Filipijnen|Sjon Hauser|Landenreeks 9789460220364

||boek: Filipijnen|redactie: Hans van de Veen|De Landenreeks

||door: Sjon Hauser

||taal: nl
||jaar: 2010
||druk: ?
||pag.: 130p
||opm.: softcover|zo goed als nieuw

||isbn: 978-94-6022-036-4
||code: 1:001233

--- Over het boek (foto 1): Filipijnen ---

De vriendelijke bevolking en de fraaie natuur zijn één kant van de Filipijnen, maatschappelijke misstanden als bittere armoede, ongebreidelde corruptie en een royale portie geweld vormen een andere kant. De Filipino¿s zijn de laatsten om die misstanden te ontkennen. De oorzaken zoeken ze veelal in het egoïsme van de mens. Ook wordt gewezen op de grote verdeeldheid onder de bevolking. Veelal ontbreekt een nationaal gevoel in het eilandenrijk, lokaal en regionaal chauvinisme overheersen. De Filipino steekt de draak met zijn identiteit door zich te definiëren als 'een Engels sprekende Maleier met een Spaanse naam die Chinees eten eet'.

De Landenreeks is de betrouwbare bron van informatie over meer dan zestig landen in de wereld. De Landenreeks geeft een toegankelijk beeld van waar het in een land nu werkelijk om draait. Zonder in clichés te vervallen, schetst de reeks het gewone en het bijzondere van een land, en legt ook het karakteristieke van zijn bevolking bloot. Grensverleggend en onmisbaar.

[bron: flaptekst]

Geheel herzien deel uit de Landenreeks over de Filipijnen. Met zijn inleiding 'Worstelen met identiteit' zet de auteur direct de toon. Daarna volgen zeven hoofdstukken over o.a. natuur en geografie, bevolking, geschiedenis, politiek, economie en cultuur. De auteur sluit af met de onderbouwde constatering dat bestrijding van armoede geen prioriteit heeft in de Filipijnen. De teksten zijn gedegen, maar de schrijver blinkt vooral uit in de kleine kadertjes waarin hij feiten en feitjes tot miniverhaaltjes vol couleur locale verheft. Ook de verscheidenheid die hij weet neer te zetten, getuigt van kennis en liefde voor het land en vooral voor de mensen, met name de oorspronkelijke, inheemse volken. Meer dan een oppervlakkige kennismaking een realistisch kijkje 'achter de schermen', vol schoonheid, maar ook bittere armoede. Na enige praktische informatie voor de reiziger eindigt het boek met documentatie, websites, en nuttige adressen. Geïllustreerd met kleurenfoto's. Een uitklapbare kaart van de Filipijnen completeert het geheel.

Drs. F.A.M. Welman [bron: nbd biblion]

Journalistieke reis naar de Filipijnen - Afstudeerdossier

Voorwoord

Wat heb ik genoten: op een journalistieke manier bezig zijn met een land dat compleet anders is dan Nederland. In de lage landen begon ik met lezen over het wilde westen van Azië en proefde zo alvast een klein beetje van de rijke Filipijnse cultuur. Ik sprak met mensen over de eilandengroep, soms vertelden ze met passie, soms met afschuw. Ondertussen dacht ik na over verhalen die ik vanuit de archipel naar het noorden wilde brengen.

En toen, eindelijk was het zover. Ik was niet meer alleen bezig met een ander land maar mocht nu echt journalistiek bedrijven in een ander deel van de wereld. Dit deed ik samen met vijf medestudenten in het kader van mijn afstudeerproject. Samen met Ans Boersma, Reinilde Blotenbrug, Jolijn van Harten, Sven Boone en Gewarld van de Munt maakte ik een special over de Filipijnen voor in het magazine Join, een tijdschrift voor jongeren. De Join waar artikelen van mij instaan, is bijgevoegd.

Het was twee weken hard werken om, te midden van nieuwe indrukken en avonturen, goede verhalen te maken. Ik heb me verwonderd, bijzondere mensen ontmoet, een prachtig stukje schepping gezien en veel geleerd.

