||boek: Argentijnse avonden|Van de Zwart Janstraat naar de pampa|Augustus

||door: Carolijn Visser

||taal: nl
||jaar: 2012
||druk: ?
||pag.: 253p
||opm.: hardcover|zo goed als nieuw|ex-bibliotheek|gekaft

||isbn: 978-90-457-0520-0
||code: 1:000441

--- Over het boek (foto 1): Argentijnse avonden ---

De Hollandse consul, Ida van Mastrigt, bereidt zich voor op het bezoek van koningin Beatrix, kroonprins Willem-Alexander en Máxima aan de Hollandse kolonie van Tres Arroyos, vijfhonderd kilometer ten zuiden van Buenos Aires.

Zestig jaar geleden, als meisje van tien, belandde Ida hier met haar zusje op de kostschool bij meester Slebos. Ida's familiegeschiedenis is een verbazingwekkend relaas dat de lezer de halve wereld over voert: haar vader Rinus stapt in de crisisjaren van de vorige eeuw op de fiets om zijn geluk in Nederlands-Indië te beproeven, bouwt daar een bestaan op met zijn Rotterdamse verloofde, en wordt vervolgens door de Japanners geïnterneerd, om na de oorlog zijn vrouw terug vinden aan de zijde van een ander. Ida en haar zusje worden op de boot terug gezet, en gaan bij hun grootouders wonen.

Daarna wil Rinus een nieuw leven opbouwen in booming Argentinië, de meisjes moeten mee. In Tres Arroyos worden zij liefdevol opgenomen door de gereformeerde nazaten van Hollandse en Friese landverhuizers. Ida trouwt met een van hen, wordt boerin, brengt vier kinderen groot en vervult daarnaast de functie van consul. Trots leidt ze bezoekers langs de Hollandse school, de kerk en de coöperatie.

[bron: https--www.bol.com]

Argentijnse avonden is een historisch verslag van de Nederlandse schrijfster Carolijn Visser uit 2012 over het leven van Nederlandse emigranten in Argentinië. De twee hoofdpersonen zijn:

• Rinus van Mastrigt. Geboren november 1913. Kruidenierszoon, timmerman en bouwkundige. Om aan de werkeloosheid in vooroorlogs Nederland te ontsnappen, pakte hij zijn fiets en reed op 26 november 1937 naar Batavia. Hij scheidt van zijn echtgenote na terugkomst in 1945 uit Japanse krijgsgevangenschap. Hij treft haar aan in bed met een Amerikaanse soldaat. Via Rotterdam emigreert hij naar Argentinië.

• Ida van Mastrigt. Geboren 9 november 1939 te Batavia. Dochter van Rinus en Ida de Mars. Sinds 1977 Honorair consul van Nederland in Argentinië. Zij kwam net als haar vader uiteindelijk in 1950 in Argentinië terecht. Ze heeft een zus Miep die op 16 oktober 1940 in Batavia werd geboren. Er duikt ook nog een halfzusje Len op uit 1947. Ze trouwt met en scheidt later van Huib Groenenberg. Van hem krijgt ze 4 kinderen, Eddie, Marina, Jaap en Rob.

Het boek bevat naast de tekst tevens een aantal pagina's met historische foto's.

"In Nederland zou op dit uur de avond al bijna voorbij zijn. Hier moet de avond nog beginnen" (Ida in 2005 op het Argentijnse strand)

Op 26 november 1937 pakt Rinus van Mastrigt zijn fiets en vertrekt richting Batavia. Hij laat zijn ouders achter in hun kruidenierszaak aan de Zwarte Janstraat te Rotterdam. Zelf fietsen was de enige mogelijkheid om de reis Rotterdam-Batavia te betalen. Rinus was afgestudeerd bouwkundige, maar kon geen werk op zijn niveau vinden in het door de crisis geteisterde Nederland. Ondanks vele moeilijkheden en grensformaliteiten bereikt hij met enige vertraging Singapore. Daar wordt hij bijna een half jaar lang verpleegd in een ziekenhuis wegens een levensbedreigende trombose. De situatie is zo ernstig dat zijn verloofde Ida de Mars het vliegtuig pakt en net op tijd is om zijn langzame herstel mee te maken. Uiteindelijk belanden ze samen in Batavia waar ze op 15 maart 1939 trouwen. Op 9 oktober dat jaar wordt Ida geboren, op 16 oktober 1940 Miep. Rinus werkt naar volle tevredenheid bij het bouwbedrijf De Associatie.

