I - De Erfenis van Tuban (2010): 
Lanzaam opende Sofia haar ogen en keek onder haar voeten. Ze vloog. Haar vleugels sloegen in de lucht en onder haar tekende zich het labyrint van de ruïnes af. Ze kon het niet geloven. Ze keek opzij en zag haar vleugels. Ze voelde hen, zoals haar armen en benen voelde en ze merkte het vlies tuissen haar klauwen op. Ze staarde hen aan: ze waren echt stevig. En reuzachtig. De vleugels van Tuban. II - De boom van Idunn (2011):
De jongen glimlachte. 'Het heeft geen enkel belang ie je bent. Want je zal me in ieder geval niet tegenhouden.' De vlek op zijn voorhoofd lichtte op, straalde een goudkleurig licht uit dat doordrongen was van donkere weerspiegelingen. De kettingen waarmee Sofia hem vastgebonden had, ontploften. Reusachtige goudkleurige vleugels, omringd door metalen nervaturen, staken uit zijn schouders.