De sportles: gedeelde waarden negen

Bewerkt door Jean-Philippe Acensi, Denis Soula, Joël Szpindel
271 pagina's
Uitgever: Editions Autre
Collectie: Photographie
Afmetingen: 25 x 1,7 x 19 cm, 890 g
nieuw / nieuw

Er zijn de kampioenen, Emmanuelle Assmann, Youri Djorkaeff, David Douillet, Stéphane Ferrara, Jean Galfione, Muriel Hermine, Daniel Herrero, Roxana Maracineanu, Mahyar Monshipour, Yannick Noah, Rai en Ryad Sallem.
Er zijn kunstenaars, bedrijfsleiders, journalisten of politieke leiders, Cali, Jérôme Charyn, Anny Courtade, Hélène Darroze, Philippe Delerm, André Dussollier, Éric Fottorino, Jean-François Lamour, Jean-Marie Leblanc, Blanca Li, Bruno Putzulu, Michel Rocard, Marcel Rufo, Guy Savoy en Bernard Stasi.
Er zijn ook verenigingsleiders, vrijwilligers, opvoeders en coaches, Carine Bloch, Akim Bouhsane, Hassan El Houlali, Marie José Lallart, Michel Nowak, Jean-Claude Perrin, Alain Reale en Jean-Pierre Rousselle. Allemaal vandaag, vertel de club en de speeltuinen van hun jeugd, de meesters, de idolen en de tegenstanders, ze vertellen deze leerzame momenten, woensdag- of donderdagmiddag, zaterdag en zondag, een tijd waarin ze speelden en deelden, in zorgeloosheid en pijn, geluk en verlossing.
Geen van hen is de les vergeten. Jean-Philippe Acensi is afgevaardigde van het Agentschap voor Onderwijs door Sport. Denis Soula en Joël Szpindel zijn journalisten bij Radio France en producenten van het programma "The legend of sport" dat elke zondagavond vanaf 19.15 uur op de nationale zender France Bleu wordt uitgezonden. tot 20.00 uur

Fragment uit het boek: "Ik ben geboren in Lyon, maar ik had in Marseille geboren moeten worden omdat mijn vader Jean, die een professionele speler was en achtenveertig keer international was, speelde bij de tijd voor het OM. Mijn moeder beviel het liefst in de buurt van haar familie. Familie is altijd heel belangrijk voor me geweest, waarschijnlijk vanwege mijn Armeense afkomst. Mijn grootouders van moederskant moesten de genocide van 1915 ontvluchten waarbij meer dan een miljoen tweehonderdduizend van ons omkwamen en ze vestigden zich in Décines, in de buurt van Lyon, waar een deel van onze gemeenschap woont. Onze culturele identiteit is heel sterk, heel aanwezig. Als je het trauma van zo'n ontworteling hebt opgelopen, heb je de neiging om je in jezelf terug te trekken, alsof je therapie nodig hebt om beter herboren te worden en je open te stellen voor anderen.Mijn grootouders waren voorbeeldige burgers van Décines. Ze runden een café dat een ontmoetingsplaats was en een sociale schakel vormde. Ze leerden heel snel Frans; ze waren in zekere zin de beheerders van de Armeniërs die in Frankrijk aankwamen: ze legden uit hoe ze de papieren moesten invullen en gaven wat beginselen van het Frans aan degenen die het nodig hadden. Bovendien heb ik als kind de stem van mijn grootmoeder opgenomen met een kleine bandrecorder, om haar woord te houden! Ik hield van deze momenten van intimiteit. Toen mijn grootvader overleed, bleef ik lang bij haar. We waren erg close... Als in mijn jeugd de Armeense cultuur alomtegenwoordig was, als tiener, drong al snel een andere cultuur het huis binnen: die van het voetbal. Papa's baan vereist! Hij speelde toen in Parijs en het Parc des Princes was mijn tuin. Ik ging met mijn vader mee naar de training. Er waren van die beroemde zwembaden naast de douches en ik heb urenlang in het water geplonsd met mijn broer Denis. Dan nam mijn moeder ons mee naar de wedstrijd. Het park was indrukwekkend, er waren zoveel mensen en vooral dat geluid dat leek te draaien, op de tribunes te draaien en nooit te stoppen! Mijn vader reisde vaak, maar ik had geen last van zijn afwezigheid. Soms zag ik hem op tv en rende naar het scherm om hem te kussen! Ik was erg trots op mijn vader, die ook een zoon is van immigranten, aangezien zijn ouders uit Kalmukkië komen, een republiek in het zuiden van Rusland, vlakbij de Kaukasus.