Het lot van de vrouw|Germaine Greer 9029019867

||boek: Het lot van de vrouw|De politiek van de menselijke vruchtbaarheid|Meulenhoff Editie

||door: Germaine Greer

||taal: nl
||jaar: 1984
||druk: ?
||pag.: 612p
||opm.: paperback|zo goed als nieuw

||isbn: 90-290-1986-7
||code: 1:001791

--- Over het boek (foto 1): Het lot van de vrouw ---

In 1970 verscheen van Germaine Greer De vrouw als eunuch. Vrouwen moesten zich vrij in de seksuele arena begeven, bewapend met moderne anticonceptiemiddelen, en niet meer op hun droomprins zitten wachten. Veertien jaar later evalueert de seksuele revolutie. De vrouw is haar angst voor een ongewenste zwangerschap kwijtgeraakt, maar verloor zij daarmee niet veel meer?

In Sex and Destiny, het lot van de vrouw vergelijkt Germaine Greer zaken als de verloskundige praktijk, de ouder-kind-relatie, het gezins- en familieleven in het rijke Westen en in Afrika, India en het Midden-Oosten en ze stelt opzienbarende vragen. Waarom krijgen vrouwen in het Westen steeds minder kinderen? Is onze verloskunde nog wel menswaardig? Haten wij onze kinderen? Waarom verstoten wij onze bejaarde ouders uit de samenleving? Waarom zijn wij zo bang voor overbevolking? De oud-medewerkster van SUCK (The First European Sexpaper) gaat in dit boek alle opvattingen over seks en anticonceptie, die in de laatste twintig jaar zijn ontstaan, op provocerende wijze te lijf. Daarbij levert ze felle kritiek op de westerse cultuur. Hebben wij het recht om de mensen in de Derde Wereld onze cultuur op te dringen? Mogen wij wel beslissen over de toekomst van de wereld?

Het lot van de vrouw, waarmee Germaine Greer de seksuele radicalen, maar ook de meer gematigde denkers onder haar publiek heel wat voer voor discussie geeft.

"[...] De kracht van dr. Greer is echter dat zij haar gelijk niet wil bewijzen maar alleen de geijkte moderne opvattingen over seks en samenleving op losse schroeven wil zetten. Want die bleken, zo gelooft ze, niet de middelen te zijn om te ontdekken wat vrouwen zijn." --Peter Brusse, De Volkskrant.

[bron: flaptekst]

Een aanklacht tegen de manier waarop onder druk van de westerse geneeskunde vormen van anticonceptie worden opgelegd aan vrouwen in m.n. de ontwikkelingslanden, die ontwrichtend werken op hun lichaam en hun cultuur.

[bron: https--www.deslegte.com]

Germaine Greer is an Australian born writer, journalist and scholar of early modern English literature, widely regarded as one of the most significant feminist voices of the later 20th century.

Greer's ideas have created controversy ever since her ground-breaking The Female Eunuch became an international best-seller in 1970, turning her overnight into a household name and bringing her both adulation and criticism. She is also the author of Sex and Destiny: The Politics of Human Fertility (1984), The Change: Women, Ageing and the Menopause (1991), and most recently Shakespeare's Wife (2007).

[source: https--www.goodreads.com]

'Ik leef geen woede uit op het persoonlijke vlak' - Een gesprek met Germaine Greer over haar boek Het lot van de vrouw

Sex and Destiny van Germaine Greer was om verschillende redenen een van de geruchtmakendste boeken van 1984: de schrijfster leek afscheid te nemen van haar reputatie als feministisch voorvechtster van seksuele vrijheid, en behandelde een onderwerp dat de kern van de verhouding tussen mannen en vrouwen raakt. In haar boek, dat nu in het Nederlands is vertaald onder de titel Het lot van de vrouw - De politiek van de menselijke vruchtbaarheid, betrekt Greer ook de niet-westerse, traditiegebonden manieren van anticonceptie - en velen vatten deze beschrijvingen op als een argrument vóór dergelijke traditionele vormen. Een gesprek over een boek dat een bron van misverstand werd.

Beatrijs Ritsema

Germaine Greer is iemand die, als ze ergens binnenloopt, onmiddellijk alle ogen op zich gericht krijgt. Ten dele komt dit natuurlijk door haar bekendheid, maar ook als ze dat niet was geweest, zouden mensen naar haar kijken. Ze is een tamelijk majestueuze verschijning zonder ook maar iets van statigheid in haar bewegingen te leggen. Ze wordt niet door zichzelf in beslag genomen maar door de wereld om haar heen. Ze heeft een heel mooi en expressief gezicht met snel wisselende uitdrukkingen, waar voortdurend betrokkenheid uit spreekt. Het is moeilijk je voor te stellen dat ze zich nooit ergens verveeld of blasé over voelt. Ze charmeert, niet op een persoonlijke manier (met glimlachen of grapjes) maar door haar gedrevenheid en energie. Naar aanleiding van het verschijnen van haar boek Sex en destiny in Nederlandse vertaling voerde ik een gesprek met haar. De centrale verwarming op haar hotelkamer was op honderd afgesteld, zodat het raam open moest en het heelal verspillenderwijs verwarmd werd. Ze had wat de Engelsen noemen sensible shoes aan: een merkwaardig soort bruine knoopschoentjes, ongeveer wat in mijn idee dames in de negentiende eeuw aantrokken wanneer ze een wandeling in de natuur gingen maken. Gecombineerd met banaan-gele kousen en een grijze, ruimvallende jurk een bijzondere outfit, die wel bij haar paste.

Ik kreeg uit uw boek de indruk dat u de strijdpunten van het feminisme, zoals ze vijftien jaar geleden golden en nu nog steeds, minder belangrijk bent gaan vinden. Ik denk bijvoorbeeld aan het punt 'moederschap is niet alles' en 'een vrouw heeft recht op een leven van zichzelf'. Klopt het dat u daar een beetje van teruggekomen bent?

'Alles wat te maken heeft met de herwaardering van het moederschap is gebeurd door toedoen van de feministen. Vrouwen zullen altijd kinderen willen krijgen, zo ligt dat nu eenmaal. Maar veel vrouwen kunnen niet zo veel in het moederschap leggen als ze wel zouden willen. Ze worden tot armoede veroordeeld, gemanipuleerd door de medische stand en sociaal geïsoleerd. Steeds meer vrouwen hebben geen zin meer in het huwelijk, omdat het een onverdraaglijke situatie is, dus die hebben een dubbele last van zowel werk als zorg voor de kinderen. Dit zijn allemaal dingen waar het feminisme zich tegen verzet. Het past inderdaad niet in het soort feminisme dat vrouwen ertoe aanzet om in de politiek te gaan en dat propageert dat overal vijftig procent vrouwen in moet zitten. Maar omdat ik vind dat ons politieke systeem volkomen rot is, maakt het mij niet veel uit of daar wel of niet vrouwen in zitten. Mevrouw Thatcher vertegenwoordigt helemaal niets voor mij.'

U vindt dat vrouwen maar beter kinderen kunnen krijgen en op voeden dan zich in een carrière storten?

