijn werk volledig te kunnen geven. We merken echter met vreugde op, dat hij aan uiterlijkheden zooals zucht om te schitteren en overdadige naïviteit heeft ingeboet om aan innerlijke diepte te winnen. Een verdieping, die zich voortzet, naarmate de schrijver vordert met zijn stof. Het psychologisch inzicht is niet overal feilloos. Denken we bijvoorbeeld aan Franciscus' zelfoverwinning te midden van de bedelaars te Rome. Trouwens, de heele uitbeelding van Franciscus bekeering is zwak. Ook het zuiver ascetische in Franciscus ziel heeft Timmermans niet voldoende doorgrond. Over het algemeen blijft zijn Franciscus een tikje te uiterlijk. Slechts op enkele plaatsen treft ons de kombinatie van eenvoud, blijmoedigheid en leed op een zuivere wijze in Franciscus, zooals bijvoorbeeld op blz. 246: En hij zakte weer neer van de pijn. Hij kreunde van de pijn en lachte toch tegen Monseigneur: God is goed. Maar toch: Timmermans heeft in dit werk geleerd zichzelf te vergeten. Hij is ondergedompeld in de wijde ziel van Sint Franciscus. We vinden hier niet telkens weer den schrijver, die zich op hinderlijke wijze op de voorgrond plaatst. Daarom is hier schoonheid gegroeid van een klare simpele soort, zooals Timmermans ze ons nog niet geschonken heeft. Een andere tegenstelling met vroeger werk demonstreert zich in het feit, dat Timmermans de worsteling om heiligheid niet versmaad heeft uit te beelden. De groote fout van zijn Pieter Brueghel is, dat hij in dezen schilder geen strijd gegeven heeft. De vrucht van de boom van groot verdriet, waarvan elk kunstenaar meer dan ieder ander mensch de bitterheid geproefd heeft, is in dat leven niet ontbolsterd. In zijn Harp daarentegen heeft hij het leed van Sint Franciscus begrepen, en laat hij het den lezer meeleven in zijn naaktheid maar ook in zijn grootheid...Dit is een keerpunt in Timmermans leven, dat hij, wiens werken tot dusver dropen van worst en vettigheid, zich hier aan ons voordoet als de zanger van de stilte en het blijmoedig gedragen leed, van de armoede en de heilige eenvoud. Timmermans heeft in zijn boek den grooten heilige nader gebracht aan de harten van velen, die zich gaarne scharen in de rij der simpele menschen, die wonen in de straat van Timmermans. Iets wat de boeken die de geleerden over zijn schoon leven hebben geschreven, niet in ons vermochten te bewerken.

W. FRANCISSEN [bron: https--www.dbnl.org/tekst/_taa011193201_01/_taa011193201_01_0071.php]

De harp van Sint Franciscus Felix Timmermans uit 1933. Het boek is geschreven door de befaamde Vlaamse schrijver en dichter Felix Timmermans. Het schitterende boek heeft 219 bladzijdes. Het is nog in goede gebruikte staat. Het is wat in ere hersteld, zie foto's. Inhoud; Franciscus, de rijke koopmanszoon uit Assisi, trekt de lompen aan van een bedelaar en zal zijn leven in armoede wijden aan Christus. De troubadour, die hij ooit geweest is, wordt de zanger voor God. Franciscus verbroedert met iedereen. Hij spreekt tot de vogels want het zijn geen dieren meer, maar zusters en broeders. Franciscus is hier uitgebeeld in zijn zoeken en zijn onzekerheid. Als de temperamentvolle dromer-dichter die het soms moeilijk heeft met 'verstandige' volgelingen en bezorgde beschermers. Maar vooral is hij de vereerde heilige: moedig en consequent geeft hij alles voor zijn ideaal.

[bron: https--www.curiosaenkunst.nl/assortiment/boeken/de-harp-van-sint-franciscus-felix-timmermans]

Sint- Franciscus

door Felix Timmermans (1886-1947)

Het is gedaan met al die ijdle dingen!
De maan speelt op de zilvren avondfluit;
hij zingt nu niet meer mee, dat lied is uit,
een schooner stem kon in zijn ziele dringen.

