Libanon|Lejo Siepe|Landenreeks 9789068326949

||boek: Libanon|redactie: Hans van de Veen|De Landenreeks

||door: Lejo Siepe

||taal: nl
||jaar: 2008
||druk: ?
||pag.: 129p
||opm.: softcover|zo goed als nieuw

||isbn: 978-90-6832-694-9
||code: 1:001231

--- Over het boek (foto 1): Libanon ---

Libanezen leven sinds het einde van de burgeroorlog tussen hoop en vrees: hoop op een veilige en betere toekomst, zonder geweld en religieuze verdeeldheid; vrees voor aanslagen, bombardementen of een nieuwe oorlog tussen de verschillende milities, dan wel met de buurlanden Israël of Syrië. Ondanks de aanhoudende gewelddadige gebeurtenissen slaagt de Libanese bevolking er steeds weer in het land op te bouwen en leefbaar te maken. In het centrum van Beiroet wordt volop gebouwd. Sommige wijken zijn in oude glorie hersteld, andere liggen nog in puin. Cafés, restaurants, nachtclubs en terrassen zijn vol met Libanezen, die zich laven aan het van oudsher aangename uitgaansleven.

Maar de meeste Libanezen hebben wel wat anders aan hun hoofd; zij leven onder de armoedegrens en zijn vooral bezig te overleven. Zolang er geen einde komt aan het geweld, is een verbetering van hun situatie niet waarschijnlijk.

De Landenreeks is de betrouwbare bron van informatie over meer dan zestig landen in de wereld. De Landenreeks geeft een toegankelijk beeld van waar het in een land nu werkelijk om draait. Zonder in clichés te vervallen, schetst de reeks het gewone en het bijzondere van een land, en legt ook het karakteristieke van zijn bevolking bloot. Grensverleggend en onmisbaar.

[bron: flaptekst]

De Partij van Allah dwingt zijn wil af met wapens

De terroristische organisatie Hezbollah krijgt het niet voor elkaar om langs democratische weg een islamitische samenleving te maken van Libanon. Het land heeft daarvoor veel te veel minderheden. Dus kiest Hezbollah voor een andere taal om toch macht uit te kunnen oefenen: de taal van wapens. Kan Libanon een tweede Iran worden?

Opstanden in het Midden-Oosten veranderen de mentale kaart van het gebied ingrijpend. De meeste blikken zijn gericht op de Halve Maan, het islamitische hartland direct ten oosten van de Middellandse Zee. Wat staat dit gebied te wachten? Blijft er ruimte voor christenen? Op reis door de Levant, op zoek naar antwoorden. Deze week: Libanon.

Het was een opmerkelijke bekentenis die Hezbollahleider Sayyed Hassan Nasrallah vorige maand deed. Voor het eerst sinds de oprichting van de sjiitische terroristische organisatie in Libanon gaf de leider toe dat hij politiek, financieel en militair gesteund wordt door Iran.

"In het verleden vertelden we het halve verhaal, en zwegen we over de andere helft", aldus Nasrallah. "Als ze ons vroegen naar de materiële, financiële en militaire hulp bleven we stil."

Nu dus niet meer. "We hebben materiële hulp in alle mogelijke vormen van Iran gekregen", zei Nasrallah. Hezbollah heeft de stilte doorbroken en daarmee bevestigd wat iedereen allang wist: dat de partij nooit zo sterk had kunnen zijn als de Iraanse ayatollahs daar niet hun goedkeuring aan hadden gehecht.

En sterk is Hezbollah. Hoewel Nasrallah echt geen mededelingen doet over de precieze omvang van het wapenarsenaal, is het al een veeg teken dat de sjiitische leider überhaupt durft toe te geven dat er sprake is van wapenleveranties. Blijkbaar voelt de leiding zich sterk genoeg om de openheid niet langer te schuwen.

Israël vernietigen

Hezbollah werd ooit opgericht als antwoord op een Israëlische invasie van Zuid-Libanon in 1982. "Hizb Allah", de Partij van Allah, noemden de oprichters hun organisatie. Een van de hoofddoelen luidt: Israël vernietigen.

