||boek: In een sluier gevangen|'Not without my daughter'|St. Martin's Press

||door: Betty Mahmoody

||taal: nl
||jaar: 1987
||druk: ?
||pag.: 301p
||opm.: paperback|gelezen|pagina 1 bevat notitie

||isbn: 90-6590-480-8
||code: 1:002110

--- Over het boek (foto 1): In een sluier gevangen ---

De Amerikaanse Betty, de Iraanse Moody en hun vierjarig dochtertje Mahtob vormen een gelukkig gezin. Tot het moment dat ze voor een bezoek aan Moody's familie in Teheran aankomen.

Sinds de machtsovername in Iran door Khomeini zijn Moody's belangstelling en zijn verlangen om zijn familie te bezoeken sterk toegenomen. En hoewel Betty er weinig voor voelt, stemt ze ten slotte in met een bezoek.

Eenmaal in Teheran treft ze echter een wereld aan die haar ergste voorgevoelens te boven gaat; vreemd, dogmatisch, fanatiek en vijandig. Om conflicten te voorkomen voldoet ze zelfs aan het verzoek de chador - de grote zwarte sluier - te dragen; 'het is tenslotte maar voor twee weken'.

Maar Moody heeft andere plannen. Sinds de hereniging met zijn fanatiek sji'itische familie is hij een totaal ander mens geworden; grof, gewelddadig en vastbesloten zijn gezin voorgoed in Teheran te houden. Betty wordt letterlijk de gevangene van haar echtgenoot. En terwijl zij wordt opgesloten, geslagen en op alle mogelijke manieren gedwongen tot onderdanige gehoorzaamheid, krijgt haar dochter een 'heropvoeding'.

Zonder paspoort, zonder geld, zonder vrienden of bekenden zijn de ontsnappingskansen van Betty en haar dochter nihil. Maar ze blijven hopen en vechten. Met een bijna bovenmenselijke vasthoudendheid ziet Betty kans om in het diepste geheim enkele waardevolle contacten te leggen. Toch duurt het nog anderhalf jaar voordat ze iemand bereid vindt haar en haar dochtertje het land uit te smokkelen; het begin van een gevaarlijke tocht.

[bron: flaptekst]

De Amerikaanse auteur beschrijft haar lotgevallen en ervaringen vanaf haar landing op het vliegveld van Teheran in de zomer van 1984, om samen met haar Iranese man en hun dochter een korte vakantie door te brengen bij haar schoonfamilie, tot haar ontsnapping begin 1986 uit het land. In Iran besluit Betty's man niet meer terug te keren naar de Verenigde Staten, maar in Iran te blijven en zijn vrouw en dochter een islamitische heropvoeding te geven en ontpopt hij zich, evenals zijn familie, als een aanhanger van Khomeiny's islamitische revolutie. Betty en haar dochter worden door hem gegijzeld en krijgen te maken met talloze verschrikkingen. Op emotievolle wijze en met gevoel voor detail confronteert de schrijfster de lezer met een aantal aspecten van de cultuur, leefgewoontes, religieuze gewoontes en de islamitische revolutie in het hedendaagse Iran. Een boek dat velen in een adem zullen uitlezen. Kleine druk. Filmfoto op het omslag. De dochter Hathob Mahmoody schreef ondertussen ook haar eigen verhaal: 'De schaduw van mijn vader' (2013)*.

Marianne Hermens [bron: nbd biblion]

Boekverslag: Betty Mahmoody - Not Without My Daughter / In Een Sluier Gevangen
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 3543 woorden.

Voorbereiding

Ik ben van tevoren naar de bibliotheek gegaan om te kijken of ik een leuk boek vond wat ik kon gebruiken voor wereldliteratuur. Ik vond het boek "In een sluier gevangen", maar ik wist niet zeker of ik het mocht gebruiken. Toen heb ik op school gevraagd of het mocht. Een meisje uit mijn klas had hetzelfde boek gebruikt en vertelde mij dat ik het mocht gebruiken. Toen ben ik het boek gaan lezen en heb daarna naar informatie gezocht op internet.

Motivatie

1. Datum: 8 februari 2004

Kunstenaar: Betty Mahmoody
Onderwerp: Drama
Titel: In een sluier gevangen
Discipline: Wereldliteratuur

2. Ik heb voor deze discipline gekozen, omdat het een verplicht deel is van het vak CKV en ik het beter nu al kon doen, want dan heb ik het tenminste al gehad.

Ik ben op het idee gekomen om dit boek te lezen, omdat ik ongeveer een jaar geleden de film heb gezien. De film vond ik best mooi en het verhaal sprak me aan, daarom heb ik daarna ook het boek gelezen. Van een meisje uit mijn klas hoorde ik dat je dit boek ook als wereldliteratuur mocht gebruiken. Daarom heb ik het boek toen nog eens gelezen en er een verslag van gemaakt.

