Verborgen en jammer zijn twee woorden die literair niet echt na elkaar thuishoren. Toch is deze dichterlijke vrijheid als detail niet weg te cijferen uit het tweede verhaal met zijn hoofdpersonage. Gino hareng-deze gewezen rijkswachtadjudant is de ‘ikfiguur’ die ons vertelt hoe hij-dankzij een moordzaak- zijn twijfels en identiteitscrisis een halt toeroept. Daar lagen we dan,lepeltjes. Ieder in een aparte slaapzak.kortbij en toch zover weg, gescheiden door nanga parbat of hoe noemde die stof ook alweer… een luid gerommel verstoorde mijn bijna slaap. Het leek een kudde buffels die ons van de bergflank ging sleuren. Ik luisteerde, angstig, als een kind in het donker, gaf geen kik, ondanks de rotsvaste overtuiging dat een lawine ons elk moment de eeuwige rust zou bezorgen. Zij nam het initiatief. Met elk woord ontsnapte een dampstoot haar mond., Zo koud was het in de tent; 4gino,’ ‘ja ?’ ‘Mag ik bij je kruipen?’ ‘Oef! Ik dacht dat je het nooit zou vragen’