Precies daarom ziet de Joodse staat zich genoodzaakt af te rekenen met Hezbollah. Voor het laatst probeerde het land dat nog in 2006, met een korte maar heftige oorlog in Zuid-Libanon.

Maar die oorlog interpreteerde Hezbollah als een overwinning voor zichzelf. Binnen de kortste tijd had Hezbollah het vernietigde wapenarsenaal weer aangevuld.

En zo wordt het steeds lastiger om Hezbollah uit te schakelen. Zelfs Israël geeft tegenwoordig toe dat het niet lukt om Hezbollah militair te verslaan. In een zeldzaam openhartig moment zei de Israëlische generaal buiten dienst Giroa Eiland in december 2010 dat zijn leger wel sterker is dan Hezbollah, maar dat het niet weet hoe het Hezbollah definitief kan verslaan.

Zeer beducht

Dat weet de binnenlandse oppositie evenmin. De vele andere partijen in het vanouds religieus diep verdeelde Libanon moeten toekijken hoe de leiders van het zwaarbewapende Hezbollah feitelijk de lakens uitdeelt in het land. "Ik ben zeer beducht voor hun plannen", zegt Johnny Awwad. Hij is lid van de bestuursraad van de Nationale Evangelicale Synode van Syrië en Libanon en hoogleraar aan de Near East School of Theology in Beiroet. Hij vertrouwt Hezbollah "beslist niet", zegt hij tijdens een gesprek in Beiroet.

Kan Libanon, door de uitdijende macht van Hezbollah, een tweede Iran worden? Volgens Libanonkenner Lejo Siepe, die een boek schreef over het land, is die vraag niet op voorhand met nee te beantwoorden. Hij wijst er op dat Hezbollah officieel maar een klein aandeel van de macht heeft, omdat de machtsverdeling in 1989 na een slopende burgeroorlog in Libanon exact is vastgelegd in het vredesakkoord van Taif. De president moet per definitie christen zijn, de premier een soenniet, de voorzitter van het parlement een sjiiet.

Maar het sjiitische aandeel van de bevolking in Libanon is sindsdien zo snel gegroeid dat die machtsdeling niet meer voldoet. "Als die politieke macht niet 'democratisch' gegund wordt, nemen de sjiieten mogelijk gewapenderhand die macht", waarschuwt Siepe in zijn boek.

"Christenen worden ongerust als er aan die overeenkomst gemorreld wordt", constateert Johnny Awwad. "Tegenwoordig hoor je steeds vaker dat de sjiieten het akkoord van Taif willen openbreken. Misschien willen ze straks een verdeling van de macht die niet meer 50 procent voor christenen en 50 procent voor moslims biedt, maar een derde voor christenen, een derde voor soennieten en een derde voor sjiieten."

Iraanse omwenteling

In zijn oorspronkelijke doelen windt Hezbollah er geen doekjes om dat héél Libanon een islamitisch geleide staat zou moeten zijn. Hassan Nasrallah, de onbetwiste leider van Hezbollah, predikte in eerste instantie een revolutie geënt op de Iraanse omwenteling van 1979, die van het land een strak geleide, islamitische republiek maakte. Nasrallah studeerde jarenlang in Teheran en steunde volop de ideeën van de vroegere Iraanse ayatollah Khomeini.

Maar in een land als Libanon, met z'n vele minderheden -christenen maken ten minste 30 procent van de samenleving uit- moet zelfs Hezbollah zijn doelen bijstellen. Ook Nasrallah stuitte op de grote diversiteit van de samenleving en realiseerde zich dat de andere politieke partijen nooit zullen toestaan dat Libanon een tweede Iran wordt. "De sjiieten weten dat ze de dingen niet alleen kunnen doen in een land als Libanon, met al zijn partijen", zegt Awwad.

