CHARLES DE GAULLE Leif BACKLUND

CHARLES DE GAULLE
LEIF BACKLUND
[Profielen 6]
Uitg. Aalten, Uitgeversmaatschappij Interland, z.d. [1972]
Vertaald uit het Zweeds door Cora Polet
ISBN: 9070049074
Paperback, 168 pag. 20,5 x 12 cm, 240 gr. Geïllustreerd met foto’s.
Staat: omslag en snedes wat onfris, binnen: enkele aanstrepingen.

Foto’s:
Blz. 17: De leider van het vrije Frankrijk, 1941.
Blz. 18: In Anfa bij Casablanca, 1943. Van links naar rechts: Giraud,
Roosevelt, De Gaulle en Churchill.
Blz. 35: De laatste president van de Vierde Republiek.
Blz. 36: Met president Eisenhower bij het kasteel van Rambouillet,
1959.
Blz. 69: Met bondskanselier Adenauer in Parijs, 1960.
Blz. 70: Met madame De Gaulle op bezoek in Londen, 1960.
Blz. 87: Met president John F. Kennedy in Parijs, 1961.
Blz. 88: Oe Thant in het Elysé, 1965.
Blz. 121: Overleg met Bresjnew in Moskou, 1966.
Blz. 122: President Charles de Gaulle.
Blz. 139: Voor de Arc de Triomphe brengt het Franse volk de generaal
posthuum een bloemenhulde in de vorm van een Lotharings kruis.
Blz. 140: Het graf van De Gaulle op het kerkhof in Colomby les deux
Eglises trok veel bezoekers.

“LEIF BACKLUND, die in 1927 in Genève werd geboren,
groeide op in een internationaal milieu en leerde zijn moeder-
taal, het Zweeds, pas op 20-jarige leeftijd. Na zijn studies in
Parijs en Stockholm te hebben afgesloten, is hij thans als eco-
noom verbonden aan een bankinstelling. Hij is expert in Franse
sociaal-economische aangelegenheden. Speciaal voor de Neder-
landse uitgave van dit boek, dat in 1967 in Zweden verscheen,
schreef hij een aanvulling over de laatste levensjaren van De
Gaulle.

De stichter van de Vijfde Franse republiek, die met een grote
persoonlijke macht bekleed was, heeft vele jaren mede richting
gegeven aan de koers van Frankrijk, Europa en de wereld.
Tijdens de crises om Berlijn in 1959/60 en 1961/62 daagde
hij Chroesjtsjov uit; hij sprak in 1963 zijn veto uit tegen het
toetreden van Groot-Brittannië tot de Euromarkt, wat in 1965
gevolgd werd door de krachtproef jegens de commissie van
Europese Gemeenschappen te Brussel; hij liet Frankrijk een
jaar later uit de Nato treden en bezocht de Russische leiders
in Mosk01l. Waren al deze initiatieven grillen van een oppor-
tunistisch staatsman, voor wie de glorie van Frankrijk het
enige richtsnoer was? Of maken zij deel uit van de verwezen-
lijking van een ideaal, dat de grondslag zou kunnen worden
voor een vrediger wereld ?
Neemt men de moeite de gedragingen van De Gaulle in de
buitenlandse politiek sedert de Tweede Wereldoorlog nauw-
keurig te volgen, dan ontdekt men hierin spoedig zowel con-
tinuïteit als doelbewustheid. De Gaulle heeft de verdeling van
de wereld tussen twee supermachten steeds als verwerpelijk
veroordeeld en de Europeanen aangemoedigd een eigen rol te
spelen en eigen verantwoordelijkheid te dragen. De ontwikke-
ling schijnt hem gelijk te geven. Daarbij dient zich de vraag
aan of wij, West-Europeanen, de visie van De Gaulle op de
wereld en Europa al of niet tot de onze moeten maken. “ (Colofon)

“L.B., een te Genève geboren Zweed, is een expert in sociaal-economische aangelegenheden die als econoom aan een bankinstelling werkt. Dit boek dat hij in 1967 schreef in het Zweeds, werd voor de Nederlandse versie van een aanvulling voorzien over de laatste levensjaren van de Gaulle. Koel en zakelijk heeft de schrijver zich zo positief mogelijk opgesteld tegenover zijn onderwerp. Volgens hem heeft de stichter van de Vijfde Franse Republiek meer gedaan dan zijn individuele ambitie ingevolgd. In 1963 sprak hij zijn veto uit tegen het toetreden van Groot-Brittannie tot de Euromarkt, een jaar later liet hij Frankrijk uit de Nato treden en bezocht Moskou. Wat de Gaulle verwerpelijk achtte was dat de wereld tussen slechts twee wereldmachten zou verdeeld blijven. De Europeanen heeft hij aangemoedigd een eigen rol te spelen en eigen verantwoordelijkheid te dragen.
De verdienste en wellicht ook de beperking van dit boek over de Gaulle ligt hierin dat al wat de Gaulle gedaan en gedacht heeft behoort tot één sluitende visie welke in feite een drama was. In dit drama heeft de generaal zichzelf laten promoveren tot hoofdrolspeler. Hoog boven ‘rechts’ en ‘links’ uit, zich verheffend heeft hij een nieuw staatsbestel willen ontwerpen met een continue doorstroming van de basis naar de top. De volken wilde hij tot geciviliseerde persoonlijkheden opvoeden, die, als zij gedwongen worden de erkenning op te eisen die anderen hen onthouden willen, op onvergetelijke wijze hun inzichten tot een ‘force de frappe’ weten te maken. Niet zonder reden typeert L.B. zijn personage met een vers uit Hamlet dat geciteerd staat in het beroemde Le Fil de l'épée: ‘Groot zijn is een grote zaak verdedigen’.”
S. De Smet in “Streven”, jg. 27, 1973