Met de aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941 verandert de situatie. Rinus verliest al spoedig het contact met vrouw en dochters en belandt in Japans krijgsgevangenschap in de kopermijnen van Niihama. Op 6 augustus 1945 hoort hij een oorverdovende klap en ziet aan de andere kant van de Japanse Binnenzee de paddenstoelwolk boven het 100km verder gelegen Hiroshima verrijzen. Amerikaanse vliegtuigen gooien vervolgens voedselpakketten boven de kampen uit en miljoenen krijgsgevangenen wordt zo het leven gered. Rinus keert uiteindelijk terug in Batavia waar hij zijn dochters terugvindt en zijn dood gewaande echtgenote springlevend aantreft in bed met een Amerikaanse soldaat. De officiële echtscheiding volgt supersnel en de twee dochters worden moederziel alleen op ms Bossevain (sic) naar zijn ouders te Rotterdam verscheept. Na enige vruchteloze pogingen wederom iets zinnigs in Indië te herbeginnen, vertrok Rinus zelf op 3 mei 1947 met de Sloterdijk. Terug in Rotterdam komt hij boven de kruidenierszaak van zijn ouders te wonen, alwaar hij al snel nieuwe emigratieplannen maakt.

Het wordt uiteindelijk Argentinië. In de hoofdstad Buenos Aires begrijpt Rinus dat hij in een wereldstad is beland. Honderden kilometers zuidelijker ligt Tres Arroyos. De plaats is in 1889 bevolkt geraakt met een grote groep landverhuizers uit Friesland en Groningen. Het waren werkeloze boerenknechten, die hun gereformeerde geloof en arbeidsethos meenamen naar dit katholieke land. Na een tijdje land gehuurd te hebben, verwierven de Hollanders al snel land in eigendom. De belangrijkste familie werd die van Dirk Zijlstra (Don Diego) en Adelaide Zijlstra-Pluis. In hen waren de twee oerpioniers Taeke Zijlstra uit Dokkumer Nieuwe Zijlen en Jan Pluis uit Usquert verenigd. Rondom de families ontstond een bloeiende en groeiende landbouwcoöperatie, die vrijwel geheel zelfvoorzienend was. De Hollandse calvinistische aanpak van hard werken en bedrijfsplanning op lange termijn gaf door de jaren heen voorspoed in een land dat verscheurd werd door de strijd tussen kapitalisme en socialisme. De markantste voorbeelden waren die van het Videla-regime en die van het Peronisme. Maar ook in tijden dat die 2 stromingen niet zelf aan de macht waren zag het land kans keer op keer failliet te gaan. De Hollandse kolonie groeide en werd welvarender. De komst van meester Slebos in 1939 zorgde voor het juiste cement. Hij zette een school op met internaat, waar verder werd gewerkt aan de Spaanse taal, het onderwijs en het behouden blijven van de gereformeerde achtergrond. Toen Rinus zijn dochters Ida en Miep liet overkomen was het internaat van meester Slebos de ideale plek. Rinus, getraumatiseerd door zijn ervaringen in het Jappenkamp, gedraagt zich hardvochtig en mishandelend tegenover zijn dochters. Zijn moeilijke karakter zal hem nog vaak in conflict brengen met de mensen om hem heen.

Rinus worstelde decennialang met zijn eigen zelfstandige aanpak in een verscheurd land. Hij werkte altijd hard maar het financiële systeem van het land putte hem uit. Daar waar de coöperatie bescherming bood aan haar leden in voor-en tegenspoed, streed Rinus een harde verlieslatende strijd. Hij moest na zijn 65e gewoon doorwerken, na eerder door een zakenpartner te zijn opgelicht. In 1999 wordt hij slachtoffer van een roofoverval in eigen huis en een jaar later op 17 september 2000 blaast hij zijn laatste adem uit. Hij wordt als atheïst op de Deense begraafplaats van Tres Arroyos, waar ook de Nederlanders werden begraven, uiteindelijk opgenomen in het collectief van de Hollandse gemeenschap. Zijn dochters Ida en Miep blijven ook na zijn dood ruzie maken over cremeren of begraven en er komt daardoor geen steen op zijn graf.