Hij zal in d' afgrond van Gods liefde springen,
trekt zijn verleden en zijn kleéren uit,
en in een pij, met zijne ziel als luit,
gaat hij al beedlend langs de huizen zingen,

zingt voor den wolf, de vogels en de bloemen,
kan al wat leeft zijn broers en zusters noemen,
de Liefde zingt hem mager als een riet.

In zulke pure mensch wil God staan branden,
boort hem Zijn vuur door voeten, hart en handen.
Uit elke wonde juicht het zonnelied!

Bespreking

'In zulke pure mens wil God staan branden': Franciscus, in al zijn naaktheid, een zuivere liefdebrand. Heeft de dichter in Het hovenierken Gods zijn lievelingspatroon 'de heilige van 't gezicht' genoemd, die de Heer altijd dankte om wat hij met zijn ogen zien en bewonderen kan, in dit sonnet laat hij hem optreden als de zanger Gods. Zijn bekering is de plotselinge paukenslag, de onverwachte modulatie en complete toonverandering in zijn levenslied. Het heidens lied der ijdelheid is uit. Hij laat zich meeslepen op het ritme van een uittocht zonder grenzen. Hij waagt de sprong, zingt voorgoed vaarwel aan wat hem bond aan het zondige verleden. Nu zijn hart van liefde is gekwetst, is hij 'een verliefde van God' en zingt nog slechts tot glorie van de Schepper over de bomen en de bloemen, over de dieren en de mensen, met 'zijne ziel als luit', als enig instrument. In De Harp heet het 'dat een minderbroeder niets mag bij hebben dan zijn harp. Dat is zijn ziel waarmee hij God gedurig looft'.

Franciscus zingt al bedelend, al predikend, al wandelend, heel zijn leven is één zonnelied. Hij is de minnezanger Gods in wel en wee, bij dag en nacht. Altijd welgezind, ook op regendagen, trouwens, 'het is altijd goed weer, maar anders'. In De Harp heet het dat de ware vreugde gelegen is in het 'alles geren verdragen, zonder morren en zuchten, ter wille van Hem, onze Heer Jezus'. De beroemde Poverello wil zich in niets anders beroemen dan 'in het kruis van onze Heer Jezus Christus'.

De armoezanger zingt zijn goddelijk refrein voor planten, dieren, mensen, voor de hele natuur. Hij is als het ware de nederige voorzanger van al wat is en leeft. In zijn zonnelied krijgt alles een zuivere godgewijde stem, klinkt ieder spreken hemels.


Van de heiligen wordt gezegd dat zij eerder te bewonderen zijn dan na te volgen: 'potius admirandi quam imitandi'. Maar hun oorspronkelijkheid en fantasie is vaak zo bekoorlijk. Franciscus' radicaal Christus geloof werkt zo aanstekelijk. Zijn godsdienst is vertaald in liefde tot zijn evennaaste én tot de natuur. Hij predikt medemenselijkheid én medeschepsellijkheid. Hij houdt van groen. Genietend van vriendschap en van schoonheid voelt de bedelaar zich de koning te rijk. 'Bewonderen wij de schepping! juicht hij. Hoe alles uit één liefde gekomen is! Hoe wij van alles broeders zijn!'(De Harp) 'Dat zal altijd de gouden poëzie van het franciscanisme blijven: de mens en de natuur die broeders zijn, om samen de Heer te dienen'. (Naar waar de appelsienen groeien).

Uit: Felix Timmermans, Adagio. Uitgeverij Den Gulden Engel, 1986.

