Alla Corte di Re Salomone, Italiaans olieverfschilderij uit de achttiende eeuw van Alfredo Soressi, inclusief lijst.



Alfredo Soressi (Piacenza, 30 maart 1897 – Piacenza, 1 maart 1982) Aan het hof van Koning Salomo. afmetingen met lijst cm 97x76 BiografieAlfredo Soressi werd geboren op 30 maart 1897 in Mucinasso di San Lazzaro, een buitenwijk aan de poorten van Piacenza, als jongste van vier broers en zussen, uit Emilio Soressi, een kleine boer die zijn magere inkomsten aanvulde door warmtekrachtcentrales te maken, en Palmira Civardi, huisvrouw. Al vanaf jonge leeftijd toonde hij een opvallend talent voor tekenen, en aan het einde van de schoolperiode was hij gewoonlijk te vinden in de parochiekerk, waar de pastoor don Pietro Leoni — die zelf over een zekere artistieke vaardigheid beschikte — tekenlessen gaf aan enkele leerlingen, vooral degenen met een bijzonder talent. Na het basisonderwijs werkte hij korte tijd als wagenmaker, wat echter belangrijk was voor zijn artistieke ontwikkeling, omdat het hem vertrouwd maakte met de tuigage en het tuig van dieren, die een grote rol zouden spelen in zijn schilderijen. Vervolgens schreef hij zich in aan het Gazzola Kunstinstituut in Piacenza, waar hij onder leiding stond van Francesco Ghittoni voor schilderen en beeldhouwen. Hier richtte hij zich vooral op het bestuderen van tekenen, dat hij altijd (zoals zijn meester hem herhaaldelijk vertelde) beschouwde als de basis van de beeldende kunsten en perspectief. In 1915 ging Italië de Eerste Wereldoorlog in en in september 1916 moest Soressi stoppen met studeren om naar het front te gaan: hij was in de loopgraven bij Bainsizza en vocht op de Monte Grappa, waar hij een voet verloor door een granaatschot. Na deze gebeurtenis, nadat hij in het ziekenhuis was hersteld, ging hij naar een speciale afdeling van de Accademia di Brera in Milaan, die was opgericht voor oorlogswonden en invaliden, en behaalde daar het diploma van docent tekenen en architectuur. Hij bleef binnen de Academie en in 1921 deed hij mee aan de wedstrijd voor het stedenbouwkundig plan van het eiland Comacina en het jaar daarop ging hij naar Val Camonica met de opdracht om de lokale beroepsscholen te herstructureren. Dus keer ik terug naar Piacenza, waar hij in 1925 de concours voor de leerstoel van Ornato aan het Gazzola-instituut wint, waar hij leerling was, en waar hij tot 1958 zal lesgeven, waarbij hij talrijke kunstenaars opleidt, waaronder Cinello Losi. Al snel bouwt hij zijn huis-studio aan de Via San Sepolcro, waarvan hij zelf de gevel ontwerpt, en waar hij zijn hele leven zal wonen. Zijn eerste schilderlijke getuigenissen dateren uit 1923 (Capriccio, Vecchi ulivi), waarin een sterke impressionistische invloed te zien is, maar hij wacht tot 1926 om zich aan zijn stad te presenteren door enkele schilderijen tentoon te stellen aan de Amici dell'Arte, die goed worden ontvangen door publiek en critici; en al op dat moment wordt benadrukt dat in zijn kunst 'de overvloedige fantasie de grens van gezond verstand en eerlijk decor niet overschrijdt, iets dat te vaak wordt geschonden door de wachters van de Twintigste Eeuw'. Hier volgen nog andere tentoonstellingen waaraan Soressi deelnam: twee jaar later, in 1928, bij de Amici dell'arte in Piacenza en bij de Galleria ex Corradi in Milaan, samen met de Livornees Mario Menichetti[6], en vervolgens het volgende jaar in Rome bij Casa d'Arte Baldi: beide kregen goede reacties en veel werken werden verkocht, iets dat niet vanzelfsprekend is ver weg van de gebruikelijke markt en met een schildergenre dat ver verwijderd was van enige modernistische impuls. De schilder herhaalde namelijk dat «het informele, het abstracte, niets is... Wanneer iets niet gemeten, gelezen, begrepen kan worden, betekent het niets. Kunst is altijd iets moois, harmonieus, en leerzaam».