Andere christenen in het land vallen hem daarin bij. Hezbollah is alleen maar de sterkste groep omdat de leden veel wapens hebben, zegt George Sabra, directeur en decaan van de Near East School of Theology. Maar de minderheden zullen ervoor zorgen dat Libanon geen tweede Iran wordt, denkt hij. "Misschien over honderd jaar, als de emigratie van christenen doorgaat en de voortplanting van de sjiieten ook. Maar dat is zo ver weg. De sjiieten kunnen intimideren, ze kunnen zelfs militair actief zijn, maar ze kunnen de andere minderheden niet kwijtraken. Dat begrijpen ze zelf ook meer en meer."

Ook ds. Habib Badr, predikant van de oudste Arabischsprekende presbyteriaanse kerk in Beiroet, ziet voor de nabije toekomst geen grote veranderingen optreden in de machtsbalans, wat Iran ook doet. Tegelijk gelooft de predikant niet dat Hezbollah de band met Iran ooit zal doorsnijden. "De relatie tussen Iran en Hezbollah gaat over veel meer dan alleen wapenbevoorrading. Iran is het Vaticaan van de sjiieten. Die bloedlijn zal er altijd blijven."

Daarom doen christenen er wijs aan het gesprek met fundamentalisten aan te gaan, denkt de predikant. "Laat hen het zelf maar zeggen: wat zijn jullie plannen met minderheden?"

Maar de christenen in Libanon zijn zelf verdeeld. Ruwweg de helft rekent zich bij het prowesterse, prosoennitische kamp. De andere helft rekent zich tot de alliantie van het pro-Iraanse, sjiitische bolwerk waar Hezbollah bij hoort.

Dat die verdeeldheid er überhaupt is onder christenen, heeft volgens ds. Badr te maken met de specifieke overtuiging die de eigen groep aanhangt. "Heel wat christenen horen bij een bepaalde kant omdat ze de andere kant simpelweg haten."

Een ander verschil zit hem in hoe christenen "de tekenen der tijden" verstaan, analyseert de predikant. "Als je nu vrienden bent van het sjiitische Iran, en Iran wint aan macht, dan bescherm je jezelf beter voor de toekomst."

Ds. Badr vindt het vreemd dat de meeste christenen in het Westen met grote bezorgdheid naar Hezbollah kijken terwijl de soennieten in Libanon veel minder onder vuur liggen. Die stroming -met vertegenwoordigers als de in 2005 vermoorde premier Rafiq Hariri en zijn zoon, de vorige premier Saad Hariri- is weliswaar veel gematigder, maar volgens de predikant is de herkomst van het soennitische geld net zo twijfelachtig als de Iraanse steun aan Hezbollah. "Het geld van de soennieten komt uit Saudi-Arabië. Hariri mag dan zeer gematigd zijn, maar Saudi-Arabië is dat bepaald niet. Dat land vormt het hart van het moslimfundamentalisme."

Arabische opstand

Over één ding maken de meeste christenen zich weinig zorgen: dat die nieuwe machtsverdeling er in Libanon komt doordat de Arabische opstand van Egypte en Syrië overslaat naar Libanon. In Libanon is geen dictator die verdreven zou kunnen worden, en bovendien is de politieke participatie van de bevolking veel groter dan in een land als Syrië, zegt Johnny Awwad van de Nationale Evangelicale Synode. "Je kunt moeilijk in opstand komen tegen jezelf."

Maar dat betekent niet dat het verscheurde Libanon het niet op een andere manier moeilijk gaat krijgen. Voorspellen hoe de toekomst er voor Hezbollah en Libanon uit zal zien, is echter onmogelijk. Dat is het normaal gesproken al, doordat in het ruim 4 miljoen inwoners tellende land een wirwar van tegengestelde belangengroepen en politieke partijen door elkaar loopt.

Zo'n voorspelling wordt nu nog eens extra bemoeilijkt door de huidige situatie in Syrië. Syrië is de long van Hezbollah: wapens uit Iran komen via het alevitische -aan het sjiisme gelieerde- regime van de Syrische president Assad makkelijk Libanon binnen. Mocht Assad het veld ruimen, dan is het waarschijnlijk dat ook daar soennitische krachten de overwinning zullen opeisen, zoals dat eerder in Egypte en Tunesië is gebeurd. Voor Hezbollah zal dat een klap in het gezicht zijn.