3. Ik vind dat het thema "de schreeuw" het beste bij dit boek past. In het thema "de schreeuw" gaat het namelijk vooral om het leven en de dood en in het boek denkt Betty veel na over het leven en de dood. Ook de tussenkopjes passen goed bij het boek. Betty probeert in het boek te 'overleven' in Iran, omdat ze het in Iran helemaal niet leuk vindt en het liefst zo snel mogelijk terug naar huis wil. Maar als ze dan aan haar leven denkt zoals het vroeger was, houdt ze toch nog van het leven ('leve het leven'). Haar 'droomwens' is dat ze snel weer terug naar Amerika kan met haar dochtertje Mahtob en haar vader nog zien voordat hij sterft. Het is ook de 'laatste wens' van haar vader om Betty en Mahtob nog een keer te zien.

4. Ik verwacht dat het boek net zo spannend en zielig wordt als de

film. Ik verwacht ook dat het boek uitgebreider is dan de film, omdat je moeilijk in een film van ongeveer 2 uur een heel boek kunt vertellen. Na het lezen van het boek verwacht ik dat ik meer van de Iraanse cultuur weet en dat ik het misschien ook meer begrijp.

De Kunstwijzer

Literatuur

1. Het vertelperspectief dat in het boek overheerst is vanuit de ik-persoon.

Dit komt doordat Betty Mahmoody het verhaal heeft meegemaakt en ook het boek heeft geschreven.

2. Het verhaal is chronologisch verteld maar, soms denkt de ik-persoon (Betty Mahmoody) terug aan de tijd dat ze nog in Amerika was. Er komen in het boek dus wel flashbacks voor.

3. Het verhaal is ernstig en droevig geschreven.

Ze vertelt alles precies zo als ze het heeft meegemaakt en doordat ze het leven in Iran niet fijn vond, is het dus een ernstig maar ook droevig verhaal.

4. Het verhaal speelt zich af in het verleden.

Namelijk in 1984 en in 1985.

5. De hoofdpersonen zijn 'round characters' in de loop van het verhaal leer je de hoofdpersonen namelijk door en door kennen.

De bijpersonen zoals de familie en de vrienden van Betty Mahmoody zijn 'flat characters' je leert maar een paar eigenschappen van ze. Er komen in het boek dus 'round characters' en 'flat characters' voor.

6. De omgeving waarin Betty Mahmoody zich bevindt is voor haar een vreemde omgeving als ze pas in Iran is. Maar doordat ze daar anderhalf jaar wordt vastgehouden leert ze haar omgeving steeds beter kennen.

7. Het genre van het boek is een waar gebeurd verhaal. Dus een (auto)biografie.

8. De titel van het boek heeft een figuurlijke betekenis. Betty Mahmoody wordt in Iran gevangen gehouden door haar man. In Iran zijn vrouwen verplicht om een sluier te dragen.

Vandaar de titel 'In een sluier gevangen'.

9. De betekenis van het verhaal is:

• Onderwerp autobiografisch, want de schrijfster heeft dit zelf meegemaakt.
• Onderwerp maatschappelijk, politiek, want er zijn grote verschillen tussen Iran en Amerika.Dus op maatschappelijk en politiek gebied komt Betty voor veel problemen te staan.

Het Boek

Het boek begint als Betty met haar man Moody Mahmoody en haar dochtertje Mahtob in het vliegtuig naar Iran zit. Het vliegtuig nadert Iran en Betty moet zich om gaan kleden. Ze moet een donkere panty onder haar mantelpakje en moet ook een hoofddoek omdoen. Het is in Iran namelijk stafbaar als een vrouw haar benen, armen en voorhoofd niet bedekt heeft.Eigenlijk wil Betty niet naar Iran, want ze is bang dat Moody na 2 weken vakantie bij zijn familie wil blijven en dat hij haar en Mahtob dwingt om hetzelfde te doen. Maar toch heeft ze toegestemd om 2 weken naar Iran op vakantie te gaan. De enige reden daarvoor is om Mahtob te laten zien wat een verschrikkelijk land het is en om haar de rest van haar leven erbij vandaan te houden. Als de 2 weken vakantie voorbij zijn dwingt Moody Betty inderdaad om in Iran te blijven. Betty verzet zich en besluit om te vluchten.

Ze gaat naar de ambassade Om hulp te krijgen, maar die kunnen haar het land niet uitkrijgen omdat Moody haar paspoort heeft. Betty moet nu een andere manier vinden om uit Iran te komen. Ondertussen kan de ambassade wel post voor haar versturen en ontvangen, zodat ze contact met haar familie kan houden.