[7] Hij exposeerde opnieuw in Milaan bij de Galleria Micheli samen met Luigi Mantovani en bijna jaarlijks in zijn stad, nu bij de Amici dell'Arte, soms bij de Bottega degli Artisti, soms in het Palazzo Gotico. In 1932 trouwde Alfredo Soressi met Giuseppina Bracchi, ook een aquarellist die haar carrière echter zou opgeven na het huwelijk op verzoek van haar echtgenoot. Hij was ook actief als graveur en verzorgde de illustraties voor het boek Fantasie teatrali van Fulvio Provasi. Als architect won hij in 1938 het ontwerp voor de Casa del Mutilato in Piacenza, die tussen 1939 en 1941 werd gebouwd. In 1937 werd hij benoemd tot directeur van het Museo Civico, waarvan de collecties destijds werden bewaard bij het Istituto Gazzola, een functie die hij tot 1950 zou behouden. Na de Tweede Wereldoorlog nam hij in februari 1945 samen met andere Piacenzaanse kunstenaars, waaronder Luciano Ricchetti, Luigi Arrigoni, Ernesto Giacobbi en Sergio Belloni, deel aan een tentoonstelling in de lokalen van de Galleria d'Arte Moderna Ricci Oddi, die leeg was van werken die in de provincie waren geëvacueerd om ze te beschermen tegen de oorlogsdreiging. Later datzelfde jaar was er een tentoonstelling in de zaal van de Filodrammatica, en in 1954 een tentoonstelling in het Palazzo Gotico. Hij begon ook buiten Piacenza tentoon te stellen, in Milaan, Venetië, Bari, en in 1957 in het Maschio Angioino in Napels. In augustus 1958 was hij te zien op de Antibiennale in Rome, gehouden in het Palazzo delle Esposizioni, georganiseerd door de vakbond voor zuivere figuratieve kunst, en ontving hij erkenningen en prijzen (goudmedaille op de tentoonstelling voor zuivere kunst in Napels en op de Antibiennale in Rome). In 1956 probeerde hij een 'kunstenaarsdorp' te realiseren in Bosconure, bij Ferriere in de hoge vallei Nure, de geboorteplaats van zijn vrouw; echter, geen van de collega’s accepteerde de uitnodiging om zich daar te vestigen, en dus werden slechts een kapel, een hostel en een paar villa's gebouwd. 'Een mooi idee, maar een beetje gek,' zou criticus Ferdinando Arisi in 1984 opmerken in zijn boek 'De Ricci Oddi's Soressi'. Hij zal dus verder werken in zijn atelier tot aan zijn overlijden op 1 maart 1982. Op testamentaire wens van de schilder worden twintig schilderijen geschonken aan de Pinacoteca Ricci Oddi in Piacenza, die een retrospectieve tentoonstelling aan hem wijden. Zijn werken bevinden zich ook in de pinacotheken van Ferrara, Forlì en Bari[10]. de schilderijenAl vanaf zijn eerste schilderwerken en gedurende heel zijn carrière toonde Alfredo Soressi aan dat zijn belangrijkste interesse en bron van inspiratie het platteland was, zoals dat eerder door Stefano Bruzzi en Filippo Palizzi was gedaan. In dit kader richtte hij zich op het werk van paarden en koetsiers langs de rivieren die Piacenza omringen, de Po en de Trebbia, en hieruit vloeide een te uitgebreide serie werken voort met dat thema (Carrettieri, il guado, Tiro a due, a tre, Pieno carico, Il grande sforzo, om er slechts enkele te noemen); daarnaast beeldde hij de verschillende dieren van de boeren af, zoals de koeien, ezels, geiten, schapen en konijnen. Vaak gaf hij deze laatste grappige titels, zodat een groep ezels bijvoorbeeld 'Het Parlement' wordt, en 'De Kamer', andere drie ezels aan de stang verbonden heten 'De winnaars van de Palio', een parade van