Jos Albert, Gesigneerde ets (1935)

Verzorgde ets van de Brusselse kunstenaar Jos Albert (1886 – 1981). Links onderaan gesigneerd en gedateerd 1935. Afmetingen met kader 30x40cm, afmetingen van de afbeelding 18x22cm. Het werkje is eenvoudig ingekaderd maar verder in zeer goede staat.

Joseph (Jos) Pierre Albert (Brussel, 22 mei 1886 - Ukkel, 8 oktober 1981) was een Belgisch kunstschilder, etser en tekenaar.

In het begin van zijn carrière was hij een vooraanstaand lid van de Brabantse Fauvisten. Daarna werd hij één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de "Nieuwe Zakelijkheid" en het "Magisch Realisme" in België.

Jos Albert moest al op jonge leeftijd mee werken in het bedrijf van zijn vader, die zelfstandig schilder-decorateur was. Hij wou echter kunstschilder worden en daarom mocht hij avondlessen volgen in de Academie voor Schone Kunsten Sint-Joost-ten-Node.

Zijn ervaring als schilder-decorateur, met onder andere de technieken van imitatie-marmer en -hout, zou later een meerwaarde voor hem als kunstenaar blijken, door zijn precisie, zorg voor het detail en textuur.

Hij volgde van 1908 tot 1915 lessen in het vrije atelier “L’Effort”, waarvan Auguste Oleffe in die periode de bezieler was.

In 1912 ontving hij de gouden medaille voor "levend model".

Hij maakte zijn werken aanvankelijk in een post-impressionistische stijl. Hij stapte echter geleidelijk over naar het fauvisme door zijn nauwe contacten in L'Effort met kunstenaars als Jean Brusselmans, Philibert Cockx, Charles Dehoy, Willem Paerels, Ferdinand Schirren, Edgard Tytgat en Rik Wouters, die later de Brabantse Fauvisten zouden genoemd worden, waarvan hij zelf als een belangrijk vertegenwoordiger zal worden beschouwd.

Hij sloot aan bij de Brusselse kunstgroepering “Doe stil voort” en kon in 1911 voor het eerst zijn werken exposeren. In 1912 volgde een tweede tentoonstelling, waar hij in contact kwam met Gustaaf De Smet, die hem introduceert bij de "Onafhankelijken".

In 1914 maakte hij “Groot Interieur”, één van de mooiste schilderijen van het Brabantse fauvisme en door zijn formaat het grootste. Het is de volmaakte getuigenis van het “Brabants fauvisme” met kleur als expressiemiddel, maar gedomineerd door een realistische op het perspectief gebaseerde visie. Het is een afbeelding van de intieme huiselijke sfeer met zijn favoriete modellen, zijn echtgenote Louise, waarmee hij in 1908 getrouwd was en zijn zoon Emile.

Hij schilderde aanvankelijk stillevens en interieurs. Vanaf het begin van de jaren dertig tot 1955 schilderde hij hoofdzakelijk landschappen en daarna besloot hij geen menselijke figuren meer te schilderen, maar zich te beperken tot stillevens. Het laatste deel van zijn carrière werkte hij zeer traditioneel, zowel in onderwerp als in techniek.