De wegen naar Sata|Alan Booth 9060456084

||boek: De wegen naar Sata|Een voettocht van 3000 kilometer door Japan|vertaling: Rika Vliek|Hollandia

||door: Alan Booth

||taal: nl
||jaar: 1989
||druk: ?
||pag.: 311p
||opm.: paperback|zo goed als nieuw|achterflap vertoont kreukje

||isbn: 90-6045-608-4
||code: 1:000145

--- Over het boek (foto 1): De wegen naar Sata ---

"Wat is er zoal te beleven in een land als Japan?", vraag je je wel eens af. De Brit Alan Booth is getrouwd met een Japanse vrouw, en wilde ook wel eens wat meer opsteken van dit volk en zijn cultuur. Ondanks het feit dat hij toch al verscheidene jaren in Japan woont, bleef hij het gevoel houden te weinig van het volk en de cultuur te begrijpen. Uiteraard zijn er verschillende manieren om meer over een volk te weten te komen. Alan Booth besloot er de tijd voor te nemen, een voettocht van een paar maanden te maken, en daarbij Japan van het noordelijkste puntje tot het zuidelijkste puntje te doorkruisen.

Japan is en blijft voor de meesten van ons waarschijnlijk toch een ver land, waarvan je nou niet precies weet wat er zich afspeelt. De mensen zijn niet alleen anders van uiterlijk, maar ook de gehele cultuur is anders, en vooral de taal is zo "ongrijpbaar". Des te interessanter is het dus eens een boek over het volk en z'n cultuur te lezen. Niet dat je daar nou de taal mee leert, overigens.

Zoals al gezegd gaat het boek over een voettocht van het noordelijkste puntje van Japan naar het zuidelijkste puntje van Japan. Om precies te zijn, van Kaap Soya naar Kaap Sata - vandaar de titel. Het boek op zich is goed geschreven en voor wie er van houdt lange voettochten te maken zeer lezenswaardig. Met name als je net begonnen bent met lezen, neig je er toe je zaken te pakken, en op stap te gaan. De beschrijving is hier en daar haast schilderachtig. Duidelijk geschetst vanuit een persoonlijke visie. Al snel is duidelijk dat Alan Booth een natuurliefhebber is. Overigens geeft hij van de namen van sommige zaken geen vertalingen, maar gebruikt hij de oorspronkelijke, Japanse woorden. Daardoor vraag je je wel eens af wat er nou precies bedoeld wordt, hoewel er nooit echte onduidelijkeheid is. En al verder lezend kom je op een gegeven moment wel tot een conclusie wat er wordt bedoeld.

Wat erg prettig is, is dat Alan Booth van verschillende plaatsen, bezienswaardigheden en voorvallen iets verteld. Zo leer je van meerdere zaken de achtergronden. Dit zijn geen smakelijke, sappige verhalen, maar wel zeer goed geschreven verhalen, die interessant zijn om te lezen.

Wie, zoals ik, achterop (niet achterin...) het boek begint te lezen, krijgt daar samengevat te lezen, dat de Japanse samenleving kennelijk nogal vreemd tegenover buitenlanders staat. Na toch al een redelijk aantal bladzijden gelezen te hebben, begon ik me af te vragen waarop dat oordeel gebaseerd was.

Al vorderend echter, werd het gedrag van sommige Japanners steeds vreemder, tot soms zelfs op het onbeschofte af. Nu zal ik niet beweren dat zulke mensen niet in andere delen van de wereld rondlopen, maar zoiets blijft je toch verbazen. Kennelijk zijn er Japanners die denken dat buitenlanders geen Japans kunnen verstaan, laat staan dat ze het spreken, dus moet je je dan als Japanner maar in het meest gebrekkige Engels uitdrukken dat je kent. Als blijkt dat de "gaijin" je in het Japans antwoord, sta je die eerst wat verbaast aan te kijken, om het vervolgens nog maar eens in dat gebrekkige Engels te proberen. Je vergeeft het Alan Booth tot slot dan ook zonder veel moeite, dat hij er af en toe toch een beetje kriegelig van wordt.

