Dit uniek exemplaar van kunstenaar Bart Verheyen heb ik aangeschaft in 2004. Het is een tweeluik. Twee panelen van 150 hoog en 100 breed wat een totaal oppervlakte betekent van 3m2. Bart Verheyen (1963) wordt omschreven door Hugo Camps:

Hoe autobiografisch het werk van Bart Verheyen ook is doet niet ter zake. De schilderijen zijn een tikje pre-socratisch: er ligt een licht verlangen in om de schepping nog eens over te doen. Wat Bart Verheyen als schilder kan gebruiken, eigent hij zich toe. Zijn verhouding met figuren, vlakken en kleuren is er één als die tussen het ik en zijn spiegelbeeld. Deze schilder gaat het mytisch behang van mens en samenhang uit de weg. Hij suggereert een sober, strak, geheel ontkleed universum waar alles naakt is. Vooral de pijn .

De precisie en het perfectionisme van Bart Verheyen doen denken aan betoverende wetenschap.