Maar Johnny Awwad wil niet op de zaken vooruitlopen. "Wij kennen de beweging van de geschiedenis niet", zegt hij. "Wat als de Arabische wereld gekerstend wordt? Laten we niet vergeten dat de geschiedenis vol is van wendingen die geen mens ooit had kunnen voorspellen."

[bron: https--www.digibron.nl/viewer/collectie/Digibron/id/tag:RD.nl,20120322:newsml_d631b64c925138355377bc5315a1fc36]

--- Over (foto 2): Lejo Siepe ---

Lejo Siepe is een zelfstandige journalist en werkt al dertig jaar als ZZP'er in - met name- de audio visuele sector: hij werkte onder meer jarenlang voor het VPRO programma Argos (Onderzoeksjournalistiek), voor OVT, voor de NTR/ VARA/ HUMAN en voor Stichting Beeldlijn. Hij maakt reportages, documentaires en interviews. In samenwerking met de NVJ-Academy verzorgt hij samen met het Media Trainings Centrum Noord- Nederland workshops en cursussen. "Journalistiek is een prachtig vak, maar ook een moeilijk ambacht". Hij maakte meerdere radio en televisie documentaires, waaronder de prijswinnende film 'Kopland; Taal van het verlangen.' Siepe was praktijkdocent aan de Hanzehogeschool Groningen, afdeling communicatie en media. Hij schreef vijf boeken, waaronder een biografie over Fre Meis.

[bron: https--mediatrainingscentrumnoord-nederland.nl/docent/lejo-siepe]

Vanaf 2021 starten weer de cursussen van het Media Trainings Centrum Noord-Nederland. Mijn jarenlange ervaring in de journalistiek ( print en av) wil ik- samen met andere ervaren docenten- doorgeven aan derden. Vanaf 1985 werkzaam in de journalistiek, als verslaggever, redacteur en onderzoeksjournalist voor ondermeer het radio -programma Argos en het NTR programma Een leven lang. Ik werkte tot aan december 2017 als coordinator voor Stichting Beeldlijn, een producent van documentaire films. Nu geef ik workshops radio journalistiek & onderzoeksjournalistiek. In opdracht van het Doha Centre for Media Freedom in Qatar gaf ik in 2012 een workshop investigative journalism in Gaza stad. Ik werkte aan de Hanzehogeschool Groningen, afdeling Mediastiek . Voor de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) en het Media Training Centrum Noord- Nederland ontwikkelde ik een cursus Fondswerving & Journalistiek dat vanaf januari 2015 wordt aangeboden. In juni 2015 heb ik het Mediatraining Centrum Noord-Nederland opgericht. Voor meer informatie: https--www.mtnn.nl en voor een uitgebreid cursus overzicht. [bron: https--www.linkedin.com/in/58625609]

Journalist Lejo Siepe komt er pas na de dood van zijn moeder achter wie hij werkelijk is. Bij het uitruimen van het ouderlijk huis ontdekt hij het trouwboekje. Achter zijn geboortenaam staan de letters GEW. Hij gaat op zoek naar de betekenis achter deze drie letters en moet zijn eigen geschiedenis gaan herzien. In Kunststof vertelt Siepe over zijn boek: Onverwacht.

Familiegeheim

Siepe gaat op zoek naar een oud familiegeheim. Er volgt een maandenlange speurtocht die hem in Heerlen, Oost-Groningen, de Noordoostpolder en Bremen doet belanden. In zijn boek vertelt Lejo over zijn familie die uit zijn geboortedorp buitengesloten wordt en in de Noordoostpolder een hernieuwd bestaan gaat opbouwen.

Fiebelekwinten

Onverwacht is een heel Groningse titel voor zo'n grote gebeurtenis. Typisch voor het zwijgzame karakter van veel Noordoost-Groningers, zoals Siepe schetst in het boek. Het is de sfeer van geen fiebelekwinten, een mooi Gronings woord voor: geen fratsen.