Het waren ook twee weken met gedachten, overwegingen en keuzes die in aantal net zoveel leken als de eilanden die de Filipijnen telt. In dit afstudeerdossier heb ik dat geordend en zorgvuldig opgeschreven, de zogenoemde verantwoording. Niet alleen van de twee mooie weken in de Filipijnen, maar ook de tijd ervoor en erna. Want ook in die voorbereidingstijd en na afloop moesten er keuzes gemaakt worden. In totaal ging het om een afstudeerperiode van drie maanden. Hoe ik uiteindelijk tot beslissingen ben gekomen en wat ik precies gedaan heb voor mijn afstudeerproject is te lezen als deze bladzijde omgeslagen wordt.

...

Heleen Dekens [bron: https--www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&ved=2ahUKEwimyZ_w_O34AhUN_6QKHRrFC5M4ChAWegQIIhAB&url=https%3A%2F%2Fhbo-kennisbank.nl%2Fresolve%2Fchristelijkehogeschoolede%2FeyJ1IjogImh0dHBzOi8vc3VyZnNoYXJla2l0Lm5sL29iamVjdHN0b3JlL2NlMjI4NGRiLTlmNTUtNDExOC1hNWMwLTM0N2MxYTJkNTI2OSIsICJpIjogbnVsbCwgImgiOiAiNGJhOWFkNjFjZDM4M2E2YWRmOGM0NDQxNGQ1MWQzYTU2MTc1ZDFkZDdhNmY2ZmJmNDcyMjE1ZWJmZWFjNmViNSJ9&usg=AOvVaw2cXFZiWlj-XcfZRLRiePD6]

--- Over (foto 2): Sjon Hauser ---

Sjon Hauser studeerde biologie, maar na een vakantie raakt hij verslingerd aan Thailand. In 1983 vestigt Hauser zich definitief als journalist in de Noord-Thaise stad Chiang Mai. Zijn ervaringen hebben geleid tot de boeken: Thailand. Zacht als zijde, buigzaam als bamboe (1990), De strepen van de tijger (1996) Langs de Mekong (2003) en Mekong, Van de Gouden Driehoek naar Vietnam (2007).

[bron: http--www.fosfor.nl/auteur/sjon-hauser]

Sjon Hauser is een Nederlandse journalist, publicist, kinderboekenschrijver en Thailandkenner. Hij is woonachtig in Thailand.

Hauser studeerde biologie en vestigde zich in 1983 als journalist in Chiang Mai in Noord-Thailand. Hij schreef onder meer enige reisgidsen over Thailand en twee journalistieke boeken over de samenleving: Thailand: zacht als zijde, buigzaam als bamboe en De strepen van de tijger. Daarnaast schreef hij in 2000 het deel Thailand in de Landenreeks van Oxfam Novib en het (Koninklijk Instituut voor de Tropen) (KIT).

Sjon Hauser schrijft ook voor het blad de Tegel dat uitgegeven wordt door de Nederlandse Vereniging Thailand.

Publicaties

1987 Thailand (Kosmos reisgids)
1990 Thailand. Zacht als zijde, buigzaam als bamboe (reisverhalen)
1991 Maleisië en Singapore (Kosmos reisgids)
1992 Thailand (ANWB reisgids)
1996 De strepen van de tijger: modern Thailand (reisverhalen)
1997 Spotlights op Thailand
2000 Thailand: mensen, politiek economie, cultuur, milieu (landenreeks Novib/KIT)
2001 De kampioenen van Tijgerberg (fictie jeugd, KIT) verfilmd als Tigermountain will never die (2001), in opdracht van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Regie: Gerrit van Elst.
2002 Stropers betrapt (fictie jeugd, KIT)
2003 Gek, gevaarlijk, geweldig : bijzondere en nuttige planten en dieren uit Azië (non-fictie jeugd, KIT)
2003 Langs de Mekong (reisverhalen, eerder verschenen in de Volkskrant)
2007 Thailand ; Op bezoek in... Azië (wereldreeks, KIT)
2008 Mekong : van de Gouden Driehoek naar Vietnam (reisverhalen)
2008 Cambodja ; Op bezoek in... Azië (wereldreeks, KIT)
2009 Vietnam ; Op bezoek in... Azië (wereldreeks, KIT)
2010 Tunesië ; Op bezoek in... Noord-Afrika (wereldreeks, KIT)
2010 Filipijnen (landenreeks, KIT)

[bron: wikipedia]

Sjon Hauser: Snake Hunter [2013-06-26]

Tweet

It's 5 a.m. and I'm awake. I'm putting on athletic shorts and sneakers because I forgot to ask what to wear and this is my "who knows?" go-to ensemble for unforeseen, vaguely physical activities. In less than an hour I'll be speeding through the mountains of Doi Saket behind a 50-something Dutchman on a motorbike. We'll be hunting for snakes.

