De groote zijderoute|Marc Helsen 9020951025

||boek: De groote zijderoute|Een actueel reisverslag over de legendarische route naar China|Lannoo|Het Nieuwsblad

||door: Marc Helsen

||taal: nl
||jaar: 2003
||druk: ?
||pag.: 431p
||opm.: paperback|zo goed als nieuw

||isbn: 90-209-5102-5
||code: 1:000139

--- Over het boek (foto 1): De groote zijderoute ---

In opdracht van Het Nieuwsblad reisde Marc Helsen in 2002 Marco Polo achterna. De kleurrijke verslagen hiervan verschenen in de loop van 2002 in de krant Het Nieuwsblad.

Een boeiend reisverslag geschreven met een grote dosis humor en relativeringsvermogen en met een grote aandacht voor de plaatselijke bevolking.

Opmerkelijke ontmoetingen, onder meer met Yasser Arafat, en een fascinerende confrontatie met vreemde culturen.

Geïllustreerd met een unieke selectie uit de meer dan 3000 dia's die de auteur op zijn tocht heeft genomen.

[bron: https--www.boek.be]

De schrijver treedt in de voetsporen van Marco Polo en volgt de indertijd door hem afgelegde route van Venetië naar China aan de hand van een door Marco Polo geschreven boek. De avontuurlijke route wordt veelal met het openbaar vervoer afgelegd. De terugreis vanuit het Verre Oosten wordt, tezamen met twee vrienden, een groot spannend avontuur per motor. Goed en vlot geschreven verhaal, voorzien van vele geschiedkundige feiten waardoor vele plaatsen en gebeurtenissen in een breder perspectief worden geplaatst. Zeer interessant en boeiend reisverslag van een legendarische route die velen altijd blijft intrigeren. Met een drietal overzichtskaarten van de afgelegde zijderoutes en vele kleurenfoto's; volle bladspiegel, kleine druk.

[bron: https--olen.bibliotheek.be]

[2002-04-17]

Marc Helsen, journalist van Het Nieuwsblad en wereldreiziger, begint vandaag aan een nieuw avontuur dat hem, in de voetsporen van Marco Polo, in zes maanden moet brengen tot in China. De terugreis per motor wordt een nog groter avontuur. Maar de start gebeurt met rugzak en... in smoking.

Een jaar na zijn terugkeer van De Groote Trek, een journalistieke reis die de globetrotter uit Herentals in 14 maanden door de zes continenten bracht, start alweer een nieuwe uitdaging. Onder de titel "De Groote Zijderoute" wacht een boeiende reis naar het oosten. Zonder daarom de echte route te kopiëren, probeert Marc Helsen in goed drie maanden hetzelfde parcours af te leggen als Marco Polo deed toen die in 1271 vanuit Venetië naar het Verre Oosten trok. Die handelsroute zou pas eeuwen later de naam Zijderoute krijgen.

Vandaag stapt de rugzakjournalist in Deurne op een vliegtuig dat hem in Londen zal droppen, waar hij donderdag in Victoria Station de Orient Express naar Venetië zal nemen. Het zal velen verbazen, maar die treinrit onderneemt Helsen wel degelijk in smoking, zoals de dresscode aan boord van deze magische trein vereist. "Ik ben wel benieuwd hoe ze op mijn rugzak zullen reageren", kijkt de trekker nu al vol verwachting uit.

Vanuit Venetië gaat het, net zoals Marco Polo deed, richting Midden-Oosten, waar Marc Helsen reportagewerk zal verrichten in Jeruzalem, Tel Aviv, Tiberias en - hopelijk - ook op de Bezette Gebieden in Palestina. Daarna volgen Jordanië, Syrië en Libanon.

