Prachtig schilderij uit de Vlaamse school
Getiteld "schapen en kippen"
Gesigneerd B. Michiels

Afmetingen: Hoogte 43cm x Breedte 49 cm (incl kader)
Geschilderd op houten paneel met afmetingen Hoogte 24cm x Breedte 30cm

De schilder J.B. Michiels wordt reeds vernoemd in het boek "De Vlaamsche School" van 1890 op bladzijde 101, van auteur Henri Hymans:

J.B. Michiels
Zoo de dood van eenen kunstenaar van talent een openbare rouw mag genoemd worden, die, althans voor eene poos, aan geklag van een innigeren aard het zwijgen oplegt, hoeveel te grooter wordt ons verdriet dan niet, wanneer de vertegenwoordiger verdwijnt van een vak, wiens voortbrengselen, door hunne natuur zelve, met zooveel welsprekendheid bijdragen tot de bekendmaking der meesterstukken, gesproten uit het penseel onzer genieën!
Indien, om zooveel redenen, het overlijden van Jan Baptist Michiels eene groote leemte daarstelt in de rangen der Belgische school, zal het des te levendiger gevoeld worden, omdat de kostbare ondervinding van den aflijvige, sedert het vierde eener eeuw bijna, ten goede kwam aan het onderwijs eener kunst, die door hem alleen in den laatsten tijd officiëel bestuurd werd. Professor van graveerkunst aan onze Koninklijke Academie van Schoone Kunsten sedert den 3n Februari 1868, werd Michiels geroepen om denzelfden cursus te besturen bij het Hooger Instituut, toen die instelling in 1886 tot stand kwam.
De meester, wien wij deze regelen wijden, was te Antwerpen geboren op 21 Juni 1821; hij had om zoo te zeggen stap voor stap gevolgd wat men gaarne zou noemen de wedergeboorte zijner kunst in België, ware het niet dat de school, welke zich zoowel te Antwerpen als te Brussel gevormd had, onder den dubbelen en zegenrijken invloed van het onderwijs van Corr en Calamatta, reeds duidelijke teekenen van verval verried. Hij vertegenwoordigde er met onderscheiding het Antwerpsch element, minder door eene bijzondere eigenschap van zijn talent, dan wegens het bestendig gebruik, dat hij er van maakte, om de scheppingen van oude en moderne Antwerpsche schilders te vertolken.
Meer dan Corr zelf, hebben zijne leerlingen aan onze graveerschool eene opmerkenswaardige hoeveelheid werken geschonken; en, al nam het noodlot vóór den tijd eenen Verswyvel, eenen Bal, eenen Wildiers, eenen Nauwens en eenen Van Reeth de stift uit de hand, toch wekt ieder dezer namen de herinnering op aan de eene of de andere bladzij, van aard om hem voor eeuwig aan de vergetelheid te ontrukken.
Michiels, wiens loopbaan langer was, heeft de nationale plaatsnijkunst weten te verrijken met eene verzameling van gewrochten, waarvan verscheidene genoemd worden tusschen de verdienstelijkste der soort.
Lange jaren voordat hij de erfenis van Bal als leeraar verwierf, was hij er in geslaagd, eene plaats van aanzien te veroveren in de rangen der jongere school, en het eerbiedwaardig aantal zijner platen getuigt niet minder voor zijnen ijver dan voor de snelle ontwikkeling van een talent, ongemeen bekwaam om de uitvoeringsmiddelen te doen waardeeren van een kunstvak, dat dikwijls ondankbaar is, maar door menigvuldige meesterstukken des te hooger verheven wordt in de achting der kenners.
Michiels telde geene vijf en twintig jaar, of reeds vertrouwde de ‘Maatschappij tot aanmoediging der Schoone Kunsten’ hem de uitvoering toe eener plaat, bestemd voor hare inschrijvers. De hulde aan zijn talent werd verhoogd door het belang, dat gehecht werd aan het weer te geven werk: De Nood Gods, van N. De Keyser, eene schilderij, welke kort te voren een der glanspunten was geweest in het salon van 1846. De artist maakte het in hem gestelde vertrouwen geenszins te schande. Zonder volkomen de stijfheid te hebben afgelegd, onafscheidelijk van 't gebrek aan ervaring, zonder vooral zich ontworsteld te hebben aan den invloed zijns meesters, schiep hij eene bladzijde, waard om eene eervolle plaats te bekleeden in de verzameling zijner voortbrengselen.
Door eene dier ontmoetingen, waarin het toeval behagen schept, was het in de tenstoonstelling zelve, waar voor het eerst de prent van Michiels verscheen, dat Dyckmans' Blinde hing, tafereel, waarvan de reproductie zoo krachtig moest bijdragen tot de faam des graveerders, en terzelfder tijd ook tot die van den schilder. De teekening verscheen in het salon van 1854. Zij leidde eenen bijval in, die de stoutste verwachtingen merkelijk overtrof. De kunstenaar had er den weg toe geopend, ja, hem eenigzins zeker gemaakt, niet minder door de onverzettelijke volharding zijner vlijt, dan door de wezenlijk geniale toepassing van de hulpmiddelen der practijk, afwisselend van werkwijze overal waar 't noodig was, om elk voorwerp zijnen eigen uitsprong te geven.
Heden kost het wel een weinig moeite om te begrijpen, door welk wonder de maker dier schilderij, van aard om te wedijveren met de meest porseleinachtige van eenen Van Mieris, eenen Van der Werff en eenen Denner, was kunnen geroepen worden om den leergang van schilderkunst te besturen bij die Academie van Antwerpen, welke zichzelve tot zending gaf, voortzetters van Rubens, Van Dyck en Jordaens aan te kweeken! Teniers, de stichter van ons eeuwenoud instituut, sprong er misschien van op in zijn graf; doch 't was waarschijnlijk niet van vreugde. Goddank heeft men tegenwoordig op dat stuk heel andere gedachten, en we moeten wel veronderstellen, dat in den tijd, waarvan we spreken, er nog andere blinden waren buiten het model van Dyckmans, dien ouden ‘Charel’, dien velen onzer gekend hebben, en wiens baard, na eenen ganschen dag in zijne jas gestoken te hebben, zoo 'n aardige plooi had aangenomen.
Hoe het ook zij, Michiels' gewrocht bekwam een buitengewonen en te recht zeer verdienden bijval. Er waren tien jaar noodig geweest, om het tot een goed einde te brengen!
Middelerwijl had de graveur echter twee andere platen uitgegeven, besteld door de Maatschappij van Schoone Kunsten, reeds eigenares van den Blinde: Pieter de Groote