Tibetaanse perziken|Carolijn Visser 9045702037

||boek: Tibetaanse perziken|met zwart-wit foto's: Lambert van der Aalsvoort|Augustus

||door: Carolijn Visser

||taal: nl
||jaar: 2006
||druk: 8e druk
||pag.: 300p
||opm.: paperback|zo goed als nieuw

||isbn: 90-457-0203-7
||code: 1:000791

--- Over het boek (foto 1): Tibetaanse perziken ---

Na jarenlange omzwervingen arriveert Samuel van der Putte in 1730 in Tibet. Wat de Zeeuwse wereldreiziger daar heeft meegemaakt, is niet bekend; er zijn slechts enkele papiersnippers van zijn hand overgeleverd. Carolijn Visser trok naar Tibet, in de hoop iets van de informatie op te ontrafelen. Tijdens een boeddhistische ceremonie in de stad ontmoet Visser Dolma, een jonge Tibetaanse die uit ballingschap is teruggekeerd. Zij laat zien hoe de Tibetanen hun leven voortzetten in de schaduw van de Chinese bezetting. Iedereen droomt van hoe Tibet zou kunnen zijn.

[bron: https--www.bol.com]

De Zeeuw Samuel van der Putte arriveert in 1730 in Tibet. Wat deze wereldreiziger daar heeft meegemaakt is niet bekend; in zij nagelaten papieren werden schetsen van een gebied ten oosten van Lhasa aangetroffen. Carolijn Visser trok naar Tibet, in de hoop iets terug te vinden van deze verre mede-reiziger. In Lhasa ontmoette ze Dolma, een jonge Tibetaanse die uit ballingschap in India is teruggekeerd. Dolma laat zien hoe Tibetanen hun leven voortzetten in de schaduw van de Chinese bezetting. Via Dolma leidt de reis naar Zuid-India, waar duizenden uitgeweken monniken eeuwenoude teksten bestuderen, en langs een gevluchte Tibetaan in Kathmandu. Iedereen droomt van hoe Tibet zou kunnen zijn.

[bron: https--www.bol.com]

[2020-10-17]

Bijna 300 pagina's aan reisverslag met wat summiere anekdotes van de ervaringen van de eveneens Zeeuwse Samuel van der Putte verhullen niet de nodeloosheid van de details. Of ze in een taxi of een jeep op reis gaat, of ze in een tent of hotel overnacht, met wie ze spreekt en waarover vullen de meeste pagina's. Met enige moeite wordt de grotere context geschetst:

"Alles wat de tibetanen bouwden in het landschap was mooi, zodra de Chinezen een stempel ergens op drukten werd het troosteloos."

Het boek is ingedeeld in 6 delen met daarin steeds korte hoofdstukken, waarschijnlijk om de weergave van de vele indrukken die de schrijfster heeft opgedaan beter te kanaliseren tijdens het schrijven. Het is nauwelijks een literair werk en ik had liever gezien dat de overeenkomsten en verschillen tussen beide tijdsperiodes beter werd behandeld.

Tech Nossomy [bron: https--www.goodreads.com]

[2018-10-06]

Ik heb iets met reisverslagen, en ik heb iets met Tibet.... In veel reisverslagen over Tibet zijn de Tibetanen per definitie de "goeden" en de Chinezen per definitie de "Slechten". Alhoewel Carolijn Visser duidelijk een grote sympathie heeft voor de Tibetanen, en zelf te lijden heeft onder de "repressieve regeltjes" van het Chinese bestuur, nuanceert ze ... en kijkt ze soms ook naar de positieve zaken die door de Chinezen werden ingevoerd. Bedankt Carolijn .... ik heb genoten van je reisverslag. Wat ik me nog afvraag is "Heb je een Nederlandse man gevonden voor Dolma ?" :-)

Mich [bron: https--www.goodreads.com]

[2012-06-28]

Ideale voorbereiding voor mijn reis naar Tibet.

