ZOU MEN ARMOE LIJDEN? Vic D Donder 266 blz
Waar plaats is voor acht, is ook plaats voor negen, zei ons vader toen Jan geboren werd. Nadien kwamen er nog drie meisjes: Aleidis, Veerle en Lutgarde.
Twee kindjes - ons Polleke en ons Maria - zijn jong gestorven. Een gezin van veertien, waarvan twaalf in leven. Hoe we allemaal in dat kleine huisje binnen konden? Het is mij een raadsel. Moeder werkte zich krom, vader verdiende een pover loontje, rijkdom was er bijlange niet, maar wij waren gelukkig. God, wat hebben wij een heerlijke jeugd gehad!'
Zo hoor je in Vlaanderen veel mensen spreken. Ze komen uit een talrijk gezin, wat vroeger de normaalste zaak van de wereld was. De Kerk eiste het, boeken als 'Ja ik wil!' van Huddleston-Slater propageerden het, de 'volkskracht' vroeg erom. Pil en spiraaltje bestonden niet, de periodieke onthouding van Ogino-Knaus- de kalenderliefde! - werd met een scheef ookg bekeken. Een schoon Vlaams grezin dankte de Heer voor elk kindje waarmee het gezegend werd.
Over die gezinnen gaat dit boek. Over de tijd toen moeder thuis baarde, toen de kinderen stierven aan mazelen of het 'dubbel fleuris', toen de achtste de trui van de vijfde afdroeg, toen de zes meisjes op één kamer sliepen, toen De Bond nog 'De Bond van de Kroostrijke Gezinnen' was en toen de pastoor in de biechtstoel vroeg: 'hoeveel zijn er al?'
Vaste prijs: 4 Euro
Gewicht: 610 Gram