„Justine of de ellende van de deugd” Markies de Sade (1955)

ZELDZAAM! Een beetje vlekkerig op de hoes.
„Met Justine spreekt een man uit de 18e eeuw, een goddeloze gevangene, een filosoof, alles bij elkaar, in een agressieve symfonie die ons gezellige oor, misschien gewend aan te zachte harmonieën, als een klap krijgt.
Juist in deze schok moet de waarheid van Sade worden gevonden, in het hematoom, de blaar, het straaltje bloed dat uit de wond sijpelt.
„Je stelde je voor wonderen te doen (schrijft hij aan zijn censuur) door me te reduceren tot een afschuwelijke onthouding van de zonde van het vlees; je had het mis: je hebt mijn hoofd verwarmd, je hebt me van geesten gemaakt, dat moet ik beseffen.”
De dreigementen van Sade zullen uitkomen en de „geesten”, geboren uit zijn hersenen die door onrecht in brand zijn gestoken, zullen aan het werk gaan en nooit stoppen. Sade was 50 toen hij Justine or the Misfortunes of Virtue schreef, hij wist nog niet dat hij een schrijver was. Hij zal het in de gevangenis leren, wat hij zelf het 'aandringen' van zijn isolement noemt.”