||boek: Blaren, eelt en natte voeten|Korte en lange wandelingen door Europa|BZZTôH

||door: Herbert Paulzen

||taal: nl
||jaar: 2000
||druk: ?
||pag.: 255p
||opm.: paperback|zo goed als nieuw|pagina 1 bevat notitie

||isbn: 90-5501-739-6
||code: 1:001668

--- Over het boek (foto 1): Blaren, eelt en natte voeten ---

Wil je de ziel van een streek een beetje leren kennen, dan moet je erdoorheen wandelen. Praten met de mensen. Eten wat de lokale pot schaft. De wijnen van de streek drinken. En vooral lopen, veel lopen. En vermoeid raken.

Dat is precies wat reisschrijver Herbert Paulzen al jarenlang doet. Bekend door zijn 'exotische' boeken (over Ladakh, Jemen, Papoea Nieuw-Guinea, de Stille Zuidzee, Yunnan en de Mekong), waarin hij zich een belangstellende en betrokkene observator toont, laat hij zich hier van een andere kant zien. Fysieker, luchtiger, beschouwender, humoristischer.

Over schapenkeutelpaden volgt hij de fictieve voetsporen van Sherlock Holmes door de Berner Alpen. Hij wandelt Heinrich Heine achterna door de Harz. In Oostenrijk klimt hij naar de vindplaats van ötzi, samen met de man die de mummie uit het ijs heeft gehakt. In Italië kijkt hij rond in het dorpje waar Carlo Levi door toedoen van de fascisten jarenlang in ballingschap leefde.

Hij overnacht bij de monniken op Athos. In Lapland maakt hij een mooie nazomer mee onder begeleiding van traditionele gezangen. In de Cevennen loopt hij in de voetstappen van de schrijver Robert Louis Stevenson. Bij nacht en ontij zwerft hij door de Hoge Venen in de Ardennen. In Groot-Brittannië wandelt hij over de long distance footpaths van The Hound of the Baskervilles, James Cook en de smokkelaars.

De afgelopen jaren maakte Herbert Paulzen prachtige, soms avontuurlijke wandelingen in alle delen van Europa. Hij blijft op zijn wandelingen altijd nieuwsgierig. Daarom zijn zijn verhalen niet alleen maar wandelbeschrijvingen. Ze vertellen ook iets over de geschiedenis van de streek en de omstandigheden van de mensen die hij onderweg ontmoet. Van zijn hand verschenen eerder bij Uitgeverij BZZTôH o.a. Ladakh en De Mekong - Een stroom van goud en bloed.

[bron: flaptekst]

Wil je de ziel van een streek een beetje leren kennen, dan moet je erdoorheen wandelen. Eten wat de lokale pot schaft. De wijnen van de streek drinken. En vooral lopen, veel lopen. En vermoeid raken. Dat is precies wat reisschrijver Herbert Paulzen al jarenlang doet.

[bron: https--www.bol.com]

[2000-12-21]

Natuurlijk is het niet helemaal hetzelfde: lezen over wat een ander allemaal meemaakt op zijn vele omzwervingen of er zelf op uit trekken. Toch is het voor vele wandelaars een aangenaam tijdverdrijf om met andere kilometervreters over de vele belevenissen te kunnen vertellen. In Blaren, eelt en natte voeten neemt Herbert Paulzen je mee op zijn wandeltochten doorheen Europa. Sommige streken zijn daarbij meer in trek dan andere, waardoor zijn pad op de meer toeristische plaatsen regelmatig dit van medewandelaars kruist. Meestal trekt hij er in zijn eentje op uit. Dit stelt hem in staat om gemakkelijker contact met de plaatselijke bevolking te leggen. Een eenzame wandelaar wekt vaak de nieuwsgierigheid op en om een gezellig praatje te beginnen is er niet veel nodig. Op die manier komt hij niet alleen het nodige over de geschiedenis en het leven in die streek te weten, maar komt hij ook in aanraking met lokale eet- en drinkgewoonten. Dit verklaart meteen waarom deze manier van wandelen niet het ideale afslankingsmiddel is: wat je overdag kwijtspeelt door fysieke inspanning, eet en drink je er 's avonds dubbel en dik weer bij.