'Voor de meeste vrouwen speelt deze keuze niet, want ze hebben geen carrière, ze hebben werk. Er zijn maar heel weinig "leuke baantjes" te krijgen. En als de keuze neerkomt op het hebben van een kind of een lullig baantje, dan zou ik zeggen: aarzel niet, neem het kind. Wat niet wegneemt dat moeders die werken behoorlijk gesteund moeten worden. Het krijgen van kinderen is een dienst aan de maatschappij. Je mag daar niet voor worden gestraft met verlies van anciënniteit in je baan. In Hongarije hebben vrouwen drie jaar zwangerschapsverlof met volledige doorbetaling, maar dat komt doordat de regering wanhopig is - er worden veel te weinig kinderen geboren. Ik ben er voor dat elke moeder een gegarandeerd minimuminkomen krijgt, wat in Engeland zou betekenen dat de uitkeringen met vijfhonderd procent verhoogd zouden worden. Dit zal er nooit van komen, al was het alleen maar omdat de meeste kinderen die in Engeland worden geboren buitenlands zijn. In 1968 riep een feministe: "Gezegend zij de dag waarop we geen kinderen meer hoeven te baren en ze in machines geproduceerd kunnen worden, zodat wij door kunnen gaan met het echte leven." Maar kinderen krijgen is waar het om gaat in het leven. Aan de lopende band staan bij Genera! Motors is veel irrelevanter, evenals creditcards, een hoge bankrekening, een sleutel voor de toiletruimte van de executives en een dure auto. Het krijgen van een kind is een ervaring van de hoogste orde. Ik denk dat voor de meeste vrouwen de emotionele band met hun kinderen belangrijker is dan de seksuele band met hun echtgenoot.'

Heeft u zelf geen spijt dat u nooit kinderen heeft gekregen?

'Toen iemand laatst aan mij vroeg wat ik voor Kerstmis wilde hebben, riep ik: "Ik hoop dat iemand een baby voor de deur legt," maar dat was een grapje. Ik heb jaren geleden een dure operatie laten uitvoeren, omdat mijn eileiders geblokkeerd waren. Ik had toen gedurende tweejaar vijftig procent kans op zwangerschap, daarna zou het littekenweefsel weer dichtgegroeid zijn. Het was niet succesvol. Jammer, maar ik ben blij dat ik er in ieder geval moeite voor heb gedaan. Dat heeft me rust gegeven. Maar verder zit het me niet meer dwars, nee.'

U vergelijkt allerlei culturen met de westerse en komt bijna altijd tot de conclusie dat 'wij' het slechter doen. U heeft bijvoorbeeld niet zoveel op met de waarde 'privacy'.

Kijk, als iemand onze telefoon aftapt, vinden wij dat schandelijk, maar over vrouwen die hun geslachtsorganen in seksbladen exposeren halen wij onze schouders op. Wij hebben een institutioneel idee over privacy maar geen idee over de heiligheid van het lichaam. In de meeste culturen is het andersom. Wij behandelen het lichaam meer als een machine, waar je aan kunt sleutelen, onderdelen vervangen en zo. Dat gedoe met reageerbuisbaby's zet die gedachte nog verder voort. Ik vind het raar dat wij al deze geavanceerde technieken ontwikkelen, terwijl we geen problemen opgelost hebben als vitamine-A-deficiëntie, wat blindheid veroorzaakt, lepra en polio in de arme landen, ziektes die onnodig zijn. Wij omringen onszelf met parafernalia. Derde-Wereldvrouwen hebben een baby en hun lichaam en dat is alles. Wij hebben een baby en al die rotzooi erom heen: flesjes, luiers, doekjes, fopspenen, wiegjes. Een karrevracht met rommel die overal naar toe meegedragen wordt. Dat is zo'n last, de baby zelf wordt op die manier een last.'

Beschikbaar

U schrijft dat de westerse cultuur kinderen haat. Toch zie ik veel kinderliefde om me heen, zij het misschien van het verkeerde soort.

'Ik kom wel eens bij vrienden over de vloer die een klein meisje hebben. Het kind is praktisch onhandelbaar! Als je bij hen langs gaat, zie je een groot bord op de deur: Niet bellen, kloppen! Het kind wordt bij het minste of geringste geluid wakker en schreeuwt dan. Het hele huis in rep en roer. Ik lunchte daar eens en het kind zat ook aan tafel. Dat vind ik een goede zaak; kinderen moeten samen met volwassenen eten en niet apart als huisdieren gevoed worden. Anders leren ze niet hoe het moet. Maar het kind wilde niet eten, dus ging er een heleboel aandacht en energie in zitten om er toch een hap naar binnen te krijgen. De maaltijd werd onderbroken om iets anders voor haar te halen. Hei kind wist precies wat er aan de hand was en weigerde. Ze wilde uit haar stoel. Oké, ze werd er uit gelaten om te spelen. Schreeuwen. Ik wil met mammie spelen. Nee, mammie is nu aan het eten. Huilen. De maaltijd werd een complete chaos. Bij mij in huis, waar vaak kinderen zijn, heb ik heel eenvoudige regels. Je zit aan tafel en je eet. Als je iets niet lekker vindt, hoef je het niet op te eten, maar je moet wel wachten tot de anderen klaar zijn, voor ik iets anders ga regelen. Als een kind van tafel wil, moet het dat vragen en dan ook niet meer terugkomen. Geen heen en weer geloop. Ik zit wel eens bij ouders aan tafel die de hele tijd bezig zijn om hun kind in en uit stoelen te sjorren. Het eten wordt koud en het is grof tegenover de gasten en de kinderen leren er niets van, worden alleen ongenietbaar omdat ze in alles hun zin krijgen. Ouders die zich laten manipuleren door hun kinderen; het is treurig om aan te zien. Ik weet niet waar dit uit voortkomt. Misschien wel uit een verkeerd soort schuldgevoel, vooral bij werkende ouders die dan denken dat ze het goed moeten maken tegenover hun kinderen, omdat ze niet altijd beschikbaar zijn. Maar er is ook geen continuïteit. Normaal gesproken vroeg je je moeder om raad, als je een kind kreeg en onbewust zette je de traditie waarin je zelf opgevoed was voort. Nu moet elke moeder als het ware opnieuw het ouderschap uitvinden. Ze lezen er boeken over, ze zitten met de handen in het haar, maar wat het meest voor de hand ligt, contact met je eigen moeder, dat gebeurt nauwelijks.'

Er zijn hier toch ook familienetwerken? Moeders en dochters die elkaar dagelijks opbellen, in dezelfde buurt wonen, elkaar mee op vakantie nemen?

...

De minnaars

Nog even over de Toscaanse minnaars. Ik las een artikel van een journalist die in Toscane had gepraat met gewone mensen en artsen. Hij kwam tot de conclusie dat coïtus interruptus helemaal niet zoveel voorkomt als u beweert. Al was het alleen maar door het alcoholisme.

'Ze drinken niet veel alcohol; dat is een statistisch gegeven. Alcoholisme is een ziekte van ouderen in Toscane, niet van jongeren. In Italië heb je niet het soort recreatief drinken, zoals bijvoorbeeld hier in Nederland, althans niet op het platteland. De mensen drinken alleen bij het eten. De geboortecijfers in Italië zijn lager dan die in Engeland, terwijl in Italië maar 15 procent van de vrouwen de pil gebruikt.'

Artsen zeggen dat coïtus interruptus een onveilige methode is door het sperma in het voorvocht.

'Dat is niet waar. Als een man naar de spermabank gaat en daar een druppel voorvocht produceert, wordt er tegen hem gezegd dat hij nooit een kind zal krijgen. In het voorvocht zitten vier of vijf spermatozoïden, daar word je niet zwanger van. Artsen zijn de ergsten om bij te rade te gaan over anticonceptiemethodes. Ze weten er niets van. Ze hebben er niets over geleerd tijdens hun studie. Ze weten meer van hersenoperaties, waar ze nooit mee te maken krijgen dan van dit facet van het dagelijks leven.