Geeft een eerlijk, soms schokkend beeld van het huidige Tibet. Deeltje mysterie wordt weggeruimd en maakt plaats voor het beeld van een soms niet zo mooie Chinese realiteit en overheersering.

Boek is mooi verteld en leest als een trein. Rode draad is een reiskaart die opnieuw gebruikt wordt door de kleindochter om reis van haar grootvader te hermaken.

Aan te bevelen als je houdt van de Tibetaanse cultuur/ Chinese overheersing of als je graag een beter beeld krijgt over de realiteit daar.

Of het nu echt ook zo is, is binnenkort dus" to find out"

Katleen [bron: https--www.goodreads.com]

Winnen zonder verslaan [Almelo, 2003-09-00]

Carolijn Visser: Tibetaanse perziken. Foto's Lambert van der Aalsvoort. Amsterdam, Antwerpen: Uitgeverij Augustus, 2003. ISBN 90 457 0131 6. Prijs: 18,50 euro (paperback). 304 pagina's.

Carolijn Visser heeft veel van de wereld gezien en veel van haar ervaringen onderweg publiceerde ze in boeiende reisverslagen. Allerlei gebieden in Azië, zoals China en Mongolië, komen in deze boeken aan de orde. In haar laatst verschenen reisverslag Tibetaanse perziken brengt ze verslag uit van haar reis door Tibet. Ze doet dit aan de hand van een onbekende ontdekkingsreiziger, de Zeeuw Samuel van der Putte. Hij arriveert na een reis van tientallen jaren in 1730 in Tibet. Hij is één van de eerste Europeanen in Tibet. Het enige dat van zijn reis bewaard gebleven is, is een kaart van Tibet. Deze kaart en een aantal secundaire bronnen over de reis vormen het uitgangspunt van de tocht van Visser.

Samuel van der Putte is het leidmotief van het verslag. Carolijn Visser reist Samuel achterna en probeert achter het raadsel van deze voorganger te komen. Het grote geheim is voor Visser het volgende:

Dit was de oudste kaart die ooit, aan de hand van eigen observaties, van Tibet was gemaakt. En op nog een paar andere papiersnippers en schetsjes na, was dit het enige dat de legendarische Zeeuwse wereldreiziger had nagelaten. Vlak voor zijn dood in Batavia gaf hij opdracht zijn 'Journael' en andere notities te verbranden. Volgens de Bataviase Nouvellen, de plaatselijke krant die over zijn dood berichtte, om te voorkomen dat er later 'frauduleuse geschriften op zijn Ed:Name konden uytkomen'. Zoveel eeuwen later kon ik niet anders dan betwijfelen of dat de werkelijke reden was. Waarom zou Van der Putte minutieus een dagboek hebben bijgehouden als hij van plan was het later te vernietigen? (17)

Met haar reis wil Visser in de huid van Samuel van der Putte kruipen om te weten te komen waarom haar voorganger al zijn aantekeningen verbrand heeft. Het is een doorn in haar oog, want waarom zou je jarenlang schrijven om het te verbranden. Het lukt Visser gedeeltelijk de persoon van Van der Putte voor zich te zien, lange tijd blijft hij een schim. Samuel vermeldt op de kaart dat hij perziken gezien heeft, iets wat Carolijn voor onmogelijk houdt in dat barre land. Toch ontdekt ze dat Van der Putte gelijk heeft.

De allerbeste poging om de schim Van der Putte tot leven te wekken, is het hoofdstuk 'De kwade dampen van Batavia'. Hier reconstrueert Carolijn Visser de laatste levensdagen van Samuel van der Putte. Het is een levensecht beeld dat ze hier van de onbekende Nederlandse wereldreiziger schetst. Langzaam krijgt de schim in Tibetaanse perziken contouren en wordt een levend wezen, een heel modern wezen zelfs. Van der Putte verzamelt onderweg een kruiden die bewaard zijn gebleven op etiketten die alleen bij speciaal licht te lezen zijn. Visser vraagt zich af wat hij met de kruiden wilde doen:

Zou Samuel misschien hebben overwogen om - terug in Vlissingen - een praktijk voor oosterse geneeskunde te openen? Kon hij zijn tijd zo ver vooruit zijn geweest? (178).