In de jaren daarvoor hadden de twee zussen afzonderlijk contact gezocht en gevonden met hun moeder in Nederland. Ida vindt haar halfzus Len, die vertelt ook door haar moeder in de steek te zijn gelaten. Ida woont dan al samen met een knappe Argentijn van Italiaanse komaf Daniel, die 15 jaar jonger is. Ze is sinds haar 38e honorair consul van Nederland en is in die hoedanigheid belast met de ontvangst van koningin Beatrix, Prins Willem-Alexander en prinses Maxima in Tres Arroyos. Het bezoek duurt nog geen 2 uur. Haar vader Bernhard was drie dagen gebleven in 1951. Maar Ida en Daniel mogen mee terug vliegen naar Buenos Aires. Ze genieten van de vlucht en herkennen het panorama beneden. Ida beseft dat de Hollanders van Tres Arroyos nu echt Argentijnen zijn geworden. Iedereen spreekt nu Spaans.

[bron: wikipedia]

Elke generatie meer Argentijns [2019-08-07]

Het boek begint met het bezoek van koningin Beatrix aan Argentinië in 2006, waarbij ze ontvangen werd door de Nederlandse consul Ida. De grote vraag is hoe Ida in Argentinië terecht is gekomen. Het verhaal begint bij haar vader Rinus, die in 1937 besloot om op de fiets naar Indië te gaan vanwege grote werkloosheid in Nederland. Die fietstocht zou al een boek op zich waard zijn, want het is al ongelooflijk om je voor te stellen hoe dat moet zijn gegaan in al die verre landen. Het blijkt echter al snel dat Rinus niet veel geluk heeft in zijn leven.

Hij trouwt en krijgt twee dochters, maar dan breekt de oorlog uit, het gezin wordt uit elkaar gerukt en ze komen in Jappenkampen terecht. Dat tekent hun verdere leven. Rinus scheidt van de moeder van zijn kinderen, maar Ida en Miep worden wel aan hem toegewezen. Daardoor gebeurt het dat de meisjes uiteindelijk samen met hem in Argentinië terecht komen, waar hij door mooie verhalen naartoe is gelokt. Er zijn meer Nederlanders die de oversteek wagen en zij vormen samen een Nederlandse kolonie, waarbinnen men veel steun aan elkaar heeft. Het boek vertelt ook in het kort de boeiende levensverhalen van diverse andere kolonisten. Er wordt geschetst hoe elke generatie meer Argentijns en minder Nederlands wordt. Maar vader Rinus en dochter Ida vormen de rode draad en het verhaal eindigt dan ook weer bij consul Ida die de koninklijke familie laat zien hoe de Nederlanders hun leven in Argentinië hebben opgebouwd.

Ik vond dit een zeer boeiend en erg goed geschreven boek. Er zijn ook veel foto's in het boek opgenomen, wat helpt om een beeld te vormen van hoe het was. Wat een avonturen hebben die mensen meegemaakt en wat een moed hebben ze gehad om toch steeds door te zetten. Emigrantenverhalen zijn spannend en interessant, dus lees dit boek!

Lalagè [bron: https--deleesclubvanalles.nl/recensie/argentijnse-avonden-2]

Onbekende geschiedenis van de Nederlandse kolonie in Argentinië [2018-12-19]

[Recensie] Carolijn Visser won in 2013 de VPRO Bob den Uyl Prijs met haar boek Argentijnse avonden. Dat is de prijs voor het beste Nederlandstalige reisboek uit het voorgaande afgelopen kalenderjaar. Er is een bedrag van 7500 euro aan verbonden. De jury, die bestond uit voormalig politicus Job Cohen (voorzitter), VPRO-hoofdredacteur Karen de Bok, schrijver Christine Otten, schrijver Pauline Slot en journalist Laura Starink, koos de winnaar uit zes genomineerden (Geert Mak, Pascal Verbeken, Fred de Vries, Maarten Zeegers, Monique Samuel en Carolijn Visser). Het is de tiende keer dat de prijs werd uitgereikt.