Het is een traditionele methode die aan het uitsterven is. Ik bedoel: spreek een kind aan in de discotheek en vraag wat hij of zij gebruikt, en je krijgt heel andere antwoorden. Maar een plattelandsvrouw van veertig met twee kinderen zal iets antwoorden als: mijn man was voorzichtig met me. Een boerenvrouw moet werken op het land. Die heeft geen tijd om voortdurend zwanger te zijn. Haar man is zich daar van bewust, dus is hij voorzichtig. Il vecchio systema. Ze zijn er niet speciaal trots op, omdat ze intussen genoeg met andere stimuli gebombardeerd zijn, maar ze doen het wel. Het werkte voor hun ouders en het werkt voor hun.'

Wat denkt u van de experimenten met communes in Europa en Amerika als pogingen om de 'extended family' weer in ere te herstellen?

'Zelfs als het om bloedbanden gaat, is het moeilijk zo'n familie bijeen te houden. Je moet een diplomaat zijn, flexibel, ruimhartig. Het is begrijpelijk dat een groepje individualisten dat niet lukt. Je hebt er discipline voor nodig en een economische noodzaak. Wij hebben ook niet de juiste architectuur.'

Hoe woont u zelf?

'In huishoudens met een aantal mensen, soms met kinderen, soms niet. Het is moeilijk. Ik heb altijd het geld, dus ik betaal de rekeningen. Maar de mensen doen altijd moeilijk over geld. Het schept afhankelijkheidssituaties waar ze niet tegen kunnen. Ze gaan bijvoorbeeld expres dingen verspillen. Ik kan er niet tegen als er vuile borden op de aanrecht staan, maar ik ben altijd de enige die er zo over denkt. Dus was ik ze af. Als ik de anderen daar op aanspreek, zeggen ze: van ons hoef je niet af te wassen. Ooit heeft iemand een mes in mijn keukentafel geplant en er krassen in gemaakt. Het was een prachtige tafel die speciaal voor mij was gemaakt. Hij ergerde zich aan mij en koos toen dat object uit om kapot te maken.'

Wat deed u toen?

'Niets, ik ging naar mijn kamer. Als ik me van streek had getoond, waren er meer dingen vernield. Het werd gedaan om mij te kwetsen, dus ik kon alleen maar weggaan en niet kijken. Er was ook een situatie dat mijn katten slecht behandeld werden tijdens mijn afwezigheid. Dat was het einde. Ik kan het verdragen als er slecht met het meubilair wordt omgesprongen, als de afwasmachine niet gerepareerd wordt, als ze grof tegen mij zijn, maar niet tegen mijn huisdieren. Ik heb iedereen de deur uitgezet en het huis verkocht.'

U bent niet iemand die een ander eens goed de waarheid zegt.

'Nee, ik ben niet op die manier genereus. Ten dele komt dat door mijn politieke overtuiging. Ik denk niet dat ik het recht heb ook andermans gedrag te beïnvloeden.'

Maar wanneer men uzelf schaadt of pijn doet?

'Dan heb ik de optie om me terug te trekken, het veld te verlaten. Het is een tamelijk strikte leefregel, maar ik heb sympthie voor het anarchisme en ik geloof niet in het bemoeien met het leven van iemand anders.'

Wat vond u van de manier waarop David Plante u portretteerde in zijn boek Difficult Women?

'Ik heb het niet gelezen. Ik was daar zo ontzet door, dat iemand met wie ik bevriend was, het in zijn hoofd haalde om een boek over mij te schrijven, over mijn persoonlijke leven. Hij bood me aan dat ik alles mocht veranderen of schrappen waar ik het niet mee eens was, maar dat zou betekenen dat ik mee zou gaan met het idee, en ik wilde er eenvoudig niets mee te maken hebben. Daar komt nog bij: als er één slecht observeerder is, dan is het wel David Plante. Altijd moet hij gecorrigeerd worden als hij een verhaal vertelt: "Nee, David, zo was het niet; je hebt het verkeerd gezien." Mij wordt altijd gevraagd of ik echt zonder onderbroek met alleen een jurk aan op terrasjes in Toscane zat. Dat heeft hij geschreven. Het is onwaar, het slaat nergens op. Zoiets zou ik nooit doen.'

Heeft u tegenover hem ook geen uiting gegeven aan uw gevoelens van woede? Of de vriendschap opgezegd?

'Nee, als iemand mij zo slecht kent, heeft het geen zin om iets te ondernemen. Ik zei: publiceer het niet. Maar hij deed het toch. Het enige wal ik gedaan heb, is hem nooit meer opbellen. Als hij mij belt, dan praten we. Maar hij heeft me iets afschuwelijks aangedaan wat me de rest van mijn leven blijft achtervolgen. Ik kan hem niet vergeven. Als ik dat zou doen, zou het lijken alsof ik toch stiekem gevleid was door dat boek, door de manier waarop hij mij geëxposeerd heeft.

Maar ik heb geen ruzie met hem gemaakt. Ik leef geen woede uit op het persoonlijke vlak. Alleen met instituties of met mensen die instituties vertegenwoordigen.'

Beatrijs Ritsema [bron: https--www.dbnl.org/tekst/_vri013boek05_01/_vri013boek05_01_0066.php]

Beloning komt na de overgang - Germaine Greer: Vrouw in menopauze is niet zielig [1992-01-11]

Overgang. Over vrouwen en ouder worden. Meulenhoff 1991 (vertaling Barbara de Lange), 450 blz, 49,50 gulden. The Change. Women Ageing and the menopauze, Hamish Hamilton 1991, 472 blz, 36 gulden.

Vandaag ligt Greers nieuwste boek 'Overgang. Over vrouwen en ouder worden' in de boekhandel. Om haar boek te promoten wipte ze vanuit haar landhuis buiten Londen even over naar Amsterdam. Toen ze nog in de drukke metropool woonde en met haar neus overal bovenop stond, had ze nooit kunnen bevroeden dat ze een rustige plattelandsomgeving als zo'n weldaad zou ervaren. "Miljoenen vrouwen tussen de 45 en 55 ontdekken de tuin. Ze voelen zich er beter bij. Een tuin is de beste alternatieve geneeswijze: het effect komt sterk overeen met het geestelijk oppeppende effect van hormoontherapie, maar is een stuk onschuldiger."

Kan Greer dit nog wel menen? Menigmaal draaft ze ontzettend door, maar soms weet ze ook te overtuigen. Vooral in de eerste hoofdstukken met veel medische informatie opent ze de ogen van de lezer. Met een vanzelfsprekendheid alsof ze zelf dokter is, stelt Greer het ene na het andere medische onderzoek aan de kaak. Haar voorbeelden van de agressieve manier waarop farmaceutische industrieen hun hormoonpreparaten aan de vrouw brengen zijn stuitend. Na lezing van haar boek vallen ook de reclames in de Nederlandse medische tijdschriften weer extra op. "De meisjes uit de geboortengolf zijn straks de vrouwen in de overgang", schrijft bijvoorbeeld fabrikant Duphar, waarbij drie foto's van mooie jonge vrouwen vergezeld gaan van het juiste recept: "een gecombineerde substitutie met oestrogeen en progestageen".