Goed, laat ik de boel vooral niet generaliseren, zoals Alan Booth ook in zijn voorwoord schrijft. Er zijn ook Japanners die hem erg vriendelijk te woord staan, en dat maakt de boel gelijk weer een stuk aangenamer.

Hoewel ik de oorspronkelijke, Engelse versie niet ken, vind ik de vertaling zeer geslaagd. Nergens had ik de indruk dat de vertaalster geen raad wist met de tekst, of er zich vanaf maakte.

Ik zou natuurlijk nog veel meer over dit boek kunnen schrijven, maar ik wil ook weer niet te veel van de inhoud verklappen. Degenen die weten willen waar het nou allemaal echt over gaat, kunnen beter het boek lezen. Voor degenen die dit ook daadwerklijk doen, lijkt het me dan ook niet leuk al van te voren met allerlei voorkennis opgezadeld te worden, zodat de lol van het lezen er eigenlijk al af is.

Al met al vond ik dit een zeer leesbaar boek. Wat mij betreft een aanbeveling voor degenen, die nog wat ontspannende bedlectuur voor het slapen gaan, nodig hebben. Na een dag achter een beeldscherm gezeten te hebben is dit zeer rustgevend.

[bron: http--bitbike.com]

"... Alan Booth liep helemaal van Soya in het noorden naar kaap Sata in het verre zuiden. Daarvoor moest hij drie eilanden doorkruisen, 3000 kilometer landelijk Japan. Daar ontmoette hij allerlei mensen, van vissers en soldaten tot barmeisjes en beroepsworstelaars, en werd hij als een buitenlander, een gaijin' behandeld, ondanks het feit dat hij vloeiend Japans spreekt. Doordat hij op enigszins ironische wijze de verschillende moeilijk te definiëren levenswijzen beschrijft van de mensen die hij ontmoet, is dit relaas een bijzonder komische en onvergetelijke poging om de ware aard van het moderne Japan te onthullen."

[bron: https--www.reis-boek.nl]

Traveling only along small back roads, Alan Booth traversed Japan's entire length on foot, from Soya at the country's northernmost tip, to Cape Sata in the extreme south, across three islands and some 2,000 miles of rural Japan. The Roads to Sata is his wry, witty, inimitable account of that prodigious trek.

[source: https--www.goodreads.com]

--- Over (foto 2): Alan Booth ---

Alan Booth (5 December 1946 - 24 January 1993) was an English writer who wrote two books about his journeys on foot through the Japanese countryside. The better-known of the two, The Roads to Sata, published in 1985, is about his travels in 1977 from Cape Soya, the northern tip of Hokkaido, to Cape Sata, the southern tip of Kyushu. The second, Looking for the Lost, was published posthumously in 1995. Booth also wrote a guidebook to Japan, as well as numerous articles on Japan and other topics.

Booth was born in Leytonstone, London, and studied drama at Leyton County High School for Boys. While he was still at school he formed and directed the Leyton Youth Theatre Company, for which Leyton District Council provided a grant and free use of public buildings for performances, including productions of Hamlet and Othello.

Booth studied drama at the University of Birmingham, where he became a prominent member of its Guild Theatre Group (GTG). Among the plays he directed for the GTG were Hamlet (First Quarto), done in Booth's version of Noh style, and his own translation of Racine's Phèdre, set in a samurai milieu. He also directed an open-air production of Marlowe's Faustus in Cannon Hill Park. He was a regular contributor to Mermaid, the university's magazine of students' verse, and won the Birmingham Post's Annual Poetry Prize.

In 1970 Booth moved to Japan to study Noh theatre, but soon began writing. For the next 20 years he lived in Tokyo and worked for the Macmillan Press, and as a film reviewer for the Asahi Evening News. He also appeared in the BBC Learning Zone programme Japanese Language and People, episode 6, "On the Road", in which he was interviewed about aspects of life in Japan.

Alan Booth died of colon cancer in 1993, leaving his second wife and their daughter.

[source: wikipedia]