In Ashgabat (Turkmenistan) begint een tweede belangwekkende episode: een rondreis door de centraal-Aziatische landen waar de Vlaming, met uitzondering van de specialisten, nauwelijks wat van afweet. De heenreis van De Groote Zijderoute eindigt in Xi'an, in China. Na een ommetje in Peking en wellicht nog meer reportages in Afghanistan en Pakistan, volgt de terugreis, die zal worden ingezet in Madras, in het zuiden van India. Daar hoopt Marc Helsen een authentieke Royal Enfield motorfiets te kopen, een restant van de Britse koloniale aanwezigheid. Helsen rekent erop de terugreis van 13.000 km door onder meer India, Iran, Turkije en de Balkan in de resterende drie maanden te kunnen afleggen.

Hoofdredacteur Luc Soens stelde zich gisteren bij de voorstelling van het project optimistisch op: "We zijn ons bewust van de gevaren, de uitdagingen en vooral de helse timing van deze reis. Gelukkig hebben we met Marc Helsen een ervaren globetrotter in huis die ook nog heerlijk kan schrijven."

De reportages van Marc Helsen zullen vanaf 23 mei elke donderdag te lezen zijn in een extra bijlage van Het Nieuwsblad. Daarnaast zullen zijn avonturen onderweg vanaf 27 mei ook in elke maandagkrant te volgen zijn. Lezers zullen via een wedstrijd de kans krijgen hem ergens onderweg te ontmoeten.

Peter RASKING [bron: https--www.nieuwsblad.be]

Journalist en wereldreiziger Marc Helsen reist voor de krant 'Het Nieuwsblad' zijn wereldberoemde (voor)naamgenoot Marco Polo achterna vanuit Venetië tot China. Naar goede gewoonte wordt de heenreis langs het eeuwenoude traject van de Zijderoute een tocht vol perikelen. Maar ook en vooral een reis naar huidige en toekomstige conflictgebieden. Helsen trekt in Israël naar de Palestijnse vluchtelingenkampen in Gaza, maakt de belegering en de ontruiming van de Geboortekerk in Bethlehem mee en aanschouwt het Palestijnse kamp van Jenin, dat net daarvoor met de grond gelijk werd gemaakt.

Over de grens, in Jordanië en Syrië, lijken de inwoners de adem in te houden voor wat de nabije toekomst zal brengen, maar verderop, in het bizarre Turkmenistan, wordt openlijk gedroomd van een nieuw oliebonanza. Dromen? Dat doen ze al lang niet meer aan het Aralmeer, in het naburige Oezbekistan. Daar blijkt de toekomst door kortzichtig overheidsbeleid in een nachtmerrie te zijn veranderd. Net als zijn voorganger meer dan zevenhonderd jaar gelden, doorkruist de auteur ten slotte de hoge bergpassen van het Pamir- en het Tian Shan-massief om, via het idyllische maar straatarme Kirgizstan, China binnen te reizen. De tocht van de rand van de beruchte Takla-Makan-woestijn tot in het verre Peking wordt een reis op zich.

Om vanuit het Verre Oosten weer thuis te komen, kiest Helsen ervoor om via Nepal, India, Pakistan, Iran, Turkije en de Balkan terug naar huis te rijden met een ouderwetse Royal Enfield motorfiets. Onderweg wachten moessoenregens, zandstormen. Pathaanse moslimstrijders en de Iraanse politie...

[bron: https--www.goodreads.com]

--- Over (foto 2): Marc Helsen ---

Marc Helsen (Herentals, 13 maart 1954) is een Vlaams schrijver en journalist. Hij is vooral bekend van zijn reisverhalen.

Helsen schreef als journalist meer dan 22 jaar voor de VUM-kranten Het Nieuwsblad en De Standaard, de laatste jaren vooral als internationaal verslaggever. In 2008 maakte hij als redacteur de overstap naar Gazet Van Antwerpen. In zijn boek "Dodelijk Vlees" ontrafelde hij de moord op veearts-keurder Karel Van Noppen.

In 2019 werkte hij mee aan de lancering van het maandblad Newsweek in België. Hij maakte er mee het nummer over '50 jaar maanlanding'. Sindsdien werkt hij voor Newsweek Belgium.

