Dulcimer – En ik draaide zoals ik als jongen draaide... (Nepentha – 6437003) gemaakt in UK, gatefold, origineel 1971, eerste persing LP | vinyl: VG+ (hier en daar wat ruis in de stille passages) | hoes: VG+ (opslaggebruik rond de hoes) --> zie foto'sDulcimer – En ik draaide zoals ik als jongen had gedraaid... verwijst naar een akoestisch folk-rockalbum uit 1971 van de Britse band Dulcimer, met Dave Eaves, Pete Hodges en Jem North. Ontdekt door acteur Richard Todd, werd de trio ondertekend door manager Larry Page en brachten hun debuutalbum uit op Nepentha Records. Het album werd geprezen om zijn mix van Engelse folk en gevarieerde instrumentatie en verkocht goed internationaal, hoewel het nu meer gezocht wordt door verzamelaars dan op het moment van uitbrengen.Sonnet over de herfstPelgrim uit de stadA3 Morman's CasketA4 Geest van de zwervende minstreel jongenA5 Gloucester CityA6 StarlightCaravanLisa's LiedTijd in mijn levenFruit van de muzikale boomZolang het duurdeSonnet Aan De HerfstPelgrim uit de stadA3 Morman's KistA4 Ghost Of The Wandering Minstrel BoyA5 Gloucester CityA6 StarlightCaravanLisa's liedjeB3 Time In My LifeFruit van de Muzikale BoomZolang het duurdeB6 SuzanneLyrisch, poëtisch, mystiek zijn slechts enkele woorden die worden gebruikt om de muziek van Dulcimer te beschrijven, die voor het eerst op de prog-folk scene verscheen eind jaren zestig. Ontdekt door de bekroonde Britse acteur Richard Todd, die speelde in een restaurant in de Cotswolds, werden ze getekend door de legendarische manager Larry Page om zijn nieuwe Nepentha-label te lanceren. Bij de release kreeg hun debuutalbum lovende recensies, vooral in Melody Maker, die hen positief vergeleek met Simon & Garfunkel. Ze werden bijzonder goed ontvangen in de Verenigde Staten, Nederland, Oostenrijk en zelfs Japan, waar ze een soort cultstatus verwierven. Een tweede album werd opgenomen, maar bleef ongepubliceerd tot jaren later, toen het als verzamelobject werd uitgebracht.Het was 1970 en we vielen in een droom. De ene minuut speelden we voor verveelde eters in een restaurant in de Cotswolds, de volgende werden we door acteur Richard Todd ‘ontdekt’ en naar Londen gebracht om getekend te worden door de legendarische producer en impresario Larry Page, die destijds ook ‘The Troggs’ en ‘The Kinks’ beheerde. Het is vreemd dat drie onervaren landjongens die speelden met speelse liedjes en poëzie, nu, zij het kortstondig, bandgenoten werden met twee van de grootste rockbands van die tijd. We reden naar Londen in mijn afgedankte A35-busje, met Jem aan het stuur en instrumenten overal om ons heen gestouwd – een bonte verzameling. Dave en ik speelden twee van de goedkoopste zes- en twaalf-snarige gitaren op de markt, de dulcimer was bijeengehouden door tape en wilskracht, de mandoline was door Dave weer aan elkaar gelijmd na een ongelukkig incident in een parkeerplaats (ik had de bus achteruit gereden over hem), terwijl Jem voortdurend worstelde met defecte kabels, zijn humeur en een onderpowered treble-amp voor zijn basgitaar.Terugkijkend denk ik dat het misschien deze waargenomen instrumentgebreken waren die het album zijn unieke zachte en nogal fragiele geluid gaven; dat plus het feit dat we serieus onder-oefend waren op verschillende van de nieuwe nummers, waaronder Caravan (speciaal geschreven om Richard Todd te laten zien), Fruit of the Musical Tree en While it Lasted — vers van Dave’s fretboard. Daarnaast waren onze muziek en ideeën zich onafhankelijk van elkaar ontwikkeld, in rust weg van de ‘London Scene’. Landsdown Studio leek ons een exotische grot vol mysterie en intrige. We stemden af, terwijl Larry en geluidsingenieur David Baker microfoons onder onze neuzen duwden en knoppen en draaiknoppen draaiden in de controleruimte. Vervolgens begonnen we een paar nummers door te spelen, wat wij dachten dat een geluidscontrole was. Dit leek enige tijd te duren totdat Larry ons riep om te luisteren naar een playback van Lisa’s Song. Dit was de eerste en enige keer dat we een nummer afgespeeld hoorden en we waren verbaasd toen Larry ons vertelde dat het ‘een einde’ was — maar het klonk goed, dus we maakten geen bezwaar.In retrospect was dit een zeer inzichtelijke en slimme list van Larry om een ontspannen optreden uit ons te halen, en het gaf ons vertrouwen voor de rest van de opnamesessie. In feite werd Lisa’s nummer uitgebracht als de Amerikaanse single. Daarna bestond Larry’s rol als producer vooral uit het geven van het commando ‘Next’ of de vraag ‘Anything else lads?’ We bleven gewoon doorgaan en moeten wel vijftien of zestien nummers hebben opgenomen in die ene marathon sessie. Twaalf daarvan belandden op het album, maar de rest verzamelt ergens stof op de planken van ‘niet-doen’. De meeste nummers werden in één take voltooid en er waren geen overdub’s — gewoon een hectisch wisselen van instrumenten. We waren enthousiast om te experimenteren in deze nieuwe omgeving, maar Larry hield ons bij de basis en wilde dat alles simpel en natuurlijk bleef — hij had weer gelijk.In de jaren zeventig bleven Dave en ik schrijven, optreden en opnemen, waaronder verschillende projecten in Muff Murfin’s ‘Old Smithy Studios’ in Worcestershire. We probeerden onze hand aan meer commerciële (of zo dachten we) grote productiestukken en zelfs een ‘concept’ album met de lokale auteur Fred Archer, getiteld A Land Fit for Heroes. Helaas, toen het album klaar was voor uitgave, was Fred naar het zuiden verhuisd en waren Dave en ik uit elkaar gegaan, waardoor de mogelijkheden om het te promoten, op zijn zachtst gezegd, nogal beperkt waren!Laat in de jaren tachtig en in de jaren 80 bleven Dave I en ik sporadisch samenkomen voor opnamesessies met onze oude vriend Dave Hazelwood in een studio in Leicester. Toen, begin jaren 90, nadat we door President Records opnieuw waren ontdekt, hergroepeerden we en produceerden we drie cd's met Rob Savage in zijn ‘Ghosts and Nightingales’ Studio in Droitwich, waar we werden vergezeld door Andrea Blythe en multi-instrumentalist Mike Hooper. Dave en ik werkten zelfs samen aan een musical, “Seeds on the Wind”, gebaseerd op het korte leven van Anne Frank. Helaas, hoewel er een enkele opname bestaat, hadden we Andrew Lloyd-Webber nooit echt zorgen baren.door Peter Hodge


Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app

Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.