Was die goede oude tijd werkelijk zo goed? De zeventigurige werkweek? Gezinnen met negentien kinderen van wie er vijf stierven in hun eerste levensjaar? Je wereld beperkt tot één enkele straat of één wijk? Werken als koewachter en vijf frank per maand verdienen? Of poetsen voor vijftig centiem per dag?
Een kwarteeuw geleden schreef Julien van Remoortere een soort evocatie over het leven van de gewone, meestal arme mensen in Vlaanderen, tussen 1900 en 1945. Dit boek is een selectie uit de honderden getuigenissen, brieven, foto’s en interviews die hij verzamelde.
De tijd van de kleine patatten is de tijd van spellewerksters en mouwefrotters, van hoppefacteurs en hommelhoven, van poudre de l’église en armemensenpap. Je onderneemt een reis in de tijd, naar een Vlaanderen dat nog maar weinig mensen kennen. Een stroom van onthutsende, vertederende, schrijnende, optimistische, bange en humoristische verhalen, waarin de zogezegde ‘goede oude tijd’ weer tot leven wordt gewekt.