We gaan niet naar Pitchipoï: The Drancy Camp Tunnel van Janet Thorpe.


Editions de Fallois, 2004.

Paperback, in formaat 16 x 22,5 cm, 252 pagina's.

Samenvatting: 43
september. Veertig gevangenen uit het kamp Drancy graven een tunnel om te ontsnappen en hun 2.600 medegevangenen vrij te laten. Een paar meter buiten de lucht wordt hun plan ontdekt door de SS die veertien van hen in beslag neemt en hen martelt. Aan boord van de trein die hen naar de gaskamers brengt, treden twaalf van hen op op...
43 september. Veertig gevangenen uit het kamp Drancy graven een tunnel om te ontsnappen en hun 2.600 medegevangenen vrij te laten. Een paar meter buiten de lucht wordt hun plan ontdekt door de SS die veertien van hen in beslag neemt en hen martelt. Aan boord van de trein die hen naar de gaskamers brengt, slagen twaalf van hen erin om het ontsnappingsplan uit te voeren dat ze in hun kerkers hadden opgesteld, in een ongelooflijke uitbarsting van energie om te ontsnappen aan hun konvooi naar Auschwitz. Deze buitengewone en weinig bekende episode in onze geschiedenis onder de bezetting is volkomen logisch in de context van het al lang bestaande ongemak dat de volgende vragen oproept: waarom waren pogingen om weerstand te bieden aan de uitvoering van de genocide door de nazi's zo zeldzaam? Waarom kwamen de Joden overeen om hun eigen gemeenschap te organiseren en zo hun bloedbad te vergemakkelijken? Wat wisten ze? En wanneer kwamen ze erachter? De negen levende hoofdrolspelers van deze gewaagde, sommigen zouden zeggen krankzinnige, haast naar vrijheid, hun gemeenschappelijke geheugen was na zes decennia nauwelijks begonnen, gaven verrassende, soms verontrustende antwoorden op deze vragen.