Siepe: "In de linnenkast van mijn moeder vond ik na de dood van mijn ouders een trouwboekje. Er was geknoeid met de geboortedatum en er stond GEW achter mijn naam. Ik ben neven en nichten gaan bellen en toen kwam de aap uit de mouw.

Ik was gewettigd door mijn vader, nadat mijn moeder als ongehuwde vrouw van mij was bevallen in de vroedvrouwenschool in Heerlen. Mijn vader Anton Siepe is in de weken na mijn geboorte met haar getrouwd en heeft mij erkend als zijn zoon. Ik had nooit een vermoeden gehad, nooit een signaal. Ook op familiereünies kwam het niet ter sprake."

Asociale elementen

"Ik was natuurlijk verbijsterd. Wie is dan je verwekker, waarom heb ik nooit iets gemerkt? Moeder was naar Heerlen gestuurd om daar te bevallen. Op de zolder van de vroedvrouwenschool, onder niet zo beste omstandigheden, is ze daar een paar maanden gebleven.

Het was staand beleid dat er afstand gedaan werd van de baby's, direct na de geboorte. Die praktijken hebben nog bestaan tot 1984. Via diverse katholieke stichtingen werd ervoor gezorgd dat kinderen werden ondergebracht bij vreemde gezinnen.

De ongehuwde moeders werden gezien als gevallen vrouwen en als asociale elementen in de samenleving, onwaardig om hun kinderen zelf groot te brengen. Mijn moeder kwam toch in verzet en stond erop dat ze mij als kind kon houden. Daarvoor moest ze wel snel trouwen en zo werd mijn vader naar voren geschoven als huwelijkskandidaat."

'Nogal een ontdekking op je 55e'

"Het is nogal een ontdekking op je 55e, dat je vader niet je biologische vader is. Op de lagere school viel me natuurlijk op tijdens het invullen van formulieren dat er achter mijn geboortedatum stond dat ik in Heerlen geboren was. Dan hadden mijn ouders altijd een sluitend verhaal.

Ze waren vanuit Oost-Groningen naar Limburg gegaan, omdat mijn vader was gaan werken in de staatsmijnen. Dat zouden ze anderhalf jaar hebben gedaan en toen is mijn moeder teruggeroepen om te gaan zorgen voor haar zieke vader. Maar het bleek flauwekul.

Een heel pijnlijk verhaal, want je moet je opnieuw gaan verhouden tot het verleden. Er volgden ontdekkingen waarbij ik me telkens opnieuw moest gaan verhouden tot mijn eigen verleden en herinneringen."

Boef van Bellingwolde

"Ik kwam er achter dat mijn verwekker een nogal onaangename man was. De werktitel van dit boek was lang: De Boef van Bellingwolde. Hij was iemand die overal in de problemen kwam, had losse handjes en bedreigde mensen.

Hij was raadslid voor de Boerenpartij, een radicale club in die tijd en als zodanig een publiek figuur. Achteraf denk ik dat mijn moeder niet heeft gewild dat ik met hem in aanraking zou komen. Hij is in 1991 overleden."

[bron: https--www.nporadio1.nl/nieuws/cultuur-media/9f6438fb-6f38-4d44-ba1b-e802a0b20e9c/lejo-siepe-op-mijn-55e-ontdekte-ik-dat-mijn-vader-mijn-vader-niet-was]

Onverwacht | Lejo Siepe - een familiegeschiedenis

Soms gebeuren er onverwachte dingen in een mensenleven. Journalist Lejo Siepe komt er pas na de dood van zijn moeder achter wie hij werkelijk is. Bij het uitruimen van het ouderlijk huis ontdekt hij het trouwboekje. Achter zijn geboortenaam staan de letters GEW. Wat betekent dat?

