De Groote Trek|Marc Helsen 9020944320

||boek: De Groote Trek|Indringend en soms hilarisch verhaal od wereld rond de milleniumwissel|Lannoo|Het Nieuwsblad

||door: Marc Helsen

||taal: nl
||jaar: 2001
||druk: ?
||pag.: 429p
||opm.: softcover|zo goed als nieuw|pagina 1 bevat notitie

||isbn: 90-209-4432-0
||code: 1:000143

--- Over het boek (foto 1): De Groote Trek ---

In opdracht van een Belgische krant reisde journalist Marc Helsen in 14 maanden de wereld rond en stelde vast hoe het er bij het begin van de 21ste eeuw op de wereld aan toe gaat.

In 'de grote trek' verneemt de lezer wat er zoal op de Trans-Siberische trein wordt gegeten en verneemt waarom de laarzen van de Mongolen gekrulde tippen hebben en hoe het met de Bengaalse tijgers is gesteld. Tussendoor vaart Helsen in China in gezelschap van rochelende Chinezen de Yangtse-rivier af, praat met slachtoffers van de mijnenvelden in Cambodja, bezoekt een ziekenhuis voor kinderen met Aids in Bangkok en belandt tenslotte zelf met een tropische ziekte in Borneo in het ziekenhuis.

Verder verneemt u hoe de auteur boven het Grote Barrièrerif zijn duikinstructeur kwijt speelt en hoe hij aan boord van een vrachtschip via het Panamakanaal Zuid-Amerika bereikt.

In Afrika praat hij met Nelson Mandela, slalomt met een kano tussen nijlpaarden op de Zambezi River en gaat in Oeganda op zoek naar de laatste berggorrila's.

[bron: https--www.bol.com]

De Kempische journalist Marc Helsen trok in opdracht van 'Het Nieuwsblad' 14 maanden de wereld rond. De groote trek is de neerslag van die avontuurlijke, fascinerende tocht. Het boek vangt aan als Helsen op de trein Keulen-Moskou zit. Zo belandt Helsen in Azië, dat hij met allerlei vervoermiddelen doorkruist: trein, boot, vliegtuig, bus, jeep, olifant, brommer en te voet. Op Borneo wordt hij zo ziek dat hij negen dagen in een ziekenhuis belandt, waar men alleen kan vaststellen welke ziekten hij niet heeft. In Singapore kan een dokter-specialist tropische ziekten de diagnose stellen: modderkoorts of leptospirose. In plaats van drie weken te kunnen luieren op een cargoboot, is hij verplicht naar Nieuw-Zeeland te vliegen (om niet te zeer af te wijken van zijn tijdschema). Daar zwemt hij tussen ontelbare dolfijnen en brengt een bezoek aan White Island, het vulkaaneiland. Vanuit Sydney (Australië) rijdt Helsen naar de Outback van Queensland tot het historische Cooktown, waar in 1770 James Cook zijn schip Endeavour op het strand liet vastlopen. Na bijna te zijn verdronken tijdens een duik naar het Grote Barrièrerif vliegt hij vanuit Sydney naar Anchorage, waar hij, alvorens af te zakken langs Canada en Noord-Amerika tot Mexico, een tocht naar het Hoge Noorden maakt. Met een rubbervlot vaart hij de Squirrel River af door Alaska's Brooks Range, het meest noordelijke gebergte ter wereld. Via Costa Rica en Panama, en een boottocht door het Panamakanaal, belandt de auteur in Zuid-Amerika. Hij bezoekt onder leiding van een plaatselijke natuurgids de Galapagoseilanden. In Ecuador beklimt hij de 5897m hoge top van de Illiniza Sur en in Peru de Alpamaya, en hij maakt een klimtocht langs de Camino del Inca in het Andesgebergte naar de Machu Picchu. Hij reist nog verder zuidwaarts tot Chili en vliegt dan via Buenos Aires naar het groene hart van Brazilië, Manaus, om de Amazone te bevaren. Vanuit Rio de Janeiro vliegt hij naar Kaapstad, waar de tocht door het zesde en laatste continent begint. Op weg naar een kamp in het Krugerpark overleeft hij nipt een charge van een olifant. Na een privé-gesprek met oud-president Nelson Mandela veroorzaakt hij grote opschudding bij de plaatselijke bevolking in Zimbabwe als hij per fiets naar de Great Zimbabwe (ruïnes van een verlaten stad uit de 13e eeuw) rijdt. Samen met een landgenoot ontdekt Helsen de echte wilde dieren in de wildernis in en rond de Zambezi-rivier. In Tanzania bezoekt hij enkele projecten van 'Vredeseilanden'. In een vergeten dorp aan de grens met Zambia, waar hij behandeld wordt als een speciale gast, stelt Helsen vast dat de inwoners straatarm zijn maar toch een zekere culturele bagage bezitten. Vanuit Dar es Salaam steekt hij per ferry over naar Zanzibar, vanwaar een vissersboot hem naar Prison Island brengt, waar natuurbeschermers een kolonie reuzenschildpadden houden. In de Ugandese hoofdstad Kampala brengt Helsen (alleen) de nacht door in een goedkoop hotel, dat achteraf een bordeel blijkt te zijn. Na een bezoek aan een van de twee overgebleven toevluchtsoorden van de berggorilla's in het oerbos van Bwindi, woont hij een voetbalmatch bij tussen Uganda en Senegal in de voorronde van de Afrika Cup. Op de terugweg richting noorden wordt in Dakar een overtochtje gemaakt naar het oude slaveneiland, Ile de Gorée, waar ettelijke miljoenen Afrikaanse zwarten door slavenhandelaars werden verscheept. Na een bezoek aan Marokko's grootste stad Casablanca gaat Helsen aan boord van het containerschip Argana, dat hem via Agadir en Rotterdam naar Antwerpen vaart.

