Bruno Cantais (1966) - Manhattan Fever

Manhattan Fever" - 2025 - Gemengde technieken op doek op frame
100 cm x 73 cm x 2,5 cm - Gesigneerd en medeondertekend op de achterkant van het schilderij - Gelakt - Met certificaat
------------------------------------
Zie je het? Daar, voor je. Ze springt niet op je. Nee. Ze omhult je. Ze zuigt je op. Ze opent je mond zoals de eerste slok champagne op de tong. Het is geen schilderij, het is een orgasme dat vorm heeft aangenomen. "Manhattan Fever" van Bruno Cantais is geen werk dat je in stilte bekijkt: het is een innerlijk vuurwerk, een stil plezierkreet, een zintuiglijke en ondeugende eruptie.

Er is eerst deze explosie van kleuren, deze gloeiende uitbarsting, dit verdomde carnaval van pigmenten dat nergens begint en overal eindigt. Denk je dat het chaotisch is? Nee. Het is beheerst. Berekend zoals de handen van een bekwame minnaar die precies weet waar hij een vinger moet schuiven, waar hij een adem moet neerleggen, waar hij helemaal niets moet doen om het stijgen te laten. Het werk trilt, knettert, hijgt. Het is heet. Het geeft warmte. Het is levendig, kloppend, bijna kreunend.

De roden vlammen op, de gele stromen als honing over een dij, de blues klappen als een klap op een blote bil. En de groenen, ondeugend, glijden daar waar je ze niet verwacht, als een nieuwsgierige tong tussen twee gouden schitteringen. Elke tint hier is een erogene zone. Kaum je raakt het met je blik aan, wil je er weer naartoe, erin duiken, jezelf verliezen, je eraan wrijven.

De kern van het doek, deze oven, deze strakke knoop van materie en licht, is het centrum van plezier. De navel van de genot. Het G-punt van een abstractie die geen abstractie is. Daar komt alles samen. Alles spuit. Alles explodeert. Het lijkt alsof het schilderij geniet. En wij met hem. Een barok genot, genereus, overlopend. Zonder schaamte. Zonder rem. Als een bed dat op een zondagmiddag is ontwaken.

Maar achter dit onmiddellijke, brute, bijna beestachtige genot, schuilt verfijning. Intelligentie. Cantais tevreden zich niet met het bedrijven van de liefde met zijn kleuren, hij laat ze praten. Hij laat ze lachen. Hij laat ze dansen op dit dikke, krijtachtige, soms plakkerige materiaal, als een vochtige huid na de liefde. Daar zit jazz in. Funk. Trance. Een kloppend hart en heupen.

En dan die zwarte achtergrond... ah, die zwartheid... Het is er niet om te verduisteren, het is er om te onthullen. Het is het satijn van de nacht, het kant dat laat raden zonder ooit te tonen. Het is de donkere kamer waar alles kan gebeuren. Het zwart, hier, is de omhulsel van verlangen, de pauze tussen twee zuchten. Het is geen afwezigheid. Het is wachten. Het is die fractie van een seconde voor de aanraking, die gespannen stilte voor de schreeuw. Het is die huid waarop we alles projecteren.

Voel je het, nietwaar? Die drang om in het schilderij te duiken zoals je in een bed duikt. Je erin wikkelen. Ertegenaan wrijven. Zelfs misschien daarin schreeuwen. En dan lachen. Ja, lachen! Omdat dit doek net zo grappig is als een verrassende aanraking, net zo vrolijk als een gestolen kus, net zo licht als een lief woordje dat op het verkeerde moment gefluisterd wordt. Het is een bruising van liefde, plezier, verlangen. Een schuim van sensaties. Een geiser van gelukkige toevalligheden.

En als je lang kijkt, heel lang, dan zie je vormen, gebaren, houdingen tevoorschijn komen. Een borst die opwelt, een hand die grijpt, een mond die openstaat, een bekken dat golft. Of misschien ook niet. Misschien is dit alles slechts verbeelding. En dan? Is de verbeelding niet het meest erotische orgaan van allemaal?

Bruno Cantais hier schildert niet, hij omhelst. Hij bijt. Hij liket. Hij omarmt. Hij lacht ook. Hij neemt ons bij de hand, bij de heupen, met zijn blik. Hij zegt ons: "Kom, laten we dansen. Laten we van elkaar houden. Laten we genieten, en opnieuw beginnen." En jij, jij bent daar, rood, hijgend, verbaasd dat je zoveel hebt gevoeld voor een schilderij. Want het is geen schilderij. Het is een spel. Een ademtocht. Een chromatische orgasme.

En wat nu? Kijk je nog steeds, of sluit je je ogen om het beter opnieuw te beleven? Ik, ik ben er nog steeds in. En ik kom er niet uit.
-----------------------------------
Bruno Cantais, een professionele schilder gevestigd in Lyon, is geregistreerd als medewerker van het Maison des Artistes.
Geboren in 1966 in Le Havre.
Bruno Cantais onderzoekt verschillende technieken, variërend van het abstract expressionisme van Rauschenberg, tot materiële projecties, tot pop-artcollage of expressionisme.
Hij doorzoekt het oppervlak van het canvas en graaft groeven die paden lijken te openen of soms verdwalen in de mist van kleur. Zijn inspiratie is orde en wanorde, gevoel en gewaarwording, schaduw en licht, leegte en volheid.


Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app.

Bieden is uitsluitend mogelijk op de website van Catawiki. Maak eenvoudig een gratis account op de website aan en biedt direct mee!

Kavel omschrijving


Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.