Dat hij er in zijn eentje op uit trekt, wordt weerspiegeld in de schrijfstijl van het boek. Je krijgt echt het gevoel dat je de wandeling zelf maakt. Terwijl je wandelt, dwalen je gedachten van de ene mijmering naar de andere; de overgang van de ene idee naar de andere gebeurt nu eens vlotjes, dan weer vrij bruusk; maar niemand die zich daaraan stoort. Dit maakt het verhaal voor vele wandelaars tot een levensechte beschrijving. Een routebeschrijving van de verschillende wandelingen moet je hier niet verwachten. Maar door de hier en daar humoristische verteltrant kan dit boek mogelijk de aanzet zijn om na Herbert Paulzen in de voetsporen van anonieme rovers of beroemde figuren te treden, en met je eigen verhalen thuis te komen.

Iris Leinfelder [bron: https--gent.bibliotheek.be]

Een boek vol reiservaringen in een aantal bekende Europese wandelgebieden. In een dagboekachtige stijl vertelt de schrijver zijn belevenissen. Gemakkelijk leesbaar en met een scherp oog voor de bevolking, het landschap en de weersgesteldheid! Net als in zijn eerder uitgebrachte boeken weet de schrijver zijn persoonlijke ervaringen te combineren met vertellingen over de bevolking, beschrijvingen van het landschap en van de geschiedenis van de gebieden. Zijn enthousiasme voor het wandelen, de vrijheid en het 'ontdekken' zal zeker niet alleen de doorgewinterde reiziger, maar ook een breder publiek opvallen. Bevat eenvoudige routekaartjes.

M. Franken [bron: nbd biblion]

...

Verdwalen in de venen

> Het verhaal van de twee geliefden die door ontbering omkwamen is een extreem voorbeeld van hoe verdwalen echt slecht kan aflopen. In de meeste gevallen komen wandelaars terug op het juiste pad. Toch laten ook ervaren wandelaars zich soms vangen aan de Hoge Venen. Volgend uittreksel komt uit het boek 'Blaren, eelt en natte voeten' van Herbert Paulzen, het hele verhaal over Paulzen's liefde voor de Hoge Venen is 11 blz lang.

> 'Hartje winter. Een heel vroege ochtend door de week. Die nacht was verse sneeuw gevallen. Slechts een kenner of een idioot gaat dan door de Venen. Ik was een idioot toen. Ik dacht het pad te herkennen in die eindeloze witheid. Er was geen zuchtje wind. Het vroor licht. Ik keek om naar de sporen die mijn zolen hadden gemaakt. De lucht was grijs, dik, zwaar; het begon te sneeuwen. Het pad verdween. De boskragen in de verte verdwenen. Ik zag niets meer. Sneeuwvlokken bedekten mijn eigen spoor. Vlak voor me zag ik uit de sneeuw een stok steken. Ik liep er langs. Zag toen nog een stok en wist dat hier een pad of spoor moest lopen. Voet voor voet schuifelde ik over de witte vlakte en volgde de stokken. Gekkenwerk. Iedere boswachter zou woedend op me zijn geweest - maar dat was ik al op mezelf. Ik bereikte een bos. Dom doolde ik urenlang tussen de besneeuwde bomen, tot ik bij een weg kwam. Ik had mijn les geleerd. Sindsdien doe ik hier geen gekke dingen meer. Maar wat ben ik van het gebied gaan houden.'

...

[bron: http--www.trekkings.be/gr573eupenmontrigi.htm]

--- Over (foto 2): Herbert Paulzen ---

Herbert Paulzen is geboren in 1941 in het Duitse gebied Selfkant dat tussen 1949 en 1963 door Nederland was geannexeerd. Hij volgde zijn opleiding (HBS-A) in Sittard en studeerde daarna in Keulen en Amsterdam Culturele Antropologie. Hij schreef zijn antropologiescriptie over de positie van de vrouw op het Turkse platteland, zijn sociologiescriptie over de traditionele maffia in Sicilië en ging na zijn kandidaatsexamen in de journalistiek.

Paulzen werkte tien jaar lang voor de regionale krantencombinatie Weekmedia, waarvan de laatste vijf jaar als hoofdredacteur. Daarna werkte hij zeven jaar voor de Toeristenkampioen van de ANWB, dat onder zijn drie jaar durende hoofdredacteurschap veranderde in het blad Reizen. Sinds 1988 is hij freelance reisjournalist en reist in die hoedanigheid zes à tien maanden per jaar in en buiten Europa.

Herbert Paulzen heeft geschreven voor uiteenlopende kranten en tijdschriften, waaronder Reizen, de Volkskrant, Algemeen Dagblad, Plus, Playboy, Haagsche Courant, Culturen, Transfer, Op Pad, Azië, Bres, De Wereld Morgen, Reisen und Abenteuer en Beijing Tourism.

[bron: https--www.herbertpaulzen.nl]