Zelf noemt Greer haar ruim vierhonderd bladzijden tellende boek een betoog. Op basis van minstens 200 bronnen 'bewijst' ze dat een vrouw in de overgang het weliswaar moeilijk heeft, maar niet zielig is. "Vrouwen zelf ervaren de menopauze net als menstruatie: niet leuk, maar hanteerbaar." Volgens Greer wordt het vrouwen enerzijds aangepraat dat ze psychisch in de knoop moeten zitten en zich lichamelijk rot dienen te voelen. Anderzijds heerst juist weer de mythe dat er niets bijzonders aan de hand is: vrouwen van vijftig moeten gewoon doorwerken, het huishouden doen en behalve voor hun kinderen ook nog voor hun bejaarde ouders zorgen.

Fase die voorbij gaat

Greers visie zit er in feite tussenin: er is wel degelijk iets aan de hand, maar dat is normaal, dat wil zeggen: het is inherent aan het leven van een vrouw die ouder wordt. "Het is gewoon een fase in het leven, die ook weer voorbij gaat." En daarna is er de beloning! Na de overgang beland je in een toestand van sereniteit en vredige macht. "Het is een gevoel van tederheid zo stil en diep en warm dat het ieder grassprietje verguldt en iedere vlieg zegent. Zelf heb ik nog nooit zo'n sterke en duurzame vreugde beleefd, bij een sterkere prikkeling voelde ik minder verrukking dan nu. Wat ik toen voelde was hoop, jaloezie, angst, verlangen, hartstocht, een vermenging van alles, behalve deze intense, stille vreugde."

Waar Greer eerst met 'De vrouw als eunuch' (1971) een seksueel bevrijdingsboek schreef en in 'Het lot van de vrouw' (1984) over haar rijke liefdesleven met Toscaanse minnaars openhartig vertelde, schrijft ze in haar nieuwste boek uiterst relativerend over seks. "De liefde van de mens wordt niet bepaald door de behoefte aan paring of orgasme; de grootste liefde kan afstand en zelfs de dood overwinnen." In Amsterdam nam ze daar gisteren geen woord van terug: "Er zijn onderzoeken gedaan naar de ervaringen van vrouwen die nooit geslachtsgemeenschap gehad hebben. Zij waren zeker niet ongelukkig."

De vragen over haar toch wel erg negatieve houding tegenover mannen, irriteren haar duidelijk het meest. "Ik schrijf niet over mannen, ik schrijf niet voor mannen en ik ben niet geinteresseerd in mannen. They better write their own fucking book. Al die uren die ik gespendeerd heb aan wachten op telefoontjes, interpretaties van gesprekken en het kijken naar sport, waarbij ik net deed alsof ik het leuk vond...."

Mannen worden juist meer, vrouwen minder aantrekkelijk als ze grijze haren krijgen, stelt Greer. Vrouwen moeten zich daar maar bij neerleggen: "De vrouw die probeert te concurreren met de sekspartners uit de dromen van haar man, heeft geen schijn van kans. De verveelde directeur kan net zo veel lekkere, jonge lichamen krijgen als hij wil."

De vrouw die vier jaar geleden nog vertelde altijd dwangmatig met mannen te flirten ( "ik weet ook niet hoe ik anders met ze moet omgaan" ) vertelt nu aan oudere vrouwen: "Laat je er niet van overtuigen dat je zonder de geestelijke ontspanning van seks een gefrustreerde, verbitterde, wrede, uitgedroogde, afgunstige, dooie pier wordt. Sommige vrouwen, de gelukkigen, verliezen na de menopauze alle belangstelling voor seks.

Naar haar zeggen is ze dolblij dat ze niet meer hoeft na te denken over wat ze aan zal trekken. Ontspannen ook omdat ze het spel tussen man en vrouw niet meer hoeft te spelen en enthousiast over alles wat daarvoor in de plaats komt. "Ik beleef nu nieuwe avonturen, sinds kort heb ik bijvoorbeeld oogcontact met vrouwen van mijn leeftijd."

Enkel

Wat een tijd, geld en energie verspillen vrouwen wel niet aan het eindeloos mooi en attractief blijven. Mannen vragen om jonge en (seksueel) aantrekkelijke vrouwen en de vrouwen doen van harte aan die beeldvorming mee. Greer geeft het fraaie voorbeeld van een kennis die bij de drogist haar enkel verstuikte. Ze wilde zo graag laten zien dat haar ovaria nog functioneerden ( "dat ik op mijn leeftijd nog tampons moest kopen" ), dat ze over de drempel struikelde toen ze fier de winkel uit liep.

Met de hele medische professie en farmaceutische onderzoekers veegt Greer de vloer aan. Hoewel ze de woorden lijkt en schijnt niet altijd schuwt, poneert ze zonder enige aarzeling dat de medische wetenschap van de overgang nog nauwelijks iets weet. Gynaecologen zijn net automonteurs die nog nooit hebben gewerkt aan een auto die goed rijdt. Ze bestuderen het vrouwenlichaam louter als dat van een man met een voortplantingsorgaan erin. Van zieke vrouwen claimen ze van alles te weten, verouderingsprocessen van gezonde vrouwen slaan ze voor het gemak maar over. Aan sportgeneeskunde wordt tien keer zoveel uitgegeven als aan onderzoek naar de gezondheid van vrouwen, terwijl op hetzelfde moment baarmoeders met even groot gemak als amandelen verwijderd worden en hormonen worden toegediend alsof het onschuldige vitamientjes zijn.

"Vrouwen moeten veel kritischer worden! Na mijn boek kreeg ik stapels brieven van vrouwen, elke dag minstens zeven. Vrouwen van wie de baarmoeder of eileiders verwijderd was, zonder dat ze wisten waarom. Vrouwen die al jaren hormonen slikken, zonder dat ze daar zelf ooit om gevraagd hebben. Als moeders met hun kinderen bij de dokter komen, stellen ze bij elke opmerking vragen, maar als het om hun eigen lichaam gaat, geloven ze alles."

Ze was het helemaal niet van plan, maar door al die brieven vindt ze dat ze een follow-up moet schrijven. Dat boek moet dan gaan over vrouwen en geneeskunde. Ze denkt terug aan de brieven en lijkt opnieuw te schrikken: "Veel reacties gingen over de bijwerkingen van de hormoontherapieen. Vrouwen met verschrikkelijke hoofdpijnen, met voor het eerst in hun leven migraine, vochtophoping in handen en voeten, pijn in de benen. Ik had echt nog nooit van dit soort klachten gehoord, ook in de literatuur staat er niets over."

Kom op, vrouwen, word wakker, grijp de macht, is Greers devies. Zolang vrouwen hun eigen verhaal over de overgang niet vertellen, zal de samenleving hen blijven minachten en discrimineren. Vrouwen worden sowieso niet serieus genomen en dat geldt voor oudere vrouwen nog veel sterker. Greer noemt het anofobie (van het Latijnse woord anus, dat oud betekent): angst voor oude mensen. Zelf leed ze daar ook aan, maar sinds haar vader gestorven is (zie haar boek 'We hebben je nauwelijks gekend, pappie'), zijn haar gevoelens voor de ouderdom veranderd: "Ik had hem nog nooit zo kwetsbaar gezien. Zo zwak, zo gemakkelijk aan het huilen."

Maar het allerbelangrijkste advies: geef je aan die fase over, word maar melancholisch, lees gedichten van rouwende dichters, word gerust verdrietig, want het is nou eenmaal zuur als je baarmoeder doodgaat. Terwijl de 'heren der menopauze' samenkomen en naar elkaars interessante bevindingen luisteren, moet de vrouw van middelbare leeftijd haar eigen gang gaan. "Zij beklimt haar eigen berg op zoek naar haar eigen horizon."

