Op tractor naar de Zuidpool|Manon Ossevoort 9789044508598

||boek: Op de tractor naar de Zuidpool||De Geus

||door: Manon Ossevoort

||taal: nl
||jaar: 2007
||druk: ?
||pag.: 416p
||opm.: paperback|zo goed als nieuw

||isbn: 978-90-445-0859-8
||code: 1:000175

--- Over het boek (foto 1): Op de tractor naar de Zuidpool ---

Dromen moet je doen!

Een openhartig verhaal over een reis die nooit eerder is gemaakt

Tijdens haar studie aan de theaterschool in Amsterdam besluit Manon Ossevoort een theatervoorstelling te maken over het realiseren van dromen. De voorstelling is het begin van een reis naar 'het einde van de wereld': de Zuidpool. Op een tractor, symbool van kracht, humor en doorzettingsvermogen, vertrekt Manon vanaf het Oerolfestival op Terschelling voor een tocht door (voormalige) oorlogsgebieden, door de woestijn, door verlaten streken, door rijke steden en door sloppenwijken. Ze vraagt aandacht voor de mensen die ze ontmoet en voor hun verhalen.

Op de tractor naar de Zuidpool ontstijgt het reisverslag. Het is een intiem en opbeurend boek over bewustwording en zelfkennis. Over waar mensen de moed vandaan halen om ondanks tegenslagen door te gaan en te blijven zeggen: 'Wat is de wereld toch mooi!'

[bron: https--www.bol.com]

Soms moet je 't gewoon doen!

Manon wist haar droom te realiseren en een schijnbaar onmogelijk verhaal in de werkelijkheid neer te zetten! Na een reis van meer dan 38.000 kilometer op een tractor over de wereld bereikte ze de geografische Zuidpool, ook wel het 'einde van de wereld' genoemd.

Manon vertelt haar verhaal vanaf 't prille begin van 'een droom' hebben en van pragmatische plannen maken, tot groots en meeslepend stuiteren door de woestijn en gevolgd worden door wereldwijde media. Graag deelt ze met haar publiek de vaak hilarische en vooral ook hoopvol stemmende gebeurtenissen die ze onderweg door Europa, de Balkan, Afrika en op Antarctica meemaakte. Manon gebruikt haar talenten als actrice en verhalenvertelster om mensen mee te nemen op avontuur naar een wereld waar angsten in de ogen gekeken worden, dromen mogelijk zijn, en inspiratie wakker wordt.

"Jarengeleden begon ik aan m'n reis op de tractor en waar ik kwam vroeg ik mensen naar hun droom. Ik vroeg ze om ze op een klein papiertje te schrijven of te tekenen. Overal waar ik kwam nam ik al die dromen met me mee, achterop mijn tractor. En ik beloofde om ze mee te nemen naar het puntje van de Zuidpool.

Het is belangrijk om dromen te hebben, maar misschien nog wel belangrijker om voorbeelden te hebben dat dromen uit kunnen komen. Het heeft me 12 jaar gekost, maar ik ben zo blij om hier te zijn, met al deze dromen en ik hoop dat velen al zijn uitgekomen.

speciale tractor tent

Matty heeft een speciale tent ontworpen en gemaakt om, bij onderhoud, de tractor en het team te beschermen tegen de extreme kou en wind. Een hele andere tent dan die ik tijdens mijn reis door Afrika gebruikte, maar ook deze is geniaal en doet precies wat hij moet doen.

Op bezoek bij The Hunger Project in Malawi

In Malawi ging ik op bezoek bij een project van The Hunger Project en ik was in tranen toen ik hoorde wat deze vrouw heeft gedaan. Ik ben er van overtuigd dat elk persoon er iets aan kan doen om zijn of haar honger te stoppen.

Dag 24: Matty vertelt

Matty vertelt dat we 311 kilometer gereden hebben, de tractor rijd al meer dan 24 uur. We rijden over eindeloze velden met sustragi (golven van ijs). We zijn 850 kilometer van Novo Runway verwijderd, als we blijven rijden zoals het nu gaat dan bestaat de kans dat we het laatste vliegtuig naar Kaapstad van dit jaar gaan halen. En dus met Kerst thuis kunnen zijn!