Ze bezoekt de secretaris van de Dalai Lama en legt een lijst met de kruiden van Van der Putte voor hem. De secretaris concludeert dat Van der Putte veel te weinig kruiden had om maar één medicijn samen te stellen. Toch ontdekt Carolijn dat Samuel veel wist over de Tibetaanse geneeskunst.

Naast het verhaal van Samuel van der Putte, bevat Tibetaanse perziken veel andere verhalen. Het zijn de ontdekkingen die Visser doet, de eindeloze pogingen om de Chinese autoriteiten te ontlopen en mooie schetsen van de mensen die ze onderweg tegenkomt. Tibet is natuurlijk een prachtig gebied voor de verbeelding en vormt een inspiratiebron voor veel Europeanen. Met name het Tibetaans boeddhisme met haar kloosters vol monniken die een sober leven leiden, is de bron voor de mythevorming rond Tibet. Het idee dat de Tibetanen zich staande houden in een onmogelijk klimaat en dat ze hun opgewekte levenskracht putten uit hun geloof. Het heeft vele westerlingen bekeerd, hoewel weinigen het zouden doorgronden. Carolijn Visser aanschouwt al deze dingen en weet er in een afstandelijke stijl over te vertellen.

Ook Visser eindigt in de wens van een zelfstandig Tibet dat niet meer onderdrukt wordt door de Chinezen. Alleen leert Visser van het verleden: het oprukkende Mongoolse rijk:

De Mongoolse leiders lieten zich bekeren tot het Tibetaanse boeddhisme en hun onderdanen sloten zich daarbij aan. Wat niemand gelukt was, lukte de Tibetanen: de Mongoolse vijand was getemd. Dankzij de kracht van hun geloof hadden de Tibetanen zich het leven gered. (297)

Visser ziet in het groeiend aantal belijders van het Tibetaanse boeddhisme een mogelijke bevrijding voor de Tibetanen:

Nog een laatste ronde wilde ik maken. Wat zou dat mooi zijn, bedacht ik me voortstappend naast de witte stupa, als het de Chinezen net zo zou vergaan als de Mongolen destijds. Een vijand hoefde niet altijd te worden verslagen. Hij kon ook worden bekeerd. (299)

Deze beschouwingen met het verhaal van Samuel van der Putte die Tibetaanse perziken zijn de ingrediënten van dit aantrekkelijke reisverhaal. Visser heeft van haar reiservaringen opnieuw een wereldboek weten te maken.

Hendrik-Jan de Wit [bron: https--oulitnet.co.za/litnetnu/visser.asp]

Zo koud zo hoog zo leeg [2003-07-26]

Reisschrijvers vertellen over hun favoriete reisbestemming. Vandaag: Carolijn Visser (46). Voor haar recente reisboek 'Tibetaanse perziken' (2003) doorkruiste zij Tibet, China, India en Nepal. Maar pas in de sprookjesachtige Olka Vallei kreeg zij greep op het land: "De hele politieke complicatie van Tibet was daar samengebracht."

Ze is blij dat ze Tibet voor later heeft bewaard, zegt Carolijn Visser: "Het land is zo extreem. Ik was verrast dat je decennia kunt rondreizen over de aarde en dat er dan toch nog een land is dat je zo kan overdonderen." Eerder reisde ze van Nicaragua tot China, van Malawi tot Japan. Maar nergens waren de fysieke condities zo extreem als in Tibet. Zo koud, zo hoog, zo leeg - het leven in Tibet is een fulltime survivaltocht. Weinig zuurstof, nauwelijks comfort, een monotoon dieet van ranzige boterthee, tsampa (meel met boter) en instant-noedelsoep. Toch zijn de bewoners van dit ongenaakbare land heel open, ontdekte Visser: "Ik vond het heel makkelijk om contact te leggen met de Tibetanen. In China was dat anders, tussen mij en de Chinezen bleef de kloof veel groter."

