Met de auto d/ Ardennen&Luxemburg|van Remoortere 9020905422

||boek: Met de auto door de Ardennen en Luxemburg (G.H.)|Gids voor elf toeristische routes|lannoo

||door: Julien van Remoortere

||taal: nl
||jaar: 1974
||druk: ?
||pag.: 246p
||opm.: softcover|zo goed als nieuw

||isbn: 90-209-0542-2
||code: 2:000179

--- Over het boek (foto 1): Met de auto door de Ardennen en Luxemburg (G.H.) ---

Julien van Remoortere, die onlangs een bestseller-gids over West-Vlaanderen schreef (Met de auto door West-Vlaanderen) heeft, in samenwerking met bevoegde mensen uit de Ardennen zelf, die streek door en door verkend: honderden kilometers over berg en dal, door woud en hooggelegen veen, stilhoudend in oude stadjes. Uit de vloed van gegevens, feiten, belevenissen en indrukken distilleerde hij een aantal routes: zes ééndagstochten, twee tweedaagse en drie driedaagse. Achtereenvolgens komen aan de beurt: vallei van Amblève, tussen Samber en Maas, wouden van St. Hubert, Baraque Fraiture en omgeving, Belgisch-Lotharingen, Ourthe-, Lesse- en Maasvallei, Hoge Venen, vallei van de Semois en Luxemburg (G.-H.).

Het geheel is geïllustreerd met tientallen foto's en per route is er een duidelijk, uitslaande kaart waarop de reisweg werd uitgetekend. Een zeer verzorgde overzichtskaart lokaliseert deze unieke trips. Kortom: een gids waar je gewoon niet buiten kunt.

[bron: achterflaptekst]



Een handig gebruiksgidsje voor 11 toeristische routes. Een heel nuttig instrument voor toeristen, die van hun dagje-uit meer willen overhouden dan de herinnering aan de benzinenota. In tegenstelling tot vele andere en dan lijviger boeken van dit genre wil het vooral geen nauwe halsband zijn, waarvan men zich - vooral in de auto - niet kan ontdoen. Bij elke route staat een duidelijke routekaart. Het gebruik van de Vlaamse benamingen Aarlen (Arlon), Bastenaken (Bastogne), Wezet (Vise) is voor Nederlanders even wennen. Vergeleken met een voorgaande druk zijn alle (zwart-witte) foto's weggelaten.

[bron: flaptekst]

--- Over (foto 2): Julien van Remoortere ---

Julien Van Remoortere (1930-2018) werd geboren te Beveren-Waas op 8 april 1930. Hij publiceerde ongeveer 450 werken in boekvorm en enkele duizenden losse verhalen, reportages en hoorspelen. Hij werd een aantal malen bekroond, onder andere met interprovinciale en provinciale prijzen voor letterkunde. Zijn hobby's waren: schrijven, spelen met zijn kleinkinderen, wandelen, natuurbeleving en reizen (hij maakte een 20-tal wereldreizen). Hij stapte meer dan 17.000 km af ten zuiden van de valleien van Samber en Maas. Smalle paadjes, kronkelende riviertjes, diepe wouden en afgelegen dorpjes bracht hij samen in de heerlijkste wandelparcours die je ooit gelopen hebt.

[bron: https--www.lannoo.be/nl/julien-van-remoortere]

Julien Van Remoortere (Beveren-Waas, 8 april 1930 - Oostende, 6 april 2018), was een Vlaams auteur. Hij publiceerde ongeveer 400 boeken en een paar duizend losse verhalen, hoorspelen en rapportages.

Julien Van Remoortere is vooral bekend vanwege zijn wandelgidsen, waarin hij van vele streken de interessantste wandelingen beschrijft, die hij steevast zelf eerst gemaakt heeft. Hij let niet alleen op het landschappelijke karakter van de omgeving, maar geeft ook toeristische informatie over gebouwen of kunstwerken. Hij zet de wandelaar aan tot observeren van de omgeving. Belangrijk is ook de nauwkeurige beschrijving van de route-aanduidingen, soms tegen het plaatselijke merktekensysteem in.

Veel van deze werken zijn uitgegeven bij Lannoo.

Het merendeel betreft het wandelgidsen tot in de verste uithoeken van België en Luxemburg, maar hij heeft er ook al een twintigtal wereldreizen opzitten.