.oO volledige blog inclusief foto's

[bron: http--www.tractortractor.org/nl]

Het klinkt als een sprookje en ergens is dat het ook wel. Eentje die heel duister begint, maar toch een goed einde heeft. De Bossche Manon Ossevoort (43) - beter bekend als Trekkermeisje - vertrok in de zomer van 2005 naar de Zuidpool. Niet met het vliegtuig, maar met haar tractor. Wij spraken de Bossche dame net voordat haar boek over deze reis uitkwam: "Het was soms best zwaar en vermoeiend."

Inmiddels is ze al een hele tijd terug, maar toch weet ze nog bijna alles van de reis van haar leven. Een reis die jarenlang duurde. "Voordat ik ging, dachten veel mensen: goh, die is niet goed in haar hoofd. Wie wil dit?! Maar ik had de wil en de drang om dit te doen en dan doe ik het ook."

Die eigenschap om te doen wat ze wil, is er een die ze linkt aan een nare tijd in haar jeugd. "Op mijn 18e viel ik in de handen van een psychopaat. Hij heeft mij verkracht en het ging helemaal niet goed met me. Het was een duistere periode." De vier jaar die volgde, heeft ze alles op alles gezet om deze man achter de tralies te krijgen. Manon: "Politie en Justitie werkten niet mee zoals je hoopt dat ze meewerken. Daarom heeft het zo lang geduurd. Maar, het is gelukt. Hij zit vast."

Wat volgde was een gevoel om te compenseren. "Ik had me natuurlijk vier jaar lang heel vaak naar gevoeld en ik denk dat ik die verloren tijd wilde inhalen. In mijn geval was dat door deze lange reis. Waarom met de tractor? Ach, dat gaf mij het gevoel van vrijheid. Ik wilde naar het eind van de wereld en het kind in mij zei dat dat op de Zuidpool was."

Voordat ze vertrok voor haar lange reis, maakte ze eerst een proefreis naar Parijs. "Dat leek me toch wel handig", vertelt ze lachend. "Ik wist eigenlijk niets van tractors. En dus reed ik naar Parijs, dronk ik er een kop koffie en daarna ging ik weer. Ik vond het fantastisch."

Hierna was het tijd voor het echte werk. Met een paar spullen op zak vertrok ze naar het buitenland. "Vooraf had ik mijn moeder beloofd dat ik eerst een trekker volledig uit elkaar zou halen en daarna weer in elkaar, zodat ik precies zou weten hoe een tractor werkt. Dat heb ik niet gedaan, maar al met al was ik redelijk goed voorbereid."

Vol goede moed vertrok ze. Maar het ging iets sneller mis dan ze dacht: "Ik kwam per ongeluk op de snelweg in de buurt van Antwerpen terecht. Oeps. Dat was natuurlijk niet te de bedoeling. Ik werd er meteen vanaf gehaald."

Ondanks dit incident, verliep de reis eigenlijk heel erg soepel. Er was echter één ding: "Ik had de traagste trekker ooit. Voordat ik vertrok, hoorde ik van deskundigen dat dit een hele veilige en degelijke trekker was. Dat was ook daadwerkelijk zo, maar hij ging zó traag. Soms dachten mensen dat ik over twintig kilometer een uur zou doen, maar bij sommige wegen in Afrika kon dat wel drie uur duren!"

Mede hierdoor kwam ze niet altijd op de juiste momenten aan bij dorpjes of steden waar ze kon overnachten. Maar ook daar bedacht ze iets op: "Ik merkte dat ik toch vaak bij mijn tractor wilde blijven. Het was inmiddels mijn maatje geworden. Uiteindelijk heb ik een soort tentje gemaakt op mijn trekker. Zeker in Afrika vond ik dat soms fijn. Begrijp me niet verkeerd: de mensen daar zijn fantastisch, misschien wel de liefste mensen die ik ooit heb ontmoet. Maar het gaf me een veilig gevoel om altijd bij mijn trekker te zijn."

"Vooraf dacht ik dat het wel zou lukken om een sponsor voor mijn reis te vinden. Dat bleek toch niet zo makkelijk te zijn. Uiteindelijk heb ik het op een andere manier moeten bekostigen en ik bedacht allemaal kleine dingen om toch wat geld in te zamelen. Zo konden mensen 'kilometers kopen', waarbij ze twee euro betaalden voor een stukje van mijn reis. Ik vertelde hen vervolgens wat ik op die kilometer(s) had meegemaakt. Van die twee euro ging de helft naar mijn reis en de andere helft naar goede doelen. Ook verkocht ik t-shirts."