Visser won de prijs voor haar verhaal over het leven van Rinus van Mastrigt en zijn twee dochters. Rinus vertrok in 1937 naar Batavia om werk te zoeken. Geld voor de overtocht had hij niet, dus hij ging op de fiets. Zijn twee dochters werden daar geboren, maar al snel na de oorlog besloot Rinus het geluk in Argentinië te zoeken.

"Het harde bestaan op de pampa's, de moeizame relatie tussen de grillige vader en zijn dochters, en de onbekende geschiedenis van de Nederlandse kolonie in Argentinië, wist Visser met haar vakmanschap, passie en stijlvastheid tot een schitterend verhaal te smeden", luidt het juryoordeel.

Samenvatting

"Maart 2006: De Hollandse consul, Ida van Mastrigt, bereidt zich voor op het bezoek van koningin Beatrix, kroonprins Willem-Alexander en Máxima aan de Hollandse kolonie van Tres Arroyos, vijfhonderd kilometer ten zuiden van Buenos Aires. Zestig jaar geleden, als verweesd meisje van tien, belandde Ida hier met haar zusje Miep op de kostschool bij meester Slebos. Ida's familiegeschiedenis is een verbazingwekkend relaas dat de lezer de halve wereld over voert: haar vader Rinus stapt in de crisisjaren van de vorige eeuw op de fiets om zijn geluk in Nederlands-Indië te beproeven, bouwt daar een bestaan op met zijn Rotterdamse verloofde en wordt vervolgens door de Japanners geïnterneerd, om na de oorlog zijn vrouw terug vinden aan de zijde van een ander. Ida en haar zusje worden op de boot terug naar Holland gezet en gaan bij hun grootouders in Rotterdam wonen. Daarna wil Rinus een nieuw leven opbouwen in booming Argentinië, de meisjes moeten mee. Omdat hij hard moet werken kan hij niet voor ze zorgen. In Tres Arroyos worden zij liefdevol opgenomen door de gereformeerde nazaten van Hollandse en Friese landverhuizers. Als de meisjes na hun schooltijd weer bij hem gaan wonen, blijkt alle meegemaakte ellende teveel en is hun verhouding voorgoed verziekt. Ida trouwt met de zoon van een van de landverhuizers, wordt boerin, brengt vier kinderen groot en vervult daarnaast de functie van consul. Trots leidt ze bezoekers langs de Hollandse school, de kerk en de coöperatie."

Uitgeverij Augustus [bron: https--deleesclubvanalles.nl/recensie/argentijnse-avonden]

--- Over (foto 2): Carolijn Visser ---

Carolijn Visser (Leiden, 5 september 1956) is een Nederlandse schrijfster van reisverhalen. Ze reist vooral door landen als China en Tibet.

Carolijn Visser bracht een groot deel van haar jeugd door in Middelburg, waar ze de hbs bezocht. Ze reist al jarenlang over de wereld; haar belangstelling gaat uit naar communistische en postcommunistische samenlevingen als Vietnam, Nicaragua, Estland, China en Tibet. Ze schrijft over mensen die zich onder moeilijke omstandigheden staande weten te houden. In 2019 werd haar een eredoctoraat van de Open Universiteit toegekend.

Bibliografie

1982 Grijs China (reisverhaal)
1984 Alle dagen vrij Jeugd in de jaren '70 - '80 (non-fictie)
1986 Aan het einde van de regenboog (reisverhalen)
1988 Herinneringen aan ons Indië (non-fictie, in 2001 heruitgegeven als En nog steeds hebben wij twee vaderlanden)
1989 Verre reizen (reisverhalen)
1990 Aardrijkskunde maakt wegwijs in de wereld (1990)
1990 Buigend bamboe (reisverhaal)
1991 De koude heuvels van Mongolië (reisverhaal)
1993 Hoge bomen in Hanoi (reisverhaal)
1994 Brandend zout (reisverhalen)
1996 Ver van hier (reisverhalen)
1996 Het goud van Bonanza (reisverhalen)
1997 De kapers van Miskitia (reisverhalen)
1998 In het land van een ander
2000 Uit het moeras (reisverhaal)
2003 De hele wereld (reisverhalen)
2003 Tibetaanse perziken (reisverhaal), genomineerd voor de VPRO Bob den Uylprijs 2004
2004 Vroeger was de toekomst beter (reportages en verhalen)
2005 Een tuin in de tropen (novelle)
2006 Miss Concordia (herdruk 2016 getiteld Vrouwen in den vreemde)
2008 Shanghai Skyline (terug naar China)
2009 Oom Brian, de pitbullwerper (reisverhalen, tussen 1995 en 2008 verschenen in Reizen, Grande, Djoser, Elsevier, Preludium en NRC Handelsblad)
2012 Argentijnse avonden - Van de Zwart Janstraat naar de pampa, bekroond met de VPRO Bob den Uylprijs 2013.
2016 Selma. Aan Hitler ontsnapt, gevangene van Mao, bekroond met de Libris Geschiedenis Prijs 2017.
2018 Zeeuws geluk (over het land van haar jeugd)