Daarnaast is hij ook de auteur van heel wat fictieboeken: vooral jeugdboeken en sciencefictionverhalen (veelal als toekomstroman getypeerd). Enkele van deze boeken verschenen onder het pseudoniem Piet Mortelman.

Een van de meest indringende werken uit zijn oeuvre is de "Nest-trilogie", een reeks van drie opeenvolgende en sterk autobiografisch geïnspireerde verhalen over een kleine jongen uit de Donkerstraat in Beveren-Waas die opgroeit tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog:

• "Een veilig, stinkend nest" (1971)
• "Op de rand van het nest" (1974)
• "De laatste uit het nest" (1976)

Een van zijn andere verhalen, "Anti-Love Story: een verhaal voor langharig tuig" (1975), over een meisje dat door haar leraar wordt verkracht, werd verfilmd door de VRT. De buitenopnames vonden plaats in Oostende, de stad waar hij sinds 1954 woont en lange tijd een voltijdse job als stadsambtenaar combineerde met het schrijverschap. Als ambtenaar was hij onder andere secretaris van burgemeester Jan Piers.

Bibliografie

Jeugdboeken

• De grot van de zon (1960) - met illustraties van Dries van den Broeck
• Jongens uit de polder (1962)
• De familie Doodgewoon (1964)
• Het eiland Kimokimono (1965) - Provinciale prijs voor Letterkunde 1962 (Jeugdboek) van de provincie Oost-Vlaanderen
• Ontvoering naar Mars (1966) - Sciencefiction
• Het verboden boek van Krista O (1978) - Sciencefiction
• West! West! (1980) - Sciencefiction
• Het veenmysterie (1982) - met foto's van Alain De Stoop, gebaseerd op de televisieserie van de BRT

Serie "Jan Monter" (sciencefiction-jeugdboeken oorspronkelijk gepubliceerd onder het pseudoniem Piet Mortelman)

• Jan Monter en de asteroïde (1960)
• Jan Monter en de Jupiterianen (1960)
• Jan Monter detective (1960)
• Jan Monter en de donkere planeet (1961)
• Jan Monter bouwt een radiotelescoop (1961)
• Jan Monter en de groene banier (1962)
• Jan Monter en de reuzensprinkhaan (1962)
• Jan Monter ontvoerd (1962)
• Jan Monter op het vulkaaneiland (1963)
• Jan Monter komeetpassagier (1964)
• Jan Monter en het volk van venus (1964)
• Jan Monter bij de oceaanwezens (1964) (alleen manuscript, nooit gepubliceerd)

Vlaamse Filmpjes

• Het anti-atoommysterie (1958) - nr. 351
• De wraak van de alchemist (1960) - nr. 374
• Zenobia / Pieterenpeet loopt weg (1996) - nrs. 2212 en 2213

Romans

• De grote verdwazing (1963)
• De president is dood (1965) - Professor Em. Vliebergh-prijs 1964
• Een veilig, stinkend nest (1971) - Deel 1 van de "Nest-trilogie"
• Op de rand van het nest (1974) - Deel 2 van de "Nest-trilogie"
• De laatste uit het nest (1976) - Deel 3 van de "Nest-trilogie"
• Het stille bederf (1978)
• Anti-love story : een verhaal voor langharig tuig (1975)
• Mathilde - De dingen die veranderen (2010)
• De suzemienenboom van mijn oma (2015)

[bron: wikipedia]

Julien Van Remoortere (1930-2018) [7 april 2020]

Morgen zou Julien Van Remoortere, de productieve schrijver uit Beveren, zijn negentigste verjaardag gevierd hebben, maar ik zie nu dat hij reeds op 6 april 2018 is overleden. Dat heeft dan toch niet echt de media gehaald of ik moet me al erg vergissen. Persoonlijk ken ik de man het best van zijn jeugdboeken. Toch was het Johan de Belie die één van zijn werken destijds heeft gerecenseerd voor De Rode Vaan.

Durf kan je Julien Van Remoortere alvast niet ontzeggen wanneer je zijn boek "De Verliezers" leest, uitgegeven bij Lannoo, Tielt (240 fr). Deze roman voor de jeugd vanaf 12 jaar (serie Lannoo's junior boeken) behandelt het probleem van de "zwarten" tijdens en onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog.