Voor 'Tibetaanse perziken', haar dertiende reisboek, maakte Visser in totaal drie reizen door Tibet en de Tibetaanse 'diaspora' in India en Nepal. Ze ging in Lhasa naar de disco met haar jonge vriendin Dolma; ze liep mee in een religieuze voettocht (kora) rond het oude centrum van de stad. In Zuid-India bezocht de schrijfster een Tibetaans vluchtelingenkamp, in Nepal de boeddhistische gemeenschap van Bodnath. Maar vooral in de afgelegen Olka Vallei in het oosten van Tibet kreeg zij greep op het land én haar boek.

Om er te komen liep Visser dagenlang over een onverhard bergpad. Het was een soort initiatietocht, op meer dan 4000 meter hoogte, langs kale bergwanden en verlaten winterdorpen. Mannen met grote, harige jaks kruisten haar pad: een vos achtervolgde haar een tijdje. Bars was de wind, onherbergzaam het landschap. Opgesloten achter een hoge bergpas lag daar dan eindelijk de Olka Vallei. Visser: "Zo'n sprookjesachtige plek hoort ook niet makkelijk toegankelijk te zijn."

In een klooster aan de rand van de vallei stuitte zij op een miniatuurversie van Tibet, met een standvastige lama, gevluchte monniken en ingekwartierde politiemannen. Het waren Tibetaanse politiemannen die in opdracht van de Chinezen de monniken moesten hersenspoelen. Visser: "In dat klooster werd het traditionele Tibet van binnenuit uitgehold." Maar de schrijfster verwierf hier niet alleen inzicht in het moderne Tibet. Ze ontrafelde in de vallei ook het geheim van Samuel van der Putte, een Zeeuwse wereldreiziger die rond 1730 als een van de eerste buitenlanders door Tibet reisde. Zijn zwerftocht - waarvan alleen nog een oude routekaart getuigt - is een belangrijke rode draad in haar boek. Visser: "Nergens voelde ik die Zeeuw zo dichtbij als in deze vallei. Ik liep daar door zijn leven."

Dat de bad guys in het klooster geen Chinezen maar Tibetanen waren, is illustratief voor de complexe situatie waarin Tibet verkeert. Niets is wat het lijkt, schrijft Visser in 'Tibetaanse perziken'. Chinezen blijken soms vrome boeddhisten, die zich bekommeren om het lot van Tibetaanse lama's. En niet alle Tibetanen zijn aanhangers van de Dalai Lama. De jongste generatie wordt gemangeld tussen de Tibetaanse traditie, westerse invloeden en de Chinese repressie. Sommigen vluchten naar India, maar daar is vaak geen werk. Anderen blijven in Lhasa, volgen een Chinese opleiding, spreken amper nog Tibetaans. In deze snelkookpan van culturele, linguïstische, politieke, geografische en religieuze krachten is een diffuse samenleving ontstaan. Moderne Tibetanen hebben eigenlijk maar één ding gemeen, zo blijkt uit Vissers boek: ze zijn ontwortelde buitenstaanders, of ze nu in Dharamsala, Peking of Lhasa wonen.

"Ik voel me aangetrokken tot buitenstaanders", zegt Visser. "Zij lopen langs de rand van hun eigen samenleving en hebben zodoende beter zicht." Daarom liet zij zich tijdens haar reizen niet door stereotypen leiden, maar door betrokken outsiders: een Duitse Tibetoloog, een Chinese zakenvrouw, een Brabantse monnik bijvoorbeeld. Haar belangrijkste gids was Dolma, een jonge Tibetaanse die jarenlang in India woonde en daar compleet 'verwesterde'. Eenmaal terug in het traditionele, Tibetaanse dorp van haar vader kan zij haar draai maar moeilijk vinden.