Het verslag van deze 432 dagen durende tocht is eerlijk geschreven, met veel gevoel voor humor en met de juiste dosering achtergrondinformatie. Het is een zeer leesbaar boek, geïllustreerd met foto's die door de auteur zelf gemaakt werden.

Joke De Wit [bron: https--beveren.bibliotheek.be]

Marc Helsen maakte van eind 1999 tot begin 2001 een 15 maanden durende reis om de wereld.

Hij nam de Transsiberische spoorweg, bezocht de Chinese muur, bezocht Tibet, Vietnam en Cambodja waar hij sprak met mensen die de mijnen opruimden. Hij werd ziek in Maleisië, maakte een trekking in Nieuw Zeeland, bezocht in Australië Cooktown, maakte met een oceaanstomer de overtocht naar de Verenigde Staten. In Alaska voer hij met een vlot een wilde rivier af. Hij bezocht het Panama-kanaal, de Galapagos eilanden en Macchu Pichu. Hoogtepunt van de reis was wel een gesprek met Nelson Mandela.

Het boek is vlot geschreven, met af en toe wat Belgicismen, maar Helsen is geen groot stilist.

Een aantal citaten:

- Ik vroeg hem over wat voor kwaliteiten iemand moest beschikken om in het huidige Rusland zaken te doen. Hij lachte. "Je moet voor een derde zakenman zijn, een derde politicus en een derde maffioso!"

- De Chinese conducteur wilde weten waar ik vandaan kwam. Dat moest op een of ander formulier worden ingevuld.
"Belgium."
"Hu?"
"Belgium."
"Hu?"
"Belgium! Belgien. Belgique. Belgica."
In het hoofd van de man ging geen enkel lampje branden, maar hij gaf zijn pogingen om mijn afkomst te achterhalen niet op.
Wat zou België in het Chinees zijn?
Verrek, dacht ik toen en pleegde landverraad: "Holland."
"Ah, Holland! Yes."
Hij vulde Holland op het formulier in. Tot zover de bekendheid van het Koninkrijk der Belgen voorbij Ulan Bator.