Hij gaat op zoek naar een oud familiegeheim. Er volgt een maandenlange speurtocht die hem in Heerlen, Oost-Groningen, de Noordoostpolder en Bremen doet belanden. Het boek geeft een schitterend beeld van een familie die op de ene plek buitengesloten wordt en dan in de polder een hernieuwd bestaan gaat opbouwen. Maar uiteindelijk moet de auteur zich belangrijke vragen stellen. Wat is afkomst? Wat zit er in de genen?

Hoogleraar Douwe Draaisma schreef het nawoord.

Lejo Siepe (1957) is journalist en documentairemaker voor diverse media als de VPRO, VARA en NTR. Hij publiceerde eerder vier boeken, waaronder de biografie over Fré Meis. Hij won de NL Award voor een tv-documentaire over Rutger Kopland en was medewinnaar van een Zilveren Reiss microfoon met het VPRO-radioprogramma Boeken en Een leven lang van de NTR. Momenteel is hij directeur van het Media Trainings Centrum Noord-Nederland.

[bron: https--boeken.doorbraak.be/p/onverwacht-lejo-siepe]

Lejo Siepe: Voor mij is journalistiek vooral factfinding [2010-02-20]

Leo Siepe is journalist en coördinator van stichting Beeldlijn, een organisatie die zich heeft toegelegd op het maken van documentaires waarin kunst- en cultuur in Noord-Nederland een hoofdrol speelt. Onlangs ging de nieuwste Beeldlijn-productie in première, Sporen van Vasalis. Vorige week werd de Beeldlijn-docu Jong in Groningen genomineerd voor een NL-Award.

Heerlen

"Mijn vader had samen met zijn broer een kleine boerderij in Horsten, een gehucht bij Musselkanaal. Het bedrijf was te klein voor een goed bestaan. Daarop besloot hij in de jaren vijftig met mijn moeder naar Limburg te verhuizen en daar ben ik geboren - ik heb er geen herinneringen aan. Limburg werd geen succes. Mijn vader meldde zich aan voor een plek in de polder, in de Wieringermeer. Je moest aan allerlei eisen voldoen voordat een familie werd toegelaten."

Bibliothecaris

"Ik kom uit een gezin zonder boeken, ze waren gewoon niet in huis. De meest dichtsbijzijnde bibliotheek was in Middenmeer, daar stilde ik mijn leeshonger. Er werd thuis wel gelezen. Wij hadden twee kranten, het Nieuws van de Dag en later het Noord-Hollands Dagblad, en er waren tijdschriften, soms Vrij Nederland. Als jongen wilde ik heimelijk schrijver worden, of journalist. Ik was erg onder de indruk van mensen als Joop van Tijn, Igor Cornelissen, Martin van Amerongen en Bibeb. Maar het leek mij onmogelijk. Er was één opleiding om journalist te worden, in Utrecht, en dan moest je ingeloot worden. Leraar Nederlands en bibliothecaris vond ik ook interessant. Het werd de bibliotheekacademie. In Amsterdam was geen plek. In Groningen wel, bovendien kon ik er een kamer krijgen."

Radio Noord

"Uiteindelijk vond ik de bibliotheekacademie te passief en heb ik me alsnog aangemeld voor de School voor de Journalistiek in Utrecht. In 1982 werd ik ingeloot. De vrijheid die ik er aantrof... Na Utrecht ging ik aan de slag bij Radio Noord, tot Wim Ramaker werd aangesteld als hoofdredacteur. In 1987 ben ik na ingrijpende reorganisatie op straat gezet, net als bijvoorbeeld Bert Visscher, die een jongerenprogramma had, en ook Siemon Reker."

Verzuiling

"Na Radio Noord ben ik bij een persbureau gaan werken en werd ik correspondent voor onder meer de Ikon, de NPS en de Vara. De verzuiling bestond nog volop, soms zaten we met vier journalisten voor vier omroepen op één onderwerp. Ik heb nooit veel met de verzuiling op gehad. Ik kom uit een katholiek nest, maar nieuws is nieuws, vind ik. Je ziet het nu weer terugkeren bij de omroepen. Nu Powned en Wakker Nederland tot het bestel toetreden, gaan de oude omroepen zich weer meer profileren."

