“Dit verhaal bevat wonden die nooit genezen. En ik, die ze wilde uitschakelen, stelde ze bloot, en toen explodeerde het. Ik viel terug in de alcohol en toen, om overeind te blijven, in de cocaïne. Ik had dit nodig om het geluid te dempen. Jean-Luc Delarue, 21 maart 2011. Die dag klopte ik bij Jean-Luc Delarue aan. We hadden afgesproken dat hij dertig minuten aan mij zou besteden, de tijd die nodig was om de anti-drugsboodschap op te vangen die hij van middelbare school naar middelbare school had uitgezonden. Om redenen die ik in het boek uitleg, ging hij op zijn bank liggen, staarde naar het raam en vertelde me over zijn leven: zijn kindertijd, zijn ouders, alcohol van school, het sterrenstelsel, drugs, herstel van verslavingen. Ik verliet zijn kantoor drie en een half uur later, overweldigd en tegelijkertijd blij deze man te hebben ontmoet die niet langer vals wilde spelen, helder in het aangezicht van de waarheid van een buitengewoon bestaan.