De Winter in mij - psychiatrie psychologie -Dilen

De Winter in mij
van psy-schrijver Doke Dilen


ISBN 90-801639-3-7 272 pag.


INKIJK IN HET DAGELIJKSE NON-LEVEN VAN EEN ZOEKENDE NEUROOT

De Winter in mij - Doke Dilen===========================================

De neerslag van/in een neurotische persoonlijkheid – in therapie

‘Twintig jaar psychiatrisch patiënt.
Opnames, allerlei trucs, klassieke, pseudo-klassieke en enkele alternatieve geneeswijzen, hebben uiteindelijk weinig opgeleverd. Of toch: steeds meer afkeer van het hele psychiatrisch gedoe! Wroetend, in mezelf, in mijn alter ego’s en in de systemen van al wat me voorgeschoteld werd, brachten welbeschouwd, slechts(?) op dat ik mijn eigen mening durf en kan zeggen. Ik zwijg niet meer, voor niets of niemand, waardoor ik heilige huisjes omvergooi, en nóg vaker bots tegen de meute: de kuddegeest. Voor velen ben ik dan maar een dwarsligger, maar liever dat, dan een wolf in schaapskleren!’


Na een relatief redzame periode van vijf jaar, raakt Doke Dilen weer de pedalen kwijt. Vier jaar lang probeert hij – ondanks een onleefbare en ondefinieerbare zwaarte, die hem uiteindelijk bijna tot een plant maakt – toch nog het hoofd boven water te houden, maar steeds zinkt hij nóg verder weg. Dan besluit hij ‘hulp’ in te roepen. Maar waar, en hoe? Wat in twintig jaar niet lukte, zal dat nu plots wel lukken?!

Doke Dilen neemt ons in De Winter in mij mee op zijn kruistocht doorheen zichzelf, maar ook een stukje doorheen de psychiatrie, die vaak ook alleen maar kan toezien en in het geval van de schrijver, compleet met de handen in het haar zit. Gaandeweg blijkt dat er in de kliniek een en ander schort… Zou het dan toch niet aan Doke alleen liggen als de opname dreigt te mislukken?

De schrijver maakt een neerslag van zijn zoveelste ‘nieuwe’ therapie, waardoor hij zijn systeemgerichte (what’s in the name) therapie nog eens overdoet, vooreerst voor zichzelf, maar al vlug ontstaat er een wisselwerking tussen de therapiesessies en het schrijven. Doke hoopt zo zijn leed eindelijk zodanig te kunnen verzachten, dat het voor hem terug een beetje leefbaar wordt. Veel meer verlangt hij niet, maar zal slechts dit weinige hem gegund worden? Of is het hopeloos gesteld met Doke… of met de psychiatrie?!

Doke Dilen is hard voor zichzelf, maar evenzeer moeten zijn behandelaars eraan geloven: ‘Als je zelfs voor je psychiater al op je woorden zou moeten letten, en niet eens je gedacht mag zeggen, dan kruip je maar beter terug in je eigen verdomde hoekje!’

Doke Dilen neemt geen blad voor de mond, en vaak leidt dit tot pittige discussies – tussen hem en zijn psychiater – over de gangbare opvattingen binnen de psychiatrie. Alleen al daarom is dit boek een aanrader, het is ook een spiegel naar de ‘deskundigen’ toe. Als die nu zelf nog hun verdere doen en laten in vraag zouden durven stellen…