Onderzoeksjournalist

"Als journalist heb ik veel aan mijn bibliotheekopleiding gehad, vooral de documentatiekant komt nog altijd van pas. Zo heb ik net voor Argos, het onderzoekersprogramma van de VPRO voor Radio 1, een reconstructie gemaakt over de rol van de provincie Groningen bij De Blauwe Stad. Journalistiek is voor mij vooral factfinding, rustig de tijd nemen om feiten te verzamelen. Meningen vind ik minder interessant, en infotainment vind ik zelfs journalistieke armoede."

Midden-Oosten

"Na de middelbare school werkte ik vijf maanden in een kibboets in Israël. Daar ontstond mijn grote belangstelling voor het Midden-Oosten. Het is een plek waar zoveel gebeurt, een bron van conflicten. Inmiddels heb ik er drie boeken over geschreven. Het eerste is De dood in Bagdad, over Lex Aronson uit De Wilp die in 1975 onder Saddam Hoessein is opgehangen omdat hij zou spioneren voor Israël, een Mata Hari-achtig verhaal. In de tweede, God wil het!, volg ik met fotograaf Robert Mulder het spoor van de Kruistochten terug voor een verhaal over hoe de tegenstelling tussen Oost en West weer is teruggekeerd na de val van de Muur. Het derde boek gaat over Libanon."

Beeldlijn

"Stichting Beeldlijn is 1988 opgericht door Buddy Hermans, Peter Verweij en Jan de Ruiter omdat er nauwelijks documentaires werden gemaakt over onderwerpen in Groningen. De eerste film die zij maakten, ging over beeldend kunstenaar Jan van der Zee. Aanvankelijk werd ik er bijgehaald als interviewer, later werd ik ook producent. Twee jaar geleden hebben we de stichting geprofessionaliseerd; als coördinator heb ik de taak producties op te zetten, regisseurs te zoeken en fondsen te werven. Beeldlijn wil het Noorden een gezicht geven: Friesland, Drenthe en Groningen. Zo werken we momenteel aan een documentaire over dichters uit het noorden, met name de Dichters uit Epibreren."

Documentaires

"Afgaand op de belangstelling voor filmfestival IDFA gaat het heel goed met de documentaire in Nederland. En er worden inderdaad uitstekende documentaires gemaakt. Tegelijkertijd blijft het moeilijk om geld bij elkaar te krijgen en zendtijd te vinden. Het is een nichemarkt. Neem een bedrijf als IDTV, dat kan alleen documentaires maken bij de gratie van Lingo. Alles wordt bepaald door televisieformats. Laatst konden we bijna onze documentaire over Rutger Kopland aan Duitsland verkopen, onder voorwaarde dat er van de vijftig minuten een kwartier uitmoest."

Vasalis

"Het heeft veel voeten in aarde gehad om Sporen van Vasalis te maken, vooral nadat onze plannen waren afgewezen door het MediaFonds. Voor een documentaire met een artistieke invalshoek, een auteursfilm, krijg je bij dit fonds eerder steun dan voor een journalistieke documentaire. Terwijl ik juist ook een journalistieke documentaire van groot belang vind, vooral vanwege het vastleggen van het culturele erfgoed. Van de belangrijkste Ploeg-schilders bijvoorbeeld bestaan nauwelijks beelden. Vorig jaar hebben we Jong in Groningen gemaakt, over het kunstenaarsklimaat in Groningen in de jaren zestig. Het is een film waarin je kunt zien dat in Groningen al veel eerder oog bestond voor kunstenaars als Corneille en Karel Appel, voor de kunst van Cobra, dan in elders in het land. Ver voor Amsterdam was het hier al te zien, op verschillende plekken. We hebben het alleen nooit geweten, omdat het niet met elkaar in verband werd gebracht."

[bron: https--www.woestenledig.com/woestenledig/2010/02/lejo-siepe-voor-mij-is-journalistiek-vooral-factfinding.html]