The Man, the Myth, the Legend

Sjon (pronounced like "Shan") Hauser came to Thailand 25 years ago as a traveller and writer. Originally schooled in biology in his native Holland, where he says he did a lot of work with rabbit brains, Sjon's first Far East foray led him out of the laboratory and into the exciting field of travel journalism. In his early expat days, Sjon wrote countless articles and several best-selling Dutch language travel books about Thailand and Southeast Asia. With a particular fondness for nature and a growing amount of acquired knowledge on the intricacies of Northern Thailand's flora and fauna, he also worked (and still works) as an offbeat environmental tour guide between jobs to make some extra money.

Today, Sjon dedicates most of his time to what has turned out to be his life's greatest passion: snakes. To call him a bit of a fanatic would not be unfair. Now in his mid-50s, with a kind of rugged, aging handsomeness, receding blonde hair and boyish blue eyes, Sjon lives alone and is semi-retired, but keeps himself very busy, spending at least two or three days a week hunting for snakes in the mountains and jungles of Thailand, and the rest of his time studying and writing about snakes. Why? The reason is simple. He just loves it.

"When you find something you're passionate about, it's like a fatal disease," says Sjon. "You can't get rid of it."

Enter Sjon's Chiang Mai townhouse and you'll quickly know exactly what makes this guy tick. There are photos of snakes, books about snakes, countless file cabinets full of snake notes, snake skins hung on the walls and pressed into laminated sheets on the counters, jars of all sizes full of real snakes preserved in alcohol and formaldehyde, and smaller eye-drop sized containers with various pieces of snipped-off tails and organs preserved for DNA study.

Sjon's work is not in vain, even though it doesn't exactly pay the bills. Recently, he was able to discover a whole new snake species called the Saw-tooth-necked Bronzeback in Tak Province, which after a great deal of work was accepted by the taxonomic journal Zootaxa in 2012 (not an easy accomplishment, to be sure).

"Unfortunately, I don't get paid to write articles for scholarly journals and my books don't sell much anymore. Nobody reads books anymore! It's all on the internet! But I have made some interesting discoveries that I hope will add something to the world, and change the way people think about snakes," says Sjon with a shrug. "Everyone wants to think that their hobby is useful."

Scary Monsters (and Super Creeps)

Worldwide polls have shown that ophidiophobia, or the fear of snakes, affects up to 50 percent of all adult humans, making it perhaps the most common phobia in the world. And those who fear snakes often do so in a highly abstract way, even when no true physical danger exists. Viewing a picture or even the mere mention of these creepy crawlers can set them off.

According to an oft-cited 2001 study in the Journal of Experimental Psychology, these fears have been shaped by evolution, dating back to a much earlier period when mammals had to survive and reproduce in an environment dominated by potentially deadly reptiles. A more recent 2008 study at the University of Virginia noted the ability of preschool-aged children to immediately identify snakes amongst other non-threatening stimuli as quickly as their parents could, suggesting that humans' fear of snakes could be intrinsic.

In short, people and snakes have a long and complicated relationship, dating back to the earliest mammals, both scientifically and biblically - we all know the story of Adam and Eve and what happened to them when they got friendly with Mr. Legless. But a deeper, perhaps not so devout reading of the Bible might suggest that what Eve's serpentine dealings brought was actually positive: knowledge and mortality - the very things that make us human.

For Sjon, the latter is most definitely true, and he hopes that the work he is doing with his slithering friends will help address society's generally needless and overblown fear of snakes. "One dream of mine is to open my own snake farm," he says. "Most of the farms around here, they focus more on the show. They don't tell people anything useful about the snakes - it's more just like 'ooh, big scary snake, watch out!' This just adds to the reactionary fear that people already have. I think they are missing out on an important opportunity for sharing knowledge."

In truth, of the 85 snakes species in Northern Thailand, only 15 are very poisonous. 10 to 15 are mildly to moderately poisonous, and the rest are harmless. Furthermore, says Sjon, even the most poisonous snakes tend to be more scared of you than you are of them.