- Bestond er dan geen racisme in China? "Nee, want in China zijn geen negers," zo luidde ooit het legendarische antwoord van een student aan de universiteit van Peking.

- Uitspraak van Deng Xiaoping: "Wat maakt het uit of de kat wit of zwart is, als ze maar muizen vangt."

- "Eerst ruimden we de mijnen rond de tempels op, waar de toeristen komen," zei kolonel Sarun, met de ijzeren logica van de ontwikkelingslanden, die stelde dat wat geld opbracht eerst beveiligd moest en dat de lokale bevolking geduld moest uitoefenen. "Daarna komen de rijstvelden aan de beurt, vervolgens de stroken langs de wegen en dan de huizen en tuinen."

- De eerste dag in het oerwoud leerde ik tussen 17.30 uur en 17.45 uur vijf belangrijke woudloperslessen. In volgorde van belangrijkheid waren ze: steek nooit je paspoort en reisdocumenten in de zakken van een katoenen broek als je in de jungle verdwijnt. Zorg dat je om 17.30 goed en wel terug in het kamp bent, want om 17.31 zet iemand in het oerwoud de hoofdschakelaar voor het licht af. Bij een tropisch onweer veranderen de oerwoudpaden binnen de kortste keren in glijbanen vol bruine zeep. Gebruik speciale kousen om te vermijden dat een legioen bloedzuigers via je benen omhoog klimt om zich in de plooien van je liezen dronken te voeren aan het bloed van hun gastheer. En tenslotte: de onweders in Noord-Borneo beginnen stipt drie minuten nadat een forse bries de kruinen van de bomen heeft beroerd.

- Kappers zijn overal in de wereld hetzelfde: ze vinden dat de aan het bewind zijnde regering zo snel mogelijk moet opdonderen, dat het schandalig is dat de inflatie de afgelopen vijf jaar zo snel gestegen is en dat het nationale voetbalteam er niks van bakt, vooral omdat de coach een dikke nul is en de beste spelers niet wil opstellen.

- Eén ding is duidelijk: voor Australië wordt verzoening tussen blank en zwart dé uitdaging van de 21e eeuw. Hoe bewerkstellig je begrip tussen enerzijds een cultuur die zich er op het ritme van van de natuur tienduizenden jaren in specialiseerde alles te delen, en niets te verwerven en die geen privé-bezit kende, en anderzijds een cultuur waarvan de ultieme vervulling is zoveel mogelijk goederen, grond en geld te verzamelen en de natuur te beteugelen?

- Het totaal van die eigenaardigheden vertelde wat over het karakter van de porteos. "De inwoners van Buenos Aires zijn Italianen die Spaans spreken, zich gedragen als Fransen en denken dat ze Engelsen zijn."

[bron: http--erikleest.blogspot.com]

--- Over (foto 2): Marc Helsen ---

Marc Helsen (Herentals, 13 maart 1954) is een Vlaams schrijver en journalist. Hij is vooral bekend van zijn reisverhalen.

Helsen schreef als journalist meer dan 22 jaar voor de VUM-kranten Het Nieuwsblad en De Standaard, de laatste jaren vooral als internationaal verslaggever. In 2008 maakte hij als redacteur de overstap naar Gazet Van Antwerpen. In zijn boek "Dodelijk Vlees" ontrafelde hij de moord op veearts-keurder Karel Van Noppen.

In 2019 werkte hij mee aan de lancering van het maandblad Newsweek in België. Hij maakte er mee het nummer over '50 jaar maanlanding'. Sindsdien werkt hij voor Newsweek Belgium.