Moody's familie helpt Betty ook niet. Het enigste wat ze doen is controleren dat Betty niet stiekem naar huis belt, of dat ze wegvlucht als Moody er niet is. Betty wordt er gek van en wil ergens anders gaan wonen, in ieder geval weg bij Ameh Bozorg, Moody's zus waarbij ze logeren. Dan herinnert ze zich dat een van Moody's neven, Reza en zijn vrouw Essey, eens hebben voorgesteld dat Betty, Moody en Mahtob ook bij hen konden wonen. Maar volgens Moody was dat allen maar taraf. Toch blijft Betty doorzetten. Ze blijft klagen over de slechte hygiëne bij Ameh Bozorg, totdat Moody besluit dat ze misschien toch beter op het voorstel van Reza in kunnen gaan. Betty hoopt dat ze nu wat meer vrijheid krijgt om samen met Mahtob even langs de ambassade te kunnen gaan. Maar dan besluit Moody dat Mahtob naar een Iraanse school moet. Betty en Mahtob willen geen van beide dat dit gebeurt. Ze proberen Moody tegen te houden, maar Moody zet door. Als ze naar de school gaan kijken, waar Moody Mahtob op wil doen, blijkt dat er een wachttijd van een paar maanden is. Betty en Mahtob zijn dolgelukkig dat ze nog niet uit elkaar worden gehaald. Maar na een paar weken komt Moody met het bericht dat Mahtob de volgende dag al naar een andere school zal gaan, hij heeft besloten dat het anders te lang duurt. Betty en Mahtob zijn helemaal overstuur. Mahtob wil niet en verzet zich hevig als Moody haar de school binnen wil duwen, dan slaat Moody haar. Betty is woedend, hoe kan hij Mahtob nu slaan? Als Betty en Moody thuis komen, gaat de telefoon al, het is Mahtob's school; de leraressen krijgen Mahtob niet stil, of Moody of Betty haar alstublieft op willen komen halen, want Mahtob verstoort nu de hele orde op school. Als Mahtob nog een paar dagen eerder naar huis moet worden gehaald, stellen de leraressen voor dat Betty op school blijft als Mahtob les heeft. Betty blijft dan op het kantoortje van de school wachten en gaat samen met Mahtob aan het eind van de dag naar huis. In de tijd dat Mahtob les heeft, geeft Betty Engels les aan de leraressen en krijgt zij les in de Iranese taal. Moody stemt toe, dus nu kan Betty iedere dag weg gaan.

Vlakbij het huis van Reza en Essey is een park. Als Betty dan op een dag in het park is met Mahtob en Moody, komt ze een Amerikaanse vrouw tegen, Ellen. Zij is ook met een man uit Iran getrouwd. Het blijkt dat Ellen's man, Hormoz, Ellen ook had vastgehouden in Iran, maar dat hij haar na een jaar terug had laten gaan naar Amerika. Maar Ellen had geen geld en geen familie meer in Amerika, dus was ze weer terug gekomen naar Iran. Betty snapt niet hoe ze terug heeft kunnen komen naar zo'n verschrikkelijk land. Ellen zit op Koranles, dat is iedere week op donderdagavond. Ellen stelt voor dat Betty ook naar de Koranles komt. Betty vraagt het aan Moody, die vindt het goed. Nu kan Betty iedere donderdag van de school van Mahtob zonder Moody naar de Koranles en heeft ze eventueel ook nog tijd om tussendoor nog even langs de ambassade te gaan.

Na een tijdje krijgen Betty en Moody weer hele erge ruzie.Moody verdenkt Betty ervan dat ze de CIA achter hem aan heeft gezet. Hij slaat Betty bont en blauw en neemt dan Mahtob mee, weg van Betty. Hij sluit de deur achter zich af. En zo zit Betty dan een week lang opgesloten, zonder dat ze weet hoe het met Mahtob gaat. Als Mahtob dan ziek wordt besluit Moody dat Betty haar weer mag zien. Betty is dolblij om haar dochtertje weer te zien. Ze besluit om een tijdje voorzichtiger te doen en niet meer naar de ambassade te gaan als Mahtob erbij is.

Betty leert steeds meer mensen kennen, als ze weer wat meer vertrouwen van Moody heeft gewonnen. Dan komt ze via via in contact met Amahl, een Iranese man die buitenlandse vrouwen en andere mensen wil helpen om Iran uit te vluchten. Amahl kent een paar vluchtroutes uit Iran en belooft Betty dat hij haar zal helpen. Betty begint weer een beetje hoop te krijgen.

Als ze een paar dagen daarna naar de ambassade gaat en met haar familie belt, hoort ze van haar moeder dat haar vader weer heel erg ziek is. Ze hoopt dat ze hem nog te zien krijgt voordat hij dood gaat.

Ondertussen is Betty al bijna een jaar in Iran en Reza en Essey willen graag weer alleen in hun eigen huis wonen. Daarom gaan Betty en Moody opzoek naar een nieuw huis. Ze vinden een mooi huis dat dicht bij een markt ligt, wat perfect is voor Betty. Als ze dan een paar weken in hun eigen nieuwe huis wonen krijgt Betty telefoon van haar zoons, Joe en John, haar vader moet opnieuw aan kanker worden geopereerd, omdat het zo slecht met hem gaat. Betty vertelt dit aan Moody en smeekt hem om haar alsjeblieft naar Amerika te laten gaan zodat ze haar vader nog een keer kan zien voordat hij dood gaat. Uiteindelijk stemt Moody toe, maar op de voorwaarde dat Betty alleen gaat en al hun spullen vanuit Amerika naar Iran stuurt, zodat ze die kunnen verkopen en weer geld hebben. Betty weigert om alleen te gaan, ze wil Mahtob absoluut niet alleen achter laten in Iran, maar Moody zegt dat ze nu geen keuze meer heeft en terug naar Amerika moet, hij regelt een paspoort voor haar. Betty zoekt snel contact op met Amahl en vertelt hem het hele verhaal. Als hij dan naar haar paspoort kijkt ziet hij dat er een fout is gemaakt; volgens haar paspoort is Betty namelijk in Duitsland geboren. Amahl stelt haar gerust, het zal nog minstens 2 weken duren voordat ze weer een nieuw paspoort krijgt. Als ze thuiskomt vertelt ze aan Moody dat er een fout in haar paspoort is gemaakt. Moody is kwaad en besluit dat ze de volgende dag meteen terug gaan naar het paspoortenbureau. Als ze dan de volgende dag met Moody op het paspoortenbureau is, blijkt dat Moody binnen een paar uur een nieuw paspoort heeft geregeld en hij ook al een ticket voor haar heeft om naar Amerika te gaan. Ze vertrekt al over 3 dagen, zonder Mahtob.