"In the past, many people were killed by cobras in Southeast Asia and India, causing an inborn fear of snakes," he notes, alluding to the 2001 study. "Today, the fear itself is more harmful than the actual snakes. Thai people know nothing about snakes. When they see one, they often try to kill it, which is the worst possible reaction for several reasons. One is that the snake is most likely harmless anyway. Two is that by trying to kill a poisonous snake you are just increasing your risk of getting bitten. If you just leave it alone, it will leave you alone."

The only exception is a female king cobra protecting her eggs. Mothers are ruthless when it comes to protecting their young, as we know, so if you approach within ten metres of a king cobra's nest, the mother who is guarding it may notice you, attack, and inject so much venom that you'll die in minutes. To illustrate, Sjon tells me a charming little story about a couple of students in Khon Kaen in the 1980s who found a nice isolated spot to have sex in the forest near campus, just next to some sewer cylinders (ah, young love). They disturbed a female king cobra's nest, causing mama cobra to bite the boy in the butt mid-coitus. The terrified girl ran back to campus to alert the authorities, but when they arrived less than half an hour later, the boy was already dead.

"It's that quick," says Sjon. "But this is a rare case. Typically, my advice is to be careful, but not hysterical."

Roadkill Safari

Luckily, I am not ophidiophobic. In fact, I tend to be rather fearless to a fault when it comes to animals (bugs are another story, for another time). That said, there is one thing I forgot to mention about this little road trip of ours: the snakes we would be hunting were mostly already dead.

Obviously, it is easier to catch and study snakes when they are already incapacitated. But the thing to note here is that Sjon is only a hunter in the fractional sense. Most snake hunters (most being a relative term, as this is not exactly the world's most popular profession; in fact, Sjon is the only one he knows of here in Northern Thailand) tend to do their searching at night with flashlights, to catch and kill snakes during their most active period. Sjon, on the other hand, never kills snakes, at least not intentionally. ("I ride my motorbike a lot, so I've probably squashed a few, but I've saved more. So we're okay.") He figures that with so many bad drivers on the roads, the real work is already done for him. All he needs to do is collect the results.

So that is where we are now: my first ever roadkill safari. Welcome to it.

A few kilometres into the foothills of Doi Saket, Sjon stops suddenly and pulls an impressively tight U-turn. "False alarm!" he says, after another look. "Just a piece of rope."

We ride on. The views are breathtaking, and I find myself feeling a little guilty about how rarely I allow myself to see Thailand at this time of day, when the air is still cool and the mists wash over the green mottled mountaintops like cappuccino foam. Stray dogs on unbeknownst missions trot by old men on bicycles, saffron-robed monks bearing silver alms bowls and chickens pecking in the roadside dust.

Screech! Snake number one is flat as a pancake and reeking. "Ah, a kukri snake," says Sjon knowingly, although I hear "cookie snake" and spend the next hour wallowing in potential puns until I am corrected. "I caught a beautiful live one for you last week but I put it in an old cage at my house and it escaped," he continues nonchalantly. "Oh well."

Snake number two is another long-dead stinker, followed by a flattened frog and a sufficiently gross eel-like creature. "Very common, live in the bushes. They come out after it rains. See, they have no scales. They're amphibians," notes Sjon before tossing the thing to its final resting place, a clump of roadside bushes.

He shows me his mobile snake study kit - a magnifying glass, a measuring tape, plastic bags, a bottle of alcohol for preserving anything particularly special ("not my morning piss, contrary to what it may look like") and a rock ("for the nasty dogs if they chase me, as they often do"). So far, the dogs have left us alone and we haven't collected anything. Back on the bike.

We pull over again at a pretty riverside vista in Mae On. Sjon points out the spot where in more fruitful times he found a particularly rare breed of water snake, originally discovered in 1918 by friends of King Rama VI's royal physician, the great Southeast Asian snake expert Dr. Malcolm Smith. The species had never been seen since and was assumed extinct until Sjon found another one in this very spot just last year.

"Sometimes people give up on certain species, when it turns out they are just very good at hiding," he says.

Next we come across a nearly-dead lizard called an agame. Sjon pronounces it "a good sign" and plops the poor bastard into his motorbike basket. The agame utters a final gasp before succumbing to its new role as our tragic little mascot, mouth agape, tiny clawed hands (do lizards have hands?) limp at his sides. (I am clearly way too emotionally affective for this sort of hobby.)

