Vijf verhalen waarvan het gemeenschappelijke punt een geur is van wilde vijgenbomen, een geur van zomer, jeugd, nostalgie, een geur van heerlijke melancholie, zoals een lied dat je terugvoert naar een vergeten tijdperk. En deze geur, die in het leven van de personages hangt, is er om hen eraan te herinneren dat vreugde ontoelaatbaar en toelaatbaar is, dat het er heel dichtbij is, dat je het moet inademen, erin moet geloven, het moet laten zweven en erin gehuld moet worden.