Van zijn boek De Groote Trek, het verhaal van een 14 maanden durende wereldreis, werden op enkele maanden tijd meer dan 37.000 exemplaren gekocht. Van het reistijdschrift Grande kreeg hij voor zijn tocht 'Het Gouden Kompas'. In 2004 reisde Marc Helsen zeven maanden lang in de voetsporen van Marco Polo: de heenreis ging van Venetië met openbaar vervoer richting Peking, op de terugreis vanuit de Himalaya legde hij 13.500 km af op een oude Britse motor. Het relaas van die reis kreeg een neerslag in De Groote Zijderoute en het meer cultuur-historische fotoboek In het spoor van Marco Polo. Tot zijn verder oeuvre behoren Ver van mijn Bed en In het spoor van Peking Express. In 2006 reisde Marc Helsen zeven maanden lang langs twaalf vergeten oorlogsgebieden, van Ingoesjetië over Oost-Congo tot in Afghanistan. Dat verhaal verscheen in boekvorm in Op reis naar Nergens. In 2009 verscheen van zijn hand de verzamelbundel De lokroep van het Avontuur. In 2010 werd Onder het Zuiderkruis gepubliceerd. Het is het relaas van een reis met openbaar vervoer, dwars door Afrika, van Egypte tot in Zuid-Afrika.

Eind november 2016 verscheen van zijn hand bij Uitgeverij Lannoo '100 ultieme reiservaringen voor de avontuurlijke wereldreiziger'. Tegelijk met de lancering loopt de fototentoonstelling 'Off the Road' van Marc Helsen in het Art Center Hugo Voeten in Herentals.

Verschillende van Marc Helsen's boeken werden in het Frans en het Duits vertaald.

Bibliografie

• Een stapje in de wereld, Marc Helsen/Sjarel Boons, 1983
• Alaska, koude voeten, warm hart, Marc Helsen, 1985
• Dichter bij de sterren, Heibrand, 1987
• Dodelijk Vlees, De Standaard, 1998
• De Groote Trek, Lannoo, 2001, ISBN 978-90-209-4432-7
• Ver van mijn Bed, Lannoo, 2003
• De Groote Zijderoute, Lannoo, 2005, ISBN 978-90-209-5102-8
• In het spoor van Marco Polo, Lannoo/Artis 2005, ISBN 978-90-209-5417-3
• In het spoor van Peking Express, Lannoo/VT4, 2005, ISBN 978-90-209-6137-9
• Op reis naar Nergens, Lannoo, 2006, ISBN 978-90-209-6592-6
• De lokroep van het Avontuur, Lannoo, 2009, ISBN 978-90-209-8246-6
• Onder het Zuiderkruis, Lannoo, 2010, ISBN 978-90-209-9254-0
• 100 ultieme reiservaringen voor de avontuurlijke wereldreiziger, Lannoo, 2016, ISBN 978-94-014-3759-2

[bron: wikipedia]

Marc Helsen is auteur en journalist. Hij is vooral bekend van zijn reisverhalen. Van zijn boek De Groote Trek, het verhaal van een 14 maanden durende wereldreis, werden op enkele maanden tijd meer dan 37.000 exemplaren verkocht. Van het reistijdschrift Grande kreeg hij voor zijn tocht Het Gouden Kompas. De jaren erna volgden De Groote Zijderoute en het meer cultuur-historische fotoboek In het spoor van Marco Polo, Ver van mijn Bed, In het spoor van Peking Express, Op reis naar Nergens (het relaas van Helsens bezoek aan twaalf vergeten oorlogsgebieden, van Ingoesjetië over Oost-Congo tot in Afghanistan), De lokroep van het Avontuur en Onder het Zuiderkruis (het relaas van een reis met openbaar vervoer dwars door Afrika). Verschillende van Helsens boeken werden naar het Frans en het Duits vertaald. Tevens realiseerde hij een filmdocumentaire over Alaska voor National Geographic Channel.

