Microkosmos|Rino Feys 9789462672574

||boek: Microkosmos|Verhalen uit de kringloopwinkel|Mammoet

||door: Rino Feys

||taal: nl
||jaar: 2020
||druk: ?
||pag.: 247p
||opm.: paperback|zo goed als nieuw

||isbn: 978-94-6267-257-4
||code: 1:001639

--- Over het boek (foto 1): Microkosmos ---

Auto's rijden op en af. Kofferdeksels veren omhoog. Mannen en vrouwen stappen binnen met dozen en manden vol klein gerief. Een bejaard koppel vraagt: 'Bij wie moeten we zijn voor een ophaling?' Welkom in de kringloopwinkel. Hier danken mensen de dingen af die hen jaren omringd hebben. Maar hier krijgen de dingen ook een nieuwe thuis. In Microkosmos schildert Rino Feys het leven zoals het is in de kringloopwinkel waar hij werkt: die van Avelgem. Het boek bundelt een reeks heerlijke stukjes zonder een gram vet. Het zijn bijna kleine schilderijtjes. Van Faisal, Jalal en Wahid, die zoals de meeste van zijn collega's tijdelijk door het OCMW zijn tewerkgesteld. Van de conversaties die hij toevallig opvangt tijdens het herinrichten van het glazenrek in de huisraadafdeling - 'Omdat hij verschrikkelijk luid snurkte, sliepen we al van in het begin van ons huwelijk apart.' Van de dingen die je in kringloopwinkels vindt en waarvan je niet eens weet dat je ze nodig had. Van een wereld die van iedereen is.

[bron: flaptekst]

--- Over (foto 2): Rino Feys ---

Kringloopmedewerker, schrijver en blogger
Rino Feys
#WijZijnHier

Rino Feys werkt in de kringloopwinkel waar hij dagelijks vaststelt dat inlanders en nieuwkomers perfect kunnen samenwerken waarbij er niet zelden mooie vriendschappen ontstaan. En dat het waar is. Dat de wereld klein is.

[bron: https--www.mo.be/auteur/rino-feys]

Rino Feys - Biografie

Rino Feys (1967) groeide op in Zarren en woont in Meulebeke. Als kind leed hij aan alle mogelijke allergieën, moest tweemaal overgeven tijdens een concert van Freddy Breck, en eenmaal bij Joe Harris. Met een leercontract trad hij bij zijn vader in dienst als stukadoor. Hij was bij een van de laatste lichtingen met een verplichte legerdienst, maar werd na een maand ongeschikt bevonden om het land te dienen in tijden van oorlog. Daarna ging hij aan de slag als puntlasser, spinner, metaalbewerker, cafébaas en boekhandelaar.

Tegenwoordig werkt hij in de Kringloopwinkel. Hij houdt van een stomp in de maag terwijl het vonkt en knettert in de hersenpan: Devendra Banhart, Jean-Marie Berckmans, De gebroeders Coen- De eerste strip die hij kocht was er een van Nero. De volgende eenenvijftig ook. Muziek is net zo belangrijk als zuurstof, helaas kan hij geen enkel instrument bespelen. Maar schrijven doet hij al zijn hele leven, zelfs als hij tekent.

[bron: https--www.pulpdeluxe.be/auteur/rino-feys]

Een verhaal van Rino Feys

Rino Feys was puntlasser, spinner, metaalbewerker, cafébaas en boekhandelaar. Vandaag werkt hij in de Kringloopwinkel van Avelgem. Nu hij zijn tweede boek, Microkosmos, uitbrengt, kunnen we Rino stilaan beginnen te beschouwen als onze huiscolumnist. Opnieuw schetst hij in zijn kortverhalen het leven zoals het is bij De Kringwinkel: de goede momenten, maar evengoed de tegenslagen. En de vriendschappen die hieruit ontstaan op de werkvloer.

Faisal werkt ernstig en geconcentreerd. Als de gevraagde opdracht erop zit, voert hij zelfs taken uit waar ik niet om heb verzocht maar waar ik wel blij mee ben. Het soort acties waardoor er tijdens een evaluatie naast 'ondernemend' en 'ziet werk' kruisjes worden geplaatst.

Hij discussieert nergens meer over, draagt zijn veiligheidsschoenen zonder dat ik erom moet vragen, springt zonder aarzeling bij waar nodig, doet de afwas zonder morren en werkt de klant aan de kassa eerst af, zelfs al is het pauze. En hij maakt geen grapjes meer, nu al bijna een week lang.