Good signs aside, the rest of our journey up the mountain is reptile-free. Things are starting to look a bit grim. Sjon's shoulders slump a bit as we wind our way through the steep mountain roads and a light rain begins to fall. Near Doi Lung Ka we step out of the car to admire what he says would be a beautiful view, if not for the thick white fog enveloping us like a cold, wet blanket. Sjon points out the rocky grottos where wild white orchids will bloom in a few weeks and where wild snakes undoubtedly hide from the chill. We stop for soup at a roadside village next to a small coffee plantation. It begins to rain harder.

"Well, let's head back down," says Sjon. "Not every day is a success."

Here Comes the Sun

As we wind back down the mountain, the rains recede and the sun emerges - finally. We spot a long-crushed striped keelback by some picturesque rice paddies. Not a noteworthy catch, but a nice spot for a photo op. Then, a fly-covered checkered keelback, also long dead (and thoroughly revolting) but strangely placed just centimetres away from an equally-flattened, equally-fly-covered scorpion, like two star-crossed lovers in a suicide pact.

"Strange pairing," says Sjon. "Sometimes you'll find a mouse and a snake crushed together, since the snake will often bite the mouse, let it die of venom poisoning and then begin to swallow it hours later, only to be crushed by a car mid-swallow. I don't think this keelback was hunting a scorpion, but you never know."

I like my theory better.

We're back in civilisation now, passing petrol stations and car dealerships on the road to Chiang Mai. It's looking like the day will end rather thanklessly, without any usable finds. I'm brainstorming ways to write this article anyway, something about crushed snakes and crushed dreams...

Then suddenly, another screech. Sjon U-turns and emerges in the rearview, smiling like a kid on Christmas, a metre-long snake swinging triumphantly over his head like a helicopter. He refuses to repeat the move for a photo ("I don't usually do that") but holds up the specimen for a closer look. Aha! This one is not pancaked or dried out or doused in flies. In fact, it's still bleeding, and the fact that this actually excites me is a tribute to the infectiousness of Sjon's own enthusiasm. I even willingly reach out to touch it - it's cool and smooth.

"A checkered keelback, freshly squashed just an hour ago, at most," announces Sjon. It's not a rare species, but a good find, worth taking home and skinning or preserving the tail for DNA. Sjon straps it into the basket alongside the agape agame (another unlikely duo, later to be discovered with horror by the staff at the next petrol station) and we hit the road again.

I feel an odd sense of satisfaction. It has been a day unlike any other day, and we're not going home empty-handed.

[source: https--www.chiangmaicitylife.com/citylife-articles/sjon-hauser-snake-hunter]

Thailand, zacht als zijde, buigzaam als bamboe - boekrecensie van Thailandblog - Sjon Hauser [2022-05-16]

'Thailand, zacht als zijde, buigzaam als bamboe' is wellicht het bekendste boek over Thailand van een Nederlands schrijver. Sjon Hauser schreef het boek in 1990 nadat hij tien jaar eerder als toerist in de ban raakte van Thailand.

Uiteindelijk is Sjon in de beginjaren tachtig in Chang Mai gaan wonen en heeft daar, naast zijn boeken, veel artikelen over Thailand geschreven. Onder andere voor de Volkskrant, diverse tijdschriften en reisgidsen. Sjon mag dan ook gezien worden als een 'Thailand kenner' bij uitstek. Naast zijn kennis is hij in staat om op een luchtige maar doordringende wijze alle aspecten van de Thaise samenleving aan het papier toe te vertrouwen. Dat maakt zijn boek tot verplichte literatuur voor iedereen die interesse heeft in het 'echte' Thailand.

De meest gehoorde kritiek op het boek is dat het gedateerd zou zijn en dat Thailand inmiddels veranderd is. Wij zijn mening dat dit niet het geval is. Zeker 80 procent van het boek is nog steeds van toepassing op het hedendaagse Thailand. Daarnaast is het boek in 2000 herzien en uitgebreid. Het boek heeft ook een nieuwe omslag gekregen. Wel is het jammer dat de oorspronkelijk zwart/wit foto's niet vervangen zijn, hierdoor krijgt de lezer misschien het idee dat de inhoud ver achter ons ligt.

Boeiend

In drieëndertig hoofdstukken beschrijft Sjon Hauser zijn belevingen en ervaringen met Thailand, de bevolking en haar cultuur. Ieder hoofdstuk is een verhaal apart en beschrijft een bepaald thema. Het boekt leest als een roman, gemakkelijk en continu boeiend. De schrijver bedient zich rijkelijk van achtergronden, feiten, statistieken en onderzoeken. Dit samen met zijn beschrijving van het leven in Thailand maken het geheel tot een boeiend reisverhaal.