Visser herkent veel in mensen als Dolma: "Door zoveel te reizen, sta ik zelf ook aan de rand van Nederland. Ik denk dat Dolma beter aan mij kan vertellen waarom ze het moeilijk heeft in haar dorp dan aan haar zus. Die is nooit uit haar dorp weggeweest, die begrijpt niet dat Dolma zich het leven anders had voorgesteld."

Achter haar Amsterdamse gevel verbergt outsider Visser intussen een uitheems rariteitenkabinet, waarin zij neerstrijkt tussen al haar reizen door. Aan haar muur hangen Chinese sigarettenreclames, langs een wand strekt een grote, gouden boeddha uit Thailand zich uit. Op de houten vloer een Tibetaans tijgertapijt, oorspronkelijk bedoeld om boze geesten te verjagen. Vanuit deze eclectische woning zoekt de schrijfster momenteel een man voor Dolma, want dat heeft ze haar beloofd. ('Tibetaanse, jong, mooi en vrolijk, zoekt Nederlandse man'). Geen eenvoudige opdracht, denkt Visser: "Het is nogal wat om iemand te vragen naar Chengdu in China te vliegen, twee dagen in een bus te gaan zitten, Dolma te leren kennen."

Binnenkort stapt zij zelf weer in het vliegtuig, richting Ladakh in Noord-India, ook wel 'Klein Tibet' genoemd. Bij de Tibetanen voelt zij zich zeer betrokken, ook nu ze haar boek heeft afgerond. Visser: "Maar de oplossing voor Tibet zal toch in Peking bedacht moeten worden. Wat wij hier van de Tibetaanse kwestie vinden, zal van heel weinig invloed zijn."

Iris Pronk [bron: https--www.trouw.nl/nieuws/zo-koud-zo-hoog-zo-leeg~b318e6e9]

--- Over (foto 2): Carolijn Visser ---

Carolijn Visser (Leiden, 5 september 1956) is een Nederlandse schrijfster van reisverhalen. Ze reist vooral door landen als China en Tibet.

Carolijn Visser bracht een groot deel van haar jeugd door in Middelburg, waar ze de hbs bezocht. Ze reist al jarenlang over de wereld; haar belangstelling gaat uit naar communistische en postcommunistische samenlevingen als Vietnam, Nicaragua, Estland, China en Tibet. Ze schrijft over mensen die zich onder moeilijke omstandigheden staande weten te houden. In 2019 werd haar een eredoctoraat van de Open Universiteit toegekend.

Bibliografie

1982 Grijs China (reisverhaal)
1984 Alle dagen vrij Jeugd in de jaren '70 - '80 (non-fictie)
1986 Aan het einde van de regenboog (reisverhalen)
1988 Herinneringen aan ons Indië (non-fictie, in 2001 heruitgegeven als En nog steeds hebben wij twee vaderlanden)
1989 Verre reizen (reisverhalen)
1990 Aardrijkskunde maakt wegwijs in de wereld (1990)
1990 Buigend bamboe (reisverhaal)
1991 De koude heuvels van Mongolië (reisverhaal)
1993 Hoge bomen in Hanoi (reisverhaal)
1994 Brandend zout (reisverhalen)
1996 Ver van hier (reisverhalen)
1996 Het goud van Bonanza (reisverhalen)
1997 De kapers van Miskitia (reisverhalen)
1998 In het land van een ander
2000 Uit het moeras (reisverhaal)
2003 De hele wereld (reisverhalen)
2003 Tibetaanse perziken (reisverhaal), genomineerd voor de VPRO Bob den Uylprijs 2004
2004 Vroeger was de toekomst beter (reportages en verhalen)
2005 Een tuin in de tropen (novelle)
2006 Miss Concordia (herdruk 2016 getiteld Vrouwen in den vreemde)
2008 Shanghai Skyline (terug naar China)
2009 Oom Brian, de pitbullwerper (reisverhalen, tussen 1995 en 2008 verschenen in Reizen, Grande, Djoser, Elsevier, Preludium en NRC Handelsblad)
2012 Argentijnse avonden - Van de Zwart Janstraat naar de pampa, bekroond met de VPRO Bob den Uylprijs 2013.
2016 Selma. Aan Hitler ontsnapt, gevangene van Mao, bekroond met de Libris Geschiedenis Prijs 2017.
2018 Zeeuws geluk (over het land van haar jeugd)

