„De honing” Stendhal (1972)

Editions de Crémiglia, Genève. De volgende dag vond Lamiel Jean in het bos, hij had zijn zondagskleren aan. - Kus me, vertelde ze hem. Hij kuste haar. Lamiel merkte dat hij, naar aanleiding van het bevel dat ze hem had gegeven, net een baard had laten doen; zei ze tegen hem. - Oh, dat is te eerlijk, hij hervatte snel, juffrouw is de minnares; ze betaalt goed en ze is zo mooi! - Ongetwijfeld wil ik je minnares zijn. - Ah! Het is anders, zei Jean druk; en dus zonder vervoer, zonder liefde, maakte de jonge Normand Lamiel tot zijn minnares. - Is er nog iets anders? zei Lamiel. - Nee, antwoordde Jean. Lamiel zat rechtop te kijken hoe hij wegging. (Ze veegde het bloed weg en dacht een beetje na over de pijn.) Toen lachte ze en herhaalde tegen zichzelf: „Wat, deze beroemde liefde is precies dat!”