De accountants van de dood

De accountants van de dood door Leonard Tushnet.

Uitgever: France-Empire, Parijs, 1975.

Paperback, in formaat 14 x 19 cm, 316 pagina's.

Samenvatting:
Tijdens de bezetting door de nazi's, tussen de razzia's van Joden en de crematoria van Auschwitz, was er de sinistere parodie op de Judenrat. Deze Joodse raden, die verantwoordelijk waren voor het bestuur van bepaalde getto's in Centraal-Europa, hadden een pseudo-interne autonomie waardoor ze goederen konden beheren, geld konden slaan en leveringscontracten konden sluiten met de Duitse oorlogsindustrie. Helaas moesten ze ook het vernietigingsprogramma uitvoeren dat door de winnaar was uitgevaardigd door zelf hun geloofsgenoten aan te wijzen die zich inzetten voor de uiteindelijke oplossing en door hen naar hun bestemming te laten leiden onder leiding van een door hen opgerichte joodse militie.
Chaim Mordecal RUMKOWSKI, Adam CZERNIAKOW en Jacob GENS namen respectievelijk de leiding over deze Judenrat uit Lodz, Warschau en Vilna over. Echte boekhouders van de dood van hun broers, zoals dit boek van Leonard Tushnet vertelt, waren ze van verschillende aard, maar misschien bezield door dezelfde hoop om het Joodse volk te redden, ondanks alles, zelfs zonder rekening te houden met de kwantiteit en kwaliteit van de slachtoffers die ze eerder hadden uitgekozen. Ongetwijfeld hadden ze de illusie dat ze door zelf colonnes te vormen die naar de kampen vertrokken, nog steeds het aantal veroordeelden konden bedriegen en, wie weet, de datum van de marteling konden uitstellen?
Hoe kon je onderhandelen met de persoon die uit principe heeft ontslagen? Hoe zou je kunnen rechtvaardigen dat je de ene spaart ten koste van de andere? In zijn boek THE ACCOUNTANTS OF DEATH. Leonard TUSHNET geeft verrassende antwoorden op deze vragen. Hij weigert een oordeel te vellen over de mannen die deze afschuwelijke verantwoordelijkheden op zich hebben genomen en onderzoekt boos een onlosmakelijke situatie in een helse omgeving, schijnbaar geplaveid met goede bedoelingen. Als hij voor hen pleit, laat hij het echter over aan de acties die zijn ondernomen om hun monsterlijke ijdelheid te weerleggen.
Uit dit verhaal, dat Leonard Tushnet niet wilde verbannen, noch het tragische, noch de schurken die er soms mee gepaard gingen, kwam uiteindelijk het meest ontroerende eerbetoon naar voren dat tot nu toe is gebracht aan de getto-saga en aan de felle energie van een volk dat toegewijd is aan het martelaarschap. Het resultaat is een pathetisch en pijnlijk leerzaam document omdat het vooral menselijk is.