„De tijd van de liefde” Marcel Pagnol (1988)

Als ik terugkijk op de lange reeks personages die ik in mijn leven heb gespeeld, vraag ik me af wie ik ben. Met mijn moeder was ik een toegewijd, gehoorzaam jongetje, en toch gedurfd en toch zwak; bij Clémentine was ik altijd een verbaasde toeschouwer geweest, maar begiftigd met onvergelijkbare (ik bedoel onvergelijkbaar met zijn) fysieke kracht; met Isabelle had ik op alle vier de benen gelopen, toen was ik weggelopen, walgend... Op de middelbare school was ik eindelijk organisator, een slimme kok, en ik had maar één wens, en dat was om mijn mensen niet het koninkrijk binnen te laten dat ik net had ontdekt en waar ik vreesde dat ze niet op hun plaats zouden zijn.