GONZHO - Dos nubes - NO Reserve

Origineel werk van Gonzho, acryl op doek gespannen op houten frame, 50x50 cm, jaar 2025Zonder lijstKort CV:GONZHO. Opleiding gevolgd bij verschillende ateliers van prestigieuze kunstenaars.Animatiefilmmaker (series, langspelen, tv-reclame).Etalageontwerper.Projectleider en Technisch Restaurator van Monumentale en Historische Architectuur.Leraar in tekenen en schilderen aan het Centrum voor Burgerzaken in Cobisa (Toledo)Professor in experimenteel tekenen en schilderen, Toledo.-2003 Provinciale Raad van Albacete.-2004 De Soledad Arroyo Galerie. Toledo.-2005 Historisch archief, Toledo.-2006 en 2009 Rural Savings Bank van Toledo.2007 Internationale Veiling voor Hedendaagse Kunst, Italië-2008 Marziart International Gallery. Hamburg.Collectieve tentoonstelling op de EXPO Universal Zaragoza 2008-2016 Thuillier Galerie, ParijsTandem Kunstgalerie Sabadell, Barcelona-2017 Provinciale Raad van San Clemente, ToledoKunstgalerie Santana, Madrid-2018 Docent in schoolworkshops over introductie in de wereld van de kunst, Toledo-2019 Conferentie over grotschilderingen, Toledo.2022 tentoonstelling in The Brick Lane Gallery, Londen.Artikel geschreven door Andrea García Casal:GonzhoDoor Andrea García Casal, kunsthistorica en theoreticaDe dorsale draai is een iconische daad van rebellie waarbij de figuur haar identiteit ont held en wordt ingericht als een betekenaar die vatbaar is voor mysterieuze interpretatie. Deze anonieme visie is de ontkenning van de bekende afdruk, de vernietiging van het beroemde beeld dat de weg baant voor de voorstelling van mannen en vrouwen zonder afkomst, [...]. De dorsaliteit impliceert, [...] de anonimiteit en de «verlies van identiteit».De betekenissen van de figuren die in de schilderkunst de rug naar de toeschouwer keren. Cristina Parellada Bezares. 2023.Onderzoeksster Cristina Parellada Bezares heeft het concept van dorsaliteit voorgesteld om de aanwezigheid van personages die met de rug naar de kijker staan in een visuele voorstelling te verklaren. Dit is niet onbeduidend, aangezien het gaat om de ontkenning van de tegenovergestelde term, frontaliteit. Over het algemeen is frontaliteit de meest gebruikelijke manier van voorstelling, de norm in de kunst, zelfs nog tegenwoordig, vooral in het westelijke domein. Het frontale toont, laat zien; de dorsaliteit verhindert dat anderen kijken; het verbergt.De schilder Gonzho (Marmolejo, 1967) gebruikt de dorsaliteit in een groot deel van zijn kunstwerken en laat daarmee de diepgewortelde en achterhaalde traditie van frontaliteit los. Hij wil 'het beroemde beeld' vernietigen, dat wil zeggen het beeld dat zich richt op het frontaal tonen van figuren en hen identificeerbaar maakt – al is het maar op een pre-iconografisch niveau, door ze te associëren met concrete, maar oppervlakkige kenmerken. Een figuur van achteren wordt anoniem en transformeert plotseling in anders-zijn. Anders-zijn voor het publiek, dat het onmogelijk vindt om verder te gaan in de verkenning van het gerepresenteerde subject. Ze hebben geen toegang tot de beschouwing en ontdekking ervan; het wordt hermetisch; het brengt een 'mysterieuze' en bevooroordeelde interpretatie ervan met zich mee. De theoreticus John Berger beweerde dat "de zichtbare wereld geordend is volgens de toeschouwer, op dezelfde manier dat men ooit dacht dat het universum geordend was volgens God (Modes of Seeing, John Berger, ). Gonzho speelt echter met het publiek en stelt de autoritaire blik ervan ter discussie, de macht die het heeft over het beeld, vastgelegd op een drager, statisch en ogenschijnlijk onderdanig.Met deze wending ontwijken de personages die zich achter onze protagonist bevinden, maar dompelen ze het publiek tegelijkertijd onder in hun omgeving, waardoor de barrière tussen toeschouwer en kunstwerk verdwijnt. In navolging