dreiging en duisternis (2209)-

Vanaf de eerste zin pik je als lezer direct weer in, daar waar ‘Schim en Schaduw’ eindigde. Nog beter zelfs, vanaf die eerste pagina bevind je je meteen weer in Ravka. Het is nog niet zo lang geleden sinds ik het eerste deel uit deze magische serie las en toch voelt het een beetje aan als opnieuw thuis komen.

Ik voelde me dan ook al snel weer op mijn plek in Bardugo’s fantasiewereld en dat gevoel bleef tot de laatste pagina voortduren. Het is echter ook een boek waarbij ik het absoluut wil vermijden om een spoiler in mijn recensie te verwerken. Ik wil immers niet dat ik iemand leesplezier bederf door al te veel te verklappen, maar wil wel graag duidelijk maken hoe veel ik van dit boek genoten heb.

Dankzij de prachtige covers is het al een plezier om simpelweg naar de Grisha-boeken te kijken, het wordt er echter alleen maar nog beter op zodra je die omslag opent en wegduikt in het verhaal. Magische wezens, krachtige voorwerpen, beïnvloedbare elementen, … Ondertussen zijn er al veel boekverfilmingen uitgekomen én ook al wisten niet al die films me te overtuigen, deze reeks lijkt om een verfilming te vragen. De pracht en praal van de Grisha, de adembenemende locaties, het scheepsleven, de magische wezens, het allegaartje van personages, de manifestaties van Alina’s toenemende krachten. Nu ja, een verfilming is eigenlijk overbodig, dankzij Leigh Bardugo’s omschrijvingen zie ik het eigenlijk allemaal zo voor me.

In ‘Dreiging en Duisternis’ valt nog meer op dat Alina’s uitzonderlijke macht haar uniek maakt. Jammer genoeg zorgt het er ook voor dat ze zich eenzaam voelt ook al wordt ze omringd door vele mensen. Het is sowieso al moeilijk om de juiste keuzes te maken, maar het wordt er zeker niet makkelijker op wanneer het niet duidelijk is wat de juiste optie is