konijnen 'De leeuwen' of 'De dapperen', enkele schapen 'De vriendinnen', enzovoort. Naast deze meer talrijke voorstellingen, vooral in het eerste deel van zijn oeuvre, vinden we ook gezichten van karakteristieke hoeken van Piacenza, zowel hedendaags (Via Cantarana, in drie versies, Via S. Andrea, De schaduw van S. Margherita, en de levendige 'Uitgang uit de mis' van S. Francesco, en 'De bruid en bruidegom' bij S. Sepolcro), als uit het verleden (De Pasenmarkt op Piazza Cavalli in 1780, S. Eufemia, S. Sepolcro in 1720). Daarnaast landschappen, vooral uit de hoge vallei Nure waar de kunstenaar de zomers doorbracht (Mulino del Gnocco, Le Moline, Felino, Mareto, Pradello, La Musa di Bettola, Monte cinque dita, Groppallo), maar ook van het kasteel van Rivalta (in twee versies, twintig jaar uit elkaar), en scènes uit het oude Rome (Romeinse baden, Apelle en de model, Slavernijmarkt) of onschuldige naakten (De lijfwacht, Diana, Het rusten van Diana, De nieuwsgierige raaf, Susanna, Nymfen, Vrouwen in bad, De bronnen), prachtige bloemen, vooral rozen, en enkele portretten (van de vrouw, vrienden en opdrachtgevers), scènes uit het dagelijks leven (de prachtige tafel 'Meisje met eenden'), religieuze onderwerpen (Het drieluik van de kinderjaren van Jezus, diverse engelen en cherubijnen), en charmante vogeltjes op een tak. Ook vermeldenswaardig is, vanwege de dramatiek en omvang (100x300 cm), de ruitercharge nabij Sacile. Vanaf het moment dat Alfredo Soressi zich aan het publiek presenteerde, kreeg hij de waardering van de klanten en de gunst van de critici, die zijn 'zeer verfijnde gevoel voor verhoudingen van massa's en maat en precisie van tekening en toets' waardeerden, en hem omschreven als 'een dierenliefhebber vol kwaliteiten'. Echter, na verloop van tijd, terwijl het publiek en de kopers in Piacenza en in de rest van Italië bleven waarderen (wat hem financiële stabiliteit garandeerde) die traditionele schilderkunst die in Piacenza door Stefano Bruzzi de grootste vertegenwoordiger had en waarvan hij inspiratie had gehaald (de andere was Filippo Palizzi), begon een deel van de kritiek te verwijten dat hij 'doof was voor elke verleiding van moderne richtingen... en men zou kunnen zeggen dat hij een schilder uit de eerste 19e eeuw is die te laat komt'. En dat was niet zonder enige grond: inderdaad, 'de afkeer van Alfredo Soressi voor de experimenten van zijn tijd was totaal', en hij verwierp altijd alle avant-garde onderzoeken. Toch moet de beperkende definitie van 'paardenkunstenaar' hem teleurstellen, vandaar dat hij aangename naakten en historische omgevingen produceerde die afweken van zijn gebruikelijke iconografie. Hij realiseerde ook succesvolle werken met een duidelijk impressionistische smaak, in de stijl van Corot, zoals het paneel (66x124 cm) 'Wie werkt en wie eet', waarbij de achtergrond, het landschap, niet iets bijkomstigs is maar met brede en vaste penseelstreken het groepje runderen in het midden van de scène omhult, deze laatste juist met de gebruikelijke nauwkeurigheid. Hij bleef echter de schilder van een arcadië die zich uitstrekt, vrij onverschillig voor veranderingen, gedurende de vele decennia van de twintigste eeuw waarin hij actief was. Hij was een nostalgicus van de goede oude tijd, van een periode waarin de levensritmes rustiger waren en men naar de dingen kon kijken zonder de zorgen van de moderniteit. En vooral is dat wat zijn schilderijen karakteriseert en ze suggestief maakt. #festiveclassics


Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app

Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.