[bron: https--www.lannoo.be]

Zijn studie biologie heeft Herentalsenaar Marc Helsen (64) niet afgerond, maar de wildernis is wel zijn natuur gebleven. Zijn reizen voor de krant brachten hem bij de dorpsoudste van de Bhrambia in Tanzania, op de veenbulten van Alaska, op een duwvaartkonvooi tussen vierhonderd Congolezen en in een rebellenoorlog in Haïti.

Het is nog maar een kleine greep uit de avonturen van de Herentalsenaar. "Bij een avontuur moet er altijd een risico zijn dat je niet heelhuids, of zelf helemaal niet, thuiskomt."

Vandaag spreken we gewoon af in de tuin van Marc Helsen in Herentals, zijn uitvalsbasis als reporter in de Kempen. Het is er lekker rustig, op een sporadische voorbijsnellende trein na.

De bandopnemer gaat aan, en dat is voor Marc een curiositeit. "Ik kan heel rap schrijven. Ik heb in mijn leven nog maar twee keer een interview opgenomen", zegt hij, "omdat het toen precies juist moest zijn. Dat was met Nelson Mandela (voormalig president van Zuid-Afrika, red.) en Aung San Suu Kyi (politiek leidster in Myanmar, red.)."

Maar nu zit Marc dus aan de andere kant van het gesprek en moet hij ook poseren voor de fotograaf. Zijn jongste boek gaat mee in beeld: 100 ultieme reiservaringen voor de avontuurlijke wereldreiziger (zie foto's).

Een trip down memory lane, beschrijft Marc het, met praktische info en adviezen per bestemming, en telkens een persoonlijke ervaring daar.

"Tegenwoordig wordt het begrip 'avontuurlijk' wel heel gemakkelijk in de mond genomen", zegt Marc. "Aanschuiven over een bergpad in de Himalaya - doe maar hoor, maar avontuurlijk is het niet."

Wat is avontuurlijk zijn dan wel? "Uit je comfortzone treden in totaal onbekend gebied - en je weet niet of je heelhuids terugkomt, zelfs of je überhaupt nog terugkomt.

De Vikingen, Neil Armstrong, Columbus - dat is toch nog van een ander kaliber dan met een jeep gaan rijden in Zuid-Afrika."

Daarom: negen reizen en inzichten op z'n Helsens :

1. Naar een bestemming vliegen, is niet reizen

"Tenzij je een speciaal soort vliegtuigje neemt. In Alaska liet ik mij in de wildernis droppen door een bush pilot. Die landt op een bedding naast een rivier of op een meer.

Ik besef dat er voordelen zijn aan commerciële airlines die ons dwars door tijdzones naar onze bestemming brengen, maar leuk is dat niet. Je bent nog niet echt op reis, en als je uitstapt, ben je abrupt in een andere wereld.

Ook omgekeerd: als je weer naar huis vliegt na een intense reis, voel je je bijna ontheemd. Ik heb ooit in Nepal een oude Britse motor gekocht en ik ben daarmee naar huis gereden, door dorpen, steden, gebergten en rivieren. Maanden aan een stuk, maar dat is wel een natuurlijk tempo.

Tegenwoordig vliegen we even vlot een weekend naar Barcelona of Lissabon als onze ouders een weekend naar zee gingen. Met de klimaatverandering moeten we daarover beginnen na te denken. De impact van het massatoerisme is niet te onderschatten."

2. 'Met de hoed in de hand' werkt overal...

"Arriveer je in een Afrikaans dorp met een dikke jeep, dan komt dat anders over dan wanneer je bovenop een camion tussen veertig andere Afrikanen aankomt. Dan ben je een van hen. Dan heb je allemaal evenveel dorst, ben je allemaal even moe. En zo beland je aan de rand van de Serengeti, in the middle of nowhere, bij de dorpschef, en blijf je daar logeren."