[bron: wikipedia]

Carolijn Visser reist al jarenlang over de wereld; haar belangstelling gaat uit naar communistisce en postcommunistische samenlevingen als China, Vietnam Nicaragua en Estland. Haar reisverhalen gaan over deze landen, zoals: Buigend bamboe, Hoge bomen in HAnoi, De kapers van Miskitia, Uit het moeras en Tibetaanse perziken. Met Miss Concordia. Vrouwen in den vreemde waar ze de Zeeuwse boekenprijs voor heeft ontvangen. In 2012 verscheen Argentijnse avonden.

[bron: https--www.hebban.nl]

De Open Universiteit kent een eredoctoraat toe aan schrijfster Carolijn Visser (62). Zij ontvangt het doctoraat vanwege de hoge kwaliteit en grote maatschappelijke betekenis van haar reisverhalen, reportages en literair-historisch werk.

Het eredoctoraat wordt op 26 september uitgereikt in Heerlen tijdens de viering van het 35-jarig bestaan van de Open Universiteit (OU).

Carolijn Visser reist al decennialang de wereld rond. Ze verdiepte zich in talloze samenlevingen, vooral in communistische en postcommunistische landen. In haar verhalen maakt zij verre culturen aanschouwelijk en weet ze het recente verleden tot leven te brengen.

Haar omvangrijke oeuvre wordt door een breed publiek gelezen en gewaardeerd. Zo won Visser in 2017 de Libris Geschiedenisprijs voor haar boek Selma, aan Hitler ontsnapt, gevangene van Mao, over een gezin in China dat slachtoffer werd van de Culturele Revolutie. Haar werk getuigt van 'een diepe belangstelling voor de persoonlijke verhalen en de weerbaarheid van mensen onder barre omstandigheden', aldus de OU in een toelichting.

[bron: https--www.parool.nl]

Carolijn Visser is één van Nederlands bekendste reisboekenschrijvers. Ze reist al vanaf haar vijftiende de hele wereld over. Haar speciale belangstelling gaat uit naar communistische en postcommunistische samenlevingen als China, Vietnam, Nicaragua en Estland. Haar reisverhalen over deze landen, zoals Buigend bamboe, Hoge bomen in Hanoi, De kapers van Miskitia, Uit het moeras en Tibetaanse perziken, laten een onafhankelijk schrijfster zien die zich aangetrokken voelt tot mensen die zich onder barre omstandigheden staande weten te houden.

In 2006 verscheen Miss Concordia. Vrouwen in den vreemde, waar ze de Zeeuwse Boekenprijs voor heeft ontvangen. Oom Brian, de pitbullwerper en andere verhalen, dat in 2009 verscheen, is een verzameling korte schetsen. In elk daarvan staat iemand centraal die zij regelmatig opzoekt tijdens haar reizen. Velen van hen kent ze al decennialang. Via deze mensen beschrijft zij de complexe wereld waarvan zij deel uitmaken.

In 2016 verscheen Selma. Aan Hitler ontsnapt, gevangene van Mao, het dramatische levensverhaal van de Joodse Selma uit Nederland die, nadat ze in de oorlog ondergedoken heeft gezeten, trouwt met de Chinese Chang Tsao en met hem en hun twee kinderen in China gaat wonen. Als buitenlandse raakt ze, ondanks de hoge partij-positie van haar man, in een steeds groter isolement. Uiteindelijk worden zij en haar gezin slachtoffer van de Culturele revolutie. Selma werd uitgeroepen tot Boek van de Maand september door De Wereld Draait Door.

[bron: https--deschrijverscentrale.nl]