Er is iets aan de hand.

Maar als ik hem vraag wat er scheelt, wuift hij mijn bezorgdheid weg en gaat verder met zijn werk. Hij bedankt me als ik nog eens herhaal dat hij ook met problemen van buiten het werk bij me terecht kan.

'Alles is oké', zegt hij met die zachte, hese stem. Onze eeuwige grapjas lijkt het grappen maken verleerd.

Het is wennen.

Een tijdje geleden verhuisde hij naar Kortrijk; misschien is hij het gedoe met die gebrekkige busverbinding beu.

Of heeft het te maken met de drie collega's die de afgelopen weken hun traject afwerkten en naar een nieuwe werkplaats doorstroomden?

Of misschien is er iets ernstigs aan de hand met zijn familie in Afghanistan.

Een week later zitten we 's middags aan tafel. Faisal heeft de avond voordien een stoofpotje gemaakt. Na drie minuten in de microgolfoven doet de oosterse kruidenmengeling zijn werk: de geurontploffing verraadt een samenzwering tussen gember, koriander, komijn en kaneel. De diepe schaal staat voor zijn neus, hij scheurt een stuk Turks brood af waarmee hij het vlees en de groenten opdept, net als Ali en Omar die links en rechts van hem zitten en met wie hij het gerecht deelt. Behendig vissen ze, de hoofden dicht bij elkaar, om beurten in het bord.

Plots wendt Faisal zich tot mij.

'Weet je nog, vorige week, toen je vroeg of er iets was?' Ik knik.

'Ik veel problemen,' hij legt zijn hand op zijn hart, 'hier.' Hij houdt zijn hoofd schuin en glimlacht verlegen. 'Meisje'.

Hij draait zich terug naar zijn bord en met zijn drieën eten ze gewoon verder.

Ik kijk naar hem: een knappe jongeman wiens familie duizenden kilometers verderop in de bergen leeft en met wie hij weinig of geen contact heeft. Een kerel die de gruwel in zijn geboorteland ontvlucht is en in dit land, met zijn vreemde taal en cultuur, een manier zoekt om de draad weer op te nemen en zijn leven verder te zetten. Het is sterker dan mezelf.

'Luister Faisal,' zeg ik, 'we kunnen niet altijd hebben wat we willen. Maar laat je niet ontmoedigen, er zijn nog anderen. De zee zit vol met vis.'

Hij kijkt op en glimlacht.

Nathalie geeft me een por: 'Zeg!'

Zij is mijn assistente en rechterhand. Ooit als medewerker begonnen maar opgeklommen toen haar leidinggevende talenten steeds duidelijker zichtbaar werden. Ik weet niet hoe ik het hier zonder haar zou redden.

Weer enkele dagen later. We zitten opnieuw samen aan tafel. Het lijkt ondertussen wat beter met Faisal te gaan. Hij knikt alweer naar onzichtbare mensen achter me, en vanmorgen moest ik hem erop wijzen dat de pauze al voorbij was, en hij droeg zijn veiligheidsschoenen niet.

'Weet je nog,' zegt hij, 'toen ik vertelde over problemen met hart?'

'Ja.'

'Weet je nog wat jij hebt gezegd?'

'Wat heb ik gezegd?'

'Dat er veel vis in zee zit.' Hij kijkt naar me.

Ik knik, op mijn hoede voor wat komen gaat.

'Ik veel aan moeten denken', zegt hij. 'Elke dag. Was goed voor mij, wat je zei. Veel beter nu.'

'Soms sta je te dicht', zeg ik opgelucht. 'Dan moet je proberen om enkele stappen achteruit te zetten, zodat je weer wat overzicht krijgt.'

'Ja!', zegt hij enthousiast. 'En dan veel vis in zee!' Hij lacht, scheurt nog een stuk brood af.

Daarna is het hek van de dam. Om de haverklap hoor ik het hem zeggen, tegen iedereen: 'Veel vis in zee!'

Als het iets voor sluitingsuur is, vraag ik Faisal om de mensen in te lichten.

'Zo vriendelijk mogelijk', herhaal ik. 'Je zegt gewoon: excuseer, over enkele ogenblikken gaan wij sluiten.' Hij knikt, zegt 'Ik weet', en loopt de winkel in. Het hoort bij het werk van de kassaverantwoordelijke. Het is goed voor je zelfvertrouwen. Als je in een winkel werkt, moet je de mensen durven aanspreken.