[bron: wikipedia]

Carolijn Visser reist al jarenlang over de wereld; haar belangstelling gaat uit naar communistisce en postcommunistische samenlevingen als China, Vietnam Nicaragua en Estland. Haar reisverhalen gaan over deze landen, zoals: Buigend bamboe, Hoge bomen in HAnoi, De kapers van Miskitia, Uit het moeras en Tibetaanse perziken. Met Miss Concordia. Vrouwen in den vreemde waar ze de Zeeuwse boekenprijs voor heeft ontvangen. In 2012 verscheen Argentijnse avonden.

[bron: https--www.hebban.nl]

De Open Universiteit kent een eredoctoraat toe aan schrijfster Carolijn Visser (62). Zij ontvangt het doctoraat vanwege de hoge kwaliteit en grote maatschappelijke betekenis van haar reisverhalen, reportages en literair-historisch werk.

Het eredoctoraat wordt op 26 september uitgereikt in Heerlen tijdens de viering van het 35-jarig bestaan van de Open Universiteit (OU).

Carolijn Visser reist al decennialang de wereld rond. Ze verdiepte zich in talloze samenlevingen, vooral in communistische en postcommunistische landen. In haar verhalen maakt zij verre culturen aanschouwelijk en weet ze het recente verleden tot leven te brengen.

Haar omvangrijke oeuvre wordt door een breed publiek gelezen en gewaardeerd. Zo won Visser in 2017 de Libris Geschiedenisprijs voor haar boek Selma, aan Hitler ontsnapt, gevangene van Mao, over een gezin in China dat slachtoffer werd van de Culturele Revolutie. Haar werk getuigt van 'een diepe belangstelling voor de persoonlijke verhalen en de weerbaarheid van mensen onder barre omstandigheden', aldus de OU in een toelichting.

[bron: https--www.parool.nl]

Carolijn Visser is één van Nederlands bekendste reisboekenschrijvers. Ze reist al vanaf haar vijftiende de hele wereld over. Haar speciale belangstelling gaat uit naar communistische en postcommunistische samenlevingen als China, Vietnam, Nicaragua en Estland. Haar reisverhalen over deze landen, zoals Buigend bamboe, Hoge bomen in Hanoi, De kapers van Miskitia, Uit het moeras en Tibetaanse perziken, laten een onafhankelijk schrijfster zien die zich aangetrokken voelt tot mensen die zich onder barre omstandigheden staande weten te houden.

In 2006 verscheen Miss Concordia. Vrouwen in den vreemde, waar ze de Zeeuwse Boekenprijs voor heeft ontvangen. Oom Brian, de pitbullwerper en andere verhalen, dat in 2009 verscheen, is een verzameling korte schetsen. In elk daarvan staat iemand centraal die zij regelmatig opzoekt tijdens haar reizen. Velen van hen kent ze al decennialang. Via deze mensen beschrijft zij de complexe wereld waarvan zij deel uitmaken.

In 2016 verscheen Selma. Aan Hitler ontsnapt, gevangene van Mao, het dramatische levensverhaal van de Joodse Selma uit Nederland die, nadat ze in de oorlog ondergedoken heeft gezeten, trouwt met de Chinese Chang Tsao en met hem en hun twee kinderen in China gaat wonen. Als buitenlandse raakt ze, ondanks de hoge partij-positie van haar man, in een steeds groter isolement. Uiteindelijk worden zij en haar gezin slachtoffer van de Culturele revolutie. Selma werd uitgeroepen tot Boek van de Maand september door De Wereld Draait Door.

[bron: https--deschrijverscentrale.nl]