"Als de Inupiat of de Inuit in Alaska mij zien afgestrompeld komen, van over veenbulten en door rivieren, dan zijn ze ook nieuwsgierig. Die mensen zijn dat niet gewoon, en dat kan voor heel plezierige of diepgaande gesprekken zorgen. Nu, die dorpen worden ook wel afgeschermd. Er is daar veel alcoholisme, en men wil vermijden dat bezoekers alcohol meebrengen."

"Algemeen geldt: hoe armer de mensen, hoe gastvrijer ze zijn. En er is zoiets als universele beleefdheid. Een uitgestoken hand kennen ze overal. Soms wordt dat neus tegen neus - je past je ter plekke aan.

Maar met de hoed in de hand, kom je door het hele land. Zelfs de hele wereld. Als ik op tv zie hoe reportageploegen soms een heel dorp inpalmen, dan voel ik plaatsvervangende gêne. Dat is zo invasief dat het ongemakkelijk wordt."

3. ... of toch als man

"In geen land heb ik liever gereisd dan in Afghanistan, als man. De waarheid gebiedt mij te zeggen dat je daar als vrouw echt niet op het platteland geboren wil worden.

Dat geldt overigens ook voor andere tribale gebieden. In Afghanistan werd er een meisjesschool opgeblazen toen ik er was, want die meisjes zouden maar eens slimmer moeten worden...

De taliban stond op dat moment niet zo sterk in die regio, maar kwam wel op. Religieuze dictaturen zijn de ergste, want die zitten in het hoofd van de mensen. Tien kinderen zijn in die school gesneuveld, maar de volgende dag stonden de moeders er wel opnieuw met hun dochters om zich weerbaar op te stellen tegen de moslimterroristen."

"Ons beeld van Afghanistan is een land vol berooide woestelingen die met veel plezier iemands hoofd afkappen. Dat is niet zo. De ontvangst was er telkens hartverwarmend. Kritische noot: een vreemdeling in je huis of dorp ontvangen is ook een manier om controle te houden. Om zijn doen of laten in het oog te houden."

4. Oorlog fascineert

"Reportages in oorlogsgebied heb ik altijd graag gedaan, vanwege mijn fascinatie voor oorlog. Een oorlog is een crisissituatie vol verhalen, en die tonen zowel het beste als het slechtste in de mens.

Dan is het zaak om je toch wat te verschuilen achter pen en camera, en afstand te houden. Je wil wel nog naar huis terugkeren. In Afghanistan ben ik bijna op een mijn gereden."

"Ook het militaire werk op het terrein boeit mij, de impact van militaire operaties op een land en bevolking en de nasleep ervan. Ik heb ooit een boek geschreven over twaalf vergeten oorlogsgebieden, dat was een spannend en vermoeiend jaar.

Landen die pas uit een oorlog komen, zoals Syrië nu, kunnen ook heel interessant zijn. Of trek naar Somaliland, een afgescheiden landsgedeelte van 'failed state' Somalië. Daar heerst geen oorlog, maar je komt toch in de buurt."

5. Geef je intuïtie de kans om naar boven te komen

"We hebben het als mens verleerd, maar als je een tijd in het Hoge Noorden of in de Afrikaanse wildgebieden verblijft, dan ga je beter ruiken, beter zien, je wordt alerter.

Je leert zonder moeite dieren observeren en zelfs bejagen. Je berekent, zonder erover na te denken, hoe bijvoorbeeld beren en kariboes trekken, en dan is het fantastisch om die voorbij te zien komen. Dat gedrag zit in ons, maar je moet het de kans geven om naar boven te komen."

"En je kunt je erin specialiseren, zoals de bosjesmannen in Afrika, fantastisch is dat. Met hen heb ik in het zand het spoor gevolgd van een luipaard. Tot we aan rotsen kwamen, waar ik het spoor totaal bijster was, zelfs met een loep kon ik niks meer zien. Zij wel. Tweehonderd meter verder kwamen we opnieuw aan zand, en liep het spoor gewoon voort."