Onderwerpen

- De geschiedenis en de ontwikkeling van Siam tot het huidige Thailand.
- Het sociale systeem die de harmonie in het land moet bewaren.
- De economische vooruitgang, maar ook de enorme dip in 1997
- Politiek en verkiezingen.
- De gewelddadige en corrupte politie
- Thailand als paradijs voor homoseksuelen
- Moreel verval bij monniken
- Animisme en Boeddhisme
- Sekstoeristen en de seksindustrie, feiten en fabels over dit onderwerp
- De onderdrukking en verloedering bij de Bergvolkeren
- Misdaad en geweld
- Het leven op het platteland
- Enz.

Kortom vrijwel alle aspecten van de Thaise samenleving worden behandeld.

Wat vonden wij van het boek?

Het sprak ons aan dat Sjon in staat blijkt om, ondanks zijn passie voor het land, vooral kritisch en objectief de feiten te kunnen beschrijven. Hierdoor krijgt de lezer beter inzicht te krijgen in wat er werkelijk speelt in Thailand. Maar vooral ook de absurde tegenstellingen en bizarre gewoonten van de Thaise bevolking, die in de ogen van de toerist zo lief en vreedzaam zijn. De werkelijkheid is echter totaal anders en het boek schept een helder beeld van een gewelddadige, corrupte en soms extreme samenleving. Geestenverering inclusief het offeren van dieren, een aidsepidemie, de verloedering, de vele verkeersdoden, ongeremd drugs- en alcohol gebruik, moord en doodslag, wijdverbreide prostitutie, de nadelen van het massatoerisme en ga zo maar door. Geen onderwerp blijft onbesproken.

Het prettige is ook dat Sjon het wel in het juiste perspectief beschrijft en de lezer daardoor geen mening opgedrongen krijgt. Je kunt je eigen conclusie trekken, al zal die niet erg verschillen van andere lezers, namelijk dat Thailand een land van uitersten is. Soms zelfs zo extreem dat het voor ons moeilijk te begrijpen valt.

Sjon is ook geen moraalridder, komt openlijk uit voor zijn voorkeur voor de 'herenliefde' en maakt bij gelegenheid ook graag gebruik van de 'betaalde diensten' waar Thailand bekend om staat. Hiermee stelt hij zich als schrijver kwetsbaar op maar doet daarom juist geen afbreuk aan zijn geloofwaardigheid.

De bestaande clichés en vooroordelen over Thailand, bijvoorbeeld ten aanzien van de seksindustrie en de 'uitbuiting' van prostituees, worden haarfijn door hem gefileerd en weerlegd. Dat is toe te juichen want er wordt al zoveel onzin geschreven over dit onderwerp.

Ook na het lezen van het boek zal je Thailand nog steeds een fascinerend land vinden maar de 'roze' Thailand bril kan je voorgoed afzetten.

Plus +

• Goed geschreven en boeiend boek.
• Geeft inzicht in het 'echte' Thailand.
• Een standaardwerk over Thailand, moet je gelezen hebben.

Min -

• Gedateerde foto's.

[bron: https--www.thailandblog.nl/boekrecensies/thailand-zacht-als-zijde-buigzaam-als-bamboe]

Leestip voor alle Zuidoost-Aziëgangers: Thailand [2010-04-12]

Een absolute 'must read' voor iedereen die naar Zuidoost-Azië reist is het boek 'Mekong. Van de Gouden Driehoek naar Vietnam' van Sjon Hauser (Nijgh & Van Ditmar / ISBN 978-90-388-9013-5). Hauser, die al sinds 1983 in Chang Mai woont en werkt, heeft een jaar lang de Mekong van bron tot delta verkent. Hij volgt de rivier in al zijn facetten. Het is één grote culturele, religieuze en politieke ontdekkingsreis door Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam. Met al deze achtergrondinformatie krijgt je reis door Zuidoost-Azië nog meer diepgang!

Van Sjon Hauser is eerder het zeer lezenswaardige boek 'Thailand. Zacht als zijde, buigzaam als bamboe' verschenen.

Bowral [bron: https--www.columbusmagazine.nl/azie_en_midden-oosten/thailand/foto/474846/leestip-voor-alle-zuidoost-aziegangers]