Kenmerken
Beschrijving
Als je de kookgoeroes moet geloven, is er niets erger dan een magnetronlasagne. Geen grotere zonde dan voorgesneden aardappeltjes, groenten uit blik, of kunstmatige kleurstoffen.
Van Michael Pollan tot Rens Kroes: allen bepleiten een terugkeer naar grootmoeders keuken waar vers, simpel en onbespoten eten ambachtelijk werd klaargemaakt. Maar is dat echt beter voor je? En voor onze planeet?
Rosanne Hertzberger bewijst het tegendeel en laat op overtuigende wijze zien dat kunstmatige kleurstoffen niet per se ongezonder zijn dan natuurlijke, dat aardappelpuree uit een zakje niet per se slechter is dan die van zelfgekookte, onbespoten piepers van de boerenmarkt en dat uitvindingen als kunstmest en megastallen de mensheid een enorme dienst bewijzen. Hertzberger beschrijft de enorme impact die chemie in onze voedselproductie heeft op het verbeteren van onze gezondheid, op welvaart, milieu en op de vrouwenemancipatie.
De schrijfster (1984), microbiologe, probeert de lezer op onderhoudende wijze duidelijk te maken dat de angst en obsessie voor E-nummers, kleurstoffen, conserveermiddelen, kant-en-klaarmaaltijden, kunstmestgebruik en zaadveredeling niet realistisch is. In zes hoofdstukken beschrijft ze, soms met scheikundige uitleg, en na bestudering van de literatuur hoe ze tot deze conclusie komt. De huidige voedselproductie kan niet zonder voedseltechnologie wil de mensheid niet van honger omkomen. In het zevende en laatste hoofdstuk ontkracht ze de Paleo-leefwijze die alleen leidt tot energieverspilling door het adviseren van veel vlees. Zijdelings wordt het gebruik van suiker, zout, alcohol en tabak giftiger genoemd dan additieven in ons voedsel. De honderd voetnoten zijn bij elkaar gezet evenals gebruikte literatuur en verantwoording. Duidelijke index. Ondanks af en toe zwart-wit-uitspraken een verhelderend boek over de huidige positieve ontwikkeling op voedsel technologisch gebied. Geen illustraties.
NBD Biblion, C. Witjens-v.d. Burg