"Biologisch is de mens een wandelaar, we moeten wandelen, zo zijn we gebouwd. Niet, om in de zetel of aan een bureau te zitten. Wel 's avonds hè, na een dag werken. Maar geef mij dan maar een kampvuur. Onze hersenen zijn geprogrammeerd om daar uren in te gapen.

Gesprekken vallen vaak na een kwartier stil, maar dat stoort niet. Na een dag alleen in de wilde natuur, vind ik het fantastisch om bij het vuur tot rust te komen.

Vuurtje stoken, nog zoiets dat mensen overal ter wereld doen. Ik kijk ook enorm graag naar een zuivere sterrenhemel. Genieten van de natuurfenomenen kost niks."

6. De edele kunst van het liften

"Ik vind het spijtig dat de nobele kunst van het liften quasi verdwenen is. Nochtans werkt autostop nog steeds goed hoor."

"Mijn eerste grote reis was samen met ons moemoe naar Lourdes, maar mijn eerste reis alleen was op mijn vijftiende, met een kameraad liftend door Europa. Mijn vader was behoorlijk streng, maar dát mocht ik dus.

Bijna vijf weken weg, zonder dat onze ouders iets van ons hoorden. Een tent hadden we niet, we sliepen onder bruggen en in stallen op hooi.

Toen we aan de Brennerpas waren, wilde een Turkse vrachtwagenchauffeur ons mee naar Istanboel nemen. Maar plots beseften we dat we bijna terug naar school moesten. Op 31 augustus waren we 's morgens nog in München, waar een Duitser ons gelukkig mee kon nemen naar Aken.

Daar mochten we mee met een Belg die ons voor de deur in Herentals afzette. Om twaalf uur 's nachts deed mijn moeder de deur open, en ze sprak de woorden: 'Vanwaar komt gij?'"

7. Neem altijd een zaklamp mee en nooit te weinig eten

"Hier trek je de ijskast open als je honger hebt, maar als je in de natuur op jezelf bent aangewezen, zorg je het best dat je voldoende eten bij je hebt voor vijf, zes weken. Je kunt wel eens een vis vangen of wat bessen plukken, maar dat is aanvulling. Als je niet toekomt, is het zever.

Maar dat leer je. Voor een goeie expeditie heb ik inmiddels ter voorbereiding niet meer dan een bierkaartje nodig. Mijn rugzak is in een uurtje gepakt. Ik heb een parcours in mijn hoofd, en dat verandert onderweg wel en ik pas me aan. Maar als het aan het einde klopt, dan geeft dat een enorme voldoening."

"Mijn zaklamp heeft mij een geweldige belevenis bezorgd op de weg van Ethiopië naar Kenia, een 800 kilometer lange weg die bekendstaat als de slechtste weg van Afrika, met gaten waarin een olifant kan verdwijnen.

De regering is niet geneigd die te asfalteren, omdat die ook richting rebellengebied in Somalië leidt. Ik heb die weg afgelegd bovenop een camion - echt een avontuur in weer en wind.

Een as breekt, en je weet dat er mannen met een kalasjnikov kunnen opduiken. Op een nacht zagen we een leeuw in de koplichten van de camion opduiken, en even later kregen we platte band.

Overdag zal een leeuw niet aanvallen, maar 's nachts jaagt die dus wel hè. Ik was de enige met een pillicht, dus daardoor hebben we die band kunnen vervangen en doorrijden.

Met die belevenis hebben we samen geweldig gelachen. In zwart Afrika lach ik mij dikwijls een kriek. Humor op reis is heel belangrijk, en ook universeel."

8. Vrouwen bevallen zelf

"Ik heb op mijn reizen toch bij een paar bevallingen moeten helpen. Bij pater Carlos Rommel in Congo bijvoorbeeld, waar de twee bevallingstafels bezet waren en één vrouw op de grond lag.