Hoewel de auteur gekozen heeft voor een vertelling in de ik-persoon, namelijk de 16-jarige zoon van een matig "zwart" doktersgezin in een kleine gemeente, weet hij toch objectiviteit te garanderen. Dat standpunt stelt hem wel in staat vanuit een grote geëmotioneerdheid en betrokkenheid bepaalde gebeurtenissen te beschrijven en dat behelst dan zowel de afkeer ten aanzien van fanatieke zwarten, als de gruwel voor de terreur van zogenaamde witten, vooral mensen die op wraak uit waren, of gewoon plunderaars.

Van Remoortere laat zich nooit vergoelijkend uit over de echte collaboratie, hij maakt wel onderscheid tussen de pro-Duitsers, de opportunisten, de mensen die misleid werden, de mensen die zich graag lieten misleiden en de Vlaamsgezinden die hier een kans zagen om taal en volk in eer te herstellen. Die genuanceerdheid is de grootste troef van dit boek, ook naar de jeugd toe. Het motto dat Van Remoortere aan zijn boek meegeeft en herhaaldelijk opdiept, nl. "de verliezers hebben hoe dan ook, altijd ongelijk" is uiteraard voor felle kritiek vatbaar. En zo levert deze roman van 120 blz. gelegenheid tot discussie, het nawoord van Paul Vandepitte kan dan als begeleiding dienen.

Via een sterk identificatieproces weet Van Remoortere de lezer mee te slepen in het gebeuren. Hij hanteert daartoe dikwijls kleine realistische details die de handeling logisch maken en de personages, die nogal clichématig zijn, aanvaardbaar.

Cursief wordt elk hoofdstuk ingeleid door een, aan elkaar sluitend, deel van het slothoofdstuk. Een originele structuur die helaas de nogal oubollige taal niet goedmaakt, ook al is dat de taal van een jongeman na WO II. Hoewel ook juist daar weer een probleem opduikt: nergens wordt duidelijk (in feite wordt het steeds onduidelijker) wanneer de hoofdpersoon nu echt aan het woord is, enerzijds liggen de gebeurtenissen blijkbaar ver achter hem, soms suggereert hij een temporele betrokkenheid. Niet alleen zijn stijl en woordgebruik nogal archaisch, ook het systeem van de talloze klemtonen in de zinstructuur (ter verduidelijking) stoort en onderschat de lezer. Tenslotte vind je hier en daar stijl- en grammaticale fouten (zoals het steevast gebruiken van "als" na een comparatief) en ongelukkige, te weinig doordachte beeldspraken zoals "hoe de angst de kop opstak, diep in mijn buik".

"De verliezers" is thematisch een boeiend boek maar daar blijft het bij.

Referentie

• Johan de Belie, Zwart in diverse tinten, De Rode Vaan nr.9 van 1986

[bron: https--ronnydeschepper.com/2020/04/07/goede-jeugdboeken-bij-infodok]

Julien Van Remoortere overleden, veelschrijver van erg gevarieerd oeuvre [2018-04-11]

Schrijver Julien Van Remoortere is overleden. Hij werd net geen 88 jaar. Hij schreef ruim 400 boeken, romans en reisgidsen vooral. Daarnaast publiceerde hij nog een paar duizend verhalen en artikels. De meesten kennen hem als jeugdschrijver. Hij injecteerde een flinke dosis realisme en avontuur in de wat ingedommelde jongerenliteratuur van de jaren zestig en zeventig.

Julien Van Remoortere is geboren op 8 april 1930 in Beveren-Waas. Hij stierf twee dagen voor zijn 88e verjaardag in Oostende. Als kind maakte hij de Tweede Wereldoorlog mee, een belangrijke inspiratiebron. Hij woonde het grootste deel van zijn leven in Oostende. Zijn naam is verbonden met de wandel-, reis- en kastelengidsen in België en Luxemburg, uitgegeven door de IPPA-bank. Hij reisde ook naar andere continenten en schreef daarover in verscheidene magazines.