Met name in Afrika maakte ze bizarre dingen mee. "Kijk, ik wist vooraf natuurlijk niet of het zou lukken om in de woestijn te rijden met die tractor. Ik had weleens in de duinen gereden en dat ging niet zo soepel. Dus gaf ik mezelf de volgende eis: als het niet zou lukken om dertig kilometer door de woestijn te rijden, dan was het einde verhaal. Maar het ging wonderbaarlijk goed. Daar reed ik dan, met mijn tractor. Ik had natuurlijk wel een aantal jerrycans met benzine en mijn trekker was superzuinig. Hierdoor was het mogelijk."

Dat betekent niet dat de reis zonder slag of stoot ging. "Ik weet nog goed dat ik een lekke band had in Afrika. Ik kwam een aantal mensen tegen en probeerde uit te leggen wat er aan de hand was. Even later hoorde ik wat gesis achter me; ze waren mijn band al aan het oppompen. Dat vond ik zó hartelijk en kon ik echt waarderen."

Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk wist ze wel de Zuidpool te bereiken. "Daar heb ik dan eindelijk die sneeuwpop gemaakt. Wát een gevoel! Ik dacht vooraf dat ik na anderhalf jaar wel terug zou zijn, uiteindelijk heeft het jaren geduurd."

Aanstaande vrijdag komt het boek van Manon uit, waarin ze haar reis toelicht en de lezer meeneemt. "Het verhaal is nu écht af. Het verhaal is goed en mooi opgeschreven en daardoor is het nu klaar."

[bron: https--indebuurt.nl]

--- Over (foto 2): Manon Ossevoort ---

Manon Ossevoort is professioneel actrice en theatermaakster. In 2004 begon ze met het uitwerken van een theatraal concept dat het motto 'Visie, durven, doen!' integreerde in een verhaal dat in de werkelijkheid uitgezet zou worden, en niet in de theaterwereld.

Als theatermaker bedacht ze een reis. Een reis van een meisje op een tractor. Een reis naar het einde van de wereld en weer terug. Een reis die aantoont dat de wereld mooi is. Dat lijkt schijnbaar onmogelijk. Maar als je op pad durft te gaan met een andere manier van kijken, ontstaat een nieuwe visie. Manon interviewde mensen, bedrijven en organisaties en steeds weer werd haar duidelijk dat hoop kracht geeft, cynisme geen optie is en daadkracht het verschil maakt. Visie durven doen. Dat leverde haar de volgende tocht op.

In bijna 4 jaar reisde Manon ruim 38.000 km, in haar eentje op oude tractor met slechts een hond als gezelschap. Ze reisde door 22 landen met een maximale snelheid van 20km/u. De eerste maanden speelde ze op internationale theaterfestivals in West-Europa. En in de Balkan-landen speelde zij voor diverse scholen en werd zij gevraagd bij projecten rond etnische problemen en jongeren met oorlogstrauma's.

Daarna reisde ze vanuit Egypte Afrika in, langs een reeks van projecten op zoek naar initiatieven die werkelijk een verschil maken voor de lokale bevolking. De ontwapenende traagheid van de tractor maakte het mogelijk om intensief contact te hebben met de lokale bevolking op alle niveaus. 3,5 jaar lang leefde zij al trekkend en kamperend alleen in Afrika en gaf zij overal samen met lokale artiesten theatervoorstellingen, en bezocht vele lokale en internationale hulporganisaties. Eind 2008 kwam zij in Zuid-Afrika aan. Daar is zij gestart met de voorbereidingen voor de laatste etappe van haar reis, de tocht naar de geografische Zuidpool.

Haar 'Tractor'-concept daagde Manon uit tot ondernemerschap. Ze deelde met haar publiek een verhaal vanaf 't prille begin van 'een droom' hebben en pragmatische plannen maken, tot groots en meeslepend, gevolgd door wereldwijde media, stuiteren door de woestijn op een oude landbouwtractor. En daarbij deelde ze, de diepe, de vrolijke en vaak ook hoopvolle gedachten over de wereld waar ze mee geconfronteerd werd. Ze oversteeg haar eigen cynisme en gaf de wereld verhalen over mensen, samenwerking, duurzaamheid, uitdagingen om aan te gaan, moed te vinden, en vooral over je gevoel voor humor behouden. Ze begon haar reis als 'onbevangen meisje' maar groeide gaandeweg uit als iemand wiens mening veelvuldig werd gevraagd en gewaardeerd door o.a. zakenmensen en hulporganisaties onderweg.