Herman-Emiel Mertens [bron: https--www.kuleuven.be/thomas/page/poezie-en-proza/gedicht/246289]

--- Over (foto 2): Felix Timmermans ---

Leopoldus Maximilianus Felix Timmermans (Lier, 5 juli 1886 - aldaar, 24 januari 1947) was een Vlaams schrijver en dichter. Hij was een van Vlaanderens meest vertaalde en productieve auteurs. Zijn bekendste werk is de roman Pallieter (1916). Hij schreef ook onder het pseudoniem Polleke van Mher en een enkele keer als Stelijn Koldijs. Polleke van Mher was afgeleid van zijn voornaam (Leopoldus) en Mehr was een afkorting van de naam van zijn vader (Gommaire)

Hij was autodidact en schreef toneelstukken, romans met een historisch karakter, novellen, religieus getinte werken, en gedichten. Naast schrijver was Timmermans ook schilder en tekenaar. Hij illustreerde zijn eigen boeken alsook sommige boeken van zijn collega en vriend Ernest Claes. Hij was ook zelf de boekbandontwerper van de meeste van zijn boeken.

Hij werd drie keer genomineerd voor een Nobelprijs.

Timmermans werd op 5 juli 1886 om 23u geboren als dertiende in een gezin met veertien kinderen. Zijn vader, Joannes Gummarus (Gommaire), was een reizende koopman in kant. Zijn moeder, Angelina van Nueten, woonde tegenover het ouderlijk huis van Joannes Gummarus. Ze wisselden liefdesbrieven uit doorheen het raam en huwden op 7 februari 1866.

Een dag na zijn geboorte werd Timmermans gedoopt in de Lierse Sint-Gummaruskerk. Zijn 17-jarige zus Valeria werd zijn meter, haar vriend Felix van der Slagmeulen zijn peter. De naam Felix, waaronder Timmermans het bekendst is geworden, heeft hij dus aan zijn dooppeter te danken.

Als kind tekende Felix al patronen. Zijn schoolcarrière verliep niet vlekkeloos. Zo moest hij zijn vierde leerjaar dubbelen. Hij verliet de school op zijn vijftiende na zijn zesde leerjaar, nadat in de zomer van 1901 tyfus werd vastgesteld. Hij kreeg zelfs de laatste sacramenten toegediend, maar herstelde na lange tijd toch. Nadien ging hij niet meer naar school, maar volgde wel avond- en zondagslessen in de tekenschool. In Antwerpen maakt hij kennis met werk van Rubens en Bruegel.

Vanaf zijn zeventiende begon hij gedichten te schrijven die ook regelmatig werden gepubliceerd in Lier Vooruit. Deze gedichten werden gebundeld en in 1907 uitgegeven onder de titel Door de dagen. In 1906 werden een aantal verzen gepubliceerd in Dietsche Warande & Belfort. Gestimuleerd door de lectuur van Stijn Streuvels schreef hij vervolgens enkele naturalistische werken.

In 1910 brak hij als schrijver door met het zwartgallige Schemeringen van de dood, dat mee ontstond onder invloed van Raymond de la Haye, een bevriend kunstschilder, en van geestesgenoot Flor Van Reeth, die de verhalenbundel illustreerde en aan wie het boek werd opgedragen.

Door een breuk werd Felix Timmermans opgenomen in het ziekenhuis. Hij vreesde voor zijn leven doordat er allerlei complicaties optraden.

Op 12 oktober 1912 trouwde hij met Marieke Janssens. Ze hadden drie dochters: Cecilia, ook bekend als Lia (1920), Clara (1922) en Tonet (1926) en een zoon Gommaar (1930). Deze kinderen werden ook actief in de kunstwereld. Ze illustreerden onder andere werken van hun vader en schreven diverse biografieën over hem.

Vlak voor de Eerste Wereldoorlog schreef hij zijn bekendste werk, Pallieter, dat in 1916 werd uitgegeven. Het wordt door velen als zijn meesterwerk gezien. In 1921 werd het in het Duits vertaald en uitgegeven.

Het boek Pallieter werd in 2016, 100 jaar na de originele uitgave, opnieuw uitgegeven.