GONNY VAN HAAFT [bron: https--www.trouw.nl/nieuws/beloning-komt-na-de-overgang-germaine-greer-vrouw-in-menopauze-is-niet-zielig~b35129a8]

--- Over (foto 2): Germaine Greer ---

Germaine Greer (born 29 January 1939) is an Australian writer and public intellectual, regarded as one of the major voices of the radical feminist movement in the latter half of the 20th century.

Specializing in English and women's literature, she has held academic positions in England at the University of Warwick and Newnham College, Cambridge, and in the United States at the University of Tulsa. Based in the United Kingdom since 1964, she has divided her time since the 1990s between Queensland, Australia and her home in Essex, England.

Greer's ideas have created controversy ever since her first book, The Female Eunuch (1970), made her a household name. An international bestseller and a watershed text in the feminist movement, it offered a systematic deconstruction of ideas such as womanhood and femininity, arguing that women were forced to assume submissive roles in society to fulfil male fantasies of what being a woman entailed.

Greer's subsequent work has focused on literature, feminism and the environment. She has written over 20 books, including Sex and Destiny (1984), The Change (1991), The Whole Woman (1999), and The Boy (2003). Her 2013 book, White Beech: The Rainforest Years, describes her efforts to restore an area of rainforest in the Numinbah Valley in Australia. In addition to her academic work and activism, she has been a prolific columnist for The Sunday Times, The Guardian, The Daily Telegraph, The Spectator, The Independent, and The Oldie, among others.

Greer is a liberation (or radical) rather than equality feminist. Her goal is not equality with men, which she sees as assimilation and "agreeing to live the lives of unfree men". "Women's liberation", she wrote in The Whole Woman (1999), "did not see the female's potential in terms of the male's actual." She argues instead that liberation is about asserting difference and "insisting on it as a condition of self-definition and self-determination". It is a struggle for the freedom of women to "define their own values, order their own priorities and decide their own fate".

Early life and education

Greer was born in Melbourne to a Catholic family, the elder of two girls followed by a boy. Her father, Eric Reginald ("Reg") Greer, told her he had been born in South Africa, but she learned after his death that he was born Robert Hamilton King in Launceston, Tasmania. He and her mother, Margaret ("Peggy") May Lafrank, had married in March 1937; Reg converted to Catholicism before the wedding. Peggy was a milliner and Reg a newspaper-advertising salesman. Despite her Catholic upbringing and her father's open antisemitism, Greer became convinced that her father was secretly of Jewish heritage. She believed her grandmother had been a Jewish woman named Rachel Weiss, but admits that she probably made this up out of an "intense longing to be Jewish." Despite not knowing whether she had any Jewish ancestry, Greer "felt Jewish" and began to involve herself in the Jewish community. She learned Yiddish, joined a Jewish theatre group, and dated Jewish men.

The family lived in the Melbourne suburb of Elwood, at first in a rented flat in Docker Street, near the beach, then in another rented flat on the Esplanade. In January 1942 Greer's father joined the Second Australian Imperial Force; after training with the Royal Australian Air Force, he worked on ciphers for the British Royal Air Force in Egypt and Malta. Greer attended St Columba's Catholic Primary School in Elwood from February 1943-the family was by then living at 57 Ormond Road, Elwood-followed by Sacred Heart Parish School, Sandringham, and Holy Redeemer School, Ripponlea.

In 1952 Greer won a scholarship to Star of the Sea College in Gardenvale, a convent school run by the Sisters of the Presentation of the Blessed Virgin Mary; a school report called her "a bit of a mad-cap and somewhat erratic in her studies and in her personal responses". That year, artwork by her was included in the under-14 section of the Children's Art Exhibition at Tye's Gallery, opened by Archbishop Mannix. She abandoned the Catholic faith a year after leaving school, as a result of finding the nuns' arguments for the existence of God unconvincing, and left home when she was 18. She had a difficult relationship with her mother who, according to Greer, probably had Asperger syndrome. In 2012 she said that her brother might have forgiven her for "abandoning" them, but she was not so sure about her sister, "whom I love more than anyone else on earth".
University

Melbourne and Sydney

From 1956 Greer studied English and French language and literature at the University of Melbourne on a Teacher's College Scholarship, living at home for the first two years on an allowance of £8 a week. Six feet tall by the age of 16, she was a striking figure. "Tall, loose-limbed and good-humoured, she strode around the campus, aware that she was much talked about", according to the journalist Peter Blazey, a contemporary at Melbourne. During her first year she had some kind of breakdown as a result of depression and was briefly treated in hospital. She told Playboy magazine, in an interview published in 1972, that she had been raped during her second year at Melbourne, an experience she described in detail in The Guardian in March 1995.

Just before she graduated from Melbourne in 1959 with an upper second, she moved to Sydney, where she became involved with the Sydney Push and the anarchist Sydney Libertarians. "[T]hese people talked about truth and only truth", she said, "insisting that most of what we were exposed to during the day was ideology, which was a synonym for lies-or bullshit, as they called it." They would meet in a back room of the Royal George Hotel on Sussex Street. Clive James was involved with the group at the time. One of Greer's biographers, Christine Wallace, wrote that Greer "walked into the Royal George Hotel, into the throng talking themselves hoarse in a room stinking of stale beer and thick with cigarette smoke, and set out to follow the Push way of life, 'an intolerably difficult discipline which I forced myself to learn'". Greer already thought of herself as an anarchist without knowing why she was drawn to it; through the Push, she became familiar with anarchist literature. She had significant relationships in the group with Harry Hooton and Roelof Smilde, both prominent members. She shared an apartment with Smilde on Glebe Point Road, but the relationship did not last; according to Wallace, the Push ideology of "free love" involved the rejection of possessiveness and jealousy, which naturally worked in the men's favour.

When the relationship with Smilde ended, Greer enrolled at the University of Sydney to study Byron, where, Clive James wrote, she became "famous for her brilliantly foul tongue". One of her friends there, Arthur Dignam, said that she "was the only woman we had met at that stage who could confidently, easily and amusingly put men down". She became involved in acting at Sydney and played Mother Courage in Mother Courage and Her Children in August 1963. That year she was awarded a first-class MA for a thesis entitled "The Development of Byron's Satiric Mode", and took up an appointment at Sydney as senior tutor in English, with an office next door to Stephen Knight in the university's Carslaw Building. "She was undoubtedly an excellent teacher", he said. "And one of the best lecturers-one of the few who could command the Wallace Lecture Theatre, with its 600 students. She had a kind of histrionic quality which was quite remarkable, added to her real scholarship."

Cambridge

The MA won Greer a Commonwealth Scholarship, with which she funded further studies at the University of Cambridge, arriving in October 1964 at Newnham College, a women-only college. She had been encouraged to move from Sydney by Sam Goldberg, a Leavisite, who had been Challis Chair of English Literature at Sydney since 1963. Initially joining a BA course at Cambridge-her scholarship would have allowed her to complete it in two years-Greer managed to switch after the first term ("by force of argument", according to Clive James) to the PhD programme to study Shakespeare, supervised by Anne Barton, then known as Anne Righter. She said she switched because she "realized they were not going to teach [her] anything". It was Muriel Bradbrook, Cambridge's first female Professor of English, who persuaded Greer to study Shakespeare; Bradbrook had supervised Barton's PhD.

...

Early career and writing

...

Arguments

"When a woman may walk on the open streets of our cities alone, without insult or obstacle, at any pace she chooses, there will be no further need for this book." --Germaine Greer, 1969, The Female Eunuch, opening line of the first draft.