Haar reis werd een evenement dat door publiek wereldwijd gevolgd zou worden. Het werd een zoektocht naar daadkracht, naar inspirerende verhalen en bijzondere initiatieven onderweg, naar mensen die doen, aanpakken, en daarmee een verschil maken in deze wereld. En die antwoorden geven op de vraag: 'waar haal je de moed vandaan?'. Ruim 4 jaar filmde Manon portretten van inspirerende mensen en initiatieven onderweg, daarnaast legde ze zichzelf en haar tractorreis vast in beeld en geluid.

Van haar boek 'Op de tractor naar de Zuidpool' (deel 1) dat werd uitgegeven door uitgeverij De Geus zijn meer dan 9.500 exemplaren verkocht. Ze schreef dit boek tijdens haar reis door Afrika op het moment dat ze zich realiseerde dat ze in plaats van 1 jaar, bijna 4 jaar onderweg zou zijn, en voelde dat de wereld haar veranderde en zij dit wilde laten gebeuren.

Op 9 december 2014, 9 jaar na vertrek, kwam Manon met haar trekker aan op de Zuidpool. Een emotioneel en magisch moment.

In haar lezingen gebruikt zij haar talenten als actrice om mensen mee te nemen in een avontuurlijk verhaal over daadkracht en doen. De lezingen helpen haar haar einddoel realiseren en geven vorm aan haar missie: mensen inspireren met verhalen die laten zien dat de wereld zo mooi is als jij (en wij) 'm zelf (en met elkaar) maken! Manon ontwikkelde zich van actrice en theatermaakster tot entrepreneur met een missie.

[bron: https--www.speakersacademy.com/nl/spreker/manon-ossevoort]

Manon Ossevoort studeerde kleinkunst, dans en mime aan de theaterschool in Amsterdam. Ze is actrice, theatermaker en schrijver.

Manon reisde tussen 2004 en 2015 in totaal meer dan 38.000 kilometer op haar tractor.

Deze jarenlange reis werd gevolgd door duizenden fans en media wereldwijd, waaronder Al Jazeera, BBC en Der Spiegel. Momenteel woont ze met haar man en twee kinderen op een lapje grond waar ze aan een eigen voedselbos bouwt.

[bron: https--www.hebban.nl]

Enkele jaren geleden was het wereldnieuws: een meisje uit Nederland ging op een tractor naar de geografische Zuidpool. Gedurende deze reis, die alles bij elkaar jaren heeft geduurd, deed zij verslag via de media. Onlangs heeft ze haar verhaal opgeschreven in een prachtig boek compleet met foto's van haar reis. Een uniek document. Ik kreeg de kans haar op te zoeken in haar woning in de bossen, waar in haar achtertuin de tractor staat te pronken die ze op haar reis gebruikt heeft. Haar huis is een oude boerderij die zij en haar man stukje bij beetje aan het verbouwen zijn. We nemen plaats in de voormalige stal, een enorme ruimte die dienstdoet als huiskamer, annex kinderspeelkamer, met open keuken. De contouren van de stal met z'n hoge spitse dak zijn intact gebleven.

Manon: 'We hebben de stal eigenlijk alleen geïsoleerd en de grote raampartijen rondom gemaakt. Toen was het budget op.'

Roelant: 'Het is prachtig! Ruim, licht en een heerlijk uitzicht.'

Manon: 'Ook met de tuin zijn we flink bezig. We willen er een voedselbos van maken vol eetbare planten met daarin een grote moestuin.'

Roelant: 'Je boek begint meteen heftig. Als jong meisje op de Kleinkunstacademie gebeuren er vreselijke dingen. Hoe kwam je op de theaterschool in Amsterdam terecht?'