De dokter kon er geen drie tegelijk helpen, en ik raakte even in paniek. Maar ik heb niks moeten doen. De grootmoeders blijven bij de bevalling, en hun kleindochters mogen geen kick geven bij de weeën, anders krijgen ze slaag.

Twee uur na hun bevalling pakken ze hun baby op en marcheren ze drie uur naar hun dorp."

"Ik was in een Haïtiaanse kraamkliniek van Artsen zonder Grenzen toen die beschoten werd bij een vuurgevecht tussen de rebellen en de UNO. Vrouwen kwamen er bevallen en het was courant dat ze hun kind niet mee naar huis namen, wegens te veel kinderen en geen mogelijkheid om ze allemaal te voeden. Zo ook een vrouw die ik ontmoette.

Ze vertrok, andere vrouwen konden ook niet voor de baby zorgen, en ziekenhuizen in de buurt konden de baby niet opnemen. De baby werd in een handdoek in een zaal gelegd, waar hij pas de volgende dag overleed, om in een afvalemmer terecht te komen. Ik heb daar nog vaak aan gedacht."

"Maar er zijn ook mooie verhalen. In 1983 zat ik op een camion vanuit het Amazonewoud, toen een vrouw in het gezelschap van een andere vrouw en een man lichtjes begon te kreunen. En heel plots beviel ze van ne kleine.

Gringo, heb jij een mes bij? Met mijn mes is de navelstreng doorgesneden, en een uur later - het bloed liep nog langs de benen van die vrouw, stapte het gezelschap van de vrachtwagen. De man hees de vrouw op zijn rug, de andere vrouw stak de baby tussen haar borsten, en ze verdwenen in de Andes, bij nacht. Ik heb een enorme bewondering voor vrouwen. Zij houden de wereld draaiende."

9. Elke maatschappij heeft haar taboes

"Een dorpschef in Tanzania had gehoord, vertelde hij mij, dat wij huizen bovenop mekaar bouwden, en dat oude mensen niet thuis mochten blijven. Toen ik hem uitlegde dat wij rusthuizen hebben, kreeg hij tranen in de ogen. Hij zou zijn vader en moeder dat nooit kunnen aandoen.

Ook in China konden de mensen dat niet geloven, oudere mensen genieten daar groot respect."

"Ik riskeer liever mijn nek tot het einde van mijn dagen dan dat ik in een rusthuis moet sneuvelen. Het kan een oplossing zijn voor een acute situatie, maar er worden ook mensen 'gedumpt' wanneer ze wat hulp nodig hebben en de kinderen die verantwoordelijkheid niet willen nemen omdat ze geld moeten verdienen om hun huis en twee auto's af te betalen.

Pas op, dat is met de beste bedoelingen, maar de meeste ouderen zijn daar niet gelukkig mee.

Elke maatschappij heeft haar taboes, en ik vind dat systeem beschamend. Daarom: ga op avontuur als je 't fysiek nog kunt. In de fleur van je leven is heel veel mogelijk."

Tien om te zien volgens Marc Helsen

1. Alaska (VS): tocht met sledehonden over de bevroren Yukon River
2. Tibet: winterse tocht naar het basiskamp van de Mount Everest
3. Pakistan: tocht over een van de grootste gletsjers ter wereld
4. Ladakh & Zanskar (India): met de motor over de Himalaya
5. Congo: afvaart van de Congostroom met duwvaartkonvooi
6. Noord-Mongolië: off roadmotortocht tot bij de laatste nomadische rendierhoeders ter wereld
7. Peru: trekking naar het basiskamp van de Alpamayo
8. Oeganda: gorilla's kijken in Bwindi
9. Zimbabwe: kanotocht met overnachting in tenten op de Zambezi
10. Afghanistan: reis naar de legendarische Pansjirvallei.

Mark Jaspers [bron: https--nnieuws.be]