'Wij gaan sluiten!', zegt hij tegen een oudere man. De man knikt.

'Wij gaan sluiten!', zegt hij tegen een stel met twee kinderen. De man gebaart dat het goed is en licht zijn familie in een onbegrijpelijke taal in.

'Wij gaan sluiten!', zegt hij tegen een bejaarde vrouw.

'Waarom?', vraagt ze.

Hij is duidelijk verrast, had die vraag niet verwacht. Ik zie hem denken, hoe hij zich naar me omdraait, alsof hij hulp nodig heeft. En dan, ineens, weet hij het. Hij doet zijn armen uit elkaar, zijn ogen worden groot. Je moet hem wel geloven.

'Omdat er zit veel vis in zee!'

[bron: https--www.dekringwinkel.be/blog/80/detail.html]

Eindelijk kan Aziz zijn vrouw en drie kinderen weer in de armen sluiten [2021-11-30]

'Welkom in België': Als de nood het hoogst is, is de redding nabij

Goed nieuws uit de kringwinkel van Avelgem. Eindelijk kan Aziz, medewerker van blogger Rino Feys, zijn vrouw en drie kinderen opnieuw in de armen sluiten. Dankzij solidariteit, steun en medewerking, soms uit de meest onverwachte hoek, kwam aan de maandenlange lijdensweg onlangs een einde.

Het is namiddag. Wie nu pauze heeft, zit in stilte taart te eten. Zoals gewoonlijk videobelt Aziz met zijn vrouw. Toch is alles anders nu.

Het grootste verschil met enkele weken geleden is dat zijn vrouw en kinderen zich vandaag niet enkele duizenden kilometers van hier bevinden maar op een afstand van nog geen 500 meter.

Zijn kinderen zitten niet in een hotelkamer af te wachten, maar kunnen naar school. De warme maaltijd die hij deze middag at, werd niet door hemzelf maar door zijn vrouw bereid. Hij praat met haar, kijkt liefdevol naar zijn smartphone, voelt mijn blik en knikt glimlachend naar me, waarna hij zachtjes verder praat.

Ze zijn hier, eindelijk, gearriveerd. Hij stuurde me een foto, die zaterdagmiddag, vanop de luchthaven. Een selfie met z'n gezin op de achtergrond; die opluchting in z'n gezicht! Het was spannend tot het laatste moment. De dag dat zijn familie hier voor het eerst binnenkwam: de ogen van de kinderen groot om alles te kunnen zien.

Hij stelde ons, de collega's hier op het werk, aan zijn familieleden voor maar ze kenden onze gezichten. We hadden elkaar al meermaals gadegeslagen via dat kleine schermpje tijdens hun vlucht of toen ze in die hotelkamer logeerden in Caïro in afwachting tot ze verder mochten reizen.

Bloedstollend

Maar nu zagen we elkaar in het echt. De twee meisjes, 11 en 9, keken nu vol koortsige verwachting om zich heen. Zijn zoon, 4,5 jaar oud, hing aan vaders broek. Ik maakte snel een rekensommetje: het kind was nog geen jaar oud, de laatste keer dat hij het in zijn armen hield.

Daarachter stond hun moeder, zijn vrouw. De ogen in dat jonge gezicht verraadden dat ze uitgeput was. We moesten elkaar lezen want we spraken elkaars taal niet. Een zachte blik waarin ik naast nieuwsgierigheid ook dankbaarheid zag. De kennismaking voelde heel intens aan, na de vele maanden lang vol onoverkomelijke problemen.

De ogen in dat jonge gezicht verraadden dat ze uitgeput was.

De hele ploeg hier leefde met Aziz mee. Al vanaf die bloedstollende dag in het voorjaar toen zijn vrouw en kinderen onder begeleiding van zijn broer het vaderland verlieten. Vanuit het door religieuze extremisten gecontroleerd gebied in Jemen naar Egypte. In een taxi over slechte wegen, met talloze checkpoints waar gewapende mannen hun papieren met argwaan bestudeerden.

Gelukkig werkte het alibi: een operatie die enkel in het buitenland uitgevoerd kon worden, en kwamen ze na een urenlange uitputtende rit in de luchthaven aan waar ze het vliegtuig namen naar Egypte. Aziz stond rood van de opwinding en toonde me gruwelbeelden van enkele dagen daarvoor, toen er op dat vliegveld nog een aanslag was gepleegd.