Betty belt Amahl op en vertelt hem dat ze nu moet vluchten, Amahl heeft een voorlopig adres voor haar, daar moet ze meteen heen gaan. Betty haalt Mahtob op van school en vlucht weg met haar, naar Amahl.

Amahl vertelt haar dat hij een vluchtweg heeft door de bergen, naar Turkije. Ze vertrekken de volgende dag. Betty is blij dat ze eindelijk weg kan uit Iran en dat ze eindelijk, na anderhalf jaar, terug kan naar Amerika samen met Mahtob. Ze moet van Ahmal wel Moody nog opbellen en hem vertellen dat ze zolang bij een vriendin slaapt totdat hij met haar hun ruzie uit wil praten. Die nacht slaapt Betty bijna niet. De volgende morgen eten Betty en Mahtob vroeg en trekken dan zoveel mogelijk kleren aan, zodat ze zo weinig mogelijk bagage hoeven mee te sjouwen. Dan komen ze hen ophalen, ze spreekt met Amahl af dat ze hem zal bellen als ze in Turkije in Ankara is. Ze stapt samen met Mahtob in een auto bij 2 mannen en een vrouw en begint aan haar vluchttocht. Van de ene auto gaan ze naar de andere, totdat ze in de bergen zijn. Daar klimt ze samen met Mahtob achter op een pick-up truck. Als dan en onverwachte controle komt moeten Betty en Mahtob uitstappen en een stukje lopen. Aan de andere kant van de berg staat de pick-up dan weer te wachten om verder te gaan. Als Betty en Mahtob bij hun eerste overnachtingadres aankomen zijn ze erg moe, maar door de kou en de kleine deken die ze moeten delen, terwijl ze op een koude vloer in een schuur liggen, kan Betty niet goed slapen. De volgende dag krijgen ze nieuwe kleren. Ze wachten totdat het donker wordt en gaan dan per paard verder. Als ze dan bergop moeten afstappen, omdat het paard het niet meer volhoudt, stort Betty bijna in van vermoeidheid. Ze kan Mahtob niet meer dragen. De mannen die haar helpen met vluchten dragen Mahtob en helpen haar om de berg op de komen. Dan zijn ze eindelijk bij de Turkse grens. Iedereen is opgelucht en blij dat ze het gehaald hebben.

In Turkije overnachten ze opnieuw bij een gezin, deze keer slaapt Betty al een beetje. De volgende dag krijgen ze weer nieuwe kleren, deze keer Turkse! Dan stappen ze met een hele grote groep mensen in een auto en rijden bergafwaarts, steeds verder Turkije in, en Betty gaat steeds verder weg van Iran. Als ze beneden in het dal zijn brengt de Turkse familie haar naar het dorpje en laat haar zien waar ze de bus naar Ankara kan nemen. Ze geven haar haar geld en sieraden terug; haar geld omgewisseld in Turks geld.

Dan stappen Betty en Mahtob op de bus naar Ankara, naar het vliegveld. Om daar het vliegtuig naar Amerika te pakken. En eindelijk weer naar huis te gaan!!!

Postscriptum

Mahtob en Betty arriveerden op 7 februari 1986 weer thuis in Michigan. Betty's vader leefde nog enkele maanden na haar aankomst in Amerika tot hij tenslotte op 3 augustus 1986- op de dag af twee jaar na de aankomst van Betty en Mahtob in Teheran - aan kanker bezweek. Betty schreef dit boek in 1987 om mensen te laten zien hoe het leven in Iran is, ter nagedachtenis aan haar vader, Harold Lover.

Verklarende woorden:

• Ameh Bozorg: Oudtante
• Taraf: De Iraanse gewoonte om tijdens een gesprek beleefde doch loze beloften te doen.