Van zijn boek De Groote Trek, het verhaal van een 14 maanden durende wereldreis, werden op enkele maanden tijd meer dan 37.000 exemplaren gekocht. Van het reistijdschrift Grande kreeg hij voor zijn tocht 'Het Gouden Kompas'. In 2004 reisde Marc Helsen zeven maanden lang in de voetsporen van Marco Polo: de heenreis ging van Venetië met openbaar vervoer richting Peking, op de terugreis vanuit de Himalaya legde hij 13.500 km af op een oude Britse motor. Het relaas van die reis kreeg een neerslag in De Groote Zijderoute en het meer cultuur-historische fotoboek In het spoor van Marco Polo. Tot zijn verder oeuvre behoren Ver van mijn Bed en In het spoor van Peking Express. In 2006 reisde Marc Helsen zeven maanden lang langs twaalf vergeten oorlogsgebieden, van Ingoesjetië over Oost-Congo tot in Afghanistan. Dat verhaal verscheen in boekvorm in Op reis naar Nergens. In 2009 verscheen van zijn hand de verzamelbundel De lokroep van het Avontuur. In 2010 werd Onder het Zuiderkruis gepubliceerd. Het is het relaas van een reis met openbaar vervoer, dwars door Afrika, van Egypte tot in Zuid-Afrika.

Eind november 2016 verscheen van zijn hand bij Uitgeverij Lannoo '100 ultieme reiservaringen voor de avontuurlijke wereldreiziger'. Tegelijk met de lancering loopt de fototentoonstelling 'Off the Road' van Marc Helsen in het Art Center Hugo Voeten in Herentals.

Verschillende van Marc Helsen's boeken werden in het Frans en het Duits vertaald.

Bibliografie

• Een stapje in de wereld, Marc Helsen/Sjarel Boons, 1983
• Alaska, koude voeten, warm hart, Marc Helsen, 1985
• Dichter bij de sterren, Heibrand, 1987
• Dodelijk Vlees, De Standaard, 1998
• De Groote Trek, Lannoo, 2001, ISBN 978-90-209-4432-7
• Ver van mijn Bed, Lannoo, 2003
• De Groote Zijderoute, Lannoo, 2005, ISBN 978-90-209-5102-8
• In het spoor van Marco Polo, Lannoo/Artis 2005, ISBN 978-90-209-5417-3
• In het spoor van Peking Express, Lannoo/VT4, 2005, ISBN 978-90-209-6137-9
• Op reis naar Nergens, Lannoo, 2006, ISBN 978-90-209-6592-6
• De lokroep van het Avontuur, Lannoo, 2009, ISBN 978-90-209-8246-6
• Onder het Zuiderkruis, Lannoo, 2010, ISBN 978-90-209-9254-0
• 100 ultieme reiservaringen voor de avontuurlijke wereldreiziger, Lannoo, 2016, ISBN 978-94-014-3759-2

[bron: wikipedia]

Marc Helsen is auteur en journalist. Hij is vooral bekend van zijn reisverhalen. Van zijn boek De Groote Trek, het verhaal van een 14 maanden durende wereldreis, werden op enkele maanden tijd meer dan 37.000 exemplaren verkocht. Van het reistijdschrift Grande kreeg hij voor zijn tocht Het Gouden Kompas. De jaren erna volgden De Groote Zijderoute en het meer cultuur-historische fotoboek In het spoor van Marco Polo, Ver van mijn Bed, In het spoor van Peking Express, Op reis naar Nergens (het relaas van Helsens bezoek aan twaalf vergeten oorlogsgebieden, van Ingoesjetië over Oost-Congo tot in Afghanistan), De lokroep van het Avontuur en Onder het Zuiderkruis (het relaas van een reis met openbaar vervoer dwars door Afrika). Verschillende van Helsens boeken werden naar het Frans en het Duits vertaald. Tevens realiseerde hij een filmdocumentaire over Alaska voor National Geographic Channel.

