„De conciërge hoestte voordat ze aanklopte, terwijl ze naar de catalogus van Belle-Jardinière keek in haar hand: „Het is een brief voor u, meneer Hire.” En ze omhelsde haar sjaal over haar borst. We gingen achter de bruine deur staan. Het was soms naar links, soms naar rechts, soms een trap, soms een zachte ruche stof of een botsing van aardewerk, en de grijze ogen van de conciërge leken door het bord het onzichtbare geluid naar het pad te volgen. Hij kwam eindelijk dichterbij. De sleutel is omgedraaid. Er verscheen een rechthoek van licht, een wandtapijt met gele bloemen, het marmer van een wasbak. Een man stak zijn hand uit, maar de conciërge zag hem niet, of zag hem slecht, hij lette in ieder geval niet op omdat zijn woedende blik op een ander voorwerp was terechtgekomen: een servet gedrenkt in bloed waarvan het donkerrood contrasteerde met de kou van het marmer...”