Maar alles verliep voorspoedig en tenslotte kwamen ze in het hotel aan. We wisten toen nog niet dat hun verblijf daar niet enkele weken maar meer dan 7 maanden zou duren.

Zoveelste tegenslag

Na een lange lijdensweg door misverstanden en slechte communicatie met vreemdelingenzaken kwam eind augustus het bericht dat de procedure opnieuw verder kon worden gezet. Daar hadden we 5 maanden op gewacht.
Lees ook 'Misschien zijn ze mijn familie vergeten'

Twee weken later arriveerde de uitnodiging om de dna-testen te betalen, 200 per persoon, dat was dus 1000 euro. Hij kreeg het geld bij elkaar, maakte het bedrag over en vervolgens werd zijn familie uitgenodigd om de testen te laten afnemen in het testcentrum van de Belgische ambassade in Caïro.

De eerste afspraak misten ze, hoewel ze meer dan op tijd vertrokken waren. Een taxichauffeur die dacht dat hij met toeristen te doen had, besloot voor wat extra omzet te zorgen door een grote omweg te maken waardoor ze te laat kwamen.

Door de speaker van zijn gsm kon ik horen hoe de dokter ginds tekeer ging tegen de radeloze vrouw en kinderen.

Mijn medewerker stond met tranen in de ogen bij me terwijl ik dankzij de speaker van zijn gsm kon horen hoe de dokter ginds tekeer ging tegen de radeloze vrouw en kinderen. Haar smeekbedes haalden niets uit, er moest een nieuwe afspraak gemaakt worden.

De zoveelste tegenslag voor het gezin maar een mailtje naar de ambassade waarin de situatie werd uitgelegd zorgde ervoor dat ze zich een week nadien opnieuw mochten aanbieden. Die ochtend nam de vrouw geen risico en vertrok om vijf uur 's morgens met haar kinderen voor een wandeling van ruim anderhalf uur, om daarna 3 uur te wachten aan de deur van het testcentrum. Gelukkig verliep alles deze keer gesmeerd.

Twee weken later was het zijn beurt en moest Aziz naar het Erasmus ziekenhuis in Brussel om een dna-test af te leveren. Daar zei de dokter van dienst dat het normaal tussen de 2 en 4 weken duurde voor het resultaat bekend was en hij bericht zou krijgen. Maar een maand later was er nog steeds geen nieuws.

Na de euforie van de eerste weken zaten alle leden van het gezin weeral op hun tandvlees. Het had allemaal al veel te lang geduurd, de rek was eruit.

'Altijd te laat, nooit eens te vroeg,' zei hij terneergeslagen, 'mijn kinderen huilen en mijn vrouw is boos op mij'. We moesten hem opnieuw moed inpraten, wijzen op waar hij ondertussen vandaan kwam, op de keren dat alles aan een zijden draadje had gehangen en de vele hindernissen die al overwonnen waren. Nog even op de tanden bijten, het einde kwam in zicht.

Het laatste obstakel

Nog geen uur later kreeg hij gelukkig de verlossende mail waarin stond dat zijn familie toestemming kreeg om af te reizen. Zijn gezicht klaarde helemaal op. Nu was het enkel nog een kwestie van geld voor de vliegtickets.

Dat bleek het laatste obstakel. Door de lange tijd dat hij zijn gezin op hun schuiladres had moeten onderhouden terwijl hij zelf ook ergens moest wonen en in zijn dagelijkse onkosten voorzien, had hij alle krediet bij iedereen opgebruikt.

'Ik moet nu al meer dan 10.000 euro terug betalen aan vrienden. Niemand kan of wil me nog iets geven.'

Daarnaast was het 1 november en bij het OCMW hadden veel medewerkers geprofiteerd van de feestdag om die week wat extra vakantie op te nemen zodat mijn mailtjes onbeantwoord bleven.

'Ik moet nu al meer dan 10.000 euro terug betalen aan vrienden. Niemand kan of wil me nog iets geven.'

Samen keken we hoeveel het zou kosten om zijn familie van Caïro naar hier te laten vliegen, de prijs schommelde per persoon rond de 350 euro en er was geen korting voor de kinderen.

Hij vertelde me over een organisatie die vluchtelingen hielp wiens familie naar hier mocht komen. Ze gaven geen geld maar zorgden voor de nodige vluchtbiljetten.