[bron: https--www.lannoo.be]

Zijn studie biologie heeft Herentalsenaar Marc Helsen (64) niet afgerond, maar de wildernis is wel zijn natuur gebleven. Zijn reizen voor de krant brachten hem bij de dorpsoudste van de Bhrambia in Tanzania, op de veenbulten van Alaska, op een duwvaartkonvooi tussen vierhonderd Congolezen en in een rebellenoorlog in Haïti.

Het is nog maar een kleine greep uit de avonturen van de Herentalsenaar. "Bij een avontuur moet er altijd een risico zijn dat je niet heelhuids, of zelf helemaal niet, thuiskomt."

Vandaag spreken we gewoon af in de tuin van Marc Helsen in Herentals, zijn uitvalsbasis als reporter in de Kempen. Het is er lekker rustig, op een sporadische voorbijsnellende trein na.

De bandopnemer gaat aan, en dat is voor Marc een curiositeit. "Ik kan heel rap schrijven. Ik heb in mijn leven nog maar twee keer een interview opgenomen", zegt hij, "omdat het toen precies juist moest zijn. Dat was met Nelson Mandela (voormalig president van Zuid-Afrika, red.) en Aung San Suu Kyi (politiek leidster in Myanmar, red.)."

Maar nu zit Marc dus aan de andere kant van het gesprek en moet hij ook poseren voor de fotograaf. Zijn jongste boek gaat mee in beeld: 100 ultieme reiservaringen voor de avontuurlijke wereldreiziger (zie foto's).

Een trip down memory lane, beschrijft Marc het, met praktische info en adviezen per bestemming, en telkens een persoonlijke ervaring daar.

"Tegenwoordig wordt het begrip 'avontuurlijk' wel heel gemakkelijk in de mond genomen", zegt Marc. "Aanschuiven over een bergpad in de Himalaya - doe maar hoor, maar avontuurlijk is het niet."

Wat is avontuurlijk zijn dan wel? "Uit je comfortzone treden in totaal onbekend gebied - en je weet niet of je heelhuids terugkomt, zelfs of je überhaupt nog terugkomt.

De Vikingen, Neil Armstrong, Columbus - dat is toch nog van een ander kaliber dan met een jeep gaan rijden in Zuid-Afrika."

Daarom: negen reizen en inzichten op z'n Helsens :

1. Naar een bestemming vliegen, is niet reizen

"Tenzij je een speciaal soort vliegtuigje neemt. In Alaska liet ik mij in de wildernis droppen door een bush pilot. Die landt op een bedding naast een rivier of op een meer.

Ik besef dat er voordelen zijn aan commerciële airlines die ons dwars door tijdzones naar onze bestemming brengen, maar leuk is dat niet. Je bent nog niet echt op reis, en als je uitstapt, ben je abrupt in een andere wereld.

Ook omgekeerd: als je weer naar huis vliegt na een intense reis, voel je je bijna ontheemd. Ik heb ooit in Nepal een oude Britse motor gekocht en ik ben daarmee naar huis gereden, door dorpen, steden, gebergten en rivieren. Maanden aan een stuk, maar dat is wel een natuurlijk tempo.

Tegenwoordig vliegen we even vlot een weekend naar Barcelona of Lissabon als onze ouders een weekend naar zee gingen. Met de klimaatverandering moeten we daarover beginnen na te denken. De impact van het massatoerisme is niet te onderschatten."

2. 'Met de hoed in de hand' werkt overal...

"Arriveer je in een Afrikaans dorp met een dikke jeep, dan komt dat anders over dan wanneer je bovenop een camion tussen veertig andere Afrikanen aankomt. Dan ben je een van hen. Dan heb je allemaal evenveel dorst, ben je allemaal even moe. En zo beland je aan de rand van de Serengeti, in the middle of nowhere, bij de dorpschef, en blijf je daar logeren."