The Female Eunuch explores how a male-dominated world affects a female's sense of self, and how sexist stereotypes undermine female rationality, autonomy, power and sexuality. Its message is that women have to look within themselves for personal liberation before trying to change the world. In a series of chapters in five sections-Body, Soul, Love, Hate and Revolution-Greer describes the stereotypes, myths and misunderstandings that combine to produce the oppression. She summarized the book's position in 2018 as "Do what you want and want what you do ... Don't take it up the arse if you don't want to take it up the arse." Wallace argues that this is a libertarian message, with its background in the Sydney Push, rather than one that rose out of the feminism of the day. The first paragraph stakes out the book's place in feminist historiography (in an earlier draft, the first sentence read: "So far the female liberation movement is tiny, privileged and overrated"):

"This book is part of the second feminist wave. The old suffragettes, who served their prison term and lived on through the years of gradual admission of women into professions which they declined to follow, into parliamentary freedoms which they declined to exercise, into academies which they used more and more as shops where they could take out degrees while waiting to get married, have seen their spirit revive in younger women with a new and vital cast. ... The new emphasis is different. Then genteel middle-class ladies clamoured for reform, now ungenteel middle-class women are calling for revolution."

The Eunuch ends with: "Privileged women will pluck at your sleeve and seek to enlist you in the 'fight' for reforms, but reforms are retrogressive. The old process must be broken, not made new. Bitter women will call you to rebellion, but you have too much to do. What will you do?"

Two of the book's themes already pointed the way to Sex and Destiny 14 years later, namely that the nuclear family is a bad environment for women and for the raising of children, and that the manufacture of women's sexuality by Western society is demeaning and confining. Girls are feminised from childhood by being taught rules that subjugate them. Later, when women embrace the stereotypical version of adult femininity, they develop a sense of shame about their own bodies, and lose their natural and political autonomy. The result is powerlessness, isolation, a diminished sexuality, and a lack of joy. "Like beasts", she told The New York Times in March 1971, "who are castrated in farming in order to serve their master's ulterior motives-to be fattened or made docile-women have been cut off from their capacity for action." The book argues that "[w]omen have very little idea of how much men hate them", while "[m]en do not themselves know the depth of their hatred." First-wave feminism had failed in its revolutionary aims. "Reaction is not revolution", she wrote. "It is not a sign of revolution where the oppressed adopt the manners of the oppressors and practice oppression on their own behalf. Neither is it a sign of revolution when women ape men ..." The American feminist Betty Friedan, author of The Feminine Mystique (1963), wants for women "equality of opportunity within the status quo, free admission to the world of the ulcer and the coronary", she argued.

Although Greer's book made no use of autobiographical material, unlike other feminist works at the time, Mary Evans, writing in 2002, viewed Greer's "entire oeuvre" as autobiographical, a struggle for female agency in the face of the powerlessness of the feminine (her mother) against the backdrop of the missing male hero (her father). Reviewing the book for The Massachusetts Review in 1972, feminist scholar Arlyn Diamond wrote that, while flawed, it was also "intuitively and brilliantly right", but she criticized Greer for her attitude toward women:

"Having convincingly and movingly shown how women are castrated by society, turned into fearful and resentful dependents, she surprisingly spends the rest of her book castigating them as the creators of their own misery. There is a strange confusion here of victim and oppression, so that her most telling insights into women's psychic lives are vitiated by her hatred for those who lead such lives. Feeling that women are crippled in their capacity to love others because they cannot love themselves, she feels that women must despise each other. Perhaps this self-contempt explains the gratuitous nastiness of her cracks about faculty wives, most wives, all those who haven't reached her state of independence, and her willingness to denigrate most of the members of the Women's movement she mentions. ... The lack of "sisterhood" she shows, of love for those who never chose to be eunuchs and who are made miserable by their sense of their own impotence is more than obtuse and unpleasant, it is destructive."

Celebrity

...

Tuscany

In the summer of 1971, Greer moved to Cortona, Tuscany, where she rented Il Palazzone, a cottage near the town, then bought a house, Pianelli. She told Richard Neville that she had to spend time away from England because of its tax laws. She spent part of that summer in Porto Cervo, a seaside resort, with Kenneth Tynan, artistic director of the Royal National Theatre, as guests of Michael White, the impresario. The group had dinner one evening with Princess Margaret, Lord Snowden and Karim Aga Khan. Greer had arrived with little luggage, and before dinner found her hair had been blown about by the wind on the ferry. Princess Margaret sat Greer down at her dressing table and spent five minutes brushing out her hair. The point of the visit for Greer was to discuss Tynan's commission of a translation of Aristophanes's Lysistrata. First performed in 411 BCE, the play explores an attempt by women to force the end of the Peloponnesian War by going on sex strike. The project was not produced; Greer and Tynan fell out during the trip, and Greer left Porto Cervo in tears. Her adaptation of the play found belated appreciation in 1999, when the script was re-worked and produced by Phil Willmott as Germaine Greer's Lysistrata: The Sex Strike.

In or around July 1971 Greer was interviewed by Nat Lehrman, a member of Playboy's editorial board, who flew from the United States to Italy to conduct the interview in her home. Playboy published the article in January 1972: "Germaine Greer - a Candid Conversation with the Ballsy Author of The Female Eunuch". It was during this interview that she first discussed publicly that she had been raped in her second year at the University of Melbourne. Busy with her journalism and publicity tours, she resigned her teaching position at Warwick that year. In March 1972, she was arrested in New Zealand for saying "bullshit" and "fuck" in a speech during a tour, which she had done deliberately because Tim Shadbolt, who was elected mayor of Invercargill in 1993, had recently been arrested for the same thing. Six hundred people gathered outside the court, throwing jelly beans and eggs at the police. After defending herself, she was "acquitted on 'bullshit' but convicted for 'fuck'", Kleinhenz writes. Given a jail sentence, she offered to pay a fine instead, then left the country without paying it.

In August 1973 Greer debated William F. Buckley Jr. at the Cambridge Union on the motion "This House Supports the Women's Liberation Movement". "Nothing I said", Buckley wrote in 1989, "and memory reproaches me for having performed miserably, made any impression or any dent in the argument. She carried the house overwhelmingly."

Greer, then 37, had an affair in 1976 with the novelist Martin Amis, then 26, which was discussed publicly in 2015 after she sold her archives to the University of Melbourne. In them Margaret Simons discovered a 30,000-word letter to Amis which Greer had begun writing on 1 March 1976 while in the British Airways Monarch lounge at Heathrow Airport, and continued during a lecture tour in the United States, though apparently never sent: "As the miles add up, I find this letter harder and harder to write. My style falters and whole paragraphs emerge as dry as powder. Yesterday I left this book in a taxi cab and would have lost it if the driver hadn't driven back ... with it. As for you, my darling, I see you very rarely. Even in my dreams you send me only your handmaidens."

Tulsa

Greer's second book, The Obstacle Race: The Fortunes of Women Painters and Their Work (1979), covered its subject until the end of the 19th century, and speculated on the existence of female artists whose careers were not recorded. That year Greer was appointed director of the Center of the Study of Women's Literature at the University of Tulsa, Oklahoma, and in 1982 she founded the Tulsa Studies in Women's Literature, an academic journal that highlights unknown or little-known women writers. In the first issue Greer wrote that she wanted the journal to focus on the "rehabilitation of women's literary history". She would spend five months a year in Tulsa and the rest in the UK.

She continued working as a journalist. In 1984 she travelled to Ethiopia to report on the 1983-1985 famine for the Daily Mail and again in April 1985 for The Observer. For the latter, she took photographs with an Olympus automatic camera and drove 700 km to Asosa, a city to which the Ethiopian government was moving people from the famine areas. The Observer did not publish the two 5,000-word articles she submitted; in her view, the editors did not agree with her pro Mengistu government perspective. The New Worker published them instead. In September 1985 she travelled again to Ethiopia, this time to present a documentary for Channel 4 in the UK.

