ZELDZAME PARKER 61 VERGULDE PEN EN VULPOTLOOD

ZELDZAME PARKER-PEN EN VULPOTLOOD 61 VERGULD


1956-1983
Net als de meeste andere penmakers heeft Parker tientallen jaren gewerkt aan het vinden van het perfecte vulsysteem en toen de Parker „61” eindelijk werd geïntroduceerd in 1956, leek het echt op een buitenaardse pen, zoals oorspronkelijk werd aangekondigd. Het had veel kenmerken gemeen met de overheersende Parker „51" van die tijd, maar het was dunner, frisser en vooral: het vulde vanzelf vol. Niemand wist echt hoe het werkte, maar het deed het wel. Alle pennen tot aan de Parker „61" hadden een soort mechanisch vulsysteem of moesten worden gevuld met een druppelaar of spuit. De meeste waren uitgerust met hendels, zuigers of vulknoppen die moesten worden ingedrukt. De Parker „61” had dat allemaal niet, alleen een mysterieuze zwarte cilinder met een paar kleine gaatjes aan het uiteinde. Draai gewoon de achterkant los en zet de pen dertig seconden in de fles en... zie, de pen was vol.
De vulpennen uit de jaren 50 hadden drie nadelen. De balpen was gearriveerd en het publiek was enthousiast over deze nieuwe pen die niet uit een fles hoefde te worden bijgevuld en die geen inktvlekken veroorzaakte. Er waren verschillende manieren om je handen schoon te houden. Het meest succesvolle model tot nu toe was de Sheaffer Snorkel, geïntroduceerd in 1952. Hij gebruikte een soort spuit onder de inkttoevoer die in de inkt kon worden gestoken en na het bijvullen weer in de pen kon worden geschroefd. Het is niet nodig om een bevlekte veer weg te vegen.
In een interview met Pen World in 1989 onthulde Don Doman, een legendarische ontwerper die de buitenkant van de Parker „61” en tal van andere pennen voor Parker ontwierp, dat Parker tijdens het Parker „51" -tijdperk talloze klachten ontving over de verborgen penpunt waardoor het moeilijk was om snel te bepalen welke aan de bovenkant en welke aan de onderkant van de pen zat.
Don Doman had een eenvoudige en aantrekkelijke oplossing voor het probleem. Hij stelde een pijl voor die in het greepgedeelte was ingebed, net boven de pen.
Aanvankelijk was het de bedoeling om de pijl tegen het lichaam te steken, maar Doman voerde aan dat de pijl dan te gemakkelijk zou vallen. Hij wilde dat de pijl gelijk met het oppervlak van de sectie werd geplaatst. Ingenieurs beweerden op hun beurt dat een gietproces te duur en moeilijk zou blijken te zijn, maar Doman hield vol.
Natuurlijk weten alle verzamelaars van Parker „61" de laatste tijd heel goed dat pijlen voortdurend vallen, zelfs met geworpen pijlen. Als Doman niets te zeggen had gehad, vermoed ik dat maar weinig van de pijl Parker „61" het overleefd zouden hebben.
Hoewel de pen uiteindelijk uit weinig onderdelen bestond, waren de productiekosten nog steeds hoog in vergelijking met de voordelen. Hoewel het navulsysteem geen bewegende onderdelen had, moest de gebruiker soms de teflonbuis na het vullen droogvegen en omdat de meeste gebruikers zich geen zorgen wilden maken over het schoonhouden van hun schrijfinstrument, werd het zelden gewassen of gespoeld om inkt te verwijderen. Daarom is het uiteindelijk verstopt geraakt.