Parijs: Hitler en ik van Arno Breker.

Uitgaven: Presses de la cité - 1970.

Karton in formaat 13,5 cm x 21 cm - 298 pagina's.

Samenvatting: In november 1938 was
Arno Breker verantwoordelijk voor de decoratie van de nieuwe Kanselarij.
Dit stelde hem in staat om de Führer te laten zien Parijs te bezoeken op 23 juni 1940 en op te merken dat de charme van de stad inwerkte op deze man die verliefd was op architectuur. Dit betekende ook dat hij regelmatig naar Frankrijk kwam om Abetz bij te staan, om daar vaak tussenbeide te komen om de ontberingen van de Gestapo te verzachten, om daar ook te exposeren in de Orangerie en om te proberen, naast oorlog, bezetting, verzet en marteling, een artistieke gemeenschap te creëren met de Franse kunstenaars die hij goed kende gedurende de lange jaren die hij in Parijs doorbracht van 1925 tot 1933.
In het tweede deel van deze herinneringen roept Arno Breker de grote namen van de Ecole de Paris op. Hij heeft ze allemaal ontmoet en bewonderd, en over hen allemaal legt hij een getuigenis af dat des te waardevoller is omdat hij over hen spreekt als vriend en als professional, Despiau, Maillol, Mateo Hernandez, de verrukkelijke Pompon. Het doet ook denken aan muzikanten, schrijvers, vooral Jean Cocteau, wiens buste hij voltooide in 1963 toen de dichter al getekend was door de dood.
Een getuigenis dat vaak irriteert, soms ontroert, maar je nooit onverschillig laat.