Invalshoeken

Kunstwerk:

• Het boek is geschreven naar aanleiding van de gebeurtenissen die Betty met haar dochtertje Mahtob in Iran heeft meegemaakt.
• Hierdoor is Betty dan ook de belangrijkste hoofdpersoon in het boek.
• Het boek werd in 1986 gepubliceerd.
• In de periode dat Betty in Iran zat was haar vader ernstig ziek.
• Het boek heeft ze daarom ook vader opgedragen tevens heeft ze het boek ook aan haar dochtertje opgedragen.
• Na in een sluier gevangen is er een vervolg op verschenen: uit liefde voor mijn kind.
• Op het boek waren veel reacties: ouders die schreven dat ze dit ook hadden meegemaakt maar ook reacties dat het boek de fatsoensgrens overschrijdt.
• Toch werd het boek een bestseller en werd het in 1991 verfilmd.
• Het boek behoort tot de stroming expressionisme hierbij geven namelijk de auteurs hun eigen gevoelens, idealen en verwachtingen weer.
• De gevoelens en de verwachtingen van Betty staan duidelijk in het boek beschreven.

Kunstenaar: Betty Mahmoody

• Ze heeft dit boek geschreven naar aanleiding van haar vastzitten met haar dochtertje in Iran.
• Hiermee wil ze haar verhaal duidelijk maken en alle mensen.
• Tevens heeft Betty Mahmoody in de tijd dat ze in Iran zat niet veel risico's genomen omdat ze haar dochtertje Mahtob niet in gevaar wou brengen.
• Hiermee laat ze zien dat haar dochtertje het belangrijkste in haar leven is.
• Nadat ze uit Iran is teruggekeerd en haar boek gepubliceerd word draagt ze het boek daarom ook aan haar dochtertje op.
• Ze gaat zich in Iran ook aanpassen aan de gewoontes en het geloof in de hoop dat Moody dat op prijs zal stellen.
• Ook al laat ze haar afkeer tegen het geloof en het land duidelijk in het boek naar voren komen blijft ze toch op een of andere manier van de mensen uit Iran houden.
• Ze zegt dat als zij Allah als god zou hebben zou zij zijn regels ook zo nauwkeurig opvolgen.
• Op het boek in een sluier gevangen heeft ze nog een vervolg geschreven genaamd: uit liefde voor mijn kind.
• Hierin beschrijft ze hoe ze haar leven in de VS weer opnieuw moet opbouwen.
• Tevens is er van het eerste boek een verfilming gemaakt.

Cultuurhistorie:

• Het kunstwerk is gemaakt naar aanleiding van gebeurtenissen die Betty heeft meegemaakt.
• Deze gebeurtenissen hebben betrekking op: plaats, sociale omstandigheden, regeringsvorm en bepaalde gewoontes.
• Met de plaats word bedoeld dat Betty tegen haar zin in, in Iran moet blijven terwijl ze veel liever terug naar huis in de VS wil.
• Toen Betty in Iran zat waren de omstandigheden waarin zij moest leven heel anders dan dat zij gewend was.
• De regering in Iran was veel strenger en totaal anders dan in de VS.
• Je kon in Iran namelijk gestraft worden als je je lichaam, als vrouw, niet goed bedekte.
• Ook waren er in Iran bepaalde gewoontes waar Betty niet van wist dat ze bestonden.
• Ze moest namelijk helemaal gehoorzamen aan haar man, had in dit land als vrouw helemaal niks te zeggen en moest zich aan een geloof houden wat ze helemaal niet kon.
• Het werk hoort tot de stroming expressionisme hierbij geven namelijk de auteurs hun eigen gevoelens, idealen en verwachtingen weer.
• Met het vervolg boek zijn eigenlijk geen verschillen.
• Wel zit er ontwikkeling in de twee boeken namelijk het eerste boek beschrijft Betty wat ze allemaal heeft meegemaakt in Iran en in het tweede boek beschrijft ze hoe zij en haar dochtertje het leven weer moeten oppakken als ze teruggekeerd zijn in de VS.
• De andere werken uit die tijd zijn niet te vergelijken met het verhaal van Betty, de werken uit die tijd zijn geen zelf meegemaakte verhalen.

Kijker/ toeschouwer:

Ik kwam op het idee om net dit boek te lezen, doordat ik de film al eens had gezien. Toen ik in de bibliotheek dit boek zag staan, dacht ik eraan dat dit boek over een andere cultuur gaat en dat je het dus voor CKV kon gebruiken als wereldliteratuur.

• Ik vond het best een mooi boek en ik vond het ook wel mooi om eens over een andere cultuur te lezen dan mijn eigen cultuur.

• Ik vond een van de hoogtepunten uit het boek het einde, als Betty samen met Mahtob over de grens is en eindelijk weer terug kan gaan naar Amerika, omdat dan alles weer goed komt en ze eindelijk van Moody zijn verlost. Ik had niet echt een dieptepunt in het boek, ik snapte alles wel en vond het goed dat alles zo uitgebreid is uitgelegd. Ik vond het wel echt erg dat een man uit Iran zijn vrouw kan dwingen om dingen te doen die hij wil door de wet in Iran, dat vind ik dat echt niet kan.

• Ik vond het zielig hoe Betty gevangen werd gehouden samen met Mahtob, maar het allerzieligste vond ik toen Moody Betty alleen opsloot en Mahtob bij haar weghaalde. Ik vond het erg dapper van Betty om niet op te geven en door te gaan met het zoeken naar vluchtroutes en -manieren. Ik vond het ook fijn voor haar toen ze eindelijk naar huis kon gaan met Mahtob en van Moody verlost was.

