"Het grachtenpand" Simenon (1976)

In de stroom reizigers die in horten en stoten naar de uitgang stroomde, was zij de enige die geen haast had. Met haar reistas in haar hand, haar hoofd rechtop onder de rouwsluier, wachtte ze op haar beurt om haar kaartje aan de medewerkster te overhandigen en deed toen een paar stappen. Toen ze de trein had genomen, in Brussel, was het zes uur 's ochtends en de duisternis was zwaar van de ijzige regen. Ook de coupé derde klasse was nat, natte vloer onder modderige voeten, natte schotten met kleverige mist, natte ramen van binnen en van buiten. Er lagen mensen in natte kleren te slapen. Om acht uur, net bij aankomst in Hasselt, gingen de lampen van het konvooi en die van het station uit. In de wachtkamers verloren de paraplu's stromen stromend water dat naar doorweekte zijde rook. Rond de kachels waren mensen zich aan het afdrogen en ze waren bijna in het zwart, net als Edmee. Was het toeval? Heeft ze het gemerkt omdat ze in diepe rouw was?