"In de hemel," denkt het dode meisje in "Drie appels uit de hemel", "is er geen verleden, alleen een gelukkig heden." Ze werd in een waterput gegooid, en daarmee is ze een van de vele slachtoffers van de Armeense volkerenmoord. In "Drie appels uit de hemel" geeft Micheline Marcom de doden een stem, een gezicht en een identiteit.
We voelen de eenzaamheid van Anakjoel, die bij haar Turkse buren is ondergedoken na de moord op haar ouders, en volgen de lotgevallen van de vijftienjarige Sargis, die maandenlang onderduikt op de zolder van zijn ouderlijk huis. We worden deelgenoot van de machteloosheid van de Amerikaanse consul, die ooggetuige is van deze eerste genocide van de twintigste eeuw, en beleven de wanhoop van Maritsa, die in de prostitutie belandt in een poging het vege lijf te redden.
"Drie appels uit de hemel" vormt een mozaïek van verhalen, gevat in een zintuiglijke, poetische stijl, dwalend tussen literatuur en historische werkelijkheid.