• De passages die eruit sprongen waren de aankomst in Iran, toen Betty opgesloten werd in haar eentje en Moody Mahtob bij haar weghaalde en toen ze eindelijk vluchtten. Ik vond deze 3 passages eruit springen, omdat het belangrijke delen waren en deze 3 gedeeltes waren ook het spannendste van het hele boek, je weet namelijk bij geen van de 3 hoe het verder gaat.

• Ik denk dat de afkeer voor Moody die ik heb als ik het boek lees en lees wat hij allemaal zomaar doet ermee te maken heeft dat ik het niet normaal vind dat een vrouw niet haar eigen keuzes kan maken en maar moet doen wat de man wil. Moody gedraagt zich ook echt als een baas over Betty en daarom heb ik toch een afkeer voor hem. Dat ik met Betty meeleef, komt doordat ik snap dat ze zich niet prettig voelt in Iran en dat ze het niet fijn vindt dat ze niet haar eigen keuzes kan maken en contact leggen met haar familie.

• Ik geloof dat de andere die het boek hebben gelezen het ook een mooi boek vonden, dus komen de meningen wel ongeveer overeen met elkaar.

• Ik heb iets meer geleerd over Iraanse gewoontes, zo wist ik van het bestaan van de taraf niets af en ook niet wat dat eigenlijk inhield.

Bronvermelding

• Zoekmachines: https--www.ilse.nl en https--www.google.nl
• Het boek zelf: In een sluier gevangen
• https--www.bibliotheek.nl

Andere boeken van deze auteur:

• In Een Sluier Gevangen & Uit Liefde Voor Mijn Kind
• In Een Sluier Gevangen
• Not Without My Daughter

[bron: https--www.zoekboekverslag.nl/boekverslag_incach.php?gid=28494]

--- Over (foto 2): Betty Mahmoody ---

Betty Mahmoody schreef de wereldwijde bestseller In een sluier gevangen, dat in meer dan 70 talen verscheen en ook de verfilming Not without my daughter bereikte een miljoenenpubliek. Het boek kreeg de Pulitzerprijs en de Publieksprijs van het Nederlandse boek.

[bron: https--www.chicklit.nl/auteurs/31855/mahmoody-betty]

Betty Mahmoody (née Lover; born June 9, 1945, in Alma, Michigan) is an American author and public speaker best known for her book, Not Without My Daughter, which was subsequently made into a film of the same name. She is the President and co-founder of One World: For Children, an organization that promotes understanding between cultures and strives to offer security and protection to children of bi-cultural marriages.

Not Without My Daughter

Not Without My Daughter is an account of her experiences in 1984-1986 when she left Alpena, Michigan to go to Iran with her husband and daughter for what she was promised would be a short visit. Once there, she and her daughter were held against their will. The book was made into a 1991 film starring Sally Field as Betty.

According to the book, she and her husband, Sayyed Bozorg Mahmoody, and her daughter, Mahtob Mahmoody, traveled to Iran in August 1984 for what her husband said would be a two-week visit with his family in Tehran. Once the two weeks were over, however, he refused to allow his wife and child to leave. When she protested, Moody struck Betty. It was the first time Mahtob had seen her father hit her mother. After Moody broke the news to Betty, she got extremely sick with dysentery. Mahtob sat at her side day after day, watching her fade in and out of consciousness. Betty asked Mahtob to make sure Moody, a medical doctor, didn't give her an injection as she feared it may have been lethal. Mahtob sat there like a loyal soldier and made sure her mother was safe. Betty was trapped in a nation hostile to Americans, in-laws who were hostile to her, and an abusive husband. According to the book, her husband separated her from her daughter for weeks on end. He also assaulted her, and threatened to kill her if she tried to leave.

She eventually escaped with her daughter. The book details her 500 mi (800 km) escape over the snowy Zagros Mountains into Turkey, and the help she received from many Iranians. After returning to the USA in 1986, she filed for divorce.

Other books

Mahmoody compiled stories of other parents whose foreign spouses estranged them from their children in the book For the Love of a Child (1992).

Sayyed Bozorg Mahmoody

Alexis Kouros collaborated with Mahmoody's ex-husband to create a documentary, Without My Daughter, to counter the claims in Betty's book.

On August 23, 2009, Sayyed Bozorg Mahmoody died in Tehran, Iran, aged 70. The state news agency IRNA quoted his nephew, Majid Ghodsi, as reporting that he died in a hospital from kidney problems and other complications.

Personal life

Mahmoody is a devout member of the Wisconsin Evangelical Lutheran Synod like her daughter Mahtob. In 1992 she was inducted into Omicron Delta Kappa, the National Leadership Honor Society, by Ferris State University as an honoris causa initiate.

She has two sons from a previous marriage named Joseph and John, who are 13 and nine years older than Mahtob respectively.