Sex and Destiny (1984)

Sex and Destiny: The Politics of Human Fertility (1984) continued Greer's critique of Western attitudes toward sexuality, fertility, and family, and the imposition of those attitudes on the rest of the world. Her targets again include the nuclear family, government intervention in sexual behaviour, and the commercialisation of sexuality and women's bodies. She argued that the Western promotion of birth control in the Third World was in large part driven not by concern for human welfare but by the traditional fear and envy of the rich towards the fertility of the poor. The birth control movement had been tainted by such attitudes from its beginning, she wrote, citing Marie Stopes and others. She cautioned against condemning life styles and family values in the developing world.

Great Chesterford

In 1984 Greer bought The Mills, a Georgian farmhouse on three acres of land in Great Chesterford, Essex, where she planted a one-acre wood, which she said made her prouder than anything else she had done, and tried to keep "as a refuge for as many other earthlings" as she could. The Mills was still Greer's home for part of the year when she put it up for sale in 2018; as of 2016 she was spending four months a year in Australia and the rest in the UK.

Her book Shakespeare (her PhD topic) was published in 1986 by Oxford University Press as part of its Past Masters series. The Madwoman's Underclothes: Essays and Occasional Writings, a collection of her articles written between 1968 and 1985, also appeared that year. In June 1988, along with Harold Pinter, Antonia Fraser, Ian McEwan, Margaret Drabble, Salman Rushdie, David Hare and others, she became part of the "20th of June Group", which supported civil liberties in England that the group felt were being eroded; this was shortly after Section 28 was introduced, which prevented schools from teaching homosexuality as a normal part of family life.

In 1989 came Daddy, We Hardly Knew You, a diary and travelogue about her father, whom Greer portrayed as distant, weak and unaffectionate, which led to the claim that in her writing she was projecting her relationship with him onto all other men. She became a special lecturer and bye-fellow that year of Newnham College, Cambridge, a position she held until 1998. Greer founded Stump Cross Books, based at The Mills, which published the work of 17th- and 18th-century female poets. She returned to the University of Warwick, accepting a personal Chair as Professor in the English and Comparative Studies department.

She was appearing regularly on television in the UK and Australia during this period, including on the BBC's Have I Got News for You several times from 1990. On 22 July 1995 she was interviewed at length by Andrew Neil on his one-on-one interview show Is This Your Life? In 1998 she wrote an episode, "Make Love not War", for the television documentary series Cold War, and the following year sat for a nude photograph by the Australian photographer Polly Borland. A 1994 interview with Greer in The Big Issue, in which she said she would share her home with anyone willing to follow her rules, was interpreted as an open invitation to the homeless, and led to her being swamped by reporters and low-flying aircraft. One of the journalists, an undercover Mail on Sunday reporter, managed to gain entry and avail himself of her hospitality for two days, which included Greer washing his clothes and teaching him how to bake bread. After the newspaper published a three-page spread, the Press Complaints Commission found it guilty of subterfuge not in the public interest.

Later writing about women

The Change (1991 and 2018)

Natalie Angier, writing in The New York Times, called The Change: Women, Ageing, and the Menopause (1991) a "brilliant, gutsy, exhilarating, exasperating fury of a book ... tantalizingly close to being a potential feminist classic on a par with The Female Eunuch." In it, Greer writes of the myths about menopause-or as she prefers to call it the "climacteric", or critical period. "Frightening females is fun", she wrote in The Age in 2002. "Women were frightened into using hormone replacement therapy by dire predictions of crumbling bones, heart disease, loss of libido, depression, despair, disease and death if they let nature take its course." She argues that scaring women is "big business and hugely profitable". The book, including the medical information, was updated and reissued in 2018.

Slip-Shod Sibyls (1995)

Slip-Shod Sibyls: Recognition, Rejection and the Woman Poet (1995) is an account of women who wrote poetry in English before 1900, and an examination of why so few have been admitted to the literary canon. Her conclusion is that women were held to lower standards than men (hence the "slip-shod" sibyls of the title, quoting Alexander Pope), and the poetic tradition discouraged good poetry from women. The book includes a critique of the concept of woman as Muse, associated with Robert Graves and others; a chapter on Sappho and her use as a symbol of female poetry; a chapter on the 17th-century poet Katherine Philips; two chapters on Aphra Behn and one on Anne Wharton; and material on Anne Finch, Letitia Landon and Christina Rossetti. It includes an epilogue on 20th-century female poets and their propensity for suicide: "Too many of the most conspicuous figures in women's poetry of the 20th century not only destroyed themselves in a variety of ways but are valued for poetry that documents that process."

The Whole Woman (1999)

A sequel to The Female Eunuch, The Whole Woman was published in 1999 by Doubleday, one of seven publishers who bid for the book; Greer was paid an advance of £500,000. In the book Greer argued that feminism had lost its way. Women still faced the same physical realities as before, but because of changing views about gender identity and post-modernism, there is a "new silence about [women's] visceral experiences [that] is the same old rapist's hand clamped across their mouths". She wrote: "Real women are being phased out; the first step, persuading them to deny their own existence, is almost complete."

"Even if it had been real, equality would have been a poor substitute for liberation; fake equality is leading women into double jeopardy. The rhetoric of equality is being used in the name of political correctness to mask the hammering that women are taking. When The Female Eunuch was written our daughters were not cutting or starving themselves. On every side speechless women endure endless hardship, grief and pain, in a world system that creates billions of losers for every handful of winners. It's time to get angry again."

Her comments on female genital mutilation (FGM) proved controversial, particularly that opposition to it is an "attack on cultural identity", just as outlawing male circumcision would be viewed as an attack on Jews and Muslims. Greer wrote that feminists fighting to eliminate FGM in their own countries should be supported, but she explored the complexities of the issue and the double standards of the West regarding other forms of bodily mutilation, including that the American Academy of Pediatrics recommended surgery at that time on baby girls with clitorises over three-eighths of an inch long. She questioned the view that FGM is imposed by men on women, rather than by women on women, or even freely chosen.

On gender

In The Whole Woman, Greer argued that, while sex is a biological given, gender roles are cultural constructs. Femininity is not femaleness. "Genuine femaleness remains grotesque to the point of obscenity", she wrote. Girls and women are taught femininity-learning to speak softly, wear certain clothes, remove body hair to please men, and so on-a process of conditioning that begins at birth and continues throughout the entire life span. "There is nothing feminine about being pregnant", she told Krishnan Guru-Murthy in 2018. "It's almost the antithesis of that. There's nothing feminine about giving birth. It's a bloody struggle, and you've got to be strong and brave. There's nothing feminine about breastfeeding. God knows it drives everybody mad; they want to see nice big pumped-up tits, but they don't want to see them doing their job."

Greer's writing on gender brought her into opposition with the transgender community. In a chapter in The Whole Woman entitled "Pantomime Dames", she wrote: "Governments that consist of very few women have hurried to recognise as women, men who believe that they are women and have had themselves castrated to prove it, because they see women not as another sex but as a non-sex." Her position first attracted controversy in 1997, when she unsuccessfully opposed the offer of a Newnham College fellowship to physicist Rachael Padman, arguing that, because Padman had been "born male", she should not be admitted to a women-only college. She reiterated her views several times over the following years,[e] including in 2015 when students at Cardiff University tried unsuccessfully to "no platform" her to stop her from speaking on "Women & Power: The Lessons of the 20th Century". Greer responded by reaffirming, during an interview with Kirsty Wark for BBC Newsnight, that she did not regard transgender women as women; she argued that the nomination of Caitlyn Jenner for Glamour Woman of the Year had been misogynist. Over 130 academics and others signed a letter to The Observer in 2015 objecting to the use of no-platform policies against Greer and feminists with similar views; signatories included Beatrix Campbell, Mary Beard, Deborah Cameron, Catherine Hall, Liz Kelly, Ruth Lister, and the Southall Black Sisters.

