In de tijd van Watteau, Chardin en Fragonard - Meesterwerken

In de tijd van Watteau, Chardin en Fragonard - Meesterwerken van genreschilderkunst in Frankrijk in de 18e eeuw.

Boek van Colin B. Bailey, Philip Conisbee en Thomas W. Gaehtgens.

Uitgeverij van boeken uit de Renaissance - 2003.

Gebonden, met stofomslag, 410 pagina's.

Uitstekende conditie, zo goed als nieuw.

Samenvatting:
Dit boek bevat een uitzonderlijke selectie van scènes uit het dagelijks leven, echt of denkbeeldig, wat ons een steeds vernieuwd beeld geeft van de verschillende facetten van de Parijse samenleving onder het Ancien Régime. Door kunstenaars zo divers als Watteau, Chardin, Boucher, Greuze en Fragonard samen te brengen onder een verbindend thema, stelt dit prachtige boek ons in staat om met een frisse blik te kijken naar de verbanden die hen verenigen. Deze werken, voor het eerst gegroepeerd, zullen een nieuw bewustzijn en een bredere visie oproepen over het belang van genreschilderkunst in de evolutie van de Franse schilderkunst in de 17e eeuw. In de 18e eeuw hechtte de Académie minder belang aan genreschilderkunst, wat niet belette dat onderwerpen uit het dagelijks leven enkele van de meest originele en begaafde kunstenaars van het Ancien Régime aantrokken. Kunsthistorici hebben vaak de nadruk gelegd op de vitaliteit van kleinere genres, sommigen beweerden zelfs dat de meest gewaardeerde genres in de schilderkunst, dat wil zeggen onderwerpen uit de mythologie, de Bijbel en de nationale geschiedenis, schilders niet wisten te inspireren om zo'n boeiend werk te maken en van zo'n mooie en consistente kwaliteit. Het feit dat alle schilders aan de Academie zijn opgeleid of gedwongen zijn toegelaten te worden, leidt tot een paradox: de beste vruchten die door academische voorschriften en geleerdheid worden voortgebracht, zijn te vinden in de categorieën die het meest werden bekritiseerd door het hiërarchische systeem dat in de 18e eeuw van kracht was. Hoewel Watteau, Oudry, Chardin en Fragonard in hun tijd hoog in aanzien stonden, en dat nu nog steeds zijn (Greuze werd op zijn beurt door critici geprezen en bekritiseerd), wekten ze over het algemeen alleen monografische belangstelling voor kunstgeschiedenis of tentoonstellingen. Bovendien plaatsten exegeten historieschilders die ook meesterwerken van de genreschilderkunst signeerden zelden in deze bredere context. We denken hier aan Boucher, maar ook aan Jean-François de Troy, Carle Van Loo en Noël Hallé. Wat schilders betreft die zich hadden beperkt tot genrestukken, zoals Lancret en Boilly, zij hebben pas sinds kort recht op een wetenschappelijke recensie.