Manon: 'Als klein meisje uit een dorp in Twente was dat mijn droom: ik wilde in het theater, echt spelen. Lange tijd gedacht dat zoiets toch niet voor mij was weggelegd. Maar een leraar op de middelbare school spoorde me aan om het toch te proberen. Ik moest niet de rest van mijn leven blijven denken: wat, als? En uiteindelijk is dat het grote motto in mijn leven geworden. Hoe waardevol is het niet dat iemand je zoiets meegeeft: geloof in jezelf, ga ervoor, niets is onmogelijk. Die leraar vertelde me een verhaal. Een vriend van hem had met een paar andere jongens een popbandje opgericht. Heel erg leuk natuurlijk. Op een gegeven moment kreeg die jongen verkering. Dat meisje vond die optredens, die langzaam toenamen, maar niks. Ze stelde hem voor de keuze. Hij moest kiezen tussen haar en dat bandje. Die jongen koos voor haar. Ze trouwden, twee kindertjes enz.. Maar die band was... de Golden Earring. Die leraar drukte me op het hart om te kiezen wat ik wilde, maar dat ik later nooit spijt moest hebben van mijn keuzes. Zo'n verhaal heeft me over de streep getrokken om auditie te gaan doen bij de Theaterschool. En later ook om mijn avontuur met de tractor te beginnen.'

Roelant: 'Kun je iets vertellen over de voorstelling die je speelde op reis onderweg?'

Manon: 'Ik begon steeds als Twentse boerin die van de omstanders dromen ging verzamelen. En hen uitdaagde ze te planten om de zaadjes te laten ontkiemen. Door mijn mime opleiding maak ik een heel fysiek soort theater. De voorstelling was een beetje een slapstick verhaal over angsten in je hoofd overwinnen. Een visualisatie van een droom die graag uit wil komen. Er was een vertaler die de korte zinnen vertaalde. En aan het eind kwam de droom uit. Nou ja, ik klom op mijn tractor en reed weg. Het meisje reed de voorstelling uit en het waargebeurde verhaal in.'

Roelant: 'Die voorstelling had je zelf verzonnen?'

Manon: 'Ja, met behulp van een regisseuse (Lieke Benders). Voordat ik op reis ging heb ik deze voorstelling ook op Oerol gespeeld. Machtig mooi was dat.'

Roelant: 'Oerol! Geweldig!'

Manon: 'Dat was misschien wel mijn mooiste voorstelling. De locatie van strand en duinen gaf me zoveel mogelijkheden. Ik kon ook naast mijn tractor lopen en dan zogenaamd ruzie met 'm hebben. Dan ruziënd op de tractor klimmen en een slag aan het stuur geven zodat ie rondjes ging rijden terwijl ik dan mokkend in het midden ging staan. Dat gaf zoveel spelmogelijkheden. In Afrika bleken er toch altijd te veel bosjes of rotsen in de weg te staan voor dergelijke dingen.'

Roelant: 'Wat ik me toch afvraag is hoe je dit alles hebt gefinancierd?'

Manon: 'Ik had helemaal geen geld. Het idee voor dit alles had ik een jaar voor mijn afstuderen gekregen, en dan heb je geen geld natuurlijk. Ik was wel lekker in allerlei verschillende producties aan het werk in het theater. Maar ik had nog nooit iets georganiseerd. Niet eens een bingo. Ik heb allerlei bedrijven benaderd voor sponsoring, maar niemand durfde dat aan. Geen enkel bedrijf wilde zijn naam aan dat project verbinden. Nu hielp mijn voorkomen misschien ook niet. Bij zo'n plan hadden ze eerder een struise, stoere kenau van een vrouw verwacht en niet een klein, naïef poppetje. Voor mijn voorstelling heb ik een klein beetje subsidie gekregen zodat ik niet alleen op Oerol, maar ook op de Parade en op het Boulevard Festival kon gaan spelen. Daarnaast in Frankrijk wat spelen op festivals en vandaar door trekken naar de Balkan, naar War-Child projecten om daar te spelen.'

Roelant: 'Ben je nooit bang geweest voor landmijnen onderweg?'

Manon: 'Ja. Naast in een slang of een schorpioen stappen waren landmijnen soms een grote angst en een reëel gevaar. Het was in de Balkan voor het eerst dat die gedachte bij mij opkwam. Je weet dat er daar nog van alles in de grond ligt. Als ik dan moest gaan plassen in de berm, ging dat wel door mijn hoofd. Dat zou zó jammer zijn, zo zonde. Dat waren momenten dat ik heel dicht bij de tractor bleef.'

Roelant: 'Erg leuk in jouw boek zijn ook de persoonlijke, kleine dingetjes zoals hoe en waar je kon plassen onderweg.'

