In Turkse literatuur komen verschillende thema's naar voren, zoals identiteit, liefde, migratie en de relatie tussen de moderne en traditionele waarden. Vaak worden culturele en sociale kwesties verkend, met een sterke nadruk op de oorlog, geschiedenis en het dagelijks leven van makkelijke mensen.
De geschiedenis van Turkije, met zijn rijke culturele erfenis en complexe politieke situatie, heeft een grote invloed op de literatuur. Veel boeken weerspiegelen de strijd om onafhankelijkheid, de veranderende sociale normen en de impact van de moderne tijd op tradities. Historische gebeurtenissen dienen vaak als achtergrond voor literaire werken, wat ze extra diepgang verleent.
Bekende Turkse auteurs zijn onder andere Orhan Pamuk, die de Nobelprijs voor Literatuur heeft gewonnen, en schrijvers zoals Elif Shafak en Yaşar Kemal. Pamuk's 'Mijn naam is Kırmızı' onderzoekt kunst en identiteit, terwijl Shafak bekendstaat om haar veelzijdige verhalen over de culturele diversiteit van Turkije. Yaşar Kemal's 'İnce Mehmet' toont de strijd van boeren tegen onderdrukking.
De Turkse roman heeft vaak een sterk sociaal en politiek karakter, waarbij veel aandacht wordt besteed aan de spanningen tussen verschillende culturele groepen. Dit kan verschillen van de meer introspectieve en psychologische focus die je vaak in Westerse romans tegenkomt. De Turkse roman legt vaak de nadruk op gemeenschapswaarden en de invloed van het verleden op het heden.
Turkse poëzie is uniek door haar gebruik van rijke beelden en symboliek, waarbij vaak traditionele vormen en technieken worden gecombineerd met moderne thema's. Veel dichters, zoals Nazım Hikmet en Cemal Süreya, hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van een poëzie die zowel sociaal engagement als persoonlijke emoties verkent. De muzikale kwaliteit van de taal speelt een belangrijke rol in de kracht van de poëzie.