Eindeloze inspiratiestroom

Zijn eerste verhaal schreef hij in 1948 voor het al lang verdwenen weekblad Zondagsvriend. In 1958 leverde hij bij uitgeverij Averbode het eerste van vier Vlaamse Filmpjes af. De echte doorbraak kende hij met de "Nest"-trilogie in de vroege jaren zeventig, de wederwaardigheden van een jongen in een polderdorp tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. In 1975 verfilmde de BRT zijn roman "Anti-Love story", over een meisje dat verkracht werd door haar leraar. Bij "Het veenmysterie" in 1982 ging hij omgekeerd te werk: dat was een BRT-reeks die hij in een boek goot. Over zijn tijd als ambtenaar van de stad Oostende en secretaris van burgemeester en minister van Toerisme Jan Piers had hij het in "Het stille bederf". In 2010 zag zijn magnum opus het levenslicht, "Mathilde", een familiekroniek. Zijn laatste boek was "De Suzemienenboom van mijn oma" in 2010. Daarnaast liet hij ook een aantal hoorspelen op de radioluisteraars los.

Vernieuwer van de jeugdliteratuur

Een groot stylist was Julien Van Remoortere niet, en evenmin iemand die lang schaafde aan zijn teksten. Zijn boeken gaan wel goed vooruit en hij beheerst de knepen van de vakman die een spannend verhaal wil componeren, dat ook nog ergens over gaat. Zijn grootste verdienste ligt in de vernieuwing van de jongerenliteratuur, die voor hem niet dicht genoeg kon staan bij de boeken voor volwassenen. Hij goot een forse scheut realisme, actualiteit, modern en volks taalgebruik en seksuele emoties in zijn werk voor jonge lezers. Zo vond hij een middenweg tussen Vlaamse brave jeugdboeken en de stevig maatschappij-kritische trend die uit Nederland overwaaide. Hij was een van de eersten die de jeugd sciencefiction voorschotelden, in de jaren zestig nog "toekomstroman" genoemd. De reeks "Jan Monter" schreef hij onder het pseudoniem Piet Mortelman.

Lucas Vanclooster [bron: https--www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/04/11/julien-van-remoortere-overleden--veelschrijver-van-erg-gevarieer]

In de kranten Het Nieuwsblad/De Standaard verscheen een interview met schrijver Julien van Remoortere. Autodidact van Remoortere begon ooit te publiceren als schrijver van jeugdboeken. Zijn uitgeverij Lannoo stelde hem op een gegeven moment voor een toeristische gids voor automobilisten te maken. Het hoge verkoopscijfervan deze gids was de aanzet voor de man om aan hoge snelheid nieuwe toeristische gidsen te schrijven, ondertussen heeft hij meer dan 100 titels op zijn naam en sommige boeken werden al vele malen herdrukt. Tussen die toeristische literatuur zitten nogal wat wandelboeken.

De naam van de schrijver komt bij velen wellicht niet onbekend voor. Wie heeft er ooit niet met een gids van van Remoortere rond gelopen? Sommige vinden zijn schrijfstijl wat oubollig en kneuterig door het gebruik van vele kleinwoorden maar anderzijds hebben wellicht tienduizenden wandelaars plezier gehad aan de (meestal korte) wandelingen die van Remoortere uitstippelde. Soms moet je er ook zijn persoonlijke commentaar bij nemen over landschapselementen die hem niet bevallen. De schrijver heeft ook een neus voor allerlei curiositeiten.

Van Remoortere's favoriete bestemming zijn de Ardense riviervalleien en de desolate open ruimte van de Hoge Venen. Zijn mooiste herinneringen heeft hij echter aan de tijd dat hij aan alpinisme deed en de vroege zon zag tintelen op de ijstorens boven een gletsjer.

Voor het uitstippelen van zijn wandelingen is de voornaamste bron de stafkaart. Op de vraag of er in klein België nog wel streken 'te ondekken' zijn vermeldt hij de Gaume met dorpen als Ruette, Grandcourt en Torgny (langs de Gaume Buissonnière en de Gaumeroute).

Ondertussen 78 geworden en het is alsof van Remoortere de gidsen maar uit zijn wandelschoenen heeft te schudden. Eerder deze maand verscheen bij Hautekiet het lijvige boek 'Het toppunt van België' en nu is ook bij Lannoo de eerste dagstappersgids voor de Ardennen verschenen.

...

[bron: http--www.trekkings.be/wandelnieuwsapril08.htm]