Manon: 'Je wordt inventief op zo'n reis. Ik heb het wel geprobeerd om gewoon even langs de kant te gaan plassen, maar vooral in Afrika heb je zulke witte billen. De mensen staren je enorm aan, nergens is privacy, altijd overal mensen. Toen heb ik de truc met de grote klassieke jurk als een soort tent om me heen bedacht. Dat werkte prima. Zelfs midden in de woestijn in Sudan, waar niet eens een weg is, alleen maar heel veel sporen, en ik niemand om me heen zie, blijkt dat wanneer ik even stil sta er onmiddellijk iemand om me heen verschijnt. Waar komt die vandaan, denk je dan? Alsof ze uit de grond gekropen zijn. Er zijn in Afrika natuurlijk maar enkele doorgaande wegen of karresporen. Langs die wegen gaan dan mensen wonen. Onderweg had ik een creditcard bij me en een klein beetje geld. Ik had niet zoveel nodig. Het meeste ging op aan diesel. Met een volle tank kon ik 760 km rijden. Dat kwam neer op een week, anderhalve week doorgaan. Ik had daarnaast een paar extra jerrycans diesel bij me.'

Roelant: 'Zo'n meisje alleen op reis is een makkelijke prooi voor overvallers. Hoe ging je daar mee om?'

Manon: 'Ik had niet zoveel bij me en straalde dat ook uit. Omdat ik geen sponsors had, vertrok ik uit Nederland in de wetenschap dat ik geld had voor twee, drie maanden. Vrienden hielpen me bijna voor niks met mijn voorstelling zodat ik een beetje diesel kon sparen om Europa door te komen. Daardoor kon ik wel bij die Festivals aankomen en mijn afspraken nakomen. Elke keer als ik diesel ging kopen checkte ik mijn saldo even. Steeds bleek dat vrijwel ongewijzigd ondanks de afschrijvingen aan de benzinepomp. Dan bleek dat er mensen een T-shirtje hadden gekocht of een paar kilometer hadden gedoneerd zodat ik weer verder kon. Uiteindelijk bleek de hele reis net zoveel opgeleverd te hebben als ie gekost heeft. Kortom, door mijn uiterlijk en door die trekker dacht iedereen: dat is er eentje van het platteland, dat is geen rijke, westerse toerist waar iets te halen valt. Mijn laptop en mijn fotocamera zaten verstopt in een kistje dat in een geheim vak in de tractor zat. Dat heeft nooit iemand gevonden. Op één keer na, op de grens in Kosovo, maar verder nergens. En op reis hield ik stil op plekken waar normaal nooit iemand stopt. Dan blijken mensen zó blij dat ze contact hebben met iemand die langs komt. Die ze verhalen kan vertellen. Iemand die niet bedreigend voor ze is; een van hun zeg maar.'

Roelant: 'Zo'n tractor gaat ook zó langzaam! Zelfs fietsen gaat veel harder.'

Manon: 'Ja. Ik heb ook stukken een volgwagen gehad. Die reed dan een eind voor of achter me, maar we gingen wel samen 's avonds een kampementje opzetten. Dat was anders. Dan zag je de bevolking op een afstandje staan kijken. Als ik alleen was, kwamen de mensen altijd dichtbij en maakten contact. Vanaf Kosovo had ik een hond mee. Dat was een heel lieve hond, maar die zorgde wel voor een respectvolle afstand bij het begin van een contact.'

Roelant: 'Dat was een slimme zet.'

Manon: 'Eigenlijk wel, ja. Ook fijn dat je erop kon vertrouwen dat die hond de boel wel een beetje in de gaten hield. Maar in de wildernis is een hond ook het grootste gevaar. Die wilde dieren zullen niet zo snel mensen opeten, maar een hondje is daar de lekkerste prooi. Ik moest daar meer de hond beschermen, dan de hond mij.'

Roelant: 'Hoe vond je dat, in de wildernis met al die dieren om je heen? In je boek staan foto's van leeuwen rondom je tractor.'

Manon: 'Ik was daar nieuwsgierig naar. Tegelijkertijd is dat spannend. Ik heb veel tips gekregen van ranchers, zeg maar de boswachters van de savanne. Bijvoorbeeld, als je een vuurtje maakt, komt niks dichtbij, behalve de neushoorn, want die gaat proberen om het vuurtje uit te trappen. Dat zijn een beetje de brandweermannen van het bos. Maar helaas zijn die er bijna niet meer. Meestal maakte ik geen vuurtje en ging ik 's avonds in mijn tent. Want mensen zijn spannender dan wilde dieren. Helemaal als het donker wordt.'