De Vlaamse sfeer en de breugeliaanse taferelen in Pallieter wekten het enthousiasme van de Nederlandse kunstschilder Anton Pieck op en die zou aan een map met op de roman gebaseerde tekeningen zijn begonnen, ware het niet dat hij Vlaanderen nog nooit zelf gezien had. In deze tijd nam de Haagse kunsthandelaar Cox contact met Pieck op, die ook in Den Haag woonde: Timmermans was bij Cox op bezoek en had assistentie nodig bij het afdrukken van een ets. Tussen Timmermans en Pieck ontstond een hechte, jarenlange vriendschap.

Op Timmermans' initiatief vroeg uitgever Van Kampen Pieck de tiende druk van Pallieter te illustreren. Timmermans wijdde Pieck in in Vlaamse zaken door schetsen bij zijn brieven aan Pieck te voegen: klederdrachten, karren, huisgevels, een kapel met een Madonnabeeld. De schetsen waren vaak antwoorden op vragen van Pieck, maar de illustraties verschillen te veel van Timmermans' schetsen om te kunnen worden beschouwd als uitwerkingen daarvan. De tiende druk verscheen in 1921.

Op 8 november 1997 had in Lier de wereldpremière plaats van "Pallieter" de musical, geschreven door Willy Van Couwenberghe. In 1998 kreeg deze musical de cultuurprijs van de Stad Lier uit handen van minister Marleen Vanderpoorten.

Interbellum en Tweede Wereldoorlog

Felix Timmermans was een activist. Na de Eerste Wereldoorlog vluchtte hij naar Nederland om een veroordeling te ontlopen. Hij keerde begin 1920 ongehinderd terug. In 1922 kreeg hij de Staatsprijs voor Literatuur.

In 1936 werd zijn vijftigste verjaardag zowel in Vlaanderen, Nederland als Duitsland met veel aandacht gevierd.

Tijdens de eerste jaren van de Tweede Wereldoorlog was Timmermans redacteur van het Vlaams-nationalistische Volk. In 1942 ontving hij in Antwerpen van de Hamburgse universiteit de Rembrandtprijs. Als Vlaams-nationalist en in Duitsland bekende schrijver was hij een graag geziene figuur bij Duitse officieren tijdens de Duitse bezetting. Na de bevrijding van Lier op 4 september 1944 werd hij beschuldigd van culturele collaboratie en werd bijgevolg onder huisarrest geplaatst. De aanklacht werd geseponeerd op 22 december 1946. De reacties hierop uit de literaire wereld waren uiteenlopend. Als luidste klonk de stem van Toussaint van Boelaere. De criticus, die aanvankelijk een grote fan was van Timmermans, viel hem af omwille van zijn verdenking van culturele collaboratie.

Op 6 augustus 1944 werd Timmermans getroffen door een kransslagadertrombose (hartinfarct). Hij stierf in Lier op 24 januari 1947. De begrafenisdienst vond plaats in de Sint-Gummaruskerk, waar hij ook was gedoopt. Timmermans werd begraven op het kerkhof Kloosterheide te Lier. Als aanwezigen op zijn begrafenis vermelden kranten onder andere Lode Baekelmans, Gerard Walschap, Maurice Gilliams, Antoon Thiry, Lode Monteyne en Willem Elsschot. Stijn Streuvels, genoemd als een "intiemen vriend" van Timmermans, werd ook verwacht, maar werd thuis gehouden door een zware verkoudheid.

In 1997, bij de herdenking van de 50e verjaardag van het overlijden van Felix Timmermans, werd in Lier een bronzen buste onthuld (beeldhouwster Anne-Marie Volders) op het Felix Timmermansplein.

In 2014 werd hij ook officieel ereburger van zijn thuisstad Lier.