[source: wikipedia]

Moeder-dochter interview met Betty en Mahtob Mahmoody [2013-11-18]

Betty Mahmoody schreef het waargebeurde In een sluier gevangen over haar gevangen leven in Iran, welke je ook zal kennen als de film Not Without My Daughter. Jaren later vertelt ook dochter Mahtob haar kant van het verhaal in De schaduw van mijn vader. Chicklit.nl kreeg de unieke kans moeder en dochter wat vragen te stellen!

Chicklit.nl: Jullie hebben een heftige tijd achter de rug, hoe gaat het nu met jullie?

Betty: Wij hebben een verschrikkelijke tijd achter de rug. Toch is het gelukt te ontsnappen in de meest moeilijke tijd in ons leven en in de meest heftige omstandigheden. Gelukkig maar! We zijn hierdoor zoveel mooie en lieve mensen tegen gekomen en herenigd met onze familie.

Mahtob: De 'uitdagingen' in het verleden wegen niet op tegen al het moois wat ik daarna tegen ben gekomen in het leven. Ik heb zoveel lieve mensen om me heen die me onvoorwaardelijk steunen. Ik ben nu, helaas, ziek, maar het is fijn om te weten dat er mensen om me geven en voor me zorgen. Daarbij ben ik vrolijk en opgetogen, dat is het mooie aan vergevingsgezindheid, dat zorgt ervoor dat ik niet verbitter.

Chicklit.nl: Mahtob, waarom besloot jij ook een boek te schrijven?

Mahtob: De uitgever van mijn moeder zei ooit tegen mij dat ik later ook een boek zou gaan schrijven. Zij speelde een grote rol in mijn leven, ze was als het ware een oma voor me. Ik voelde niet heel erg de behoefte om te schrijven, maar toen zij ziek werd wou ik het graag voor haar doen. Een eerbetoon als het ware.

Chicklit.nl: Moody overleed in 2009, hoe was dat voor jullie?

Betty: We zijn in 1986 ontsnapt. Ik ben altijd bang geweest dat hij terug zou komen om Mahtob te ontvoeren en terug te nemen naar Iran. Naarmate de tijd verstreek, kon ik die angst een beetje laten varen. Toen hij in 2009 overleed was de angst niet helemaal weg, maar gelukkig is er al die jaren niets gebeurd.

Mahtob: Toen wij uit Iran vertrokken, heb ik mijn vader niet alleen fysiek achter gelaten, maar ook gevoelsmatig. Hij was niet langer de liefhebbende vader, hij was iemand waarvoor ik moest uitkijken. Toen hij overleed was mijn eerste reactie opluchting, het was eindelijk allemaal voorbij! Vlak daarna ontstond de angst dat iemand anders me zou opzoeken of meenemen, maar dat gebeurde niet. Gelukkig maar!

Chicklit.nl: Wat is het grootste verschil tussen jullie boeken?

Betty: Ik schreef mijn boek gelijk toen we terug kwamen uit Iran. Ik bekeek ons verhaal vanuit het perspectief van een volwassene.

Mahtob: Ja, we schreven inderdaad allebei vanuit ons eigen perspectief. Mijn moeder scheef vooral over wat ik als kind in Iran mee heb gemaakt en ik beschreef wat er daarna gebeurde.

Chicklit.nl: Hoe was het toen jullie voor het eerst de film Not Without My Daughter zagen?

Betty: Mahtob en ik hadden al wat gezien tijdens het filmen, maar toen ik de film in de bioscoop zag, was het toch compleet anders. Ik zat met ingehouden adem te kijken. Toch leek onze tijd in Iran en de ontsnapping in de film een stuk makkelijker dan in het echt. Het belangrijkste was echter dat de film het thema van ontvoering internationaal onder de aandacht bracht.

Mahtob: Het was inderdaad best heftig om het zo allemaal mee te maken. Leuk detail is dat ik mocht figureren in de film. Dagenlang was ik op de set, maar uiteindelijk zijn veel van mijn scènes uit de film geknipt!

Chicklit.nl: Wat zijn jullie plannen voor de toekomst?

Betty: Ik ben inmiddels met pensioen, maar ik kan er nog enorm van genieten om met groepen te praten en samen met mijn familie te zijn.

Mahtob: Het leven is onvoorspelbaar. Ik ben ook niet goed in het maken van toekomstplannen. Ik leef met de dag en ik hou ervan de rest op me af te laten komen. Momenteel is mijn prioriteit beter worden. Ik heb een dagtaak aan het nemen van medicijnen, ziekenhuisafspraken en alle medische tests doorlopen. Er zijn wel dingen die ik nog graag zou willen doen. Ik zou bijvoorbeeld graag een kookboek met mijn moeder schrijven. Misschien is dat wel een nieuw hoofdstuk in ons avontuur!

Chicklit.nl: Is er verder nog iets dat jullie willen vertellen?

Betty: Ik heb een publieksprijs in Nederland gewonnen, dat was zo'n grote eer voor mij. Het is geweldig dat lezers het boek zo waarderen! Bedankt dus nog...!

Mahtob: Ik ben dankbaar dat ik in de gelegenheid was mijn boek te kunnen schrijven. Het is geweldig dat mensen over de hele wereld nog steeds interesse hebben in de afloop van ons verhaal. Het is hartverwarmend om te zien hoe aardig en meelevend mensen kunnen zijn.