"Als de Inupiat of de Inuit in Alaska mij zien afgestrompeld komen, van over veenbulten en door rivieren, dan zijn ze ook nieuwsgierig. Die mensen zijn dat niet gewoon, en dat kan voor heel plezierige of diepgaande gesprekken zorgen. Nu, die dorpen worden ook wel afgeschermd. Er is daar veel alcoholisme, en men wil vermijden dat bezoekers alcohol meebrengen."

"Algemeen geldt: hoe armer de mensen, hoe gastvrijer ze zijn. En er is zoiets als universele beleefdheid. Een uitgestoken hand kennen ze overal. Soms wordt dat neus tegen neus - je past je ter plekke aan.

Maar met de hoed in de hand, kom je door het hele land. Zelfs de hele wereld. Als ik op tv zie hoe reportageploegen soms een heel dorp inpalmen, dan voel ik plaatsvervangende gêne. Dat is zo invasief dat het ongemakkelijk wordt."

3. ... of toch als man

"In geen land heb ik liever gereisd dan in Afghanistan, als man. De waarheid gebiedt mij te zeggen dat je daar als vrouw echt niet op het platteland geboren wil worden.

Dat geldt overigens ook voor andere tribale gebieden. In Afghanistan werd er een meisjesschool opgeblazen toen ik er was, want die meisjes zouden maar eens slimmer moeten worden...

De taliban stond op dat moment niet zo sterk in die regio, maar kwam wel op. Religieuze dictaturen zijn de ergste, want die zitten in het hoofd van de mensen. Tien kinderen zijn in die school gesneuveld, maar de volgende dag stonden de moeders er wel opnieuw met hun dochters om zich weerbaar op te stellen tegen de moslimterroristen."

"Ons beeld van Afghanistan is een land vol berooide woestelingen die met veel plezier iemands hoofd afkappen. Dat is niet zo. De ontvangst was er telkens hartverwarmend. Kritische noot: een vreemdeling in je huis of dorp ontvangen is ook een manier om controle te houden. Om zijn doen of laten in het oog te houden."

4. Oorlog fascineert

"Reportages in oorlogsgebied heb ik altijd graag gedaan, vanwege mijn fascinatie voor oorlog. Een oorlog is een crisissituatie vol verhalen, en die tonen zowel het beste als het slechtste in de mens.

Dan is het zaak om je toch wat te verschuilen achter pen en camera, en afstand te houden. Je wil wel nog naar huis terugkeren. In Afghanistan ben ik bijna op een mijn gereden."

"Ook het militaire werk op het terrein boeit mij, de impact van militaire operaties op een land en bevolking en de nasleep ervan. Ik heb ooit een boek geschreven over twaalf vergeten oorlogsgebieden, dat was een spannend en vermoeiend jaar.

Landen die pas uit een oorlog komen, zoals Syrië nu, kunnen ook heel interessant zijn. Of trek naar Somaliland, een afgescheiden landsgedeelte van 'failed state' Somalië. Daar heerst geen oorlog, maar je komt toch in de buurt."

5. Geef je intuïtie de kans om naar boven te komen

"We hebben het als mens verleerd, maar als je een tijd in het Hoge Noorden of in de Afrikaanse wildgebieden verblijft, dan ga je beter ruiken, beter zien, je wordt alerter.

Je leert zonder moeite dieren observeren en zelfs bejagen. Je berekent, zonder erover na te denken, hoe bijvoorbeeld beren en kariboes trekken, en dan is het fantastisch om die voorbij te zien komen. Dat gedrag zit in ons, maar je moet het de kans geven om naar boven te komen."

"En je kunt je erin specialiseren, zoals de bosjesmannen in Afrika, fantastisch is dat. Met hen heb ik in het zand het spoor gevolgd van een luipaard. Tot we aan rotsen kwamen, waar ik het spoor totaal bijster was, zelfs met een loep kon ik niks meer zien. Zij wel. Tweehonderd meter verder kwamen we opnieuw aan zand, en liep het spoor gewoon voort."