van filmhistorica Laura Mulvey is het mogelijk om vast te stellen dat frontaliteit, die in het Westen begon met de kunsten van de Oudheid, met name beeldhouwkunst, uiteindelijk werd uitvergroot en verergerd in de cinema: "[o]fschoon de film daadwerkelijk wordt vertoond, hoewel hij er is om gezien te worden, geven de projectieomstandigheden en narratieve conventies de toeschouwer de illusie dat hij in een privéwereld kijkt" (Laura Mulvey, Visual Pleasure and Narrative Cinema, 1975). De privéwereld van filmpersonages wordt geobjectiveerd en schenkt de toeschouwer plezier.Dat zijn schilderijen de rollen van kijken en bekeken worden ondermijnen is interessant, hoewel, zoals Parellada Bezares terecht opmerkt in zijn proefschrift, dorsaliteit zich punctueel heeft gemanifesteerd in de kunstgeschiedenis en daarom gebaseerd is op een subtiele traditie die zich volledig verzet tegen het conventionalisme, en die in de hedendaagse kunst opnieuw opduikt met zeer specifieke kunstenaars, zoals Gonzho. Het is nuttig om de romantische schilder Caspar D. Friedrich te noemen, de beroemdste schilder die dorsaliteit cultiveerde, hoewel er ook eerdere en latere voorbeelden zijn. Niettemin bevinden Gonzho's onderwerpen zich in omgevingen die gekenmerkt worden door afwezigheid, hoewel de kunstenaar recentelijk ook heeft gekozen voor meer gecontextualiseerde omgevingen, bijvoorbeeld natuurgebieden, waarbij hij de kust en de stranden benadrukt. Deze werken wekken een gevoel van kalmte en rust op, zelfs zonder de betekenis van de details van het kunstwerk te kennen.Wat betreft de plaatsen van afwezigheid, deze worden in het werk van de kunstenaar vastgelegd als plaatsen waar geen enkele setting te onderscheiden is. De individuele, of soms collectieve, figuur verzonken is in een antilocatie, in een non-plaats, in een onherkenbare ruimte, althans voor het publiek. Niets bestaat behalve de figuur tegen een achtergrond die doorgaans neutraal van kleur is, donker. De geheimzinnigheid die door de dorsaliteit wordt opgeroepen, wordt door dit aspect versterkt. Bovendien wordt onze kunstenaar gekenmerkt door zijn postimpressionistische stijl, relatief wendbaar in uitvoering en vaag in de contouren van de figuren. Daarbij komen nog het sombere kleurenschema en de onderdrukking van de omgeving, waardoor de indrukken van vreemdheid, achterdocht, nieuwsgierigheid en twijfel worden versterkt. De puristische esthetiek onderstreept al deze aspecten alleen maar.Het baanbrekende perspectief dat de kunstenaar hanteert, confronteert het publiek aanvankelijk en wekt mogelijk ongemak op, maar helpt hen ook onder te dompelen in de onbekende en naamloze context waarin het personage of de personages zich bevinden. Zo ontstaat een bijzondere contemplatieve ervaring die de loutere observatie overstijgt en een gedeelde introspectie wordt tussen de protagonist of protagonisten van het schilderij en het publiek. Het publiek wordt uitgenodigd om over zichzelf na te denken, na te denken en te heroverwegen, en zelfs het bestaan van onbekende aspecten van de werkelijkheid, van het bestaan, te accepteren, die hen in staat kunnen stellen zich open te stellen voor nieuwe perspectieven en/of het onbegrijpelijke te omarmen. Dorsaliteit wordt, dankzij Gonzho, zo een taal van verzet en originaliteit ten opzichte van het frontale, repetitieve en expliciete beeld, waardoor het publiek de kracht ervan ontkent, de beperkingen ervan begrijpt, maar het ook opent voor nieuwe mogelijkheden, de dynamiek van het kijken pauzeert zodat het niet kan doen zoals het is aangeleerd, maar in plaats daarvan kan leren op een andere manier te kijken, te contempleren, een visuele stilte te bewaren waarin het zich kan projecteren.


Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app

Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.