Publicaties

Boeken

1903 Timmermans schrijft zijn eerste gedicht.
1905 Zeldzame verhalen uit Bagijnhofsproken.
1907 Door de dagen, Verzamelde gedichten. (geschreven onder het pseudoniem Polleke Van Mher)
1909 Ecce-Homo en het bange portieresken (later opgenomen in Bagijnhofsproken)
1910 Schemeringen van den dood (zes novellen)
1911 Bagijnhofsproken (samen met Antoon Thiry)
1916 Pallieter (eerste oplage 1225 ex.) zijn meesterwerk. (Verfilmd in 1976 en in meer dan 40 talen vertaald).
1917 Het kindeken Jezus in Vlaanderen, werd als eerste werk van Timmermans vertaald in een andere taal (Duits)
1917 De zeer schone uren van Juffrouw Symforosa, begijntjen
1919 Boudewijn (Dierenepos in verzen)
1921 Anna-Marie
1921 Boudewijn
1921 Karel en Elegast (bewerking)
1922 De Vier Heemskinderen (bewerking)
1922 Uit mijn rommelkas. Rond het ontstaan van Pallieter en Het kindeke Jezus in Vlaanderen
1923 Driekoningentriptiek
1923 De ivoren fluit (korte verhalen)
1923 De pastoor uit den bloeyenden wijngaerdt
1924 Het keerseken in den lanteern
1924 Het kleuterboek Rijmpjes
1925 Schoon Lier
1925 De oranjebloemekens
1926 Naar waar de appelsienen groeien
1926 Het hovenierken Gods
1928 Pieter Bruegel, zoo heb ik u uit uwe werken geroken
1931 De wilgen
1932 De harp van Sint-Franciscus
1933 Pijp en toebak
1934 De kerk van Strijthem
1934 Bij de krabbekoker
1935 Boerenpsalm (verfilmd in 1989)
1936 Het Vlaamsche volksleven volgens Pieter Breughel
1938 Ik zag Cecilia komen
1941 De familie Hernat
1942 Vertelsels
1943 Minneke-Poes
1943 Oscar Van Rompay (essay)
1943 Isidoor Opsomer
1943 Een lepel herinneringen
1944 Vertelsels II
1944 Anne-Mie en Bruintje
1945 Vertelsels III

Toneelstukken

1907-1909 Holdijn (opgenomen in De Nieuwe Gids)
1909-1910 De Zending (titel later gewijzigd naar Helta)
1922 Mijnheer Pirroen (samen met Eduard Veterman)
1924 En waar de sterre bleef stille staan (samen met Eduard Veterman)(verfilmd in 2010)
1926 Leontientje (samen met Eduard Veterman)
1930 De hemelsche Salomé
1938 Het kindeke Jezus in Vlaanderen (toneelbewerking door Karl Jacobs)
1938 Het filmspel van Sint-Franciscus
1943 Pieter Bruegel
1943 Die sanfte Kehle (oorspronkelijke titel: De zachte keel)

Na zijn overlijden

1947 Adagio (gedichten)
1948 Adriaan Brouwer

en verder: Lierke-Plezierke - Brevarium in 1965 - Felix Timmermans verhaalt - De goede helpers en andere verhalen - Jan de Kraai en andere verhalen - Met Felix Timmermans door Vlaanderen en nog in 1993 Pallieter in Holland - Uit mijn rommelkas - Een lepel herinneringen

Lier speelt een belangrijke rol in het leven en het werk van Timmermans. Het Lier ten tijde van Timmermans was een katholieke stad met een rijk verenigingsleven en vele kermissen en braderijen. Het is ook de regio van de Grote en Kleine Nete, waterlopen die het decor vormen van verschillende werken, o.a. Pallieter.

Timmermans schreef over zijn geboortestad: "Waar de drie kronkelende Nethen een zilveren knoop leggen; waar plots het spekbuikige, overvloedhoornige Brabant zich scheidt van 't mijmerend, magere Kempenland, daar is het". --Schoon Lier, 1925-1927