Simone Kraan [bron: https--www.chicklit.nl/auteurinterviews/151741/moeder-dochter-interview-met-betty-en-mahtob-mahmoody]

De schaduw van mijn vader

Auteur: Mahtob Mahmoody
Verschenen: 4 oktober 2013
Uitgave: ISBN 9789044342796
Uitgever: The House of Books
Pagina's: 432 pagina's
Oorspronkelijke titel: The Needful Threats
Ondertitel: ontvoerd, ontsnapt, achtervolgt - Een dochter vertelt
Uitgever: The House of Books
Genre: Biografie

Bij het uitpakken van verhuisdozen vindt Mahtob een foto-album. Het is versierd met glinsterende sterren en een stralende maan. Mahtob betekent maanlicht. Jaren geleden kreeg ze het van haar moeder, met foto's gemaakt door haar vader. Hoe anders zou haar leven verlopen zijn als ze niet met haar moeder had weten te vluchten? De vierjarige Mahtob reist samen met haar ouders naar het land van haar vader, Iran. Maar in Teheran laat haar vader een hele andere kant van zichzelf zien. Hij is niet van plan ooit nog naar Amerika terug te keren en Mahtob en haar moeder Betty moeten zich aan zijn grillen en strenge regels onderwerpen. Een vakantie verandert in een hel. Anderhalf jaar lang zit Mahtob met haar moeder gevangen in een onbekend land. Als ze uiteindelijk via een barre tocht door Turkije weer naar Amerika terug weten te komen, kan de kleine Mahtob niet vermoeden hoe de schaduw van haar vader een leven lang door zal werken.

[bron: https--www.chicklit.nl/boeken/53737/9789044342796/mahtob-mahmoody/schaduw-van-mijn-vader]

De schaduw van mijn vader RECENSIE [2013-10-10]

Wie kent hem niet, de film Not without my daughter? Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, en nu heeft de dochter uit de film een boek geschreven: De schaduw van mijn vader. Vooraf leek dit boek me nogal zwaarmoedig, maar niets is minder waar. Heel feitelijk beschrijft Mahtob hoe zij haar ontvoering naar Iran heeft beleefd als kind en vooral ook haar leven na haar terugkomst in Amerika.

Als kleuter woont Mahtob met haar Amerikaanse moeder en Iraanse vader in Michigan. Als hun zomervakantie in Iran bijna ten einde loopt, vertelt haar vader uit het niets dat ze tot de dood in Iran zullen blijven. Hij verandert vanaf dan in een tiran. Ze weet de sfeer in het door oorlog geteisterde Iran, de agressie en controle van haar vader en uiteindelijk de afschuwelijke vlucht terug naar Amerika, heel beeldend op papier te zetten. Soms schrijft ze over beelden, niet over gevoel, omdat ze het als heel surrealistisch ervaren heeft. Ze ziet het als een soort viewmaster van vroeger: een beeld, dan even klikken, en weer een volgend beeld.

Het wordt vooral ook duidelijk dat, hoe blij Mahtob en haar moeder ook zijn om terug te zijn in Amerika, het dan nog niet afgelopen is. Altijd blijft de angst dat haar vader terugkomt om haar te halen. Hoewel ze alles doen om dat te voorkomen, zoals vele (32!) verhuizingen en zelfs het aannemen van een andere naam, zoeken ze aan de andere kant ook de publiciteit. Aan de ene kant een alarmsysteem dat ze zelfs om haar nek draagt, aan de andere kant interviews met de grote nationale kranten en tv-programma's over hun verhaal. Juist de bekendheid zien ze als een extra veiligheidsmaatregel. Haar moeder ziet het als haar levenswerk om anderen in dezelfde situatie te helpen. Dat is soms moeilijk, omdat ze daardoor veel van huis is. Verder vertelt Mahtob over de periode dat ze ernstig ziek was en na lange tijd ontdekte dat ze aan Lupus leed. Ik vond het heel erg mooi en bijzonder hoe Mahtob omschrijft hoe de mensen die op haar pad kwamen in haar leven, haar hebben beïnvloed. Soms betekenden zij door de kleinste dingen een groot verschil voor haar en haar moeder. Ook het geloof heeft haar veel kracht gegeven in haar bewogen leven. Je wilt steeds maar blijven doorlezen, hoewel je al weet hoe het op dit moment met haar gaat blijf je nieuwsgierig naar de fragmenten uit haar verleden. Er komen veel anekdotes voor in het boek. De blijdschap met hele kleine dingen, de geuren van eten... je leeft tot in detail mee.

De tranen lopen over je wangen bij het deel waarin Mahtob haar geliefde knuffelkonijn moet achterlaten in Iran, omdat er maar één kans is om te vluchten. Het is enorm belangrijk dat er aandacht is en blijft voor dit onderwerp, want in bijvoorbeeld het tv-programma Ontvoerd van John van den Heuvel zie je dat het helaas nog altijd actueel is!

Jenny Veerman [bron: https--www.chicklit.nl/boekrecensies/150603/schaduw-van-mijn-vader]