"Biologisch is de mens een wandelaar, we moeten wandelen, zo zijn we gebouwd. Niet, om in de zetel of aan een bureau te zitten. Wel 's avonds hè, na een dag werken. Maar geef mij dan maar een kampvuur. Onze hersenen zijn geprogrammeerd om daar uren in te gapen.

Gesprekken vallen vaak na een kwartier stil, maar dat stoort niet. Na een dag alleen in de wilde natuur, vind ik het fantastisch om bij het vuur tot rust te komen.

Vuurtje stoken, nog zoiets dat mensen overal ter wereld doen. Ik kijk ook enorm graag naar een zuivere sterrenhemel. Genieten van de natuurfenomenen kost niks."

6. De edele kunst van het liften

"Ik vind het spijtig dat de nobele kunst van het liften quasi verdwenen is. Nochtans werkt autostop nog steeds goed hoor."

"Mijn eerste grote reis was samen met ons moemoe naar Lourdes, maar mijn eerste reis alleen was op mijn vijftiende, met een kameraad liftend door Europa. Mijn vader was behoorlijk streng, maar dát mocht ik dus.

Bijna vijf weken weg, zonder dat onze ouders iets van ons hoorden. Een tent hadden we niet, we sliepen onder bruggen en in stallen op hooi.

Toen we aan de Brennerpas waren, wilde een Turkse vrachtwagenchauffeur ons mee naar Istanboel nemen. Maar plots beseften we dat we bijna terug naar school moesten. Op 31 augustus waren we 's morgens nog in München, waar een Duitser ons gelukkig mee kon nemen naar Aken.

Daar mochten we mee met een Belg die ons voor de deur in Herentals afzette. Om twaalf uur 's nachts deed mijn moeder de deur open, en ze sprak de woorden: 'Vanwaar komt gij?'"

7. Neem altijd een zaklamp mee en nooit te weinig eten

"Hier trek je de ijskast open als je honger hebt, maar als je in de natuur op jezelf bent aangewezen, zorg je het best dat je voldoende eten bij je hebt voor vijf, zes weken. Je kunt wel eens een vis vangen of wat bessen plukken, maar dat is aanvulling. Als je niet toekomt, is het zever.

Maar dat leer je. Voor een goeie expeditie heb ik inmiddels ter voorbereiding niet meer dan een bierkaartje nodig. Mijn rugzak is in een uurtje gepakt. Ik heb een parcours in mijn hoofd, en dat verandert onderweg wel en ik pas me aan. Maar als het aan het einde klopt, dan geeft dat een enorme voldoening."

"Mijn zaklamp heeft mij een geweldige belevenis bezorgd op de weg van Ethiopië naar Kenia, een 800 kilometer lange weg die bekendstaat als de slechtste weg van Afrika, met gaten waarin een olifant kan verdwijnen.

De regering is niet geneigd die te asfalteren, omdat die ook richting rebellengebied in Somalië leidt. Ik heb die weg afgelegd bovenop een camion - echt een avontuur in weer en wind.

Een as breekt, en je weet dat er mannen met een kalasjnikov kunnen opduiken. Op een nacht zagen we een leeuw in de koplichten van de camion opduiken, en even later kregen we platte band.

Overdag zal een leeuw niet aanvallen, maar 's nachts jaagt die dus wel hè. Ik was de enige met een pillicht, dus daardoor hebben we die band kunnen vervangen en doorrijden.

Met die belevenis hebben we samen geweldig gelachen. In zwart Afrika lach ik mij dikwijls een kriek. Humor op reis is heel belangrijk, en ook universeel."

8. Vrouwen bevallen zelf

"Ik heb op mijn reizen toch bij een paar bevallingen moeten helpen. Bij pater Carlos Rommel in Congo bijvoorbeeld, waar de twee bevallingstafels bezet waren en één vrouw op de grond lag.

