Ondertitel: en dat het me spijt

Taal: Nederlands; Vlaams

Aantal pagina's: 195

Meer dan vijfentwintig jaar na zijn laatste ontmoeting met zijn jeugdvriend Dries, keert het personage Ivo Victoria terug naar zijn geboortedorp Edegem. De reden: Ivo wil Dries iets opbiechten, de leugen waarop hun jeugdvriendschap is gebaseerd.

Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt) is het verhaal van een man van halverwege de dertig, die vaststelt dat zijn leven tot dan toe een herhaling van (verkeerde) zetten is geweest. Het is een ontroerende, bitterzoete en bij vlagen wrange bespiegeling over vriendschap, verlies, afkomst, de loop des levens en de geringe invloed die we daarop hebben. Tegelijkertijd geeft het een prachtig beeld van een Vlaams dorpje in het begin van de jaren tachtig.

Ivo Victoria is een opmerkelijk literair talent. Zijn gevoel voor sfeer, originele beeldende taalgebruik en trefzekere beschrijvingen maken van dit debuut een authentieke roman van een wringende schoonheid.