On rape

Greer wrote in The Female Eunuch (1970) that rape is not the "expression of uncontrollable desire" but an act of "murderous aggression, spawned in self-loathing and enacted upon the hated other". She has argued since at least the 1990s that the criminal justice system's approach to rape is male-centred, treating female victims as evidence rather than complainants, and reflecting that women were once regarded as male property. "Historically, the crime of rape was committed not against the woman but against the man with an interest in her, her father or her husband", she wrote in 1995. "What had to be established beyond doubt was that she had not collaborated with the man who usurped another's right. If she had, the penalty, which might have been stoning or pressing to death, was paid by her."

"If we adopt a female-centred view of the offence, can we really argue that a raped woman is ruined or undone? She may be outraged and humiliated, but she cannot be damaged in any essential way by the simple fact of the presence of an unwelcome penis in her vagina." --Germaine Greer, The Guardian, 6 March 1995.

Rape is not the worst thing that can happen to a woman, she writes; if a woman allows a man to have sex with her to avoid a beating, then arguably she fears the beating more. A woman who has been raped has no reason to feel shame (and therefore no need for anonymity), and a female-centred view of rape will not fashion it as something that can "ruin" a woman. "She may be outraged and humiliated", Greer writes, "but she cannot be damaged in any essential way by the simple fact of the presence of an unwelcome penis in her vagina." If a woman feels she has been destroyed by such an attack, "it is because you've been told lies about who and what you are", she argued in 2018. She suggested in 1995 that the crime of rape be replaced by one of sexual assault with varying degrees of seriousness and swifter outcomes. In 2018 she said she had changed her mind about calling rape "sexual assault", because most rape (in particular, sex without consent within marriage) is not accompanied by physical violence. "There is no way that the law of rape fits the reality of women's lives", she said in 2018. Her book, On Rape, was published by Melbourne University Press in September 2018.

Personal experience

During an interview with Playboy in 1971, and again during an interview with Clyde Packer in the 1980s, Greer discussed how she had been raped as an undergraduate at the University of Melbourne. Two weeks after her March 1995 Guardian column about rape provoked controversy, she again recalled her own experience, which took place in January 1958 when she was 19. A rugby player she had met at a barbecue dragged her into a car, punched her several times in the head, forced her to repeat what he wanted her to say, then raped her. Afterwards, he walked back to the party as though nothing had happened. Her male flatmates found her at home hours later, bruised, swollen and semi-conscious. She believed that reporting it would be pointless; she had danced with him at the party, had left with him voluntarily, and he was a pillar of the community. The flatmates brought the man to the flat days later and warned him in front of her that they would break his legs if they saw him at any of the places they frequented.

She argued, in two Guardian columns, that it was not the rapist's penis that had hurt her, but his fists and "vicious mind", and the loss of control, invasion of self, and "being made to speak the rapist's script". "To insist", she wrote, "that outrage by penis is worse than outrage by any other means is to glorify and magnify that tag of flesh beyond reason." She suggested that perhaps women should "out" their rapists rather than take a chance with a legal system that does not work for them. Her views were strongly criticized by Women Against Rape, which at the time was campaigning for more prosecutions.

Me Too movement

Greer has commented several times on the Me Too movement. In November 2017, she called for women to show solidarity when other women are sexually harassed. Just before she was named Australian of the Year in Britain in January 2018, she said she had always wanted to see women react immediately to sexual harassment, as it occurs. "What makes it different is when the man has economic power, as Harvey Weinstein has. But if you spread your legs because he said 'be nice to me and I'll give you a job in a movie' then I'm afraid that's tantamount to consent, and it's too late now to start whingeing about that." In May that year, she argued-of the high-profile cases-that disclosure was "dishonourable" because women who "claim to have been outraged 20 years ago" had been paid to sign non-disclosure agreements, but then had spoken out once the statute of limitations had lapsed and they had nothing to lose.

Other work

...

Awards and honours

Greer has received several honorary doctorates: a Doctor of Letters from York University in 1999, a Doctor of Laws from the University of Melbourne in 2003, and a Doctor of Letters from the University of Sydney in 2005.

The National Portrait Gallery in London has purchased eight photographs of Greer, including by Bryan Wharton, Lord Snowdon and Polly Borland, and one painting by Paula Rego. She was selected as an Australian National Living Treasure in 1997, and in 2001 was inducted into the Victorian Honour Roll of Women. In 2011 she was one of four feminist "Australian legends" (along with Eva Cox, Elizabeth Evatt and Anne Summers) represented on Australian postage stamps. In the UK she was voted "Woman of the Year" in 1971, and in 2016 BBC Radio 4's Woman's Hour placed her fourth on its annual "Power List" of seven women who had the biggest impact on women's lives over the previous 70 years, alongside (in order) Margaret Thatcher, Helen Brook, Barbara Castle, Jayaben Desai, Bridget Jones, and Beyoncé.

Contrarian views

Writer Yvonne Roberts referred to Greer as "the contrarian queen". Sarah Ditum wrote that Greer "doesn't get into trouble occasionally or inadvertently, but consistently and with the attitude of a tank rolling directly into a crowd of infantry". The Sydney Morning Herald has labelled her a "human headline". British actor and comedian Tracey Ullman has portrayed Greer as an elderly woman picking fights at bus stops. In response to criticism of Greer, Polly Toynbee wrote in 1988: "Small minds, small spirits affronted by the sheer size and magnetism of the woman."

Greer reportedly said that the 1989 fatwa against Salman Rushdie for his novel The Satanic Verses (1988) was his own fault, although she also added her name that year to a petition in his support. In 2006, she supported activists trying to halt the filming in London's Brick Lane of the film Brick Lane (based on Monica Ali's novel of the same name) because, she wrote, "a proto-Bengali writer with a Muslim name" had portrayed Bengali Muslims as "irreligious and disorderly". Rushdie called her comments "philistine, sanctimonious, and disgraceful, but ... not unexpected".

In May 1995, in her column for The Guardian (which the newspaper spiked), she reportedly referred to Guardian journalist Suzanne Moore's "bird's nest hair" and "fuck-me shoes". She called her biographer, Christine Wallace, a "flesh-eating bacterium" and Wallace's book, Untamed Shrew (1999), "a piece of excrement". (She has said "I fucking hate biography. If you want to know about Dickens, read his fucking books.") Australia, she said in 2004, was a "cultural wasteland"; the Australian prime minister, John Howard, called her remarks patronising and condescending. After receiving a fee of £40,000, she left the Celebrity Big Brother house on day six in 2005 because, she wrote, it was a squalid "fascist prison camp". Kevin Rudd, later Australia's prime minister, told her to "stick a sock in it" in 2006, when, in a column about the death of Australian Steve Irwin, star of The Crocodile Hunter, she concluded that the animal world had "finally taken its revenge". She criticized Michelle Obama's dress on election night in 2008, and in 2012 she advised Australia's first female prime minister, Julia Gillard, to change the cut of her jackets because she had "a big arse".

...

[source: wikipedia]