De dokter kon er geen drie tegelijk helpen, en ik raakte even in paniek. Maar ik heb niks moeten doen. De grootmoeders blijven bij de bevalling, en hun kleindochters mogen geen kick geven bij de weeën, anders krijgen ze slaag.

Twee uur na hun bevalling pakken ze hun baby op en marcheren ze drie uur naar hun dorp."

"Ik was in een Haïtiaanse kraamkliniek van Artsen zonder Grenzen toen die beschoten werd bij een vuurgevecht tussen de rebellen en de UNO. Vrouwen kwamen er bevallen en het was courant dat ze hun kind niet mee naar huis namen, wegens te veel kinderen en geen mogelijkheid om ze allemaal te voeden. Zo ook een vrouw die ik ontmoette.

Ze vertrok, andere vrouwen konden ook niet voor de baby zorgen, en ziekenhuizen in de buurt konden de baby niet opnemen. De baby werd in een handdoek in een zaal gelegd, waar hij pas de volgende dag overleed, om in een afvalemmer terecht te komen. Ik heb daar nog vaak aan gedacht."

"Maar er zijn ook mooie verhalen. In 1983 zat ik op een camion vanuit het Amazonewoud, toen een vrouw in het gezelschap van een andere vrouw en een man lichtjes begon te kreunen. En heel plots beviel ze van ne kleine.

Gringo, heb jij een mes bij? Met mijn mes is de navelstreng doorgesneden, en een uur later - het bloed liep nog langs de benen van die vrouw, stapte het gezelschap van de vrachtwagen. De man hees de vrouw op zijn rug, de andere vrouw stak de baby tussen haar borsten, en ze verdwenen in de Andes, bij nacht. Ik heb een enorme bewondering voor vrouwen. Zij houden de wereld draaiende."

9. Elke maatschappij heeft haar taboes

"Een dorpschef in Tanzania had gehoord, vertelde hij mij, dat wij huizen bovenop mekaar bouwden, en dat oude mensen niet thuis mochten blijven. Toen ik hem uitlegde dat wij rusthuizen hebben, kreeg hij tranen in de ogen. Hij zou zijn vader en moeder dat nooit kunnen aandoen.

Ook in China konden de mensen dat niet geloven, oudere mensen genieten daar groot respect."

"Ik riskeer liever mijn nek tot het einde van mijn dagen dan dat ik in een rusthuis moet sneuvelen. Het kan een oplossing zijn voor een acute situatie, maar er worden ook mensen 'gedumpt' wanneer ze wat hulp nodig hebben en de kinderen die verantwoordelijkheid niet willen nemen omdat ze geld moeten verdienen om hun huis en twee auto's af te betalen.

Pas op, dat is met de beste bedoelingen, maar de meeste ouderen zijn daar niet gelukkig mee.

Elke maatschappij heeft haar taboes, en ik vind dat systeem beschamend. Daarom: ga op avontuur als je 't fysiek nog kunt. In de fleur van je leven is heel veel mogelijk."

Tien om te zien volgens Marc Helsen

1. Alaska (VS): tocht met sledehonden over de bevroren Yukon River
2. Tibet: winterse tocht naar het basiskamp van de Mount Everest
3. Pakistan: tocht over een van de grootste gletsjers ter wereld
4. Ladakh & Zanskar (India): met de motor over de Himalaya
5. Congo: afvaart van de Congostroom met duwvaartkonvooi
6. Noord-Mongolië: off roadmotortocht tot bij de laatste nomadische rendierhoeders ter wereld
7. Peru: trekking naar het basiskamp van de Alpamayo
8. Oeganda: gorilla's kijken in Bwindi
9. Zimbabwe: kanotocht met overnachting in tenten op de Zambezi
10. Afghanistan: reis naar de legendarische Pansjirvallei.

Mark Jaspers [bron: https--nnieuws.be]