Varia

• Tezamen met drie andere bekende Lierenaars (Isidore Opsomer, Louis Zimmer en Lodewijk Van Boeckel) vormde hij het klavertje vier van Lier.
• De Felix Timmermans is een trein die naar hem is vernoemd.
• Een palingschuit van de moedige bootvissers in Lier is genoemd naar een personage (Vettigen Teen) van een werk van Felix Timmermans (Onze-Lieve-Vrouw der Vissen).
• De bibliotheek in Lier heet sinds 2016 "de Fé" naar Felix timmermans.
• De Nederlandse schrijver Antoon Coolen noemde zijn derde zoon Felix naar zijn voorbeeld Felix Timmermans.
• Felix Timmermans' enige zoon, Gommaar Timmermans, werd later onder het pseudoniem GoT cartoonist; dochter Lia Timmermans werd schrijfster.
• Timmermans' toneelstuk, "En waar de ster bleef stille staan" (1924) werd in 2010 verfilmd door Gust Van den Berghe als Little Baby Jesus of Flandr (doelbewust als "Flandr" geschreven in plaats van "Flanders"). De film werd opgenomen met mentaal gehandicapte acteurs en was het universitaire eindwerk van de regisseur. Ze werd geselecteerd voor de "Quinzaine des Réalisateurs" in Cannes.
• Nog tijdens zijn leven verscheen het werk van Timmermans in 17 talen. Na zijn dood werd zijn werk nog in tal van andere talen vertaald.
• Timmermans wordt herdacht in talrijke straatnamen:
• er is een Felix Timmermansplein (vroeger de Messenstraat) in Lier waar zich ook een buste bevindt van Felix Timmermans gemaakt door Anne-Marie Volders
• een Felix Timmermansstraat vindt men in Assebroek, Beerse, Deurne, Izegem, Knokke-Heist, Lanaken, Lommel, Marke-Kortrijk, Zele, Zwijndrecht. In Nederland bevinden zich straten met deze naam in Deurne, Sittard, Vught en Waalwijk,
• een Felix Timmermanslaan vindt men in Aartselaar, Sint-Niklaas, Hoeilaart, Lichtervelde, Lint, Machelen, Oostduinkerke, Reet, Tervuren, Zaventem, Zemst, Zoersel - en in Nederland in Bladel, Eindhoven, Rosmalen, Groningen, Hilvarenbeek en Uithoorn.
• in Grobbendonk, waar Felix Timmermans een buitenverblijf had, is er een Timmermanslei, met als zijstraat daarvan de Pallieterdreef, genoemd naar zijn bekendste romanfiguur Pallieter.

Literatuur

• Mark TRALBAUT, Zo was de Fé, 1947.
• Renaat VEREMANS, Herinneringen aan Felix Timmermans, 1950.
• Lia TIMMERMANS, Mijn vader, 1951.
• José DE CEULAER, Felix Timmermans, 1959.
• Louis VERCAMMEN, Felix Timmermans. De mens, het werk, Hasselt, Heideland-Orbis N.V., 1971.
• Fernand BONNEURE, Felix Timmermans, in: Brugge Beschreven. Hoe een stad in teksten verschijnt, Brussel, Elsevier, 1984.
• José DE CEULAER, 100 jaar Felix Timmermans, Lier, J. Van In, 1986, ISBN 9030615486.
• José DE CEULAER, Felix Timmermans, Vlaams-nationalist, in: 't Pallieterke, 1986.
• Gaston DURNEZ, De goede Fee, 1986.
• M. SOMERS (red.), Timmermans en het activisme, in: Jaarboek 19 van het Felix Timmermansgenootschap, 1992.
• Frans VERLEYEN, De gezonken goudvis. Felix Timmermans en de Moderne Tijd, 1996.
• José DE CEULAER & Gaston DURNEZ, Felix Timmermans, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, Lannoo, 1998.
• Gaston DURNEZ, Felix Timmermans. Een biografie, Tielt, Lannoo , 2000.
• Stijn VANCLOOSTER, Felix Timmermans, in: Hugo Brems, Tom van Deel, Ad Zuiderent (red.), Kritisch lexicon van de Moderne Nederlandstalige Literatuur. Groningen, Martinus Nijhoff, 2006.
• Joris VANHULLE, Het belang van het werk van Timmermans, 2008.

[bron: wikipedia]