Roelant: 'Grappig wat je in je boek daarover schrijft: dat zo'n heel dun tentstofje alle dieren buiten houdt.'

Manon: 'Maar dat moet je ook heel hard tegen jezelf zeggen. Want bijna elke avond heb ik hyena's rond mijn tent gehad. En die kunnen heel opdringerig zijn en lawaai maken. Daar was mijn hond heel erg bang voor. In tegenstelling tot leeuwen. Daar was die hond helemaal niet bang voor. Ik denk dat ze dat geluid niet helemaal snapte. Gelukkig, want dan bleef ze rustig. Mijn angst was wel dat ik midden in de nacht moest gaan plassen. Maar het grappige is dat je echt leert luisteren. Van tevoren hoopte ik dat ik de juiste instincten zou hebben, maar vreesde zo'n westers meisje te zijn, die dat allemaal niet had. Uiteindelijk bleek het gewoon boerenverstand te zijn. De natuur heeft altijd een bepaald nachtelijk geluid. Als het ineens opvallend stil is, of extra lawaaierig, dan is er iets aan de hand.'

Roelant: 'Wat was het fijnste land waar je geweest bent?'

Manon: 'Dat is een lastige vraag. Uiteindelijk heb ik de fijnste verhalen weten te pakken in één boek. Maar bij elkaar ben ik zo'n vijf jaar in Afrika geweest. De ervaringen die je hebt, doen wat met je. Ik vond Sudan super indrukwekkend en vriendelijk. Een bijzonder land om in te zijn en de mensen echt heel mooi. Maar ik zou zeggen Kenia of Zimbabwe. In Kenia hebben de mensen ook een geweldig gevoel voor humor. Dat was zo fijn.'

Roelant: 'En je bent er verliefd geworden.'

Manon: 'Ja, ja, ja, maar toen ik later terug naar Kenia ging en daar nog een jaar rondreisde, heb ik hem uiteindelijk niet meer gezien. Ik kwam erachter dat het niet werkte. Het was heel zuiver begonnen, maar iedereen ging op hem inpraten en ook op mij. Er bleken nog veel oordelen te zijn in wit en zwart Afrika over elkaar. Erg jammer. Daarnaast is het ook waar dat een gemiddelde Afrikaanse jongen die daar is opgegroeid toch traditioneler verwachtingen heeft van een vrouw. Nee... Ik was ook niet gemaakt om onderweg te stoppen en te blijven.'

Roelant: 'In je boek komt het einde van je reis, wanneer je de Zuidpool bereikt, er een beetje bekaaid af.'

Manon: 'Vond je? Ja, ik had over die laatste etappe ook wel een apart boek kunnen schrijven. Maar ik wilde in dit grote verhaal niet meer tot in detail schrijven over samen reizen met een team. Teamstrubbelingen en de technische uitdagingen vallen in het niet op zo'n magisch, oneindig wit continent. Ik wilde de natuur laten spreken. En de laatste schreden van een droom die onwaarschijnlijk genoeg toch uitkomt. Er was wel een bizarre tussenstop op de expeditie bij een verafgelegen brandstof depot op Antarctica. Dat wordt door de Russen gerund. Van die oude, bejaarde Russische mannen met verweerde gezichten die daar kamp houden, een jonge jongen erbij om hen te helpen, die spontaan op wodka en door hun vrouwen gekookte soep trakteerden. Deze soep hadden ze gewoon in het ijs van Antarctica ingevroren. Er staan daar enkel een paar oliedrums in de sneeuw. Van een oude parachute hadden ze een soort iglo toilet gemaakt met prachtig oranje dak. Dat was een heel memorabel moment daar op dat desolate Antarctica.'

Roelant: 'Dus eigenlijk zijn de ontmoetingen met mensen op jouw reis het meest waardevol gebleken?'

Manon: 'Jazeker, dat is zo.'

Dank je wel, Manon, voor dit bijzondere gesprek.

Roelant [bron: http--perfecteburenleesclub.blogspot.com/2020/03/roelant-meets-manon-ossevoort.html]