Hij had de tip van een vriend gekregen en toonde me het mailtje dat hij had gestuurd: 'Geachte, kunt u me helpen om mijn familie naar België te laten komen?' Het leek me een beetje naïef om daar op te hopen maar ik zweeg.

Maar de dag nadien kwam hij breed glimlachend binnen en toonde me het bericht dat hij van die organisatie ontvangen had. Daarin werd om een kopie van de paspoorten van zijn familieleden verzocht en zij zorgden voor de rest. Ik kon mijn ogen niet geloven.

Even later kwam een mailtje van zijn begeleidster bij het OCMW die op vakantie was maar haar inbox geregeld checkte. Tijdens een online overleg met enkele collega's had ze een oplossing gevonden zodat ze hem alsnog het geld voor de reis konden voorschieten, wat ondertussen niet meer nodig was. Zo was nog maar eens bewezen: als de nood het hoogst is, is de redding nabij.

Het allergelukkigste toeval

Nog zo'n allergelukkigst toeval: dat het appartement dat hij op het oog had, dat weekend vrij kwam waardoor hij kon verhuizen van de studio waar hij nu woonde naar een plek waar plaats genoeg was voor het hele gezin.

Terwijl zijn familie zich klaarmaakte om aan de lange reis naar België te beginnen, verzamelden we alle door hem gekochte en in de Kringwinkel opzij gezette meubelen. We laadden ze in het busje dat het OCMW geregeld had waarna ze naar zijn nieuwe woonst vertrokken om daar samen een inboedel te vormen.

Zijn gezichtsuitdrukking doet nog steeds vreemd aan, zozeer waren we vervreemd van zijn glimlach.

Een in allerijl opgetrommeld team van vrijwilligers hielp ter plaatse met het uitladen en naar boven brengen. De rest van de dag knutselde hij kleerkasten en kinderbedden in elkaar. Af en toe stuurde hij een foto van iets dat niet klopte en dan telefoneerden we om advies te geven. Er mankeerden ook enkele stukken maar midden in de nacht liet hij weten dat het opgelost was, hij had de ontbrekende elementen teruggevonden.

Merkwaardig genoeg kun je daar niets van zien op de foto's die hij nam toen zijn gezin arriveerde. Zijn kinderen liggen glunderend met hun mutsen en jassen aan in hun luttele uren daarvoor nog maar pas geïnstalleerde bedden. Een kleine 30 uur waren ze naar hier onderweg.

Vandaag bracht hij een taart voor ons mee. En cola voor iedereen. Zijn gezichtsuitdrukking doet nog steeds vreemd aan, zozeer waren we vervreemd van zijn glimlach. Als een uitgedoofde ster waarin nieuw leven geblazen wordt. Hij heeft dezelfde taart gekocht voor zijn familie en toont me een foto. Alleen het opschrift verschilt: 'Welkom in België'.

Rino Feys [bron: https--www.mo.be/wijzijnhier/welkom-belgi]

Rino Feys is schrijver en dichter. Hij publiceerde verhalen en gedichten in verschillende literaire tijdschriften, waaronder De Brakke Hond, DW&B, Kluger Hans en Oikos. Hij bracht ook een reeks stopcomics uit in eigen beheer, 'A Shadowgraphic History' 1 en 2, die later gepubliceerd werden op Pulp De Luxe en werkte als scenarist voor Jimmy Hostens met wie de tweedelige graphic novel 'Altijd Ergens Oorlog' in 2018 werd afgerond en uitgebracht door Uitgeverij Bibliodroom.

Datzelfde jaar verscheen 'Kruimels, Op zoek naar een toekomst' in eigen beheer, een bundeling verhalen die zich afspeelt in de wonderlijke wereld van de kringloopwinkel. In 2020 voltooide hij zijn tweede boek, 'Microkosmos, verhalen uit de kringloopwinkel', dat werd uitgebracht bij Uitgeverij Mammoet, imprint van Uitgeverij Epo. Momenteel werkt hij aan een reeks kortverhalen die later dit jaar verschijnen als 'Het Geluid van Brekend Glas'.

Bibliografie

• Microkosmos (Mammoet, imprint van Uitgeverij EPO, 2020) - Proza
• Altijd Ergens Oorlog 2 (Bibliodroom, 2018) - Strip
• Kruimels, Op zoek naar een toekomst (EI, 2018) - Proza
• Altijd Ergens Oorlog (Bibliodroom, 2016) - Strip

[bron: https--www.auteurslezingen.be/author/21874]