De encyclopedie van Franse onderzeeërs - Deel 4: Het einde van de Koude Oorlog door Thierry d'Arbonneau.

Jean-Yves Le Drian (auteur van de introductie).

Redacteur: SPE Barthélémy, 2017.

Gebonden, in formaat 24,5 cm x 32,5 cm, 460 pagina's.

Nieuw, nog in originele verpakking.

De Koude Oorlog, of beter gezegd de laatste twintig jaar, 1970/1990. Het is de tijd van dit boek, dat van een felle strijd, koud als we de marges buiten beschouwing laten, tussen twee blokken dat alles zich verzet tegen, in de eerste plaats ideologie, communisme tegen liberalisme. Hun legers stapelen zich op aan de grenzen, hun aanzienlijke arsenalen aan conventionele wapens van alle kalibers en bereiken zijn gereed, invasie- of versterkingsplannen zijn het onderwerp van intimiderende oefeningen, maar er ontploft niets.
Kernwapens schrikken ze aan beide kanten af. Wauw... In deze context van een vrij korte levensduur ondergaat de Franse submarinatie aanzienlijke veranderingen. Volgens de staatsminister die verantwoordelijk is voor nationale defensie, Michel Debré, geeft de strategische oceaanmacht op 20 september 1972 de marine een vooraanstaande rol, een ongekende verantwoordelijkheid met betrekking tot het lot van de natie.
Van een dieselonderzeebootmacht in 1970 zijn we overgestapt op een nucleaire onderzeebootmacht. In de eerste plaats zijn het de draagraketten die patrouille na patrouille zorgen voor continue aanvalscapaciteit; ten tweede geven ze al hun geloofwaardigheid aan de nucleaire afschrikkingsstrategie. Het zijn dan de nucleaire aanvalsonderzeeërs die zullen beginnen met het opsporen van hun Sovjet-tegenhangers.
Vanaf hun begin als zeestof staan onderzeeërs nu in de voorhoede van marinegebouwen. Het heeft SNLE, vliegdekschepen, SNA's, fregatten, tankertankers, ingescheepte luchtvaart- en maritieme patrouillevliegtuigen, commando's en mijnenjagers. Met hen hield de marine zich aan het einde van de Koude Oorlog staande ondanks de moeilijkheden die ze ondervond en stond ze in de voorhoede.
De onderzeeërs geven het hem, samen met de andere componenten, maar zonder hen zouden we het hebben over een secundaire marine. De verandering die de marine doormaakt, heeft ongetwijfeld gevolgen voor haar organisatie, maar nog veel meer voor haar personeel. Een land heeft al dan niet de middelen om onderzeeërs aan te schaffen, die tegelijkertijd zeelieden, officieren en acute specialisten zijn, en die in staat zijn om wekenlang als bemanning te leven zonder het daglicht te zien en zonder hun aandacht en toewijding te verliezen.
Frankrijk heeft dit geluk, het is niet vanzelfsprekend, het kan niet worden verordend maar gebouwd. Het is noodzakelijk om deze onderzeeërs te ontdekken zoals ze op de pagina's van dit deel 4 verschijnen.